๑.รอยไม้เรียว
ฉันมีความตั้งใจอยากจะเก็บรวบรวมเรื่องเล่าเกี่ยวกับเด็ก ไว้เป็นหมวดหมู่ จากในสมุดบันทึกประจำวัน หรือจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นใหม่ ๆ เพื่อเตือนใจว่าได้ผ่านเรื่องราวอะไรมาบ้าง จึงสร้างบ็ลอกใหม่เพิ่มขึ้นมีชื่อว่า "วินัยเชิงบวก" ซึ่งเป็นเรื่องระหว่างฉันกับเด็กนักเรียนของฉันทั้งนั้น
มีหลายท่านได้ถามฉันว่า "เป็นครูเคยตีเด็กไหม" ฉันตอบว่า "เคยค่ะ แต่ถ้าตีด้วยการลงโทษนั้นไม่เคย นอกจากตีเพื่อแกล้งหยอกเท่านั้นแต่ก็เจ็บนะ ยกเป็นรอย เพราะไม่ทราบว่าผิวไม้ไผ่อันเล็ก ๆ บาง ๆ ที่ฉันหวดลงไปเล่น ๆ ที่น่องของแต่ละคนนั้นจะมีพลังแรงได้ เพราะนักเรียนเข้าห้องเรียนช้า เถลไถลตามร่มไม้ ฉันจึงเดินลงไปตามและเห็นไม้ผิวไม้ไผ่ชิ้นเล็ก ยาวประมาณ ๑ ฟุต วางอยู่กะจะเก็บไปทิ้งลงถังขยะ แต่นึกสนุกจึงถือติดมือไป ภาพแรกนักเรียนหญิงชั้นมัธยมศึกษาปีที่ ๓ พากันวิ่งอ้อมเพื่อจะหลีกหนี เมื่อเห็นฉันหน้าบึ้งจึงมาเข้าแถวให้ตีแต่โดยดี ส่วนนักเรียนชายวิ่งหนีกระจัดกระจาย ไปคนละทิศคนละทาง ทำให้ฉันนึกสนุกไปด้วยหรือว่าสติแตกที่ตามไปเก็บนักเรียนในห้องเรียนอีกจนครบทุกคน" นักเรียนชายคนหนึ่งพูดว่า "คุณครูครับผมต้องไปรดน้ำมนต์กี่วัดครับ ดูสิครับน่องผมเป็นรอยยกเลยครับ" นักเรียนพูดกันว่า "หากใครถูกครูคิมตีต้องไปรดน้ำมนต์ถึงเจ็ดวัดเจ็ดวา"
ฉันเห็นว่าเป็นรอยยกแดง ๆ กันทุกคน อยากจะเอ่ยคำว่าขอโทษเหลือเกิน แต่คงทำไม่ได้ หากฉันพูดขอโทษนักเรียนอาจจะทำให้ระบบของคุณครูบางท่านเสียหายไปด้วย ฉันจึงพูดเย้าหยอกแทนการขอโทษไปว่า "ให้นักเรียนมาตีครูเป็นการเรียกคืนคนละ ๒ ทีดีไหม จะได้หายกัน" นักเรียนพูดพร้อมกันทั้งชั้นว่า "ไม่เป็นไรครับ/ค่ะ พวกผม / พวกหนูอยากให้คุณครูตีพวกเราบ้างจะได้สำนึก พวกเราไม่โกรธคุณครูครับ"
ส่วนการบ่นว่าหรือดุฉันตอบว่า "ครูที่ไม่ดุ ไม่บ่นว่าเด็กคือครูที่ไม่สอนหรือครูที่ขาดความรักเพราะกลัวเด็กไม่รัก" ฉันเคยถามนักเรียนว่า "รู้สึกอย่างไรที่ถูกครูบ่น ดุ ว่ากล่าว" นักเรียนตอบว่า "พวกเรารู้สึกสนุก เพราะคำที่ครูพูด ดุว่า มันน่าตลกและครูดุไปยิ้มหรือหัวเราะไปด้วย "
ฉันจะพูดกับเด็กของฉันเสมอว่า "ไม้เรียวมีไว้ตีวัว ตีควายแต่นักเรียนเป็นลูกของคน และในสมัยปัจจุบันวัวหรือควายก็คงไม่ถูกคนตีแล้ว เพราะคนเราอยู่ในยุคของความเจริญ ได้รับการศึกษา มีการพัฒนาจิตใจ มีหัวใจให้ความรัก ความเมตตาต่อสัตว์มากขึ้น"รวมทั้งการสอนใจตัวเองว่า "การทำร้ายคนอื่นไม่ว่าทางกายหรือทางใจเจ็บด้วยกันทั้งนั้น"
