ผู้หญิงหัวใจนักสู้
จะดูแลยุพาโดยให้การสงเคราะห์ตลอดไปตราบจนสิ้นลมหายใจ....สู้ต่อไปนะยุพายอดนักสู้
วันหนึ่งขณะที่ดิฉันปฏิบัติงานอยู่ที่ห้องอุบัติเหตุและฉุกเฉิน ดิฉันได้พบกับผู้หญิงคนหนึ่งเธอชื่อ ยุพา ซึ่งสามีนำส่งโรงพยาบาลด้วยอาการซีด อ่อนเพลียมาก ใส่ท่อปัสสาวะ มีเลือดออกทางปากและจมูกมา 2-3 วัน สภาพที่ดิฉันเห็นยุพาครั้งแรก ดิฉันตกใจมาก เธอซีดมาก ริมฝีปากเป็นแผล ถูกทาด้วยเยนเซียลไวโอเลต ผมยุ่งเหยิง ขาบวม กดบุ๋ม เสื้อผ้าเก่า ๆ ถูกห่อหุ้มด้วยที่นอนปิกนิกเก่า ๆ ดิฉันประเมินอาการของยุพาด้วยสายตา ยุพา เธออาการหนักเป็นคนไข้ฉุกเฉิน จึงรีบตรวจวัดสัญญาณชีพและตรวจร่างกายเบื้องต้น พบว่าความดันโลหิตต่ำมาก เยื่อบุตาซีด จึงรีบรายงานแพทย์ เพื่อให้ความช่วยเหลือทันทีทุกคนที่ปฏิบัติงานในวันนั้นคงคิดเหมือนกันว่า ยุพาอาจจะไม่รอดเรามีความหวังกับเธอน้อยมากแต่ทุกคนยินดีช่วยเหลือเธออย่างสุดความสามารถ
โรงพยาบาลของเราตรวจพบความผิดปกติหลายอย่างในตัวของยุพา เธอซีดมากเนื่องจากเสียเลือด ความดันโลหิตต่ำมาก การทำงานของไตผิดปกติ เธอถูกส่งตัวต่อไปรักษาต่อที่โรงพยาบาลระนอง ยิ่งหนักไปกว่านั้น เมื่อตรวจสอบสิทธิการรักษาพยาบาลทางอินเตอร์เน็ตพบว่าไม่ปรากฏข้อมูลใด ๆ ทราบจากสามีว่าไม่มีหลักฐานที่แสดงว่ายุพาเป็นคนไทย ไม่มีบัตรประชาชนเพราะพ่อแม่ไม่ได้ไปแจ้งเกิด ทำให้ไม่สามารถขึ้นทะเบียนได้ ดิฉันรายงานให้ท่านผู้อำนวยการทราบเพื่อช่วยเหลือเธอต่อไป
ยุพาถูกส่งตัวไปรักษาต่อที่โรงพยาบาลระนองประมาณ 10 กว่าวัน หลังจากนั้นเธอถูกส่งมาพักฟื้นต่อที่โรงพยาบาลพะโต๊ะด้วยสภาพร่างกายและจิตใจที่ย่ำแย่ เพราะมีหลายโรคที่ยังรุมเร้าเธอ ใช่แล้วค่ะ ยุพาเป็นโรคร้ายเธอติดเชื้อ HIV และอาการกำลังทรุดลงไปเรื่อย ๆ ในทุก ๆ วันเมื่อพยาบาลนำยาไปให้กิน ยุพาจะไม่กินยา เธอปฏิเสธการรักษาและมีพฤติกรรมต่อต้านทุกอย่าง เช่น อะไรที่พยาบาลแนะนำว่าไม่ควรกิน ยุพาก็จะกิน รวมทั้งพฤติกรรมการแสดงออกที่ก้าวร้าวก็มีให้เห็นอยู่เสมอ ๆ
หลายครั้งที่ดิฉันเดินเข้าไปในตึกผู้ป่วยในได้เห็นภาพความประทับใจที่เจ้าหน้าที่ให้การดูแลยุพาเป็นอย่างดีรอยยิ้มนิด ๆ ที่ฉาบอยู่บนแก้ม 2 ข้าง บอกได้ถึงความเข้มแข็ง กำลังใจที่มากขึ้น ถึงแม้จะไม่มีเสียงหัวเราะดัง ๆ แต่ดิฉันก็มั่นใจว่ายุพาพร้อมจะต่อสู้กับโรคร้ายที่เธอมีอยู่
