ออดอ้อน..แต่เร่งเร้า..เราเครียดนะ

ผู้เขียนเคยเจอผู้ป่วยเบาหวานหญิงคนหนึ่ง วัยกลางคน เมื่อสัก 2 ปีที่แล้ว ก่อนที่ผู้เขียนจะมารับบทบาทของผู้ปฏิบัติการพยาบาลขั้นสูง ตอนนั้นเธอเข้านอนโรงพยาบาลด้วยภาวะแทรกซ้อนเฉียบพลันของโรคเบาหวาน คือ น้ำตาลในเลือดสูง จำได้ว่าเธอมีลูกสองคนยังไม่โตนักที่สำคัญผู้เขียนจำเสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ของเธอได้..ช่างเร่งเร้า และออดอ้อน..เหลือเกิน หลังจากนั้นก็เจอเธออีกครั้งในลักษณะเดียวกัน เธอมีอาชีพครู เคยเล่าว่า เมื่อถึงเวลาที่เด็กจะสอบทีไรเป็นต้องมีเรื่องให้เข้านอนโรงพยาบาลเกือบทุกครั้ง ทั้งนี้เพราะเธอเครียด!!!ค่ะ

คงพอทราบนะคะว่า สำหรับการดูแลตนเองเกี่ยวกับโรคเบาหวานนั้น สิ่งสำคัญมีอยู่ 3 อ. คือ อาหาร  ออกกำลังกาย และ อารมย์ค่ะ นั่นคือ ควบคุมอาหาร ออกกำลังกาย และ ควบคุมอารมย์ ..ไม่เครียดค่ะ แต่แค่ 3 อ. นี้ ผู้ที่เป็นโรคเบาหวานหลายท่านก็ไม่สามารถจัดการได้ค่ะ ถ้าลองเพิ่มไปอีกสัก 2 อ. จะทำได้ไหมหนอ..

ก่อนปีใหม่ไม่กี่วันผู้เขียนเจอเธออีกครั้งค่ะ ที่หอผู้ป่วยเดิม คราวนี้เธอไม่ได้นอนเนื่องจากรอลูกชายทั้งคืน ..ลูกชายอายุ 17 ปี เป็นนักร้อง..เมื่อคืนวานเขาไม่กลับบ้าน..หลังจากที่รอลูกทั้งคืน พอเช้าก็ต้องไปโรงเรียน พอสายๆเธอก็เป็นลม(สวอย)..ถูกนำส่ง ร.พ. ค่ะ

คราวนี้เราคุยกันนาน เธอยอมรับว่าสิ่งที่ทำให้เครียดมากๆคือลูกทั้งสองคน เธอห่วง เธอกลัว ..กังวลสารพัด..เธอคิดเอง  ตัดสินเอง และกำหนดเอง..ขณะที่ฟังเธอพูดอย่างตั้งใจ จะมีโทรศัพท์เข้ามาเป็นระยะ

ครั้งที่1..เสียงโทรศัพท์ดัง "แม่จ๋า..รับโทรศัพท์หน่อยครับ..ๆ" แม่จ๋า..รับโทรศัพท์หน่อยครับ.." (ประมาณนี้ค่ะ) ท่านเคยได้ยินมั๊ยคะ ตัวผู้ป่วยเองบอกกับผู้เขียนว่า "เนี่ย ลูกโทรมา..อยากให้แม่กลับบ้าน" แต่พอรับโทรศัพท์กลับเป็นเพื่อนร่วมงานโทรมาถามข่าว..และอีกไม่นานนัก

ครั้งที่ 2 .."แม่จ๋า..รับโทรศัพท์หน่อยครับ..ๆ" แม่จ๋า..รับโทรศัพท์หน่อยครับๆ" ผู้ป่วยก็บอกว่า"คราวนี้ใช่แน่ๆ..แต่กลับเป็นพี่ชายโทรมา..ครั้งที่ 3  และ ครั้งที่ 4 ..จึงเป็นลูกของเธอ ค่ะ

วันนั้นเราแลกเปลี่ยนกันหลายเรื่องทั้งนี้เนื่องจากเราอายุใกล้เคียงกัน..โดยเฉพาะเรื่องของการ"ปล่อยวาง" ผู้เขียนเอง ก็คนธรรมดา เราคิดแบบนี้และทำแบบนี้ หลายเรื่องเธอก็เห็นด้วย แต่ไม่ทราบว่าเธอจะทำได้มากน้อยแค่ใหน? ผู้เขียนเองก็ไม่คาดหวังว่าเธอจะเปลี่ยนแปลงอะไรได้ในระยะเวลาอันรวดเร็ว ..ทุกอย่างต้องให้เวลา..แต่มีเรื่องหนึ่งที่ผู้เขียนอยากให้เธอรีบเปลี่ยน..ถ้าเธอทำได้ คือ เปลี่ยนเสียงเรียกเข้าโทรศัพท์นั้น..เถอะคะ ไม่ใช่ไม่ดีนะคะ แต่สำหรับเธอมันเป็นสิ่งเร้าที่ทำให้เธอคิดวนเวียนอยู่กับเรื่องเดิมๆค่ะ..

[JJ]

[หมอสีอิฐ]

ไอ้ อ.อารมย์เนี่ยจัดการมันยากนะครับ

[ลดาวัลย์]

 ท่านอาจารย์ JJ ที่เคารพยิ่ง

การ์ดใบนี้สวยถูกใจมากค่ะ

ขอบพระคุณอย่างยิ่งค่ะ

[ลดาวัลย์]

หมอสีอิฐ ..

จัดการกับ อ อารมย์ ต้องฝึก ฝึก และก็ ฝึก ค่ะ

จาก..พยาบาลสีอิฐ ค่ะ