บันทึกฉบับนี้จบลงด้วย ข้อความข้างล่างนี้ที่ฉันเขียนติดไว้บนโต๊ะและอ่านทุกวัน
“ในเวลาที่เรามุ่งสอนแต่วิชาความรู้ เรากลับสูญเสียการสอนอีกอย่างหนึ่งซึ่งเป็นสิ่งสำคัญที่สุดต่อพัฒนาการของมนุษย์ นั่นก็คือการสอนให้มีวินัยในตนเอง มีความมุ่งมั่น อดทน และความไวต่อการรับรู้ความต้องการของผู้อื่น ซึ่งการสอนเช่นนี้ เพียงมีผู้ใหญ่ที่มีวุฒิภาวะและมีความรักความเมตตาคอยอยู่ใกล้ชิดเด็กเท่านั้นก็ทำได้แล้ว...” อีริค ฟรอมม์ : The Art of Loving หรือ ศิลปะแห่งการรัก
บันทึกต่อ ๆ ไปในบล็อกนี้จะเป็นเรื่องเล่าที่สอดคล้องกับข้อความข้างบนนี้ทุกเรื่องค่ะ
น่าตีไหมคะ
ความเห็น (24)
คิดถึงคะ ประทับใจในบทความ ที่มีใจและศิลปะ ของการเป็นครูคะ ตีเด็กเพื่อช่วยเด้กได้คิดและได้ตระหนัก ในการถูกลงโทษมีเหตุและผล ทำไปเถอะคะ คนได้ดีเพราะไม้เรียวก็มีมากมายหลายคน ไม่ใช่ตีเพราะอารมณ์ ครูคิมเพียงเย้าเด็ก เผอิญมีไม้เรียวติดมือ แต่ไม้ไผ่เล็กๆ เป็นเรียวเล็ก มันจะรู้สึกเจ็บลึกๆนะคะ ไม่เคยโดนครูคิมตี พอโดนต้องไปรดน้ำมนต์ เขาก็คงตระหนักว่า เขาทำตัวแย่แล้ว ต้องแก้ไขใหม่ หรือแก้ตัวใหม่
“ในเวลาที่เรามุ่งสอนแต่วิชาความรู้ เรากลับสูญเสียการสอนอีกอย่างหนึ่งซึ่งเป็นสิ่งสำคัญที่สุดต่อพัฒนาการของมนุษย์ นั่นก็คือการสอนให้มีวินัยในตนเอง มีความมุ่งมั่น อดทน และความไวต่อการรับรู้ความต้องการของผู้อื่น ซึ่งการสอนเช่นนี้ เพียงมีผู้ใหญ่ที่มีวุฒิภาวะและมีความรักความเมตตาคอยอยู่ใกล้ชิดเด็กเท่านั้นก็ทำได้แล้ว...” อีริค ฟรอมม์ : The Art of Loving หรือ ศิลปะแห่งการรัก
บทความเหล่านี้ ที่ครูคิมตั้งใจจะพิมพ์เป็นเล่มใช่ไหมคะ แล้วจะเข้ามาเยี่ยมอ่านนะคะ แต่เวลาอ่านมีไม่มากเหมือนเดิมแล้วคะ สวัสดีคะ คิดถึงเสมอคะ
สวัสดีค่ะ
- สมัยที่น้องซิลเวียเรียนชั้นมัธยมเคยถูกตียกชั้นค่ะ..เจ็บสุดๆ เจ็บจนน้ำตาไหล คือไม่ได้ตั้งใจร้องไห้เลยค่ะ ..แต่น้ำตาไหลมากกว่าเพื่อน อายจัง อิอิ..
- พอครูลงไม้โดนกระโปรงเท่านั้นน้ำตาไหลพรากๆ..เพราะไม่เคยถูกตีมาก่อนในชีวิต
- จำได้ว่าตอนนั้นห้องเรียนติดกับห้องประชุม และนักเรียนในห้องส่งเสียงดังรบกวน คนที่ไม่มีส่วนก็โดนหมด เหมือนปลาที่อยู่ในข้องเดียวกัน...ก็ต้องรับผิดชอบร่วมกัน..
- สรุปน้ำตาไหล...น่าจะสาเหตุมาจากเราไม่ได้ทำผิดแต่อยู่ในกลุ่มนักเรียนที่ส่งเสียงดังรำคาญเลยต้องถูกทำโทษ...จึงเป็นที่มาของเสียใจสุดๆ (ในตอนนั้น)
- ยังจำได้ไม่เคยเลือน..อิอิ ขอบคุณค่ะ..
สวัสดีค่ะคุณสุ-มหาวิทยาลัยชีวิต ที่ไม่มีวันปิดทำการ
- ขอขอบคุณที่มาแลกเปลี่ยนค่ะ
- คนที่ได้ดีด้วยไม้เรียว นั่นคือสมัยก่อนนะคะ สภาพสังคมต่างกับปัจจุบัน
- รวมทั้งความคิด ความอ่าน ก็ย่อมแตกต่างกันไป สมัยก่อนสภาพบริบทแวดล้อมไม่สับสน
- สมัยนี้เด็ก ๆ ต้องได้รับการดูแลอย่างมีเมตาจากผู้ใหญ่ ไม่เฉพาะแต่ครูเท่านั้น ถ้าเขารู้เขาก็คงไม่มานั่งให้เราสอนเขาหรอกนะคะ
- ไม่เห็นด้วยเลย การลงโทษด้วยการเฆี่ยนตี หากจะตีต้อง "มองหน้าให้แน่ใจว่าเด็กมีศรัทธาในตัวครูหรือไม่"
- ครูหรือผู้ใหญ่ควรทบทวนด้วยนะคะว่า "ยุงหรือมดกัดรู้สึกอย่างไร"
- แค่ครูยกไม้เรียวขึ้นเท่านั้น...จิตใจของเด็กก็สุดที่จะหวาดผวา
- แทนที่จะได้คนดี ก็จะได้คนเสียคนเพราะการถูกทำร้ายได้นะคะ
- การทำผิดของเด็กเพราะรู้เท่าไม่ถึงการณ์ หากได้รับการช่วยเหลือเห็นอกเห็นใจ ถือว่าเป็นการให้โอกาส
- วินัยเชิงบวก กำลังเฟื่องฟูเพื่อลดความรุนแรงหรือความป่าเถื่อนต่างหากค่ะ
สวัสดีค่ะน้องซิลเวีย
- การลงโทษด้วยไม้เรียว อาจจะทำให้คนเกรงกลัว หรือเปลี่ยนพฤติกรรมได้ก็จริง
- แต่แทนที่เราจะได้การเปลี่ยนแปลงที่สวยใส อาจจะได้ความขุ่นมัวติดตัวไปชั่วชีวิตของผู้ถูกลงโทษก็ได้นะคะ
- ถ้าเป็นสมัยก่อน ที่ไม่มีการค้นพบทฤษฏีเกี่ยวกับมนุษย์หรือจิตวิทยาการเข้าใจมนุษย์ ก็เป็นไปอีกอย่าง
- สมัยนี้บนภูเขา ชาวเขา ชาวดอยเขามีมือถือใช้ ถนนหนทางราดยางอย่างทั่วถึงแล้วนะคะ..ไม่เห็นด้วยเลยค่ะ
- แต่ทว่าการลงโทษ..จำเป็นต้องมีแต่ควรสร้างสรรค์และได้ประโยชน์สมกับคำว่า..ได้พัฒนาแล้วนั่นเอง
- ขอขอบคุณค่ะ
สวัสดีครับพี่คิม
@ ต้องขออภัยครับที่ไม่ค่อยได้มาเยี่ยม
@ ขอแสดงความยินดีกับบันทึกใหม่ "วินัยเชิงบวก"
@ แอบนึกถึงหนังสือคุณภาพจากผู้เขียนที่ชื่อ "ครูคิม" วางแผง
@ แล้วจะมีอะไรเกิดขึ้นน๊า...
@ เคยโดนครูตีในวัยเด็กวัยซน
@ เพราะกระโดดข้ามรั้วโรงเรียนหนีเรียนกับเพื่อนแค่ครั้งเดียวครับ "เจ็บแล้วต้องจำ"
@ ขอบคุณครับ
สวัสดีค่ะพี่ครูคิม..ยังใช้ได้ค่ะรักวัวให้ผูกรักลูกให้ตี..แต่ลงท้ายด้วยการบอกว่าทำไมถึงถูกตี....และต่อไปไม่โดนตีอีกต้องทำอย่างไร...คิดว่าเด็กคงจะสำนึกอยู่นะคะ..วินัยเชิงบวก..กำลังมาแรงจริงๆค่ะ
สวัสดีครับคุณครูคิม
- ประเด็นเรื่อง"การสร้างวินัยในตนเอง"เป็นเรื่องที่มีความสำคัญมากในสังคมบ้านเรา
- ผมมีความเห็นว่าเรื่อง"วินัย"เป็นเรื่องที่สังคมไทยให้ความสำคัญมาก ๆ
- แต่ผมเข้าใจว่าคนไทยโดยทั่วไปไม่ค่อยเข้าใจเรื่องวินัยในตนเอง ทั้งในแง่ว่ามันคืออะไรและวิธีการที่จะพัฒนาให้มันเกิดในตัวคน
- ผมอยากจะพูดแบบสุด ๆว่า "คนไทยไม่มีวินัย"แต่อยากให้คนอื่นมีวินัย การไม่มีวินัยในตนของคนไทย สะท้อนออกมาให้เห็นในอาการที่เรียกว่า " double standard" เป็นต้น
- การปฏิบัติที่ดูเหมือนมีวินัยแต่จริง ๆไม่มี (วินัยในตนเอง)มีมากในคนบ้านเรา
- พ่อแม่อยากให้ลูกมีวินัย แต่ตนเองไม่มีวินัย ก็มักไปกะเกณฑ์เอากับลูกโดยมาตรการต่าง ๆ ครูอยากให้นักเรียนมีวินัย แต่ตนเองไม่มี ก็มักไปกะเกณฑ์เอากับนักเรียนโดยมาตรการต่าง ๆ ซึ่งโดยส่วนใหญ่มาตรการเหล่านั้นเป็นการบังคับโดยอาศัยอำนาจภายนอก ในรูปแบบของการลงโทษ และที่เป็นที่นิยมคือการเฆี่ยนตี
- เมื่อไม่นานมานี้ผมไปเห็นครูที่โรงเรียนใกล้บ้านให้นักเรียนเดินเข้าแถวตอนเรียงหนึ่งเพื่อมารับการลงโทษโดยการตีคนละ 2 ที สอบถามได้ความว่าเพราะนักเรียนมาเข้าชั้นเรียนช้า
- ผมถามคุณครูว่า"เรื่องเท่านี้ทำไมจึงต้องตีกันด้วย พูดกันไม่รู้เรื่องหรือ"
