ขายตัวกันเห็นเห็น

สำหรับหนึ่งความประทับใจ ยามได้หวนคิดถึงอดีตของชีวิต เมื่อได้มองภาพถ่ายแผงขายปลาหมึก รถเข็นขายปลาหมึกปิ้ง ด้วยภาพ ด้วยสีสัน และด้วยเรื่องราวบางอย่าง ที่ทำให้นึกย้อนถึงชีวิตที่ผ่านมาผ่านไป จนอดคิดไม่ได้ถึงคำตอบในบั้นปลายชีวิต

ขายตัวกันเห็นเห็น อ้างอิง - ภาพ Kati1789 ครั้งนี้ขอยืนยัน ว่าไม่ได้คิดหาเรื่องหาราว กับพฤติกรรมอำพรางโจ่งแจ้งของใคร ในยามที่บ้านเมือง กำลังแตกมุมมองเป็นหลายความคิด หรือ คิดเพียงจะประชดประชันใครให้ต้องนั่งเจ็บช้ำระกำใจ ในแต่ละพฤติกรรมที่กระทำต่อบ้านเมือง เพียงแต่เมื่อปลายสัปดาห์ ผมมีโอกาสเห็นรถเข็นปลาหมึกแห้งกลางเมืองในต่างจังหวัด ท่ามกลางลมเย็นและแสงสวย ผมเลยคิดไปเรื่อยเปื่อย ถึงจุดยืนของผู้คน ดั่งเช่นจุดแขวนปลาหมึกแห้ง ที่ปรากฎอยู่บนรถเข็น จุดแขวนของปลาหมึกแห้งตัวโตโต ที่อยู่ด้านบน กับ จุดแขวนของปลาหมึกตัวเล็กตัวน้อย ที่อยู่ด้านล่าง ราคาที่แตกต่างตามปริมาณของตัวโต กับ ความต้องการของผู้คนที่เปลี่ยนแปลงไปตามสภาพ เด็กน้อยอาจชื่นชอบปลาหมึกปิ้งตัวเล็กมากกว่า ผู้ใหญ่ที่ชอบแกล้มเหล้ายาปลาปิ้งตัวใหญ่ๆ หนุ่มสาว อาจเลือกซื้อนานหน่อย เพราะการยืนซื้อ ไม่ใช่สาระสำคัญ แต่การยืนอยู่ด้วยกัน สำหรับคนที่กำลังจีบกัน หรือ คู่รักใหม่ ล้วนรัญจวนใจกว่าปลาหมึกปิ้งที่อยู่เบื้องหน้า สาระสำคัญของการเลือกซื้อ เสียงพะเน้าพะนอฉอเลาะล้วนยืนยันความจริงเหล่านั้นได้ดี เท่ากับภาพของเด็กน้อยที่คอยสะกิดพ่อแม่ให้ซื้อปลาหมึกปิ้ง ซึ่งทุกอย่างล้วนเป็นภาพ เป็นภาพซึ่งปรากฎ ในยามที่มีรถเข็นขายของ และมีผู้คนมากมายกำลังเลือกสรร สิ่งที่ตนคิดว่า อยาก สำหรับบรรยากาศของวัฒนธรรมอันน่ารัก รถเข็นสารพันทุกสิ่งอย่าง ผู้คนกับการเลือกซื้อของกินริมทาง ยิ่งในงานมหรสพใดใดก็ตาม ล้วนขาดไม่ได้อย่างยิ่ง สำหรับสีสันชีวิตไทยเหล่านี้ สีสันที่ผู้ใหญ่บางคนยังคงจดจำได้ดี ยามวิ่งขอเงินพ่อแม่ ซื้ออ้อยควั่น ซื้อซาลาเปา ซื้อลูกชิ้นและอีกมากมาย ที่ต่างล่อตาล่อใจ และน่าตื่นเต้น ผมยืนมอง ก่อนเอ่ยปากขอถ่ายภาพ แสงสวยของราวตากปลาหมึกปิ้ง ด้วยความรู้สึกดีดี กับสีสันและกลิ่นที่ปรากฎ รู้สึกดีดีที่ยังได้มีโอกาสเห็นเรื่องราวธรรมดา ด้วยความประทับใจ เหมือนวัยเด็กที่ประทับใจในยามอยากกินทุกสิ่งอย่างที่ขายในงานวัด แม้ว่าวัยเด็กผมจะไม่ค่อยได้ไปงานวัดสักเท่าไร อาจเป็นเพราะพ่อแม่รู้แกวความเป็นเด็ก เลยไม่ค่อยอยากพาไป หรืออาจเป็นเพราะความจำเป็นหรือยุ่งยากในครอบครัวก็ตามแต่ แต่สำหรับภาพประทับใจเหล่านั้น ผมจดจำได้ดีและขึ้นใจ ยิ่งได้เห็นยิ่งระลึก แม้เมื่อโตขึ้น และมีโอกาสที่จะกินปลาหมึกปิ้งตัวใหญ่ๆ โดยไม่ต้องง้อใคร แต่ทุกครั้งที่นั่งกินปลาหมึกปิ้ง