ช่างพอดีกันเล๊ย!!!
เช้าวันศุกร์ที่ผ่านมา ตรงกับวันกำหนดฌาปนกิจศพน้าบ็อก (ชายพิการแขนและมือลีบที่เสียชีวิตเนื่องจากการพลัดตกน้ำในวันลอยกระทงที่ผ่านมา) หลานชายวัยรุ่นคนหนึ่งผู้ซึ่งเป็นญาติครูแอนขับมอเตอร์ไซค์มาที่บ้านครูแอนเพื่อมาฝากขนมส่งไปขายที่โรงเรียนครูป้าเพ็ญ พ่อครูแอนนั่งจิบน้ำชายามเช้าที่หน้าบ้านมักจะให้ความสนใจเจ้าหลานชายคนนี้ทุกครั้งที่เขามาฝากขนม มาเช้าวันนี้พ่อเล่าให้พวกเราฟังว่า ที่ขาของเจ้าหลานชายคนนี้มีรอยปานดำตรงตำแหน่งเดียวกันกับที่พ่อได้ป้ายสีดำของมีดหม้อลงไปที่ขาของลุงแท้ๆ ของเขาซึ่งเสียชีวิตไปนานแล้วเมื่อครั้งที่ลุงของเขายังอยู่ในวัยหนุ่มฉกรรจ์และเสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุรถยนต์ในตำแหน่งนี้ด้วยเช่นกัน (ตามคำร้องขอของคุณตาของลุงซึ่งก็คือคุณทวดของเจ้าหลานชายคนนี้นั่นเอง) .....มันช่างอยู่ที่ตรงตำแหน่งเดียวกันเด๊ะเลย...นะนั่น....นั่นคือความเชื่อที่คนโบราณเขาเชื่อกันว่าถ้าทำเครื่องหมายใดๆไว้กับคนตายด้วยการป้ายมีดหม้อลงไปบนร่างกายของคนตายนั้นแล้ว หากเมื่อเขากลับมาเกิดใหม่อาจจะเห็นสัญลักษณ์นั้นๆ ไว้โดยให้เห็นเป็นปานดำหรืออื่นอันใดเหล่านี้เป็นต้น เพื่อให้ทราบว่าเป็นคนๆ เดียวกันนั่นเอง..... ข้อนี้ครูแอนไม่ขอแย้งต่อตามหลักทางการแพทย์เกี่ยวกับการเกิดปานแดง ปานดำต่างๆ หากแต่นำมาเพื่อแสดงให้เห็นถึงความเชื่อของคนโบราณในสังคมชนบทเท่านั้น .....คนในครอบครัวหลานชายคนนี้เขาทราบเรื่องนี้มาก่อนนี้แล้ว แต่มันก็น่าแปลกใจอยู่ไม่น้อยเช่นกัน
เมื่อหลานชายกลับไปแล้วครูแอนก็ขับรถมาโรงเรียนตามปกติ เอ...แต่น้ำที่เอ่อขึ้นมาจากสองข้างทางที่เกือบจะถึงพื้นถนนขับรถมาเนี่ยสิ...เริ่มมีปัญหาให้ขบคิดว่า “แล้วตอนเย็นมันจะขึ้นมาถึงรึปล่าวหว่า....จะขับรถกลับได้มั๊ยเนี่ยเย็นนี้” แต่วันนี้เดิมทีก็ทราบแล้วว่าตนเองมีคาบว่างจากการสอนในช่วงบ่าย เลยวางแผนที่จะขอนุญาตมาร่วมงานเผาศพซึ่งเป็นการร่วมกิจกรรมในหมู่บ้านตามปกติ แต่เมื่อไปถึงโรงเรียนกลับพบว่านักเรียนมาโรงเรียนบางตากว่าปกติ อาจจะด้วยสาเหตุที่ฝนกระหน่ำมาทั้งคืนก็ว่าได้นักเรียนเลยเดินทางมาลำบาก นร.และคุณครูที่มาโรงเรียนก็ทำการเรียนและสอนกันตามปกติ มาถึงคาบที่ 2 ทางฝ่ายกิจการนักเรียนมีประกาศให้นร.ทุกคนมารวมตัวกันที่หอประชุมด่วนเพื่อฟังคำชี้แจงเกี่ยวกับน้ำท่วม....เอาแล้วปิดก่อนกำหนดแน่เลย...เพราะคนขับรถรับ-ส่งนร.ในหมู่บ้านต่างๆ ต่างขับรถมารับนร.กลับกันเป็นแถว ด้วยเหตุผลว่า “น้ำขึ้นแล้วครู...