- คุณครูบอกว่า"พูดนะไม่ได้ผลหร็อก ครูทุกคนพูด ผู้อำนวยการก็พูด ในห้องเรียน ห้องประชุม และหน้าเสาธง มีการพูดอบรมเรื่องต่าง ๆที่อยากให้นักเรียนทำ แต่ไม่ค่อยได้ผล ต้องมีการลงโทษกำกับด้วย พอโดนลงโทษไปทีสองทีก็จะดีขึ้น นาน ๆไปก็กลับเข้ารอยเดิมอีก ก็เอาไม้เรียวกระหนาบหนัก ๆอีกที ก็จะดีขึ้นอีก ทำอยู่อย่างนี้แหละจึงจะสามารถควบคุมพวกเขาได้ ถ้าไม่ตีบ้างมีหวังเป็นทะโมนกันหมด"
- ผมมักหยิบเรื่อง"การลงโทษด้วยการตี"ไปคุยกับคุณครูคนอื่น ๆ ในกรรมและวาระต่าง ๆกัน ได้ความว่าคุณครูส่วนใหญ่มีความเห็นว่า การตีเป็นเรื่องได้ผล เป็นเรื่องจำเป็น คุณครูส่วนใหญ่ไม่เห็นด้วยกับมาตรการหักไม้เรียวของรัฐมนตรีฯสมศักดิ์ ปริศนานันทกุล
- สิ่งที่ผมเห็นเป็นที่น่าสังเกตก็คือนักเรียนชั้นเล็ก ๆ เช่น อนุบาล ประถมต้น ครูแทบจะกำไม้เรียวไว้ติดมือตลอดเวลา
- ผมบอกคุณครูว่า "ผมไม่สนับสนุนการฝึกให้นักเรียนมีวินัยด้วยการตี"และได้ชวนคุณครูสนทนาถึงผลร้ายต่าง ๆที่เกิดจากการใช้การตีเป็นเครื่องมือ
- คุณครูกลับย้อนผมว่า"อาจารย์ไม่ได้สอนเด็ก ๆก็พูดได้ ลองมาสอนดูบ้างซี แล้วอาจารย์จะไม่เอาความคิดของ อีริค ฟรอมม์ มาคุยกับหนูหร็อก"
- ผมจำเป็นต้องอึ้งกิมกี่ ใจหนึ่งผมเชื่อว่ามีวิธีสร้าง "วินัยเชิงบวก"ที่ได้ผล แต่คุณครูบอกว่า"เป็นไปไม่ได้ในประสบการณ์ของคุณครูภาคปฏิบัติ" ใจหนึ่งก็เห็นใจคุณครู แต่อีกใจหนึ่งก็แลเห็นผลร้ายที่มันเกิดขึ้นจากการใช้ไม้เรียว
- ผมเชื่อว่า การซื้อสิทธิ์ขายเสียง การคอรัปชั่น การค้าและการเสพยาเสพติด และการยิงกันของนักศึกษาอุเทนฯกับประทุมวัน ฯลฯ เป็นต้น การใช้ไม้เรียวมีเอี่ยวอยู่ด้วยทุกเรื่อง
- หวังว่า เวที "วินัยเชิงบวก"ของคุณครูคิม จะเป็นช่องทางหนึ่งที่ช่วยให้เห็นทางออกของการเสริมสร้าง"วินัยเชิงบวก"ในบ้านเรา
- สวัสดีครับ
paaoobtong
23/01/53
18:58
สวัสดีค่ะพี่คิม
- มาชื่นชมและเป็นกำลังใจให้.. "คุณครูเพื่อศิษย์"
- เมื่อตอนอยู่ป. 1 เคยถูกคุณครูตีเพราะคุยกันไม่ตั้งใจเรียน จำติดใจจนถึงปัจจุบันเลยค่ะ
- จะฝึกวินัยเชิงบวกให้กับตัวเองบ้างนะคะ
- ขอบคุณค่ะ...^_^
- จะไปเก็บไม้เรียวทิ้งให้เกลี้ยง อิอิ
- เอา ฟ้าเป็นใจ มาฝากพี่สาวค่ะ
สวัสดีค่ะน้องชายไทบ้านผำ
- ขอขอบคุณค่ะที่แวะมาเยี่ยมให้กำลังใจพี่คิม
- เอาไว้ใกล้งานบั้งไฟ พี่คิมจะร่วมบุญด้วยนะคะ
- ตอนนี้เรียบเรื่อง..การสอนจิตสาธารณะ อยู่ค่ะ ยังนึกไม่ออกว่าจะนำไปอย่างไรที่ไหน รอให้เสร็จก่อนนะคะ
- เป็นเรื่องเล่าคล้าย ๆ กันนี่แหละค่ะ
- การลงโทษด้วยไม้เรียว มันอาจจะดีกับคนยุคหนึ่ง บริบทหนึ่ง แต่เด็กจะจดจำถาวรหรือไม่นั้น พี่คิมขอยืนยันว่า...ไม่ โดยเฉพาะเด็กวัยรุ่น
- หรือแม้แต่เด็กวัยเล็ก ก็จะทำให้เจตคติกับครูหรือวิชาที่เรียนลดลงไปด้วย
- การลงโทษ เด็กเสียคนเสียโอกาสไปเลยก็มีนะคะ มาโรงเรียนไม่มีความสุขกลับบ้านก็แบบเดียวกัน ไปที่อื่นดีกว่า
สวัสดีค่ะน้องrinda
- พี่คิมอธิบายเด็ก ๆ ว่า "รักวัวให้ผูก รักลูกให้ตี" หมายถึงตีด้วยวิธีอื่นเช่นการให้เด็กลงโทษตัวเองโดยการทำประโยชน์ การเขียนบันทึกความคับข้องใจ การอ่านคติธรรมหรือนิทานที่สอดคล้องกับความผิดแล้วนำมาเล่าให้เพื่อน ๆฟัง
- เด็กบ้านนอกที่โรงเรียนพี่คิม ร้อยละ ๘๐ เป็นเด็กขาดความรัก ความอบอุ่น เมื่อถามถึงสารทุกข์สุกดิบ แต่ละคนพูดไปด้วยน้ำตาคลอเบ้าค่ะ
- แต่การแก้ด้วยวินัยเชิงบวกที่ได้ผล พี่คิมจะเล่าในบันทึกต่อ ๆ ไปค่ะ
- ขอขอบคุณค่ะที่มาแลกเปลี่ยน
- ขอบคุณที่แบ่งปันค่ะ
+ สวัสดีค่ะพี่ครูคิม...