ในช่วงเวลาที่ยุพานอนพักรักษาตัวที่ตึกผู้ป่วยใน นับเป็นเวลาที่แพทย์และพยาบาลรวมทั้งเจ้าหน้าที่อื่น ๆ บนตึก ได้เรียนรู้ถึงอีกมิติของความเป็นมนุษย์ภายใต้ร่างกายที่มีความเจ็บป่วยอยู่นั้น จิตใจที่บอบบางกลับทรมานมากกว่าปมด้อยในใจทำให้ยุพามักมีพฤติกรรมที่ก้าวร้าว แต่ทุกคนให้อภัยเธอพร้อมกับมิตรภาพและความเอาใจใส่ที่ต่างก็เต็มใจหยิบยื่นให้กับยุพา
ดิฉันมาเจอยุพาอีกครั้ง สามีเธออุ้มเธอมารับประทานยาวัณโรคที่โรงพยาบาล ขณะที่ยุพานั่งอยู่บนรถเข็น สีหน้ามีรอยยิ้มเบิกบาน ปากไม่มีรอยเยนเซียลไวโอเลต กำลังดูดนมจากกล่องดิฉันแทบไม่เชื่อสายตาตัวเองเลย จึงเข้าไปถามว่า ยุพาใช่ไหม? เธอยิ้มและบอกว่า “ค่ะ” ดิฉันดีใจมาก ที่เห็นเธอในสภาพอย่างนี้ ไม่น่าเชื่อว่ายุพาจะดีขึ้นมากขนาดนี้ ทุกคนที่เห็นแทบไม่มีใครเชื่อสายตาตนเอง ว่ายุพาเธอมีสภาพที่ดีขึ้นตามลำดับอย่างนี้ คิดว่าเธออาจจะไม่รอดชีวิตด้วยซ้ำ แต่ด้วยหัวใจของนักสู้และการดูแลที่ดีเธอจึงมีชีวิตรอด
ดิฉันได้พบกับยุพาบ่อย ๆ เธอเข้าและออกโรงพยาบาลเป็นประจำ ยังสนิทสนมกัน ดิฉันสังเกตเห็นว่า ยุพามีพฤติกรรมที่ก้าวร้าวน้อยลง แต่ยังมีลักษณะคำพูดห้วน ๆ กระโชก โฮกฮาก เป็นบางครั้ง ซึ่งเราก็รู้ว่าเป็นเพราะเธอยังไม่ลืมปมด้อยในใจ และทุกคนต่างไม่เคยถือสาเธอเลย เวลาที่ดิฉันได้เจอกับยุพา จะพูดคุยทำให้ดิฉันได้รู้รายเอียดที่น่าสนใจเพิ่มเติมความหลังที่น่าสงสาร ยุพาเป็นลูกอิสาน ที่แม่และครอบครัวยกเธอให้กับสามีของเธอ ยุพาเล่าให้ดิฉันฟังว่าเธอเป็นลูกคนที่ 5 ของครอบครัว แม่มีอาชีพรับจ้าง ครอบครัวมีฐานะยากจน เมื่อเธอเกิดมาด้วยความไม่ตั้งใจของพ่อและแม่ ทำให้เธอเกือบเอาชีวิตแทบไม่รอดเพราะเมื่อเธอคลอดออกมา แม่เกือบจะฝังเธอทั้งเป็น นับเป็นความโชคดีที่ยายมาเจอ เธอจึงมีชีวิตรอดมาได้จนทุกวันนี้ ยุพาเล่าต่ออีกว่า พ่อและแม่เลี้ยงเธอแบบไม่สนใจใยดี ชอบทุบ ตี ดุด่า เธอเรียนจบแค่ ป.5 จากอีสานและอพยพรับจ้างทำงานก่อสร้างไปเรื่อย ๆ เธอมีสามีคนที่ 1 และอยู่ได้ไม่นาน เธอก็เลิกกัน สามีคนปัจจุบันเป็นคนที่ 2 ยุพาเธอต่อสู้ชีวิตมาตลอด และมีปมด้อยในใจมาเสมอว่าทำไมพ่อแม่ไม่รัก เมื่อดิฉันได้พูดคุยและจับมือให้กำลังใจ ยุพาถึงกับน้ำตาไหลซึมและพึมพำว่า ทำไมคนใต้พ่อแม่เขารักลูกนะ แต่ทำไมพ่อแม่ไม่รักเธอ ดิฉันก็ได้พูดปลอบใจและให้กำลังใจเธอเสมอให้ต่อสู้กับชีวิต ดิฉันบอกให้เธอฟังว่า ยุพารู้ไหม? ว่ายุพาโชคดีนะที่มีสามีที่คอยดูแลเอาใจใส่ ทำงานรับจ้างเพื่อเลี้ยงดูยุพา เธอน้ำตาคลอเบ้าสีหน้ายิ้ม แววตาเริ่มมีประกาย ดิฉันซื้อนมให้เธอ เธอก็รับแล้วกล่าวคำขอบคุณด้วยรอยยิ้ม
ทางโรงพยาบาลของเราโดยท่านผู้อำนวยการได้ให้การรักษาฟรีแก่ยุพามาตลอด เพราะยังอยู่ระหว่างการดำเนินการหาหนทางแก้ไขเรื่องการทำบัตรประชาชน และขึ้นทะเบียนบัตรทอง บางครั้งก็ให้มานอนพักที่ตึกผู้ป่วยใน เพื่อไม่ต้องเสียค่ารถมา Dot ยาวัณโรค จนยุพากลายเป็นส่วนหนึ่งของโรงพยาบาลพะโต๊ะไปเสียแล้ว ดิฉันและทุกคนที่พบกับยุพาต่างก็ดีใจที่เธอสามารถเอาชนะกับโรคภัยและใช้ชีวิตอยู่ในสังคมได้ ตอนนี้เธอช่วยสามีเก็บน้ำยางพารา ทำอาหารให้สามี เป็นแม่บ้านเท่านี้ก็มีความสุขแล้ว โรงพยาบาลพะโต๊ะจะดูแลยุพาโดยให้การสงเคราะห์ตลอดไปตราบจนสิ้นลมหายใจ.... สู้ต่อไปนะยุพายอดนักสู้
sha รพ.พะโต๊ะ
คำสำคัญ (Tags): #sha
หมายเลขบันทึก: 325116เขียนเมื่อ 5 มกราคม 2010 09:35 น. ()ความเห็น (15)
- สวัสดีค่ะ Sha โรงพยาบาลพะโต๊ะ
- มาเป็นกำลังใจให้คนทำงานด้วยหัวใจความเป็นมนุษย์อย่างแท้จริง ยังมีดวงใจอีกหลาย ๆ ดวงยังคงรอความหวัง....จากทีมงานเยี่ยมบ้านของโรงพยาบาลพะโต๊ะอยู่ สู้ต่อไปนะ.... คนเบื้องหลังคนนี้ยินดีกับความสำเร็จที่เกิดขึ้น กับความพยายามที่จะช่วยเหลือทุก ๆ คนด้วยความตั้งใจจริง
- รู้จักตัว รู้จักตน รู้จักคน รู้จักพัฒนา (ทีมงานเยี่ยมจริง ๆ)
สวัสดีปีใหม่ค่ะ
ขอให้มีความสุขตลอดปีนะคะ
เป็นกำลังใจให้ยุพาและพะโต๊ะค่ะ
สวัสดีค่ะ
ความดีที่ทำให้ แม้เพียงหนึ่ง แต่ยิ่งใหญ่ยิ่งนัก
ยุพาดีขึ้ ส่งผลให้หลายคนมีความสุข ไม่เพียงแต่ครอบครัวของยุพา ทีมงานของพะโต๊ะหลายคนอาจมากกว่าคนในครอบครัวของยุพาที่มีความสุขร่วมด้วย
ผลการทำกรรมดี ความดีจึงตอบสนอง
สวัสดีปีใหม่ค่ะ ขอให้ชาวพะโต๊ะทุกคนมีความสุขมากๆนะคะ
สวัสดีค่ะ
SHA พะโต๊ะ หายหน้าไปนานทีเดียวนะคะ แต่ก็กลับมาพร้อมเรื่องราวดีดีเช่นเดิม
ขอบคุณเรื่องดีดี และขอเป็นกำลังใจให้คนทำดี
.................................................................