หากช้ากว่านี้จะขับกลับไม่ได้”...โรงเรียนเลยต้องปิดทันทีเพื่อความปลอดภัยของนร. โดยมีคุณครูที่อยู่ในบ้านพักคอยส่งนร.กลับจนหมด ครูแอนก็เช่นกันเลยต้องขับรถกลับบ้านตามมาติดๆ กับรถรับ-ส่งนร. ก่อนเที่ยงนั่นเอง ขับมาเส้นทางเมื่อเช้าแต่ขากลับนี่น้ำมันมาเร็วมากจมล้อรถเก๋งครูแอนเลย (ขับรถมา..ใจก็ตุ๊มๆ ต่อมๆ มาตลอด ว่าจะผ่านไปได้มั๊ย เพราะน้ำเริ่มไหลเชี่ยว ข้างๆ ตรงขอบทางจะมีชรบ. และไม้ปักไว้เป็นระยะๆ เพื่อบอกตำแหน่งของขอบถนน เลยต้องทำใจว่าต้องผ่านได้สิน่า คันอื่นยังผ่านเลย...ในเมื่อมันจำเป็นแล้วนี่นา....แต่ใจก็ยังสั่นๆ อยู่ เพิ่งจะมาเข้าใจความหมายของคำว่า “สั่น..สู้” ด้วยตนเองก็ครานี้แหละ) ในที่สุดเมื่อผ่านวิกฤติตรงนั้นมาได้ โทรศัพท์กลับไปที่โรงเรียนเพื่อแจ้งเพื่อนครูว่ากลับถึงบ้านแล้วด้วยความปลอดภัย มาพบว่าที่โรงเรียนครูเพ็ญก็ปิดกะทันหันเช่นกัน
บ้านครูแอนกลายเป็นเกาะไปซะแล้วในบัดดลนั่นเอง....ถูกตัดขาดจากโลกภายนอก ทั้งๆ ที่มีเส้นทางถึงสี่แยกแต่ก็ไปไหนไม่ได้ซักกะทางเดียว....เฮ้อ...ใครว่าน้ำท่วมสนุก...ครูแอนขอค้านคนนึงแน่นอน...
ฝนก็ตกมาเรื่อยๆ บ่ายคล้อยแล้วถึงกำหนดการเผาศพในวัดเลยไปวัดกับครูเพ็ญ ไปถึงวัดชาวบ้านสอบถามเรื่องโรงเรียนปิดกันพัลวัน ประมาณว่า “หลบทันน่ะ....อึฉาบไปแล้วแล่ะ เท่จริงด้ายนอนโรงเรียน เบ๊อะน้ำมันมาเร็ว” (ภาษาในฟิล์มบ้านครูแอนเองค่ะ อิอิอิ = กลับมาทันนะ เกือบไปแล้วสิเนี่ย ที่จริงอาจจจะได้นอนที่โรงเรียนแล้ว ก็น้ำมันมาเร็วมาก” ครูแอนมาทันพระท่านกำลังจะเริ่มพิธีพอดี
เมื่อท่านเจ้าอาวาสเทศนา ท่านเทศนาโดยยกศาสนสุภาษิตมาอ้าง (แต่ครูแอนไม่ค่อยชอบจำ...มันจำยากอยู่นัก ) เอาแค่ว่าจับประเด็นได้ก็พอทราบว่า....เกี่ยวกับเรื่องการจากไปของชีวิตคนเราโดยสาเหตุที่มันเกิดจากเหตุและผล ผู้ที่เหลืออยู่ควรทำใจรับกับสภาพความไม่เที่ยงของชีวิตให้จงได้ เนื่องจากมันเป็นธรรมดาสามัญนั่นเอง ชีวิตคนเราอาจจะเกิดมาจากกรรมกำหนดให้มามีชีวิตอย่างไร มีได้แค่ไหน เพียงไหนนั่นเอง บางชีวิตที่ไม่อาจมีชีวิตถึงมนุษย์สมบัติก็เกิดเป็นสัตว์ต่างๆ ไป เราเกิดเป็นมนุษย์ได้แล้วก็ควรใช้ความเป็นมนุษย์สมบัติให้บังเกิดผลที่ดี อยู่ในศีลในธรรม ฉะนั้น หากคนเราจะเชื่อในกฎแห่งกรรมบ้างอาจจะไม่เกิดปัญหาทางสังคม เช่นในกรณีหลายๆ กรณีที่เป็นข่าวทั้งทางหน้าหนังสือพิมพ์หรือสื่อต่างๆ มากนัก แต่มีอยู่ช่วงหนึ่งที่ท่านเทศน์ว่าบุคลลที่เกิดมาเป็นแม่ลูกกันได้นั้นต้องมีบุญเทียบเทียมกันจึงจะเกิดมาเป็นแม่ลูกกันได้ (ครูแอนแอบหันไปมองคุณยายแม่น้าบ็อกที่ปกติก็เห็นท่านจะเข้าวัดเป็นประจำ เป็นคนนิ่งๆ ยิ้มเนือยๆ ตลอดที่พบเห็น.....