ผมมักจะไม่ได้กินเพียงลำพัง ต้องกินกับเพื่อนฝูง กินกับมิตรสหาย โดยเฉพาะอย่างยิ่ง กินตามร้านรวงทั่วไป ที่ปลาหมึกปิ้งมาจอดรอ เรียกความอยากของหัวใจผู้คนยามค่ำคืน บางทีกินไป ก็อดจะบ่นไปไม่ได้ เพราะบางเจ้าก็เหมือนทำไม่เป็น จะบดปลาหมึกให้นิ่มสักหน่อยก็ไม่ได้ จะปิ้งให้พองกว่านี้ หรือหอมนานกว่านี้ก็ไม่ได้ กระทั่งมองไปถึงถ้วยใส่น้ำจิ้มที่มีถั่วลิสง เป็นเครื่องชูรสความมัน ก็อดไม่ได้ที่จะคิดย้อนถึงกระทงใบตาล หรือ กระทงใบตองแห้งที่นำมากลัด กระทั่งปัจจุบันกลายเป็นถ้วยพลาสติกใส่น้ำจิ้มใบเล็ก ทุกอย่างล้วนเป็นไป และ เปลี่ยนแปลงไป ท่ามกลางแผงปลาหมึกปิ้งซึ่งแลเห็น ที่พบว่าปัจจุบันปลาหมึกตัวเล็กลง หรือ กระทั่งมองเห็นความเปลี่ยนแปลงของ รถขายปลาหมึกปิ้ง จากภาพอดีตรถจักรยานปั่น รถสามล้อถีบ จนถึงรถมอเตอร์ไซค์พ่วงข้าง มีเตาปิ้ง มีที่บดความอร่อย และมีคนยืนคอยซื้อ สำหรับภาพบางอย่างที่เปลี่ยนไป กับ ภาพบางอย่างที่ยังคงเดิม ในความอยากของชีวิต บางทีอาจเป็นเพราะวัย หรือเพราะความตระหนักในตัวเอง เมื่อเห็นความเปลี่ยนแปลงรอบข้างชีวิต หรือเพราะชีวิตตัวเองที่เปลี่ยนไป จนอดคิดไม่ได้ ถึงวันวัยที่ล่วงผ่านมา ผ่านภาพประทับใจ ผ่านเรื่องราวที่เห็น หรือผ่านสิ่งที่ชีวิตมองดูอยู่ บางทีผมก็ไม่แน่ใจว่า สิ่งเหล่านี้อาจเป็นหนึ่งในคุณค่าที่ฉุดดึงให้เราเข้าใจความจริงของโลก ที่ยังคงไม่เปลี่ยนแปลง ในความอาลัยอาวรณ์ของชีวิต ใครบางคนที่เคยเป็น ปลัดกระทรวงใหญ่แห่งนี้ เคยเปรยให้ผมฟัง สมัยเริ่มต้นทำข่าว ถึงหัวโขนของชีวิตข้าราชการ ว่าที่พูดกัน ถึงคำว่า หัวโขน และอำนาจที่จากไปพร้อมกับเครื่องแบบนั้น จะรู้จริงได้ก็ต่อเมื่อ วันวัยอันเหมาะสมมาเยือน หรือ รู้ได้เมื่อประจักษ์กับตัวเอง ว่าเมื่อถึงคราของตัวเอง จะปฏิบัติตัวปฏิบัติใจเช่นไร จะถอดวางได้อย่างสมเกียรติ หรือ ถอดวางแบบไม่อยากจะถอด ทุกสิ่งอย่างในหัวโขนของอำนาจ จึงไม่ใช่เพียงคำพูด แต่เป็นการกระทำ เมื่อใจสามารถถอดออกได้ ก็เบาตัวไป สบายตัวไป หรืออาจหมดเรื่อง หากถอดไม่ได้ แถมวางไม่ลง ก็คงต้องดิ้นรนกันต่อ สำหรับคำของอดีตปลัดกระทรวงฯท่านนั้น ที่กรุณาบอกต่อนักข่าวตัวเล็กในวันนั้น ยังคงเป็นสิ่งที่ผมจดจำได้ดีในทุกวันนี้ ยามเผชิญหน้ากับปัญหา หรือ ยามเผชิญหน้ากับเรื่องราวที่ไม่คาดคิดของชีวิต ยิ่งได้เห็นบทบาทความจริง ในการเผชิญหน้าปัญหาด้วยความกล้าหาญ ด้วยตัวตนของข้าราชการที่รู้ถึงจุดเริ่มต้นของชีวิต และ เลือกที่จะยุติบทบาทในฐานะข้าแผ่นดิน สำหรับแผงปลาหมึกปิ้ง และ แสงสวยที่ปรากฎ ผมอดนึกไม่ได้ถึงหลายชีวิตในวงอำนาจ ที่ต่างแขวนอยู่บนราวตากแผงใหญ่ รอวันที่ใครจะมาเลือกซื้อเลือกหยิบ และ ลงจากแผง

