เมฆปุยก้อนนั้นกับกลิ่นควันกาบมะพร้าว

คิดถึงแม่จัง..เริ่มซึม..แต่ก็ไม่ได้ปริปากพูดอะไร..นอนนิ่ง ๆ ดูก้อนเมฆปุย..ดมกลิ่นควันไฟที่สุมด้วยกาบมะพร้าวกับหญ้าสด..คิดถึงแม่มากขึ้นเป็นทวีคูณ..

เริ่มค่ำแล้ว..ปู่จูงไอ้ขวัญเมืองและไอ้ขวัญหมูเข้าคอกแล้ว..คอกของมันแข็งแรงมาก ผูกมันเสร็จแล้วปู่ก็จะคล้องโซ่ประตูอีกครั้ง ผู้เขียนและแต๋วก็จะมีหน้าที่เตรียมกาบมะพร้าวมาสุมไฟและโปะด้วยหญ้าสด ๆ จะได้มีควันเยอะ ๆ เพื่อไล่ริ้นและยุงให้เจ้าสองตัว ผู้เขียนมีความรู้สึกว่ากลิ่นควันไฟตอนเย็นมันหอมให้ความรู้สึกแบบคิดถึงคนไกล...

ผู้เขียนออกมานอนเล่นที่นอกชานข้างเจ้าของคอก มีกลุ่มควันสีขาวปลิวปะทะตัวเจ้าควายทั้งสองตัวดูผ่อนคลาย เด็กน้อยนอนเหยียดยาวมองดูก้อนเมฆแต่ละก้อนบนท้องฟ้า จินตนาการไปต่าง ๆ นา ๆ "ปู่ก้อนเมฆมาจากไหน..จากควันไฟที่ลอยขึ้นไปใช่มั๊ย" "ไม่ใช่ซักหน่อย"แต๋วตอบเพราะเค้ากำลังเรียนเรื่องนี้พอดี "ทำไมจะไม่ใช่ ดูเลยว่ามันลอยขึ้นไปรวมกันอยู่ข้างบน" น้องเริ่มเถียงแบบมั่นใจ "น้องยังเก่งกว่าอีก" แน่ะ..แถมปู่ตอบสมทบชมน้องซะงั้น จนทุกวันนี้..ถ้าคุยเรื่องนี้กันทีไรรู้สึกสงสารแต๋วและก็ขำกันทุกครั้งไป "แต๋ว!..ก้อนเมฆก้อนนั้นอยู่ตรงกับบ้านเรารึเปล่า..แล้วแม่จะมองเห็นก้อนเมฆเหมือนเรามั๊ย"..ไม่รู้...แต๋วตอบน้องแบบเสียไม่ได้ เพราะพี่สาวก็คงไม่ต่างกับน้องนักเพียงแต่เค้าเก็บความรู้สึกได้ จึงพูดพร้อมกับแกะมะขามเพื่อจะปั้นมะขามเปียกตามที่ย่าสอน"คิดถึงแม่จัง"..ผู้เป็นน้องเริ่มซึม..แต่ก็ไม่ได้ปริปากพูดอะไร....นอนนิ่ง ๆ ดูก้อนเมฆปุย..ดมกลิ่นควันไฟที่สุมด้วยกาบมะพร้าวกับหญ้าสด..คิดถึงแม่มากขึ้นเป็นทวีคูณ..จำได้ว่าเข้าไปนอนร้องไห้ในที่นอนโดยไม่ได้อาบน้ำ..คิดถึงแม่ที่สุด..

เสียงรถเครื่อง!..หัวใจพองโต..เชื่อว่าแต๋วก็รู้สึกไม่ต่างกัน..พ่อกับแม่มา..ดีใจที่สุด..ดีดตัวออกจากที่นอนเหมือนติดสปริง..กอดกัน..อาบน้ำ..กินข้าว..คุยกัน..ขอบคุณก้อนเมฆปุย ๆ ก้อนนั้น..พร้อมกลิ่นควันแห่งความคิดถึง..ได้ช่วยดลใจให้แม่กับพ่อมาหาเด็ก ๆ ได้อย่างทันท่วงที...รักแม่นะคะ..

บางครั้ง..ความคิดถึงสามารถสื่อถึงกันด้วยปัจจัยหลาย ๆ อย่างเป็นตัวช่วย และบางครั้ง..บางตัวช่วยก็ไม่สามารถช่วยให้หายคิดถึงได้..แต่ในครั้งนี้ได้ก้อนเมฆกับกลิ่นควันจากไฟสุมกองแห่งความคิดถึงช่วยได้ค่ะ..แฮ่ะ..แฮ่ะ..

ขอบพระคุณทุกท่านที่เข้ามารับรู้ความทรงจำที่ยังคงภาพและความรู้สึกชัดเจนเสมอ..และยังอยากที่เล่าบอกให้ใคร ๆ ได้ร่วมรับรู้ต่อไปค่ะ..ขอบพระคุณอีกครั้ง..

สวัสดีค่ะ..

เขียนใน GotoKnow โดย จำเนียรวดี
ใน อยากบอกเล่าให้เกินเก้าสิบ

คำสำคัญ (Tags): #ความคิดถึงดลใจให้มาพบ

หมายเลขบันทึก: 345067เขียนเมื่อ 17 มีนาคม 2010 20:03 น. ()แก้ไขเมื่อ 6 กันยายน 2013 22:36 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-อนุญาตแบบเดียวกันจำนวนที่อ่าน