ตูมเดียวก็จบ
ตูมเดียวก็จบ
อ้างอิง - ภาพ Kati1789
เคยได้ยิน
เคยได้ฟังประโยค
ที่กล่าวคำเช่นนี้บ้างไหมครับ
สำหรับคนไทยทั่วไป ที่อยู่ท่ามกลางความคุกรุ่นรุนแรง ความอึดอัด ความกังวลคับข้อง และความรำคาญใจ ที่ไม่อาจคาดการณ์ได้ว่า เมื่อไรประเทศไทยจะก้าวพ้นผ่านปลายอุโมงค์ จากวิกฤติศรัทธาในทางการเมือง จากความขัดแย้ง และไม่ไว้วางใจของคนร่วมชาติ หรือจากเกมการเมืองที่คนในชาติเราเอง เล่นเกมกันอยู่ในทุกคืนวัน เคยได้ยินบ้างไหมครับ
กับประโยคที่คล้ายคลึงกันเหล่านี้
ที่ว่า ยิงทิ้งซะก็จบเรื่อง
ฆ่าให้ตายก็จบ
สำหรับผม ที่เติบโตขึ้นมาในสังคมไทย ผมได้ยินได้ฟังประโยคเหล่านี้อยู่เสมอ ได้ยินตั้งแต่หัวเท่ากำปั้น กระทั่งโตขึ้นมาจนหัวเข่าแตกด้าน ผมหงอกเริ่มขึ้นปกคลุม และพยายามจะกินพื้นที่ในชีวิตเพิ่มมากขึ้น ผมก็ยังคงได้ยินได้ฟังประโยคดังกล่าว ในสังคมแห่งอำนาจ และในสังคมไทย
ผมได้ยินจนเบื่อ
จนอดนึกตั้งคำถามไม่ได้
หลังจากเบื่อคำคุยโต และ โม้ว่าใหญ่โต
กระทั่งเมื่อเห็นความขัดแย้งรำคาญใจ ของผู้พูดหลายต่อหลายคน ก็มักจะอดพูดออกมาไม่ได้ ด้วยคำตอบที่เสมือนยามหัศจรรย์ ยาผีบอก หรือ ยาหมอตี๋ ที่กินเพียงเม็ดเดียว ก็สามารถแก้ปัญหาได้ทุกโรคในระบบจักรวาล เช่นเดียวกับความเข้าใจโดยพื้นฐานของคนไทย ที่มักชอบพูดประโยคดังกล่าวว่า ยิงทิ้งก็จบเรื่อง ฆ่าให้ตายก็จบ ตูมเดียวก็จบ และอีกมากมายเพื่อให้จบ
จบแน่นอนครับ สำหรับคนที่พูดประโยคนี้
ที่หากไม่ฉลาดพอ หรือ ไม่เจนจัดพอ
ก็ต้องจบลงในห้องขัง
ยิ่งในยุคสมัย ที่เกิดสงครามยาเสพติด ผมยิ่งได้เห็นความจริงของอำนาจบาตรใหญ่ และ คำคุยโต ของการเข่นฆ่า ใช้อำนาจเข้าแก้ปัญหาโดยไร้สติ อุ้ม ฆ่า ยัดเยียดข้อหา จนเสมือนหนึ่งว่าการฆ่าตัดตอน เป็นสิทธิอันชอบธรรมของตำรวจไทย ที่จะตัดสินความเป็นความตายของใครก็ได้ หากคิดเพียงว่า เขาเป็นคนเลว และไม่ควรจะอยู่ในสังคมไทย
ไม่แปลกอย่างยิ่ง
หากความตายของ คุณสมชาย นีลไพจิตร
คือ คำตอบที่เกิดขึ้น จากรากเหง้าของแนวคิดดังกล่าว
แนวคิดที่ขี้เบื่อ ขี้รำคาญ ไม่ใช้ปัญญา ไม่ใช้สติ แต่ใช้อำนาจ ใช้กำลังเข้าตัดสินปัญหา ไม่ชอบการถกเถียงแลกเปลี่ยน ชอบแต่การสั่งการ เบื่อหน่ายที่จะรับฟัง และไม่พร้อมจะฟังความคิดเห็นที่แตกต่าง ไม่ยอมรับความแตกต่าง ไม่ชอบอัตลักษณ์ที่แตกต่างไปจากจริตของตนเอง
จนกระทั่งแตกหน่อออกผล เป็นข้อสรุปที่ว่า
โลกและจักรวาล ต้องหมุนรอบ
จริตและจริยธรรมของเขา
เราคนไทย จึงได้มีโอกาสเห็นคนบางคน เชื่อในเรื่องการปฏิวัติ รัฐประหาร การยึดอำนาจ การใช้กำลังทหารเข้าจัดการปัญหา หรือแม้แต่ความใฝ่ฝันว่า จะมีอัศวินขี่ม้าขาว อัศวินขี่ควายดำ เข้ามาดับทุกข์เข็ญของประชาชนคนไทย นำยุคแห่งความเฟื่องฟูรุ่งเรืองเข้ามาสู่สังคมไทย กระทั่งพร้อมจะยอมรับอำนาจใดใดก็ตามอันไม่ชอบธรรม เพราะขี้เกียจที่จะอดทน หรือ ที่จะรอคอย