ครอบครัวนี้เขาก็ลำบากเอาการอยู่ พี่ๆ น้องๆ ของคนตายก็ค่อนข้างยากจน ไม่ได้เรียนหนังสือ ลูกชายของคุณยายก็ไม่ค่อยเอาถ่านกันเท่าไหร่นัก กระทั่งคนตายเองก็คอยแต่กินเหล้าอยู่ร่ำไปทั้งๆ ที่แขนและมือตนเองพิการ ไม่ได้ช่วยเหลือแม่ตนเองได้เลย ทั้งๆ ที่คุณยายก็แก่แล้ว...นึกแล้วให้เห็นเป็นสังเวชและกรณีชีวิต...แอบนึกให้คุณยายว่า...คงหมดห่วงไปห่วงหนึ่ง แม้คุณยายจะเสียใจกับการจากไปของลูกชายของคุณยายก็ตาม แต่คุณยายก็จะไม่กังวลใจเป็นทุกข์ใจว่าลูกชายจะอยู่ๆ ตรงไหน รถราจะชนเอามั๊ยในขณะที่ลูกชายเมาๆ อยู่เป็นประจำนั้นเอง งานนี้คนที่ไปร่วมทำบุญงานศพ ส่วนใหญ่ก็ไปกับอาการเห็นอกเห็นใจคุณยายมากกว่าใครเพื่อน) คุณยายกับน้าบ็อกคงทำบุญกันมาเทียมกัน งั้น...เมื่อเช้าเรื่องเล่าของพ่อ....ก็คงเช่นเดียวกัน ที่อาจเกิดมาใหม่ได้เพราะทำบุญมาเทียมกัน พี่สาวกับน้องชายในอดีต กลายมาเป็นแม่ลูกกัน....
ในระหว่างนั่งฟังพระท่านสวดฯ เพลินๆ หันไปเห็นเณรน้อยสามรูป ดูจะอยู่ในวัยไล่เลี่ยกันทั้งหมด
ทั้งสามท่านบวชต่อจากการบวชสามเณรภาคฤดูร้อน ส่วนเณรรูปอื่นๆ สึกออกไปเรียนกันหมดแล้ว แต่ที่น่าสังเกตตรงความตั้งใจที่แตกต่างกัน หรือศักยภาพที่แตกต่างกันของท่านทั้งสามนั่นเอง รูปแรกหูท่านกางเชียวล่ะ แต่น่าสนใจตรงที่ท่านนิ่งเลยเมื่อถึงเวลาสวด ปากท่านจะสวดได้อย่างฉะฉานเช่นเดียวกับพระผู้ใหญ่ แต่อีกสองท่านจะไม่ค่อยนิ่งนัก สวดไม่ค่อยได้เท่า เณรรูปแรกจึงมักจะส่งสายตาให้กำลังใจเพื่อนในการสวดอยู่เนืองๆ ตรงไหนที่สวดได้ก็จะได้ยินเสียงสวดแจ๋วๆ ขึ้นมาเป็นครั้งๆ ไป (แอบนึกอีกแล้ว...นี่ถ้าคนเก่งๆ บวชเรียนเป็นพระแล้วเทศนาสั่งสอนชาวบ้านให้เข้าใจถึงพระธรรมที่พระพุทธเจ้าสั่งสอนไว้ได้หลายๆ รูป คงจะดีไม่น้อย...เพราะครูแอนเคยได้ยินแว่วๆ จากพระท่านเจ้าอาวาสสำนักสงฆ์ที่ จ.ปัตตานี ซึ่งเคยเป็นเพื่อนเรียนสมัยชั้นประถมว่า พระไม่พอจำพรรษาพอที่จะทอดกฐินได้ ต้องนิมนต์พระจากที่อื่นมาจำวัดที่สำนักสงฆ์จึงจะทอดกฐินได้ เลยนึกไปโยงกับสามเณรน้อยด้วยเลย)
ออกสำรวจระดับน้ำ....ไปตรงไหน ที่ไหนก็น้ำทั้งนั้น...มันมาเร็วมาก
เสร็จจากพิธีในวัดก้เกือบเย็นแล้ว การขับรถมอเตอร์ไซค์เพื่อไปสำรวจระดับน้ำในเส้นทางต่างๆ ทั้งสี่ทิศของชาวบ้านในหมู่บ้านครูแอนจึงเริ่มขึ้น ....รวมถึงครูแอนด้วยเช่นกัน อิอิอิ....
