ผู้นำมีสุข ลูกน้อง สำเร็จ

คนเราทุกคนต้องการเหมือนกันคือความรัก เราอยากให้เขารักเรา เราต้องรักเขาก่อน “แม้หวังสิ่งใดในปฐพี เอาไมตรีแลกได้ดังใจจง

เครียดจากการเมืองมาฟังเรื่องเล่าดีๆ จากคนดีๆ กันดีกว่านะคะ

บันทึกจากการประชุมวิชาการ HA National Forum ครั้งที่ 11 ที่อิมแพคเมืองทองธานี session ความสุข ณ จุดที่ยืนอยู่ วันนี้ขอนำเสนอความสุขของรพ.พระยืน รพ.ที่มีความสุข เพราะผู้นำองค์กรมีความสุข แม้จะเป็นรพ.ที่มีประชากรน้อย ยากจนติดอันดับของประเทศแต่ก็มีความสุขได้ ความสุขของผู้นำที่มาจากการทำงานร่วมกันของลูกน้อง ความสุขในการทำเพื่อประชาชน ความสุขด้วยการใช้ธรรมะเข้ามาร่วมในการทำงาน แค่ผ่านหน้ารพ.ก็สัมผัสความสุขได้แล้วจริงๆค่ะ การบรรยายของท่านมีแต่ความสนุกสนาน มีเสียงหัวเราะ เกือบตลอดระยะเวลาของการบรรยาย ซึ่งผู้ฟังปฏิเสธไม่ได้เลยว่า...นั่นคือความสุขอย่างแท้จริงค่ะ

รพ.พระยืนเป็นรพ.น้องใหม่ในวงการพัฒนาคุณภาพ ท่านผู้อำนวยการนพ.นิรันดร มณีกานนท์ มาเล่าประสบการณ์การทำงานของผู้สูงอายุ(ท่านบอกเอง อิอิ) ที่เป็นประสบการณ์ที่มีคุณค่ามากมายค่ะ

นพ.นิรันดร มณีกานนท์ ผอ.รพ.พระยืน ค่ะ

ผมเป็นคนบ้านนอกโดยกำเนิด เกิดที่อำเภอชนบท เป็นอำเภอหนึ่งในจ.ขอนแก่น อยู่ห่างจาก ถ.มิตรภาพ 11 กิโลเมตร ไปทางทิศตะวันตก สิ่งที่ขึ้นหน้าขึ้นตาอำเภอชนบท(ที่ไม่ใช่...สิว อิอิ) คือผ้าไหมสวยที่สุด คำขวัญของ จังหวัดขอนแก่น “ เสียงแคน ดอกคูณ ศูนย์รวมผ้าไหม ร่วมใจผูกเสี่ยว” สองข้างทางมีผ้าไหมขาย ถนนสายไหม ผ้าซิ่น ผ้าลายต่างๆ ผมจบแพทยศาสตร์บัณฑิตปี 2527 เป็นแพทย์ประจำที่รพ.สมเด็จพระเจ้าตากสินมหาราช สมัยนั้นเงินเดิอนจบใหม่ 3,595 บาท OT 150 บาท ขยันสุดๆทั้งเดือนได้เงินไม่เกิน 6,000 บาทแต่อยู่ได้อย่างมีความสุข สิ่งที่เป็นมงคลที่สุดในชีวิตของผม คือการได้รับพระราชทาน เข็มพระนามาภิไทย จากสมเด็จย่า เป็นแพทย์พอสว.ท่านจะเสด็จที่ตากเป็นประจำแทบทุกปี เป็นสิ่งที่เป็นมงคลที่สุดในชีวิต อีกสิ่งหนึ่งที่ภาคภูมิใจไม่แพ้กัน ในปี 2527 ชนะเลิศฟุตบอลประชาชน จ.ตาก เป็นคนยิงประตูในนัดชิงชนะเลิศ เป็นชีวิตหนุ่มที่มีความสุข ไม่มีภาระ อยู่รพ.ตากสองปี ตั้งใจจะเก็บประสบการณ์จากการผ่าตัด เขาให้อยู่ Med แต่ชอบผ่าตัด อาสาช่วยผ่าตัดให้พี่ๆ ผ่าตัด อย่เวรไม่อยู่เวรก็มาอาสาช่วยพี่ผ่าตัด ได้รับการเอาใจใส่จากศัลยแพทย์รุ่นพี่ เรียนรู้เพื่อมาทำงานที่รพ.อำเภอในจังหวัดขอนแก่น ไม่ใช่เฉพาะเรื่องการผ่าตัด ได้ขอฝึกการดมยา การบล๊อกหลังด้วย ประสบการณ์คือสามารถผ่าตัดง่ายๆได้

