ที่นี่คือมะนัง มานั่งเรือล่องแก่งวังสายทอง (1)
ธรรมชาติกับมนุษย์นั้นต้องอยู่เคียงคู่กันคือสิ่งที่ปรารถนา การใช้ประโยชน์จากธรรมชาติอย่างเกื้อกูลเป็นเรื่องที่มีความจำเป็นอย่างยิ่ง
เมื่อวันหยุดที่ผ่านมาการแค้มปิ้งประจำปีของกลุ่มผู้ที่มีความรักและหลงใหลในวัตถุแนวเดียวกันทุกจัดขึ้นอีกครั้ง ที่วังแว่นรีสอร์ท ของคนคุ้นเคยคือพี่บุญเลิศ วิไลรัตน์หรือพี่ญา เจ้าหน้าที่โรงพยาบาลสงขลานครินทร์ที่พวกเราชอบเรียกขาน บรรยายกาศแบบเป็นกันเองภายใต้โอบกอดอันอบอุ่นแห่งขุนเขาที่แข็งแกร่ง พรรคพวกพี่น้องจากทั่วสารทิศกรุงเทพฯฝั่งอันดามันและอ่าวไทยต่างเดินทางมาสู่จุดหมายเดียวกัน ที่ร้านอาหารของรีสอร์ทพี่ญาตัดแปลงจัดเตรียมโต๊ะหมู่ปูเสื่อพร้อมที่พระ ช่วงเช้าพระสงฆ์จากหลายวัดเดินทางมาถึง พิธีสงฆ์เริ่มขึ้นเป็นสิริมงคลแก่ชีวิต สัญญาณบอกว่าเสร็จสิ้นเด็กวัดเก่ารู้ว่าได้เวลาทานอาหารเที่ยงพวกเราไม่สนใจใยดีกับโต๊ะทานอาหารแบบคนเมือง ขอนั่งล้อมวงบนเสื่อกินอาหารแบบมีความสุข ขนมจีน ข้าวแกง ผักพื้นบ้านมีมากมายให้เลือกลิ้มลอง กินไปสนทนากันไปก่อนตบท้ายด้วยผลไม้ และข้าวเหนียวทุเรียน จนบางท่านอิ่มเอนกายแบบสบายที่มุมสื่อ
อาทิตย์เริ่มคล้อยบ่ายได้เวลาไปสัมผัสเล่นน้ำที่ริมธาร ก้าวย่างเดินผ่านดงไผ่เบื้องหน้าลานใหญ่กลับเปลี่ยนไปจากลานทรายกลับกลายเป็นลานหิน ธรรมชาติสร้างงานศิลป์ในช่วงน้ำหลาก กวาดสายตาไปยังสายธารน้ำใสไหลเย็นเหมือนกับบอกว่าผืนป่าต้นน้ำยังค่อนข้างอุดมสมบูรณ์ มิรอช้าลงเล่นน้ำให้เย็นกายกับเพื่อนฝูงกระแสน้ำวันนี้ไหลแรงหน่อย ที่ตรงสายสลิงที่ผูกตรึงต้นไม้ใหญ่สองฝั่งคลองเพื่อนๆ จับปลายเชือกที่ยึดกับรอกห้อยโหนก่อนกระโดดเล่นน้ำคลองอย่างมีความสุข กระบวนเรือคายัคซึ่งส่วนใหญ่เป็นพี่น้องชาวไทนมุสลิมจากสามจังหวัดชายแดนภาคใต้มาท่องเที่ยวช่วงเทศกาลสำคัญล่องเคลื่อนผ่านสองมือสาดเล่นน้ำยอกล้อกัน เห็นรอยยิ้มที่แบ่งปันของพี่น้องเพื่อนร่วมชาติส่งให้กันนั้นช่างมีความสุข ลำแล้วและลำเล่าเจ้าส่งยิ้มหวาน อยากให้พื้นที่มีความสุขดั่งริมธารที่ฉันเห็น ปลายด้ามขวานแผ่นดินไทยไฟหมอดให้ร่มเย็นดั่งสายธาร
ความสุขแรกที่สัมผัสได้แห่งวังสายทอง
ความเห็น (0)
ไม่มีความเห็น