แต่...โอ้โห...น้ำมันทะลักเข้ามาเร็วมาก เก็บข้าวของขึ้นชั้นบนกันบ้าง ฝากบ้านเพื่อนบ้านที่เป็นบ้านสองชั้นกันบ้าง บางบ้านเข้าไปความสูงครึ่งนึงของตัวบ้านชั้นแรกแล้ว ไม่ต้องพูดถึงเรือสวนไร่นา ปกติแล้วถ้าฝนตกหนักก็จะตัดยางในสวนยางพาราไม่ได้อยู่แล้ว ยิ่งน้ำท่วมสวนยางเข้าไปอีก...แย่กันเป็นพักใหญ่เลย...ยาวนานเลยทีนี้
บ้านที่กลายเป็นเกาะ และสวนยางพาราที่น้ำทะลักเข้ามาทุกพื้นที่
ภาพบนซ้าย -- เส้นทางที่ครูแอนต้องขับรถไปโรงเรียนในเวลาปกติ
ภาพบนขวา -- บริเวณกำแพงหน้าโรงเรียนครูแอน
ภาพล่าง -- เส้นทางภายในตัวอำเภอที่ยังพอเดินลุยน้ำได้ไม่อันตรายนัก
ป.ล. วันนี้ โรงเรียนครูแอนเลยต้องปิดอีก 1 วัน แต่ที่หมู่บ้านครูแอนซึ่งน้ำท่วมก่อนที่ตัวอำเภอเริ่มลดลงแล้วล่ะค่ะ.....
ความเห็น (30)
ส่งใจไปช่วย คนประสบอุทกภัย ครับ :)
เช่นเดียวกับพี่เอกครับ
สวัสดีครับผมน้องชาย--หนุ่มนักเดินทาง
- ขอบคุณสำหรับใจงามๆ ที่ส่งมาช่วยนะครับผม
- จะสนุกกับกับลุยน้ำครับ...งั้น..สนใจทัวร์ใต้ช่วงนี้มั๊ยครับน้องชาย 555
- สบายดีนะครับผม....ขอบคุณค่ะ
สวัสดีน้องโย่งครับผม
- เฮ้ย...น้องเอกมีบัตรมาให้ผมได้เฮฮากะโปงลางสะออนด้วย
- เก๋..ไม่เบาเลยน้องเอกเนี่ย
- เลยได้ทาง...น้องชายตัวสูงไปเฮฮาหน้าวงซะขนาดนั้น
- อิจฉาๆๆ ขอบตาพี่ร้อนผ่าวเลยครับผม
- มีความสุขนะครับน้องตัวสูง
เข้ามาเยี่ยมและส่งกำลังใจมาช่วยครับ
ขอให้น้ำลด ในเร็ววันครับ
มาให้กำลังใจค่ะ สู้ๆๆ
สวัสดีค่ะท่านรองฯ
- ขอบคุณสำหรับกำลังใจที่ส่งมาช่วยเป็นแรงให้เก็บของทันหนีน้ำนะคะ
- ตอนนี้ที่หมู่บ้านครูแอนน้ำลดลงแล้วค่ะ บ้านเรือนหลายหลังเริ่มกวาดล้างคราบโคลนจากน้ำที่ท่วมขังแล้วค่ะ
- บางบ้านก็ต้องขนของใช้ที่โดนน้ำแล้วพังออกมาทิ้งให้เห็นกันแล้ว
- รถขนขยะ อบต. คงทำงานหนักกันครั้งนี้ล่ะค่ะ
- ที่หมู่บ้านครูแอน...สามารถสัญจรไปแล้วแล้วใน 3 ทิศค่ะ 5555
- ยกเว้นทิศเดียว....คือทิศที่ต้องไปยังโรงเรียนครูแอน...