สวัสดีปีใหม่ ขอให้มีความสุขทุกท่านค่ะ
ขอบคุณนะคะที่ติดตามมาให้กำลังใจ SHA พะโต๊ะ
ทีมงานเยี่ยม คนเม้นท์ก็เยี่ยมเสมอค่ะ
อย่าพลาดเรื่องต่อไปนะคะ..ขอบคุณค่ะ
สวัสดีค่ะ คุณ jaja
สวัสดีปีใหม่นะคะ มีความสุข สดชื่น สมหวังตลอดปีนะคะ
ขอบคุณนะคะที่มาทักทายกัน สวัสดีค่ะ
เจ้าหน้าที่ห้องบัตร
สวัสดีค่ะ
- "ขออย่ายอมแพ้ อย่าอ่อนแอแม้จะร้องไห้ จงลุกขึ้นสู้ไป จุดหมายไม่ไกลเกินจริง"
- ขอเป็นกำลังใจให้ยุพา ยอดนักสู้ จงสู้กับโรคร้าย ด้วยนะค่ะ
- ขอบคุณ SHA พะโต๊ะ ที่นำเรื่องเล่าดี ๆ มาให้อ่านนะค่ะ และจะรออ่านเรื่อง เล่า เรื่องต่อไปอีก (แต่อย่าให้รอนานเหมือนเรื่องนี้นะค่ะ)
คุณย่าหนูพริ้ง
ก็เป็นส่วนหนึ่ง ร.พ. พะโต๊ะที่คอยให้กำลังใจผู้ป่วยทุกโรค
ไม่ว่าจะมาสภาพไหนก็ตามทุกหน่วยงานของเราไม่ว่าหมอ
IPD ทีมงานเยี่ยมบ้านและหน่วยงานต่าง ๆก็เป็นกำลังใจ
ให้สู้ต่อไป
คนเราถ้าใจไม่ท้อถอย
จิตต่อสู้กำลังใจก็ตามมา
สู้ต่อไปน่ะยุพาผู้ที่กำลัง
ต่อสู้กับโรคร้าย
- ขอบคุณค่ะ อาจารย์พอลล่า
- ขอบคุณสำหรับกำลังใจที่มอบให้ทีมงานเยี่ยมบ้านของโรงพยาบาลพะโต๊ะ
- ทีมงานทุกคนจะร่วมกันสานฝันช่วยเหลือผู้ด้อยโอกาสให้เขาเหล่านั้นกลับมามองโลกได้อย่างสดใสอีกครั้ง
- ขอบคุณค่ะ
- ขอบคุณค่ะ ทีม Sha โรงพยาบาลแก่งคอย
- ทางทีมงาน Sha โรงพยาบาลพะโต๊ะซึ้งในมิตรไมตรีที่มอบให้เสมอมาค่ะ
- ทีม Sha โรงพยาบาลพะโต๊ะก็ได้แนวคิดดี ดี จากหลายภาคส่วน จะพยายามเติมเต็มในทุกส่วนที่ขาดหายไป สู่จุดมุ่งหมายเดียวกันกับโรงพยาบาลแก่งคอยค่ะ
- ขอบคุณค่ะ
- ขอบคุณค่ะ น้องอัจ
- SHA พะโต๊ะ กลับมาอีกครั้ง มาพร้อมกับเรื่องราวดี ๆ เราจะมุ่งมั่นสานฝันสู่ความเลิศในเรื่องราวดี ๆ เหมือนเดิมค่ะ
- ขอบคุณสำหรับพรดี ๆ ในปีใหม่นี้ค่ะ
- ขอบคุณค่ะ น้องนุ้ย
- ถึงจะปล่อยให้รอนานสักหน่อย แต่กลับมาคราวนี้ก็ไม่ทำให้ผิดหวังใช่มั๊ยค่ะ
- ทางทีมงาน Sha โรงพยาบาล ก็จะพยายามสรรสร้างแต่สิ่งที่ดี ๆ กับปวงประชาให้อยู่ดีมีสุขกันอย่างถ้วนทั่ว อย่าลืมมาเป็นกำลังใจให้ด้วยนะค่ะ
- ขอบคุณค่ะ
- ขอบคุณค่ะ พี่แหม่ม
- สมาชิกเจ้าเก่าหน้าเดิม คอยเติมเต็มให้กำลังใจกับทีมงาน Sha โรงพยาบาลพะโต๊ะตลอดมา
- ทีมงาน Sha ขอบคุณสำหรับกำลังใจดี ๆ ที่พี่แหม่มมีให้กันอย่างไม่มีวันเปลี่ยนแปลง
- ขอบคุณค่ะ
oraphan ร.พพิจิตร
อยู่ ER เหมือนกันค่ะเจอเหตุการณ์คล้ายๆกันเลย
ชีวิตของผู้คนเหล่านี้ช่างน่าสงสารบางคนโชคดีมีญาติคอยดูแล
บางคนก็ถูกทิ้งให้โดดเดี่ยวคงต้องเป็นพวกเราที่คอยเยียวยาพวกเขา
อย่างน้อยในช่วงภาวะวิกฤติลมหายใจสุดท้าย...ของชีวิตเขายังมีเรา..