+ อิ อิ...มาบอกว่าอ๋อยคนหนึ่งแหละค่ะที่ใช้ไม้เรียวบ้าง...เมื่อเด็ก ๆ ไม่ทำตามกติกาที่ตกลงร่วมกัน...และหนึ่งในข้อเสนอที่หนักสุด โดยการตกลงร่วมกันของนักเรียน คือ การตี
+ แต่ทุกครั้งของการตี...อ๋อยไม่เคยตีก่อนการทำความเข้าใจ...และให้ผู้ถูกลงโทษยอมรับว่าตนเองสมควรโดนตี...
+ ข้อเสียของอ๋อย คือ การตีที่เจ็บ...แบบจำ...ไปนานค่ะ...
+ โดยปกติ...เมื่อเด็กก่อปัญหา...อ๋อยมักเรียกไปพูดคุย...โดยลำพัง...จะไม่วิจารณ์เด็กต่อหน้าเด็กคนอื่น ๆ ...เด็กบางคนก็ยังทำผิดซ้ำ ๆ ...เชิญผู้ปกครองมาพบเพื่อหาทางแก้ปัญหาด้วยกัน...ก็ยังทำผิดแบบเดิม...สุดท้ายก็จบลงที่การตี...
+ เวลาตีเด็กนักเรียนทีไร...กลับมาหลับฝันร้ายทุกที...ไม่ยักกะเหมือนเวลาตีแอมแปร์เลยค่ะ...
+ บางทีก็ปลอบใจตนเองว่า "รักวัวให้ผูกรักลูกให้ตี" ค่ะ...
+ ตอนสอนที่ปัตตานี...นาน ๆ จะตีเด็กสักที...ใครโดนอ๋อยตี...เด็ก ๆ จะโจษขานไปนาน...เพราะความผิดนั้นเกินอภัย...และไม่ใช่ความผิดครั้งแรก...แต่พอมาอยู่ที่ควนเสม็ด...รู้สึกว่าจะตีเด็กถี่ขึ้นค่ะ...และสุขภาพจิตก็แย่ตามไป...บางครั้งเหมือนอยากย้ายกลับไปอยู่ที่เดิมค่ะ...เด็กกึ่งบ้านกึ่งเมืองนี่...สุด ๆ เลยค่ะพี่คิม...