- คาดว่าพรุ่งนี้คงพอไปได้แล้วมังคะ....สำหรับทิศเบื้องหน้าที่จะไปโรงเรียนน่ะค่ะ คิคิคิ
- ขอบคุณท่านรองฯ มากค่ะ.....พรุ่งนี้ครูแอนจะไปล้างโรงเรียนค่ะ..คงสนุกกันล่ะ
น้องครูแอน
มาอยู่ดอนฯย้านพี่ดีกว่าเร้วววว
ไม่มีน้ำท่ามเด็ดขาด
สวัสดีคะ แวะมาเยี่ยม สบายดีนะคะ
สวัสดีค่ะคุณตาหยู
- ขอบคุณนะคะที่เข้ามาเยี่ยมเยียนกันน่ะค่ะ
- น้ำลดลงแล้วค่ะสำหรับในหมู่บ้าน
- ที่โรงเรียนก็คงจะลดไปเยอะแล้วเช่นกัน (มั๊ง...อิอิอิ)
- ที่โรงเรียนนี่...อาจจะเหลือคราบโคลนให้ไปขัดถูในวันพรุ่งนี้พร้อมเด็กๆ ล่ะค่ะ
- ขอบคุณอีกครั้งนะคะ....มีความสุขกับทุกวันของชีวิตนะคะ
สวัสดีค่ะพี่นงนาท
- ขอบคุณค่ะ
- พรุ่งนี้จะปรับกำลังใจจากพี่เป็นแรงไปขัดถูคราบโคลนที่โรงเรียนนะคะพี่
- ขอบคุณจากใจค่ะพี่
สวัสดีค่ะพี่แก้ว
- ขอบคุณค่ะพี่แก้ว
- จะสู้ๆ ค่ะพี่
- วันก่อนที่ขับรถฝ่าน้ำท่วมมายังผ่านการ "สั่น...สู้" มาเลย
- งานที่เหลือ "ขจัดโคลนในโรงเรียน..ก็ต้อง...สู้ๆ ค่ะ" 5555
- ขอบคุณพี่แก้วนะคะที่แวะมาส่งกำลังใจให้น่ะค่ะ
- พี่แก้วดูแลสุขภาพด้วยนะคะ...ทำงานหนักมั๊ยคะพี่ช่วงนี้...
- ขอบคุณมากค่ะ
หวัดดีค่ะพี่นงเยาว์
- อยู่ดอนฯ เหรอคะพี่...น้ำไม่มีท่วมแน่นอนใช่มั๊ยคะ
- แต่บ้านหนูอยู่นี่นี่คะ...ทำไงได้ล่ะ
- แม้ว่าน้ำจะท่วมบ้าง...แต่ก็"บ้านเรา" ล่ะค่ะพี่
- ขอบคุณนะคะที่กะชวนไปอยู่ด้วย...เอ...หรือจะมีบรรยากาศอย่างอื่นน่าลงทุนกว่ารึปล่าวคะ...5555..ล้อเล่น..ค่ะ..ล้อเล่น
- พี่นงเยาว์สบายดีนะคะพี่...ฝากคิดถึงน้องอิฐด้วยนะคะ..สมาชิกสีฟ้าของน้าแอน อิอิอิ
มาให้กำลังใจครับ สู้ๆๆ
สวัสดีค่ะน้องMena
- ตอนนี้ไม่ค่อยสบายดีเท่าไหร่ค่ะน้อง
- ตรงที่น้ำท่วมทั้งหมู่บ้านเนี่ยล่ะค่ะ
- แต่น้ำมันลดแล้ว....ชาวบ้านก็เหนื่อยกันหน่อยล่ะค่ะ
- น้องคงสบายดีนะคะ
- พี่เองหายไปพักใหญ่เช่นกัน...แล้วพี่จะไปเยี่ยมน้องนะคะ
- ขอบคุณค่ะ...ขอให้มีวันดีๆ ในทุกวันทำงานนะคะน้องสาว
สวัสดีค่ะคุณวุฒิชัย
- ขอบคุณสำหรับกำลังใจค่ะ
- ในยามเดือดร้อน...กำลังใจคือแรงพลังอันมหาศาลเทียวค่ะ
- พรุ่งนี้ครูแอนก็จะไปโรงเรียนแล้วค่ะ น้ำคงลดแล้วละมังคะ (ถ้าไปได้)
- ถ้ายังไปไม่ได้ คงต้องใช้เส้นทางอื่นที่อ้อมไปอีกไกลมากโขทีเดียว
- แต่ไม่เป็นไรค่ะ..สู้ๆๆ ค่ะ