ใช่หรือไม่
สำหรับความจริงที่เกิดขึ้น
ซึ่งขัดแย้งต่อหลักการ ประชาธิปไตย
หลักการที่ต้องยอมรับความแตกต่าง ต้องฟังความคิดเห็นของผู้คนที่เห็นต่างจากตน ต้องยอมรับเสียงข้างมาก ฟังเสียงข้างน้อย และพร้อมจะนั่งลงพูดคุย เจรจาความ ต่อรอง และถามไถ่ ด้วยความเชื่อขั้นพื้นฐานว่า มนุษย์ทุกคนมีสิทธิขั้นพื้นฐานอันชอบธรรม ที่จะมีส่วนปกครองบ้านเมือง
เราจึงได้เห็น หลักการแห่งอำนาจนิยม
เชื่อในเรื่องว่า ใครใหญ่กว่ากัน
และพ่อใครใหญ่กว่า
กระทั่งแตกยอดเป็นคำประจำเมืองประจำถิ่น เมื่อมักจะมีคนเมา เที่ยวถามหาชื่อพ่อของตัวเองกับคนอื่น รู้ไหมว่าพ่อของผมชื่ออะไร รู้ไหมว่าอาฉันเป็นผู้การ รู้ไหมว่าลุงฉันเป็นนายพล จนคนจน คนเดินถนน และคนตัวเล็กตัวน้อยในบ้านเมือง อดไม่ได้ที่จะถามว่า รู้ไหมว่าฉันชื่ออะไร
ดังนั้น ไม่น่าแปลกใจ
ที่เราจะได้ยินแนวคิดดังกล่าว
ในทุกครั้งที่เกิดปัญหาความขัดแย้ง
เกิดปัญหาแตกแยกทางความคิด จนกระทั่งมีเสียงพูดออกมาว่า ก็ยิงทิ้งซะก็จบเรื่อง ยิงทักษิณ ชินวัตรก็จบ ยิงสนธิ ลิ้มทองกุลก็จบ ยิงใครต่อใครที่เราไม่เห็นด้วย ก็คิดว่าจะจบเรื่อง เหมือนกับแนวคิดที่บอกว่า ปฏิวัติรัฐประหารแล้วก็จบ เห็นไหมครับสำหรับรากที่ยึดโยง จนกระทั่งวันนี้ เราคนไทยได้มีโอกาสเห็นว่า การรัฐประหาร ไม่ได้ทำให้ปัญหาในเมืองไทยจบลง
ไม่ใช่อย่างแน่นอน สำหรับกติกาอันชอบธรรม
และไม่ใช่อย่างแน่นอน สำหรับทางออก
ของการใช้ความรุนแรงเข้าจัดการ
ไม่ใช่ความเบ็ดเสร็จเด็ดขาด ในการเด็ดหัวใคร หรือ ฆ่าใครตายแล้ว เรื่องราวอันซับซ้อนหลากหลายของการเมืองไทยจะจบสิ้นลง ไม่ใช่อย่างแน่นอนครับ สำหรับสิ่งที่เราต้องเรียนรู้ร่วมกัน สิ่งที่เราต้องจ่าย สำหรับบทเรียนราคาแพง ในสังคมการเมืองของไทย ที่เราต้องร่วมกันผ่านไป
สำหรับการรับฟัง
การยอมรับความแตกต่าง
เพื่อหาจุดร่วม ที่เป็นทางออก
เราไม่ได้ต้องการออกจากปัญหา เพียงเพื่อไล่คนไทยคนอื่นให้ออกจากแผ่นดินไทย แต่เรากำลังต้องร่วมกันเรียนรู้ ในการยอมรับความแตกต่าง ยอมรับฟังความคิดเห็นที่เหมือน หรือไม่เหมือนกับเรา ด้วยความตระหนัก ด้วยการเปิดใจที่จะฟัง และอดทนเพียงพอที่จะอยู่ท่ามกลางความแตกต่าง กระทั่งผ่านพ้นจากวิกฤติของยุคสมัย กูไม่กลัวมึง จนก้าวพ้นจากนิสัยบ้าอำนาจ
วันนี้ เราคนไทยคงต้องอดทนและเรียนรู้
รวมทั้งขยายต่อมความขี้รำคาญ
เพื่อยอมรับความแตกต่าง
และก้าวให้พ้น จากวังวนของความรุนแรง
ความเห็น (0)
ไม่มีความเห็น