+ อ๋อย...คิด...คิด...และคิด...ว่าครุบ้านนอกอย่างอ๋อย...คงเหมาะกับเด็กบ้านอกอันไกลโพ้นมากกว่าค่ะ
+ ด้วยความคิดถึงค่ะ
สวัสดีค่ะอาจารย์paaoobtong
- ประเด็นเรื่อง"การสร้างวินัยในตนเอง"เป็นเรื่องที่มีความสำคัญมากในสังคมบ้านเรา
- สโลแกนมากมายที่เคยอ่าน และติดไว้ตามที่ต่าง ๆ
- ความจริงแล้วถ้ามีวินัยจริงไม่สมควรจะนำข้อห้ามมาติดไว้นะคะ
- ห้ามทิ้งขยะ/ห้ามเดินลัดสนาม/ห้ามปัสสาวะ ฯลฯ
- ผมมีความเห็นว่าเรื่อง"วินัย"เป็นเรื่องที่สังคมไทยให้ความสำคัญมาก ๆ
- แต่ผมเข้าใจว่าคนไทยโดยทั่วไปไม่ค่อยเข้าใจเรื่องวินัยในตนเอง ทั้งในแง่ว่ามันคืออะไรและวิธีการที่จะพัฒนาให้มันเกิดในตัวคน
- เพราะความเหลื่อมล้ำทางการศึกษา
- และคุณภาพชีวิตจากครอบครัวใช่ไหมคะ
- ผมอยากจะพูดแบบสุด ๆว่า "คนไทยไม่มีวินัย"แต่อยากให้คนอื่นมีวินัย การไม่มีวินัยในตนของคนไทย สะท้อนออกมาให้เห็นในอาการที่เรียกว่า " double standard" เป็นต้น
- ความไม่จริงใจต่อการจัดการศึกษาขั้นพื้นฐานจริงไหมคะ
- การทำงานเอาหน้า หวังลาภยศ สรรเสริญหรือเปล่าคะ
- การปฏิบัติที่ดูเหมือนมีวินัยแต่จริง ๆไม่มี (วินัยในตนเอง)มีมากในคนบ้านเรา
- พ่อแม่อยากให้ลูกมีวินัย แต่ตนเองไม่มีวินัย ก็มักไปกะเกณฑ์เอากับลูกโดยมาตรการต่าง ๆ ครูอยากให้นักเรียนมีวินัย แต่ตนเองไม่มี ก็มักไปกะเกณฑ์เอากับนักเรียนโดยมาตรการต่าง ๆ ซึ่งโดยส่วนใหญ่มาตรการเหล่านั้นเป็นการบังคับโดยอาศัยอำนาจภายนอก ในรูปแบบของการลงโทษ และที่เป็นที่นิยมคือการเฆี่ยนตี
- ดิฉันถูกอบรมให้เป็นผู้มีวินัยมาตั้งแต่จำความค่ะ เพราะเป็นลูกทหาร
- เมื่อโตขึ้นไปอยู่หอพักถูกเพื่อน ๆ บอกว่าเรื่องมาก เจ้าระเบียบ ภายหลังเพื่อน ๆ ทำตามได้หมดทุกคนค่ะ
- การบังคับให้เด็กปฏิบัติตามสร้างความกดดันให้เด็กมากนะคะ
- เมื่อไม่นานมานี้ผมไปเห็นครูที่โรงเรียนใกล้บ้านให้นักเรียนเดินเข้าแถวตอนเรียงหนึ่งเพื่อมารับการลงโทษโดยการตีคนละ 2 ที สอบถามได้ความว่าเพราะนักเรียนมาเข้าชั้นเรียนช้า
- ผมถามคุณครูว่า"เรื่องเท่านี้ทำไมจึงต้องตีกันด้วย พูดกันไม่รู้เรื่องหรือ"
- คุณครูบอกว่า"พูดนะไม่ได้ผลหร็อก ครูทุกคนพูด ผู้อำนวยการก็พูด ในห้องเรียน ห้องประชุม และหน้าเสาธง มีการพูดอบรมเรื่องต่าง ๆที่อยากให้นักเรียนทำ แต่ไม่ค่อยได้ผล ต้องมีการลงโทษกำกับด้วย พอโดนลงโทษไปทีสองทีก็จะดีขึ้น นาน ๆไปก็กลับเข้ารอยเดิมอีก ก็เอาไม้เรียวกระหนาบหนัก ๆอีกที ก็จะดีขึ้นอีก ทำอยู่อย่างนี้แหละจึงจะสามารถควบคุมพวกเขาได้ ถ้าไม่ตีบ้างมีหวังเป็นทะโมนกันหมด"
- น่าจะได้คิดว่า..ไม่นานก็กลับเข้ารอยเดิมอีก
- เด็กไม่ได้ฝึกมาจากบ้าน โรงเรียนมีหน้าที่ต้องใช้เวลานานหน่อยก็ตองอดทน
- ผมมักหยิบเรื่อง"การลงโทษด้วยการตี"ไปคุยกับคุณครูคนอื่น ๆ ในกรรมและวาระต่าง ๆกัน ได้ความว่าคุณครูส่วนใหญ่มีความเห็นว่า การตีเป็นเรื่องได้ผล เป็นเรื่องจำเป็น คุณครูส่วนใหญ่ไม่เห็นด้วยกับมาตรการหักไม้เรียวของรัฐมนตรีฯสมศักดิ์ ปริศนานันทกุล
- ดิฉันก็ถูกต่อต้าน แต่ดิฉันไม่หวั่นไหวคะ
- เคยทำให้เด็กหนีเรียนกลับมาเรียน เป็นคนดีของเพื่อนของครู
- ภายหลังถูกตี...เด็กหนีไปเลยเรียนไม่จบหลักสูตรเสียโอกาส
- ปัญหาของใครคะ สังคมรับเละ