- ขอบคุณนะคะ....ขอบคุณจริงๆ
สวัสดีครับน้องครูแอน
พี่มาช้าดีกว่าไม่มานะ...อิอิ...จมอยู่กับกองงานซะหลายเดือน...น้ำท่วมแถวบ้านเราถือเป็นเรื่องปกติเน๊าะ...ตามประสาเมืองชุ่มฉ่ำ...ได้ข่าวแล้วเพราะน้องที่ทำงานบ้านเขาอยู่วังใหญ่เขากลับมาบอกว่าน้ำท่วมเต็มหมด สะบ้าย้อยก็จมน้ำ...รักษาสุขภาพด้วยละกัน
โชคดีนะน้อง
สวัสดีค่ะพี่นายช่างใหญ่
- แอนก็หายไปหลายเดือนเช่นกันค่ะพี่ หายไปกับงานนั่นแล่ะพี่เห๊อ
- เพิ่งจะกลับเข้ามาเหมือนกันค่ะ
- ปกติจริงด้วยค่ะพี่...แบบว่าถนน 4 สายไปไหนไม่ได้ซักกะสาย
- ทางไปโคกโพธิ์ตรงใกล้ถึงคลองท่าหยีก็หนัก รถบรรทุก 10 ล้อยังต้องจอดนิ่งเพราะเครื่องดับเจ๊งไปเลย
- เค้าคงกลับมาเอาตอนน้ำลดนั่นล่ะค่ะ...เพราะจอดกลางถนนนั่นเลย
- มีมอเตอร์ไซค์บางคันทำเป็นเก่งประมาณว่าพี่หรอยรถพี่ไปได้ ขับๆ ไปได้สักพักก็เข็นเหมือนกัน
- เข็นไป เข็นมาตรงน้าลึกถึงบ่า คนที่อยู่บนฝั่งถนนที่แห้งอยู่เริ่มมองไม่เห็นแล้วว่าเค้าเข็นอะไร
- ข่าวแว่วว่า..อาจจะมีระลอกใหม่ราวๆ วันที่ 12 นี้อีกรอบค่ะท่านพี่
- อ้าว.....มีคนวังใหญ่ที่ที่ทำงานด้วยเหรอคะนั่น
- วังใหญ่--ลำไพล หรือวังใหญ่--นาทวีคะพี่ ถ้าวังใหญ่ลำไพลก็น่าจะเคยเห็นๆ กันแน่นอนเพราะที่เรียนก็คงเป็นโรงเรียนเทพพิทยาภาณุมาศ ใกล้ๆ ละแวกนั้น...อิอิอิ...อาจจะศิษย์พี่ศิษย์น้องสำนักตักศิลาเดียวกัน 555
- ว่าแต่...พี่บ่าวเหอะ..บายดีม่าย....คิดถึงและเป็นห่วงนะคะพี่บ่าวเห๊อ
พี่แอน..บ้านเราเป็นเกาะชายทะเลเหมือนกันเลยค่ะ..
ทุกปีชายหาดบ้านแอ๊วจะเป็นที่เล่นนำ้ของคนแถวนี้เสมอ..เรตติ้งดีมากอิอิ..
ขอให้น้ำลดไวๆนะคะ.ไม่งั้นเด็กๆคิดถึงคุณครูแอนแย่เลย..
..แต่ที่แน่ๆตอนนี้..มีสาวสุรินทร์คิดถึงพี่แอนอย่างแรงจ้า..^^
หวัดดีจ้าน้องรัก
พี่ไปโรงเรียนมาแล้วจ้า...เมื่อวันอังคารเป็นวันแรกหลังจากน้ำท่วม กะว่าคงต้องไปขัดพื้นใต้ถุนอาคารเรียนกันเป็นแน่ ที่ไหนได้พี่ๆ เพื่อนครูที่บ้านเค้าน้ำไม่ท่วมมาช่วยกันขัดก่อนแล้ว พี่ไปเลยสามารถสอนได้เลยตามปกติ
แต่คำถามยอดฮิตหลังจากไม่เจอหน้ากันช่วงน้ำท่วม คือ "ครูๆ บ้านครูน้ำท่วมมั๊ย"...พี่ก็อมยิ้มๆ นะ แล้วก็ตอบกลับไปแบบกวนๆ ว่า "แล้วจะเหลือเร๊อะ...อิอิอิ"..."เหมือนบ้านผมเด๊ะเลย 5555" ---พอกันเลย..ทั้งครูทั้งเด็ก...