ขายตัวกันเห็นเห็น

อ้างอิง - ภาพ Kati1789

ครั้งนี้ขอยืนยัน

ว่าไม่ได้คิดหาเรื่องหาราว

กับพฤติกรรมอำพรางโจ่งแจ้งของใคร

ในยามที่บ้านเมือง กำลังแตกมุมมองเป็นหลายความคิด หรือ คิดเพียงจะประชดประชันใครให้ต้องนั่งเจ็บช้ำระกำใจ ในแต่ละพฤติกรรมที่กระทำต่อบ้านเมือง เพียงแต่เมื่อปลายสัปดาห์ ผมมีโอกาสเห็นรถเข็นปลาหมึกแห้งกลางเมืองในต่างจังหวัด ท่ามกลางลมเย็นและแสงสวย

ผมเลยคิดไปเรื่อยเปื่อย ถึงจุดยืนของผู้คน

ดั่งเช่นจุดแขวนปลาหมึกแห้ง

ที่ปรากฎอยู่บนรถเข็น

จุดแขวนของปลาหมึกแห้งตัวโตโต ที่อยู่ด้านบน กับ จุดแขวนของปลาหมึกตัวเล็กตัวน้อย ที่อยู่ด้านล่าง ราคาที่แตกต่างตามปริมาณของตัวโต กับ ความต้องการของผู้คนที่เปลี่ยนแปลงไปตามสภาพ เด็กน้อยอาจชื่นชอบปลาหมึกปิ้งตัวเล็กมากกว่า ผู้ใหญ่ที่ชอบแกล้มเหล้ายาปลาปิ้งตัวใหญ่ๆ

หนุ่มสาว

อาจเลือกซื้อนานหน่อย

เพราะการยืนซื้อ ไม่ใช่สาระสำคัญ

แต่การยืนอยู่ด้วยกัน สำหรับคนที่กำลังจีบกัน หรือ คู่รักใหม่ ล้วนรัญจวนใจกว่าปลาหมึกปิ้งที่อยู่เบื้องหน้า สาระสำคัญของการเลือกซื้อ เสียงพะเน้าพะนอฉอเลาะล้วนยืนยันความจริงเหล่านั้นได้ดี เท่ากับภาพของเด็กน้อยที่คอยสะกิดพ่อแม่ให้ซื้อปลาหมึกปิ้ง ซึ่งทุกอย่างล้วนเป็นภาพ

