กระดูกสันหลังของชาติ...เราชาวนาอยู่กับควาย (เหล็ก)
วันนี้มีโอกาสเดินทางไปที่จังหวัดอุบลราชธานี...โดยรถมอเตอร๋ไซด์...ระยะทางกว่า 55 กิโลเมตร จาก เบญจลักษ์...ทุ่งทองอันเหลืองอร่ามทั้งสองข้างทางที่ขี่รถผ่าน...พี่น้องชาวนาของเรา ต่างกำลังพากัน...หลังสู้ฟ้า...ก้มหน้าเกี่ยวข้าว... ท่ามกลางแดดอ่อนในช่วงบรรยกาศของฤดูเหมันต์...บ้างก็ใช้รถเกี่ยว...บ้างก็มีการลงแขก...โอ้อาชีพชาวนาของพี่น้องเรา...หวังว่าข้าวปีนี้คงจะขายได้ราคาที่สูง...ปลอดภัยจากเหล่าบรรดาที่ชอบทำนาบนหลังคน...ผ่านไปได้ซักระยะ...สองหนูน้อยต่างกำลังพากัน...หลังสู้ฟ้า....หน้าสู้โคลน...สองมือกำลังพากันจับปลาในทุ่งนาอย่างมีความหวังว่ามือนี้...เราคงมีอาหารทานกัน...เห็นแล้วก็อดที่จะนึกไม่ได้ตอนที่...ยังเป็นเด็ก..ก็มีวิถีชีวิตที่คล้ายกัน...นับว่าเป็นความแตกกต่างที่เหมือนกันของพี่น้องชาวไร่ชาวนา...ขี่ไปนานๆก็รูสึกได้ถึงความปวดเมื่อยหลัง ไหล่ เพราะว่าการขับขี่รถเป็นเวลานาน...แดดไม่ร้อนเลยขับได้อย่างสบาย...เสียดายไม่ติดกล้องถ่ายรูปไปด้วย...เวลา 11.50 ถึงอุบลฯ....และ 15.15 กลับถึงบ้านพัก...คว้าเสื่อมาได้ก็ปูนอนใต้ต้นมะม่วง ริมสระน้ำของโรงเรียน...จากนั้นก็ลุกไปรถผัก..ผสมป๋ยเตรียมดินไว้ปลูกผักในแปลงอื่นๆ...
ความเห็น (3)
ขอบคุณชาวนาที่ผลิตข้าวให้เรากินแบบหลังสู้ฟ้าหน้าสู้ดิน
สวัสดีครับ
อยากบอกว่าภูมิใจที่มีเกิดมาเป็นลูกชาวนาครับ
แต่ก็อยากเห็นการใช้ควายจริงๆไถนาครับ
ขอบคุณครับ
ครูอ้อย ก็มีบรรพบุรุษ เป็นชาวนา ภูมิใจด้วยคนค่ะ