ที่บ้านพี่กลายเป็นที่พึ่งพิงของเหล่าชีวิตน้อยๆ ด้วยล่ะ...คิคิคิ เพราะมันหนีน้ำมากันไงจ๊ะ ทั้งกิ้งกือ ไส้ดงไส้เดือนมากันเพียบเลย มันจะถามกันซักคำได้มั๊ยเนี่ย...ว่ายินดีต้อนรับอ๊ะปล่าว....เป็นไม่มีซะเลยเจ้าพวกนี้
น้องจ๋า...ไอ้เจ้าพวกนี้เหรอ...ถ้ามันจะคิดถึงพี่...ก็คงตรงที่ "ขาดรสชาดแปลกๆ อะไรๆ ไปในชีวิตของเจ้าลูกลิงพวกนี้ไปไง"...5555
แต่พี่สาวคนสงขลาคนนี้...ก็คิดถึงสาวน้อยเมืองสุรินทร์ที่ไปหากินแถวกาฬสินธิ์มากอักโขอยู่นา
อ๋า..รึไม่แน่ เผื่อโชคดีมีเจอกัน วันพี่ไปเที่ยวน่าจะดี อิอิอิ
คิดถึงนะน้องรัก
- โอโฮ...ทั้งน้ำ ทั้งใจ ที่ไหนที่ไหนก็ไหลมาหาคุณครูLioness_ann
- คนงามทั้ง 3 หน้า มีแต่คนรักคิดถึงและห่วงใย
- ข้าวของทรัพย์สินมันรักษาไว้ไม่ได้ไม่เป็นไร
- แต่คุณครูต้องปลอดภัย
- เพราะคุณครูเป็นคนที่มีชีวิตอย่างมีคุณค่า
- เด็กๆรอคุณครูสร้างสรรชีวิตของเขาอยู่นะครับ
- ขอให้คุณครูจงโชคดี ปลอดภัยครับ
หวัดดีค่ะท่าน ผ.อ.ใจดี
- มิตรภาพในโกทูโนนี่เป็นเหมือนน้ำใสไหลเย็นๆ มาให้ชื่นฉ่ำใจได้ไม่น้อยเทียวค่ะท่าน ผ.อ.
- ทั้งในยามทุกข์ และ สุข เลยค่ะ
- น้ำใจเย็นชื่นใจอีกทางหนึ่งที่ไหลมาให้ครูแอนก็มาจากสุพรรณบุรีนี่เหมือนกันนะคะ
- ขอบคุณท่าน ผ.อ.ใจดีเมืองขนมสาลี่แสนอร่อยนะคะ
เรียน คุณครู แอน
ขอให้การเดินทางไปทำงานสะดวกปลอดภัยเหมือนปกติ
- มาเป็นกำลังใจให้น้องครูแอนค่ะ
- ปานนี้การเดินทางคงสะดวกสบายดีเหมือนเดิมแล้วนะคะ
สวัสดีค่ะท่าน ผ.อ.พรชัย
สวัสดีค่ะพี่วรางค์ภรณ์
- ขอบคุณมากๆ ค่ะ
- ตอนนี้เส้นทางการเดินทางไปโรงเรียนไป-กลับเป็นปกตอแล้วค่ะ
- พี่ๆ เพื่อนๆ น้องๆ ในบล็อกส่งกำลังใจมาให้จนชื่นใจเลยค่ะ
- ขอบคุณพี่ทั้งสองและสมาชิกทุกท่านด้วยค่ะ
- พี่แอนเข้าใจว่าน้ำลดแล้วนะครับ
- เห็นน้ำท่วมแล้วเสียวๆๆครับ
หวัดดัครับผม
- กำลังเฝ้าระวังครับ
- รอระลอกสอง
- รอๆๆๆ อยากให้เทวดาขี้เกียจทำหน้าที่บ้างจัง555
- สบายดีนะครับ