- สิ่งที่ผมเห็นเป็นที่น่าสังเกตก็คือนักเรียนชั้นเล็ก ๆ เช่น อนุบาล ประถมต้น ครูแทบจะกำไม้เรียวไว้ติดมือตลอดเวลา
- ผมบอกคุณครูว่า "ผมไม่สนับสนุนการฝึกให้นักเรียนมีวินัยด้วยการตี"และได้ชวนคุณครูสนทนาถึงผลร้ายต่าง ๆที่เกิดจากการใช้การตีเป็นเครื่องมือ
- เป็นเรื่องน่าคิดนะคะ โจทย์ใหญ่มาก
- บันทึกต่อ ๆ ไปจะว่าด้วยผลของวินัยเชิงบวกที่เป็นรูปธรรมค่ะ
- คุณครูกลับย้อนผมว่า"อาจารย์ไม่ได้สอนเด็ก ๆก็พูดได้ ลองมาสอนดูบ้างซี แล้วอาจารย์จะไม่เอาความคิดของ อีริค ฟรอมม์ มาคุยกับหนูหร็อก"
- จิตวิญญาณอาจหยุดชงักชั่วคราวมั้งคะ
- ผมจำเป็นต้องอึ้งกิมกี่ ใจหนึ่งผมเชื่อว่ามีวิธีสร้าง "วินัยเชิงบวก"ที่ได้ผล แต่คุณครูบอกว่า"เป็นไปไม่ได้ในประสบการณ์ของคุณครูภาคปฏิบัติ" ใจหนึ่งก็เห็นใจคุณครู แต่อีกใจหนึ่งก็แลเห็นผลร้ายที่มันเกิดขึ้นจากการใช้ไม้เรียว
- ถ้าหากครูทุกคนได้สนใจอ่าน ความคิดของ อีริค ฟรอมม์ ก็น่าจะทบทวนตัวเองได้นะคะ
- ผมเชื่อว่า การซื้อสิทธิ์ขายเสียง การคอรัปชั่น การค้าและการเสพยาเสพติด และการยิงกันของนักศึกษาอุเทนฯกับประทุมวัน ฯลฯ เป็นต้น การใช้ไม้เรียวมีเอี่ยวอยู่ด้วยทุกเรื่อง
- ใช่ค่ะ เห็นด้วยกับอาจารย์จริง ๆ
- ขอขอบพระคุณอาจารย์เป็นอย่างสูงค่ะ
สาวัสดีค่ะน้องหมวยสีตะวัน
- มันเป็นเรื่องที่ควรนำมาใช้นานแล้วนะคะ
- บางคนคิดว่าเป็นเรื่องใหม่
- เด็กส่วนใหญ่มาจากพื้นฐานที่ขาดวินัยร้อยเปอร์เซ็นต์ค่ะ
- แต่โรงเรียนมีความจำเป็นต้องขัดเกลา ไม่มีโรงเรียนใดเลยหรือเด็กคนใดเลยที่จะไม่ทำผิด
- นิดเดียวเอง..เมื่อเรารู้สาเหตุก็แก้ได้ค่ะ และครูต้องให้เกียรติและยอมรับเด็กด้วย
- ขอขอบคุณน้องหมวยที่มาแลกเปลี่ยนค่ะ
สวัสดีค่ะ...พี่ครูคิม...
แวะมาเยี่ยมค่ะ...เคยโดนครูตีตอนเด็ก ๆ ค่ะ...และยังจำอยู่เลยค่ะ...
แต่ไม่ทราบว่าเด็กรุ่นใหม่เคยโดนไม้เรียวกันบ้างหรือเปล่า ?....
สวัสดีค่ะน้องครูแมวมนัสนันท์
- หักไม้เรียวทิ้งได้แล้วค่ะ
- เสียบุคลิกภาพของครูหมดเลยนะคะ
- รออ่านเรื่องต่อไปนะคะเดชกี่ยวกับวินัยเชิงบวก ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ
สวัสดีค่ะน้องtamtam1
- ขอขอบคุณค่ะที่มาส่งกำลังใจ
- ยอมรับได้ไหมคะ วินัยเชิงบวก
- สนใจหนังสือก็บอกได้นะคะ จัดส่งให้ได้ค่ะ
สวัสดีค่ะน้องอ๋อยแอมแปร์~natadee
+ อิ อิ...มาบอกว่าอ๋อยคนหนึ่งแหละค่ะที่ใช้ไม้เรียวบ้าง...เมื่อเด็ก ๆ ไม่ทำตามกติกาที่ตกลงร่วมกัน...และหนึ่งในข้อเสนอที่หนักสุด โดยการตกลงร่วมกันของนักเรียน คือ การตี
+ แต่ทุกครั้งของการตี...อ๋อยไม่เคยตีก่อนการทำความเข้าใจ...และให้ผู้ถูกลงโทษยอมรับว่าตนเองสมควรโดนตี...
- ครูมีอานุภาพเหนือกว่าอย่างไรเด็กต้องยอมจำนนค่ะ
- เห็นถือไม้เรียว..แม้ไม่กลัวก็เป็นการข่มขู่ในความรู้สึก
+ ข้อเสียของอ๋อย คือ การตีที่เจ็บ...แบบจำ...ไปนานค่ะ...
+ โดยปกติ...เมื่อเด็กก่อปัญหา...อ๋อยมักเรียกไปพูดคุย...โดยลำพัง...จะไม่วิจารณ์เด็กต่อหน้าเด็กคนอื่น ๆ ...เด็กบางคนก็ยังทำผิดซ้ำ ๆ ...เชิญผู้ปกครองมาพบเพื่อหาทางแก้ปัญหาด้วยกัน...ก็ยังทำผิดแบบเดิม...สุดท้ายก็จบลงที่การตี...
- ถามว่าเสียใจไหมคะ
- เสียใจนะคะในความรู้สึกลึก ๆ ถ้าเขาตีลูกเราบ้างละเราจะรู้สึกอย่างไร
+ เวลาตีเด็กนักเรียนทีไร...กลับมาหลับฝันร้ายทุกที...ไม่ยักกะเหมือนเวลาตีแอมแปร์เลยค่ะ...