เป็นภาพซึ่งปรากฎ ในยามที่มีรถเข็นขายของ

และมีผู้คนมากมายกำลังเลือกสรร

สิ่งที่ตนคิดว่า อยาก

สำหรับบรรยากาศของวัฒนธรรมอันน่ารัก รถเข็นสารพันทุกสิ่งอย่าง ผู้คนกับการเลือกซื้อของกินริมทาง ยิ่งในงานมหรสพใดใดก็ตาม ล้วนขาดไม่ได้อย่างยิ่ง สำหรับสีสันชีวิตไทยเหล่านี้ สีสันที่ผู้ใหญ่บางคนยังคงจดจำได้ดี ยามวิ่งขอเงินพ่อแม่ ซื้ออ้อยควั่น ซื้อซาลาเปา ซื้อลูกชิ้นและอีกมากมาย ที่ต่างล่อตาล่อใจ และน่าตื่นเต้น

ผมยืนมอง

ก่อนเอ่ยปากขอถ่ายภาพ

แสงสวยของราวตากปลาหมึกปิ้ง

ด้วยความรู้สึกดีดี กับสีสันและกลิ่นที่ปรากฎ รู้สึกดีดีที่ยังได้มีโอกาสเห็นเรื่องราวธรรมดา ด้วยความประทับใจ เหมือนวัยเด็กที่ประทับใจในยามอยากกินทุกสิ่งอย่างที่ขายในงานวัด แม้ว่าวัยเด็กผมจะไม่ค่อยได้ไปงานวัดสักเท่าไร อาจเป็นเพราะพ่อแม่รู้แกวความเป็นเด็ก เลยไม่ค่อยอยากพาไป หรืออาจเป็นเพราะความจำเป็นหรือยุ่งยากในครอบครัวก็ตามแต่

แต่สำหรับภาพประทับใจเหล่านั้น

ผมจดจำได้ดีและขึ้นใจ

ยิ่งได้เห็นยิ่งระลึก

แม้เมื่อโตขึ้น และมีโอกาสที่จะกินปลาหมึกปิ้งตัวใหญ่ๆ โดยไม่ต้องง้อใคร แต่ทุกครั้งที่นั่งกินปลาหมึกปิ้ง ผมมักจะไม่ได้กินเพียงลำพัง ต้องกินกับเพื่อนฝูง กินกับมิตรสหาย โดยเฉพาะอย่างยิ่ง กินตามร้านรวงทั่วไป ที่ปลาหมึกปิ้งมาจอดรอ เรียกความอยากของหัวใจผู้คนยามค่ำคืน

บางทีกินไป

ก็อดจะบ่นไปไม่ได้

เพราะบางเจ้าก็เหมือนทำไม่เป็น

จะบดปลาหมึกให้นิ่มสักหน่อยก็ไม่ได้ จะปิ้งให้พองกว่านี้ หรือหอมนานกว่านี้ก็ไม่ได้ กระทั่งมองไปถึงถ้วยใส่น้ำจิ้มที่มีถั่วลิสง เป็นเครื่องชูรสความมัน ก็อดไม่ได้ที่จะคิดย้อนถึงกระทงใบตาล หรือ กระทงใบตองแห้งที่นำมากลัด กระทั่งปัจจุบันกลายเป็นถ้วยพลาสติกใส่น้ำจิ้มใบเล็ก

ทุกอย่างล้วนเป็นไป และ เปลี่ยนแปลงไป

ท่ามกลางแผงปลาหมึกปิ้งซึ่งแลเห็น

ที่พบว่าปัจจุบันปลาหมึกตัวเล็กลง

หรือ กระทั่งมองเห็นความเปลี่ยนแปลงของ รถขายปลาหมึกปิ้ง จากภาพอดีตรถจักรยานปั่น รถสามล้อถีบ จนถึงรถมอเตอร์ไซค์พ่วงข้าง มีเตาปิ้ง มีที่บดความอร่อย และมีคนยืนคอยซื้อ สำหรับภาพบางอย่างที่เปลี่ยนไป กับ ภาพบางอย่างที่ยังคงเดิม ในความอยากของชีวิต

