ความงดงาม.........ในความทุกข์

ความงดงาม.........ในความทุกข์

                      คุณป้าเบื้องหน้าฉันเป็นสตรีวัย 62  ปี  รูปร่างผอมน้ำหนักประมาณ  30 กิโลกรัม  ผิวหนังเหี่ยวย่นค่อนข้างคล้ำ ผมสีดำแซมด้วยสีขาวประปราย ดูยุ่งเหยิงมัดไว้ด้วยยางเส้น  ใบหน้าอีกข้างปิดไว้ด้วยผ้าก๊อสท่าทางอ่อนล้า นั่งอยู่บนเตียงผู้ป่วยภายในตึกผู้ป่วยหญิง  เวลาพูดเสียงแหบแห้งเบาเหมือนกระซิบ  เผยให้เห็นฟันในปากสีเหลืองที่เหลือไม่กี่ซี่  คุณป้ามานอนพักรักษาตัว 2-3  วันแล้ว  ด้วยอาการเพลีย  กินไม่ได้  ไม่มีแรง  แผลบริเวณใบหน้ามีน้ำเหลืองไหลซึม ด้วยสาเหตุหลัก คือ มะเร็งโพรงจมูก  ซึ่งเป็นมา 2 ปีแล้ว  รักษาที่ศูนย์ป้องกันและควบคุมโรคมะเร็งภาคใต้  ด้วยการฉีดยาคีโม  และฉายแสง  ครบแล้วแต่เนื่องจากเป็นในระยะหลังทำให้การรักษาไม่ได้ผล ทำให้ลุกลามไปถึงตาขวา  ตามัวมองไม่ชัด  มีขี้ตาตลอดเวลา คุณป้ามานอนโรงพยาบาล  โดยมีสามีมาส่ง  หลังจากนั้นแวะเวียนมาดูแลเป็นบางครั้ง   ด้วยภาระทางเศรษฐกิจกับอาชีพรับจ้างที่ไม่แน่นอน  แล้วแต่ใครว่าจ้าง  ทำให้คุณป้าไม่มีคนเฝ้าดูแล  ส่วนลูก ๆ อีก 5 คนต่างมีครอบครัวไปหมดแล้ว  ทำให้ไม่มีใครดูแลใกล้ชิด  ด้วยเหตุผลที่คุณป้าบอกว่าเขาต้องดูแลครอบครัวของเขา  แม้แต่ลูกคนที่อยู่ใกล้กันก็ไม่สามารถดูแลได้  คุณป้าบอกว่าเคยคิดจะไปออกรายการโทรทัศน์  ที่ลูก ๆ ทิ้งพ่อแม่  ให้อยู่กันอย่างลำบาก  ข้าวสารแทบไม่มีกรอกหม้อ  เจ็บป่วยต้องดิ้นรนไปหาหมอเอง  แต่ก็เป็นอารมณ์ชั่ววูบ  ที่รู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจเท่านั้น 

“ มาโรงพยาบาลครั้งนี้ต้องขายตู้เย็นมา  ที่บ้านขายจนหมดแล้ว  เหลือเพียงจักรยานยนต์เก่า ๆ ที่สามีไว้ขับ  เพื่อไปรับจ้างเท่านั้น”  ฉันฟังแล้วอึ้ง รู้สึกเสียใจว่าไม่ได้มาพูดคุยตั้งแต่คุณป้ามานอนที่นี่ในครั้งแรก ๆ อาจทำให้ได้รับรู้ปัญหามากกว่านี้  สิ่งที่คุณป้ากังวลคือ  เรื่องแผลที่ใบหน้าว่าเมื่อไหร่จะหาย  ถ้าแผลไม่แห้งก็ต้องทำแผลที่โรงพยาบาล  การเดินทางไปมาลำบากด้วยไม่มีใครได้พามาทุกครั้ง  ถ้าฝนตกก็กลัวแผลเปียกส่วนค่ารถจักรยนต์รับจ้างก็แพงไป กลับ 200 บาท  ด้วยรายได้ที่ไม่เพียงพออยู่แล้วทำให้กังวลเพิ่มขึ้น  แต่ยังดีที่เวลาไปตามนัดที่สถาบันมะเร็ง  ยังมีลูกชายพาไป  โดยลูกชายคนนี้แหละที่ดูเหมือนคุณป้าจะรักมาก  พูดถึงที่ไร  แววตาสีหน้าดูสดชื่น  อ่อนโยนทันที ทำให้ฉันนึกถึงเด็กหนุ่มอายุ 20  กว่า ๆ ที่เคยมาดูแลในครั้งแรก ๆ ที่คุณป้ามานอนรักษาตัว  จากนั้นฉันก็ดำเนินการประสานงานเพื่อการเยี่ยมบ้าน  โดยเฉพาะการดูแลเรื่องแผลของคุณป้า  วันนั้นมีน้ำใจจากน้องพยาบาลที่ได้มอบเงินส่วนตัวให้คุณป้าอีกด้วย