- ลูกก็ไม่ควรตีค่ะ
- รอรับหนังสือของหนูดีนะคะ
+ บางทีก็ปลอบใจตนเองว่า "รักวัวให้ผูกรักลูกให้ตี" ค่ะ...
- มันคนละสมัย คนละบริบทกันค่ะ
- รอติดตามเรื่องเล่าของพี่คิมนะคะ
+ ตอนสอนที่ปัตตานี...นาน ๆ จะตีเด็กสักที...ใครโดนอ๋อยตี...เด็ก ๆ จะโจษขานไปนาน...เพราะความผิดนั้นเกินอภัย...และไม่ใช่ความผิดครั้งแรก...แต่พอมาอยู่ที่ควนเสม็ด...รู้สึกว่าจะตีเด็กถี่ขึ้นค่ะ...และสุขภาพจิตก็แย่ตามไป...บางครั้งเหมือนอยากย้ายกลับไปอยู่ที่เดิมค่ะ...เด็กกึ่งบ้านกึ่งเมืองนี่...สุด ๆ เลยค่ะพี่คิม...
- ตั้งสติให้ดีนะคะ อดทนใช้ความรัก ความเมตตาสักหน่อย
- ไม่นานเกินกว่าที่จะรอไม่ได้
- แล้วผลของมันจะหวานชื่นค่ะน้อง
- เราเปลี่ยนอาชีพกันไม่ได้แล้วสนะคะ
- นอกจากจะลาออกมาเป็นราษฏรเต็มขั้น
+ อ๋อย...คิด...คิด...และคิด...ว่าครุบ้านนอกอย่างอ๋อย...คงเหมาะกับเด็กบ้านอกอันไกลโพ้นมากกว่าค่ะ
- อย่าลงโทษตัวเอง
- พี่คิมเป็นครูบ้านนอกไกลยิ่งกว่าน้องอ๋อยหลายเท่า
- เป็นกำลังใจให้ค่ะ
- โหลดหนังสือที่นี่นะคะ เป็นคู่มืออย่างดีเยี่ยมค่ะ
- รักและคิดถึงเช่นกัน
http://www.noviolenceinschools.net/books/download/handbook_teacher1.pdf
สวัสดีค่ะน้องบุษยมาศ
- ขอขอบคุณที่มาเยี่ยมค่ะ
- การลงโทษด้วยไม้เรียว ก็ยังมีอยู่เหมือนเดิมค่ะ
- ปรากฏทางสื่อก็ออกบ่อยนะคะ
- คนที่ไม่ลดละเพราะไม่เคยทดลอง ก็ไม่เชื่อ
- แต่พี่คิมเชื่อค่ะว่า..วินัยเชืงบวดเผ็ผลดีต่อการสร้างวินัย
- รออ่านเรื่องเล่านะคะ
สวัสดีค่ะ
- ยังเป็นครูสมัยเก่าค่ะ
- ไม้เรียว ติดมือบ้าง ไว้..ปราม..เด็ก
- สอนวิทยาศาสตร์ นักเรียนสนุกค่ะ
- ได้ตีน้อยมาก ส่วนใหญ่ไว้..เงื้อ..อิๆๆ..เดี๋ยวตีแน่ๆๆ
- แต่กับลูกยังใช้สุภาษิต "รักวัวให้ผูก รักลูกให้ตีค่ะ "
- เรื่องนี้พิสูจน์ได้จนปัจจุบัน ลูกอายุ 26 ,21 ปี ยังกลัวแม่ตีเลย
- แต่ลูกไม่ดื้อ ไม่เกเร ซนบ้างตามวัย แต่ตั้งใจเรียน
- ยังดีใจที่เลี้ยงลูกคนเดียวแต่ลูกไม่ออกนอกลู่นอกทางค่ะ
- ขอบคุณค่ะ ที่มีบันทึกดีๆไว้ให้อ่านแลกเปลี่ยนเรียนรู้ค่ะ
เด็กๆของพี่คิมน่ารักน่าตีนะคะ
อยากฝากลูกมาเรียนกับพี่คิมด้วยซักคน
สวัสดีค่ะน้องดาวเรือง
- ขอขอบคุณที่มาติดตามอ่านค่ะ
- พี่คิมก็เป็นครูสมัยเก่ากว่าน้องนะคะ อายุแก่กว่าไงคะ
- ดีใจและภาคภูมิใจที่ลูก ๆ น่ารักและไม่ทำปัญหานะคะ
- เป็นเรื่องที่น่ายินดีอย่างยิ่ง
- ขอเป็นกำลังใจให้นะคะ
สวัสดีค่ะน้องนาง...มณีวรรณ ตั้งขจรศักดิ์
- แบบนี้จะตีได้ลงคอหรือคะ
- หน้าตายิ้มแย้ม แต่ในหัวใจของเด็กไม่ทราบว่าเขาจะได้ยิ้มอย่างเป็นสุขไหมคะ
- นัคนได้ว่ามีครอบครัวอยู่พร้อมหน้าพ่อแม่
- ขอขอบคุณที่มาแลกเปลี่ยนค่ะ