ความรู้สึกดีดี…..ที่ไม่เคยลืมเลย
ความรู้สึกดีดี…..ที่ไม่เคยลืมเลย
วันหนึ่งขณะที่ข้าพเจ้ากำลังปฏิบัติงาน ณ.จุดผู้ป่วยนอก ก็มีโทรศัพท์ดังขึ้น เสียงโทรศัพท์นี้มาจากห้องฉุกเฉิน บอกว่ามีผู้ป่วย Refer 1 case ใส่ ETT ขอพยาบาล OPD 1 คน และข้าพเจ้าก็คือพยาบาลที่ได้รับให้ไป Refer ในวันนั้นคู่กับพยาบาลที่ห้องฉุกเฉินอีก 1 คน เมื่อได้รับคำสั่งแล้วจึงเคลียร์งานประจำที่ทำอยู่ให้เรียบร้อยแล้วจึงไปดูผู้ป่วยที่ห้องฉุกเฉิน เพื่อรอเรียกการส่งต่อผู้ป่วย ปรากฏว่าผู้ป่วยที่ Refer ข้าพเจ้ารู้จักดีรวมทั้งผู้ป่วยก็รู้จักเราดีเช่นกัน เวลาที่ผู้ป่วยมา
ในขณะอยู่บนรถ Refer ข้าพเจ้ากับน้อง ER จะพลัดกันบีบ Ambu bag โชคดีที่ผู้ป่วยผู้ป่วย ไม่มี Secretion จึงไม่ต้อง Suction ในระหว่างเดินทางไปโรงพยาบาลพุทธชินราช ข้าพเจ้ารู้สึกเป็นห่วงและสงสารผู้ป่วยอย่างจับใจ ผู้ป่วยดิ้นไปดิ้นมา ตาโต มือก็ไขว่คว้าเพื่อจะดึง Tube ออก เห็นแล้วสงสารยิ่งนัก จึงบอกคนขับรถให้ขับเร็วอีกหน่อย เพื่อจะได้ไปถึงโรงพยาบาลพุทธชินราชให้เร็วขึ้น เมื่อไปถึงโรงพยาบาลพุทธชินราชแล้วส่งเวรผู้ป่วยกับเจ้าหน้าที่ ER ข้าพเจ้ารู้สึกโล่งอก เมื่อผู้ป่วยไปถึงโรงพยาบาลพุทธชินราชได้อย่างปลอดภัย
1 เดือนผ่านไป ผู้ป่วยคนที่เราไป Refer คนนั้น ได้กลับมาตรวจที่โรงพยาบาลบางกระทุ่มอีกครั้ง
ข้าพเจ้าจึงถามไปว่า “เป็นอย่างไรบ้างคุณลุงวันที่หมอไปส่งโรงพยาบาลพุทธชินราชในวันนั้น”
คุณลุงตอบมาว่า “ผมนอนโรงพยาบาลพุทธชินราช 7 วัน”
“ผมต้องขอบใจหมอมากนะ ถ้าไม่ได้หมอผมคงตายไปแล้ว”
เมื่อข้าพเจ้าได้ยินคำพูดนั้นออกมาจากปากคนไข้ ข้าพเจ้ารู้สึกภูมิใจมาก ว่าครั้งหนึ่งเรามีโอกาสได้ช่วยชีวิตคนไข้คนหนึ่งไว้ และคนไข้คนนั้น ได้กลับมาบอกความรู้สึกที่ดีๆ อย่างนี้ ทำให้ข้าพเจ้าประทับใจมากและไม่เคยลืมเลย....
ผู้เขียน
นางเรณู แดงน้อย
พยาบาลวิชาชีพชำนาญการ
แผนกผู้ป่วยนอก
ความเห็น (1)
คุณเรณุ
ใช่เลยค่ะ ทุกวันนี้แค่รอยยิ้ม คำพูดจากใจจริงของผู้รับผลงานของเรา พวกเราก็อิ่มเอม ปลื้มปิติ