เรื่องเล็กๆ ง่ายๆ ที่ดี่ๆ ที่ทำกันไม่ได้(เอารองเท้าเข้าแถว) ที่วิทยสัมพันธ์ บ้านซำรู้

แข่งกันพูดพ่นน้ำลายใส่กระดาษ แล้วเบิกงบประมาณของชาติโดยถูกต้องตามกฎหมาย

ช่วงบ่ายของค่ายในวันนี้ วิทยากร หนานเกียรติได้ให้โจทย์นักเรียนนำข้อมูลที่ลงไปเก็บ ไปสังเกตุ ไปฟัง เอามารวบรวมแล้วสังเคราะห์ข้อมูลที่ได้มา ช่วยกันเรียบเรียงร้อยเรื่องราวเป็นหนังสือทำมือเล่มโตตามเนื้องานที่กลู่มลงไปหาข้อมูล

มีเรื่องประวัติศาสตร์ชุมชน

สถานที่สำคัญของชุมชน

บุคคลสำคัญของชุมชน

ประเพณีวัฒนธรรมชุมชน

และอาชีพของชุมชน

โดยมีครูเป็นพี่เลี้ยงให้ผู้มาเยือนมาช่วยเติมเต็ม ให้เห็นการทำงานของนักเรียน เห็นแววนักเขียนในอนาคต ให้เห็นการทำงานเป็นทีมของนักเรียน คนที่มีความจำก็นำมาบอกต่อ คนที่จดก็นำมาเขียนต่อโดยมีเพื่อนๆคอยซักถามโต้แย้งคิดเพิ่ม

ตกเย็นเป็นกิจกรรมค่ายหุงหาอาหารกินกันเอง ผู้เขียนเวียนไปสังเกตุทุกกลุ่ม กิจกรรมนี้ถือว่าสำคัญเป็นประสบการณ์ที่ติดตัวไปใช้ในอนาคต แล้วยังมีน้ำใจแบ่งปันอาหารมาให้ผู้มาเยือนด้วย การจัดค่ายหลายๆแห่งไม่มี กิจกรรมส่วนนี้น่าเสียดาย

อากาศหนาวเริ่มมาเยือนผู้มาใหม่ รีบอาบน้ำแล้วไปนั่งคุยกับทีมวิทยากร ได้รู้ว่าบอบบี้เป็นเพื่อนร่วมแก้งท์กับซากี้ ได้รูว่าเป็นทายาทชาวสงขลา ได้รู้ว่าความลับไม่มีในโลกสำหรับซากี้

ผอ.กลับมาแล้วให้ครู เด มาชวนพวกเราลงไปสนทนาปาตี้กัน คุยกันสัพเพเหระจนเกือบเที่ยงคืน ผู้เขียนทนความหนาวไม่ไหวขออนุญาติขึ้นไปพักผ่อน ทำให้วงแตกโดยไม่ตั้งใจ ตื่นมาด้วยความสดชื่นด้วยการห่มผ้าห่มสองผืนในคืนที่ผ่านมา

ผอ.มาแจ้งให้ทราบว่า ตารางการจัดค่ายต้องเปลี่ยนแปลง หรือนำเด็กไปทำกิจกรรมที่ห้องอื่น เพราะเช้านี้ภรรยาท่านผู้ว่าจะมาแจกผ้าห่มให้ชาวบ้าน กำหนดการเดิมจะแจกที่วัด แต่ผอ.ท่านบอกว่ามาใช้บริการของโรงเรียนจะสะดวกกว่า จึงขอมาที่นี้ เราก็ต้องปรับเปลี่ยนเวลาตามธรรมชาติของลูกผู้ชายที่ยืดได้หดได้ เป็นธรรมดา

09. 00น. ภรรยาท่านผู้ว่ามาถึง ชาวบ้านก็เตรียมตัวอยู่แล้ว ขณะที่ท่านนายอำเภอกำลังกล่าวรายงาน ผู้เขียนได้เห็นนักเรียนอนุบาลสองคนช่วยกันจัดรองเท้าเข้าแถว เป็นเรื่องเล็กๆ ง่ายๆ ดีๆที่ผู้ใหญ่ไม่ทำกันเห็นแววตาที่เปี่ยมสุขในงานที่ได้ทำแล้วก็อึ้งทึ่ง