ที่บ้าน.....ไปตามแผนที่ตามถนนสายหลักระหว่างอำเภอ  บ้านอยู่กลางทุ่งนาห่างจากถนนเข้าไป  300 เมตร ลักษณะบ้านสร้างมานานแล้ว  มีฝาไม่ครบ 4 ด้าน  ผนังเป็นไม้และปูน  มีห้องโล่ง ๆ เพียงห้องเดียว  เฟอร์นิเจอร์ในบ้านไม่มีอะไรนอกจากเตียง 1 หลังและฟูกเก่า ๆ ส่วนห้องน้ำห้องส้วมแยกไปต่างหาก ไฟฟ้านั้นอาศัยโยงสายจากบ้านลูกที่อยู่ใกล้กัน ส่วนอาหารการกินต้องหุงหาด้วยตนเอง  มีบางครั้งที่ลูกเจียดมาให้บ้าง  วันนี้คุณป้ามานอนโรงพยาบาลอีกครั้งด้วยเพลีย  กินไม่ได้

ทีมที่ไปเยี่ยมบ้านทำแผลให้แล้วส่งต่อมาล่วงหน้าแล้ว  วันนี้ตรงกับวันสำคัญเป็นวันพระราชสมภพของสมเด็จพระบรมโอรสาธิราชสยามมกุฎราชกุมาร  ทางโรงพยาบาล  จัดงานเทิดพระเกียรติเป็นทุกปีอยู่แล้ว  ส่วนภายในตึกก็มีการมอบถุงยังชีพพระราชทานให้กับผู้ป่วยทุกรายที่นอนพักรักษาตัว  เมื่อมาถึงเตียงคุณป้า  ซึ่งนั่งอยู่บนเตียงได้ยกมือท่วมศีรษะพึมพำเบาๆ ว่า “เจ้าฟ้าชาย” พร้อมกับนำถุงพระราชทานไปไว้บนหัวนอนอย่างทะนุถนอม  สีหน้าแววตาดูอิ่มเอิบ มีความสุข  ก่อนกลับบ้านครั้งนี้  ทางตึกได้ดำเนินการจัดสรรเงินจากกองทุนพระราชทานสมเด็จพระเทพรัตนราชสุดา  เพื่อสงเคราะห์คนไข้ยากจน  ให้จำนวนหนึ่งไว้เป็นค่าใช้จ่ายเพื่อไปพบแพทย์ที่สถาบันมะเร็งภาคใต้  สีหน้าแววตาดูมีความสุขเมื่อรับทราบที่มาของเงินพร้อมกับยกมือท่วมศีรษะอีกครั้งด้วยความสำนึกในพระกรุณาธิคุณ

คุณป้าซึ่งมีความเจ็บป่วยทางกาย หาได้หมกมุ่นอยู่แต่กับความเจ็บป่วยของตัวเองไม่  จิตใจยังยึดมั่นในชาติ  ศาสน์  กษัตริย์  อย่างเหนียวแน่น  เพื่อได้เป็นที่ยึดเหนี่ยวทางจิตใจในยามที่ต้องต่อสู้กับโรคร้าย  ด้วยความจงรักภักดีนั้นยังมีอยู่เต็มเปี่ยมในหัวใจมิเสื่อมคลาย    

[พระมหาแล ขำสุข(อาสโย)]

ผู้ที่เห็นคนอื่นมีทุกข์เดือดร้อนแล้วสามารถมองเห็นสิ่งนั้นเป็นสิ่งดีที่มีอยู่ในทุกข์นั้นก็น่าชื่นชมเช่นกัน

อนุโมทนา

[หยั่งราก ฝากใบ]

สวัสดีค่ะ

ในท่ามกลางความทุกข์ท้อ ย่อมมีดอกผลไพบูลย์รออยู่เสมอ

ส่งกำลังใจให้คุณป้าค่ะ

(^__^)

[รพร. เวียงสระ]

ทุกคน เดิมมีจิต ประภัสสร แต่เมื่อมี ผัสสะ ทำให้จิตหม่นหมอง