เรื่องเล่าจากบนดอย

สวัสดียามเย็นค่ะชาวG2K แดดร่มลมตกแบบนี้หลายคนคงได้กลับบ้านแล้วใช่มั้ยคะ

แต่ถ้าใครยังไม่ได้กลับบ้าน หรือยังต้องทำงานกันอยู่องศาก็ขอเป็นกำลังใจให้ค่ะ

เรื่องเล่าจากบนดอยที่องศาจะเล่าสู่กันฟังในวันนี้ เป็นเรื่องราวความน่ารักของเด็กๆที่

บ้านอมพายนี่เองล่ะค่ะ .........

เรื่องราวมีอยู่ว่าองศาเมื่อวันอาทิตย์ที่ผ่านมานี้เอง องศาขับมอ ไซด์ แล้วล้มลงไปใน

กอหนามขนาดใหญ่ เจ็บก็เจ็บ อายก็อาย แต่ก็โชคดีหน่อยที่ไม่มีใครเห็น

ก็พยายามขับรถมาให้ถึงที่โรงเรียน ...พอเด็กๆเห็นเขาก็จะรีบเข้ามาถามทันทีเลยค่ะว่า

ครูเป็นอะไร? เจ็บมากมั้ย? เดี๋ยวหนูจะทายาให้นะคะ? ได้ฟังแล้วทำให้คิดถึงพ่อ แม่

ขึ้นมาทันทีเลย เพราะการที่เราใช้ชีวิตอยู่นอกบ้านเราต้องพึ่งพาตัวเองให้มากที่สุด เจ็บ

แค่ไหนก็ต้องอดทน ปวดแค่ไหนก็ต้องทน ... ก็ไม่นึกเลยว่านอกจากพ่อ กับแม่แล้ว

ยังมีคนเป็นห่วงเราอีกหรอ ? ? เวลาได้อยู่กับเด็กเป็นช่วงเวลา ช่วงชีวิตที่ดีที่สุดเลยก็ว่า

ได้ เพราะเราไม่ต้องแกล้งทำอะไรต่างๆที่เราไม่อยากทำ เวลามีเรื่องตลกก็หัวเราะ

เวลามีเรื่องเศร้าก็ร้องไห้ ...มีอยู่ครั้งหนึ่งองศาปิดตู้แล้วตู้หนีบมือ เจ็บมากๆ น้ำตาจะ

ไหลให้ได้เลยค่ะ ...แต่เด็ก ป. 1 บอกว่า "เป็นผู้ใหญ่เขาไม่ร้องไห้นะครับ" อืม

เป็นเด็ก แต่รู้จักคิด จึงทำให้องศามีกำลังใจที่จะต่อสู้ต่อไป

ณ วันนี้เด็กๆคือ กำลังใจในวันที่อ่อนล้าจริงๆ ...

เขียนใน GotoKnow โดย องศาที่ต่างกัน
ใน องศาที่ต่างกัน

คำสำคัญ (Tags): #เรื่องเล่าจากบนดอย

หมายเลขบันทึก: 315772เขียนเมื่อ 24 พฤศจิกายน 2009 17:27 น. ()แก้ไขเมื่อ 12 กุมภาพันธ์ 2012 10:56 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-อนุญาตแบบเดียวกันจำนวนที่อ่าน