บางทีอาจเป็นเพราะวัย

หรือเพราะความตระหนักในตัวเอง

เมื่อเห็นความเปลี่ยนแปลงรอบข้างชีวิต

หรือเพราะชีวิตตัวเองที่เปลี่ยนไป จนอดคิดไม่ได้ ถึงวันวัยที่ล่วงผ่านมา ผ่านภาพประทับใจ ผ่านเรื่องราวที่เห็น หรือผ่านสิ่งที่ชีวิตมองดูอยู่ บางทีผมก็ไม่แน่ใจว่า สิ่งเหล่านี้อาจเป็นหนึ่งในคุณค่าที่ฉุดดึงให้เราเข้าใจความจริงของโลก ที่ยังคงไม่เปลี่ยนแปลง ในความอาลัยอาวรณ์ของชีวิต

ใครบางคนที่เคยเป็น ปลัดกระทรวงใหญ่แห่งนี้

เคยเปรยให้ผมฟัง สมัยเริ่มต้นทำข่าว

ถึงหัวโขนของชีวิตข้าราชการ

ว่าที่พูดกัน ถึงคำว่า หัวโขน และอำนาจที่จากไปพร้อมกับเครื่องแบบนั้น จะรู้จริงได้ก็ต่อเมื่อ วันวัยอันเหมาะสมมาเยือน หรือ รู้ได้เมื่อประจักษ์กับตัวเอง ว่าเมื่อถึงคราของตัวเอง จะปฏิบัติตัวปฏิบัติใจเช่นไร จะถอดวางได้อย่างสมเกียรติ หรือ ถอดวางแบบไม่อยากจะถอด ทุกสิ่งอย่างในหัวโขนของอำนาจ จึงไม่ใช่เพียงคำพูด แต่เป็นการกระทำ

เมื่อใจสามารถถอดออกได้

ก็เบาตัวไป สบายตัวไป หรืออาจหมดเรื่อง

หากถอดไม่ได้ แถมวางไม่ลง ก็คงต้องดิ้นรนกันต่อ

สำหรับคำของอดีตปลัดกระทรวงฯท่านนั้น ที่กรุณาบอกต่อนักข่าวตัวเล็กในวันนั้น ยังคงเป็นสิ่งที่ผมจดจำได้ดีในทุกวันนี้ ยามเผชิญหน้ากับปัญหา หรือ ยามเผชิญหน้ากับเรื่องราวที่ไม่คาดคิดของชีวิต ยิ่งได้เห็นบทบาทความจริง ในการเผชิญหน้าปัญหาด้วยความกล้าหาญ ด้วยตัวตนของข้าราชการที่รู้ถึงจุดเริ่มต้นของชีวิต และ เลือกที่จะยุติบทบาทในฐานะข้าแผ่นดิน

สำหรับแผงปลาหมึกปิ้ง และ แสงสวยที่ปรากฎ

ผมอดนึกไม่ได้ถึงหลายชีวิตในวงอำนาจ

ที่ต่างแขวนอยู่บนราวตากแผงใหญ่

รอวันที่ใครจะมาเลือกซื้อเลือกหยิบ และ ลงจากแผง

เขียนใน GotoKnow โดย Kati
ใน สู่ฝันอันยิ่งใหญ่

คำสำคัญ (Tags): #ขายตัวกันเห็นเห็น#ความทรงจำ#ความประทับใจ#ความเรียง#มุมมองต่อชีวิต#หัวโขนของชีวิตคน

หมายเลขบันทึก: 320602เขียนเมื่อ 16 ธันวาคม 2009 06:44 น. ()แก้ไขเมื่อ 15 มิถุนายน 2012 13:25 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-อนุญาตแบบเดียวกันจำนวนที่อ่าน