นึกถึงการจัดประชุมจิตรสาธารณะ นึกถึงค่ายจิตรอาสา นึกถึงการปลูกจิตรวิญญาณ และนึกถึงหลายๆโครงการที่ได้เข้าร่วมประชุมที่ แข่งกันพูดพ่นน้ำลายใส่กระดาษแล้วเบิกงบประมาณของชาติโดยถูกต้องตามกฎหมาย ก็ให้นึกเสียดายที่มองเห็นงานเชิงประจักษ์ได้ยาก ระเบียบวินัย จิตรสำนึกต้องลงมือทำอย่าเอาแต่พูดอายเด็กอนุบาลวิทยสัมพันธ์เขาแล้ว

เขียนใน GotoKnow โดย วอญ่า-ผู้เฒ่า-natachoei--
ใน เดินทางหมื่นลี้ ดีกว่าอ่านหนังสือหมื่นเล่ม

คำสำคัญ (Tags): #บ้านซำรู้#รองเท้าเข้าแถว#วิทยสัมพันธ์#จิตอาสา gotoknow

หมายเลขบันทึก: 323639เขียนเมื่อ 28 ธันวาคม 2009 14:01 น. ()แก้ไขเมื่อ 6 กันยายน 2013 22:08 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-อนุญาตแบบเดียวกันจำนวนที่อ่าน

ความเห็น (36)

นายประจักษ์ ปานอินทร์

เขียนเมื่อ 28 ธันวาคม 2009 14:06 น. ()

หลานม่อนมาสวัสดีปีใหม่ครับ

เสียงเล็กๆ فؤاد

เขียนเมื่อ 28 ธันวาคม 2009 14:09 น. ()

ให้มุมคิดที่ต้องขบคิดจริงๆ...ขอให้บังประสบความสำเร็จทุกๆการงานนะครับชื่นชม

ด้วยสลามและดุอาอฺ

pa_daeng

เขียนเมื่อ 28 ธันวาคม 2009 14:41 น. ()

สวัสดีปีใหม่ค่ะ ท่านวอญ่า
ขอให้เด็กเจริญเติบโตไปเป็ฯผู้ใหญ๋ที่ดีในอนาคตค่ะ
มีความสุขมากๆนะคะ

เพชรน้อย

เขียนเมื่อ 28 ธันวาคม 2009 15:23 น. ()

kunrapee

เขียนเมื่อ 28 ธันวาคม 2009 19:56 น. ()

ต้องลงมือทำอย่าเอาแต่พูดอายเด็กอนุบาล ใช่ไหมคะ

"วอญ่า-ท่านผู้เฒ่า"

คิม นพวรรณ

เขียนเมื่อ 28 ธันวาคม 2009 23:33 น. ()

ผู้ใหญ่หรือแขกที่มาเยี่ยมโรงเรียน อยากให้ได้เห็นของแท้จากเด็ก ๆ มากกว่าเห็นอย่างอื่นค่ะ
ใครมาเยี่ยมเราแล้ว ยังไม่เห็นเด็ก ไม่ต้องรีบนำไปกล่าวขานะคะ เสียหายยยยยยยยยยยยย เสียหายยยยยยยยยย

สีตะวัน

เขียนเมื่อ 29 ธันวาคม 2009 00:15 น. ()

สวัสดีปีใหม่ค่ะคุณลุง วอญ่า-ผู้เฒ่า-natachoei--

ณ จุดหนึ่งจุดใดในความคิด

เรามีสิทธิ์สร้างฝันอันสูงส่ง

ด้วยดวงใจแกร่งกล้าที่ยืนยง

จะยังคงทอแสงแห่งศรัทธา

ขอให้มีความสุขทุกวันนะคะ...^_^

ขอบคุณข้อคิดดี ๆ ที่สะท้อนสังคมปัจจุบันค่ะ

วอญ่า-ผู้เฒ่า-natachoei--