หลังจากนั้นผมได้มาทำงานที่รพ.มัญจาคีรี 12 ปี อ.มัญจาคีรีอยู่ห่างจากจังหวัด 16 กม. รพ.นี้มีพยาบาลดมยา ได้ประสบการณ์มากมาย เรียนรู้จากการทำงานแพทย์ประจำ สามารถผ่าตัดยากๆได้ ไส้ติ่ง กระเพาะทะลุ ส่วนมากจะรอดมากกว่าตาย บางคนผ่าตัดเสร็จต้องส่งค่ารถกลับบ้านด้วย ชาวบ้านยากจนมาก การส่งต่อมารพ.จังหวัดเพื่อผาตัดเป็นเรื่องที่ยากลำบาก หากเราช่วยผ่าตัดได้ จะช่วยแบ่งเบาเรื่องค่าเดินทางเขาได้ บางคนไม่มีเลือด ก็บริจาคเลือดให้คนไข้ด้วย มีรายหนึ่ง เป็น lysis adhesion มีเลือดออกมาก สมัยนั้นไม่มีคลังเลือด เราต้องเจาะเลือดตัวเองให้เลือดกับคนไข้ บางคนไม่มีญาติเราก็ช่วยกันทำศพให้ เจ้าหน้าที่รพ. ก็ผ่าตัดให้ ผ่าตัดชาวบ้านและเจ้าหน้าที่รพ.และยังผ่าตัดคลอดให้เมียตัวเองด้วย ลูกสาวคนเล็ก พิเศษกว่าคนอื่น เกิด 29 กุมภาพันธ์ 1992 บอกลูกว่าคนที่เกิดวันนี้เป็นคนพิเศษ ในวิกฤต มีโอกาสคนที่เกิด 29 กุมภาพันธ์ พ่อทำคลอดลูก ด้วยใช้ Forceps ดึงหัวอาจมีคนเดียวในประเทศไทย หรืออาจจะเป็นคนเดียวในโลก12 ปีที่รพ.มัญจาคีรี ถึงเวลาที่จะมาเป็นผู้อำนวยการ รพ.พระยืน บางคนดีใจที่จะเป็นผอ. แต่สำหรับผม มันไม่ใช่ครับ สิ่งที่ขาดหายไป คือรพ.พระยืนไม่มีพยาบาลดมยาสลบ

รพ.พระยืนไม่มีพยาบาลดมยา ไม่สามารถผ่าตัดได้ รู้สึกซึมเศร้า เหมือนขาดอะไรไปสักอย่าง เกิดอยู่นานพอสมควร จนวันหนึ่งมาดูว่า บางครั้งสิ่งที่เราทำ อาจจะไม่ใช่ผ่าตัด อาจมีบางอย่างที่เป็นประโยชน์กับชาวบ้าน ผมพบว่าชาวบ้านในเขตรับผิดชอบของผมมีขี้หูเยอะมาก ชาวบ้านมีขี้หูมากเรามี Promotion ใครเจ็บคอเราจะดูหูด้วย คนที่มีขี้หูเยอะจะมีความทุกข์ หูอื้อ อาจจะเดินโคลงเคลง หากเราทำให้เขาโล่งหูและจั๊กจี้ จะทำให้เขามีความสุข เหมือนซื้อหนึ่งแถมหนึ่ง เราสามารถ remove foreign body ได้ด้วยสิ่งเล็กๆ น้อยๆ ที่เราทำ ทำให้เขามีความสุขได้ ศักยภาพรพ.ชุมชนสามารถรักษาคนไข้ได้ 70% เราจำเป็นต้องส่งต่อไปรพ.ระดับสูง 30% เราทำในสิ่งที่ยิ่งใหญ่ไม่น้อยในความรู้สึกชาวบ้าน เขามีความสุขมีความพึงพอใจ เราไม่มีเหตุผลที่จะซึมเศร้า ต่อไป

โจทย์ของเรา คือ แรกๆ ที่เราไปชาวบ้านไม่รักเรา ไม่ศรัทธารพ.เท่าไหร่ รพ.ห่างจากตัวเมือง 28 กิโลเมตร เขาจะเข้าเมืองไปหาหมอในเมือง ในจ.ขอนแก่น มีรพ.เยอะ ทำอย่างไรให้เขารักเราให้ได้ โจทย์นี้ค่อนข้างยาก เพราะเป็นสิ่งที่พอกพูนมานับ 10 ปี มาคิดว่าคนเราทุกคนต้องการเหมือนกันคือความรัก เราอยากให้เขารักเรา เราต้องรักเขาก่อน “แม้หวังสิ่งใดในปฐพี เอาไมตรีแลกได้ดังใจจง เหมือนกลอนสุนทรภู่ “อันอ้อยตาลหวานลิ้น แต่ลมปากหวานหูไม่รู้หาย” ไม่น่าจะยากเพราะคนเราชอบคำพูดที่ไพเราะ จริงใจ คำพูดที่มีคุณค่าควรแก่การยอมรับ ไม่ใช่แค่คนเท่านั้นครับ

มีวัวอยู่ตัวหนึ่งชื่อ โคนันทวิศาล น่าจะเป็นพันธุ์เนื้อมีพละกำลังมหาศาลลากเกวียนได้หลายร้อยเล่ม วันหนึ่งได้ลากเกวียนไปติดหล่ม เจ้าของใช้แซ่เฆี่ยนตี โคไม่นำพา จนเจ้าของต้องใช้คำพูดที่อ่อนโยน จนโคนันทวิศาลรู้สึกยินดี ปลื้มปิติจึงลากเกวียนพ้นจากหล่มได้ ไม่ใช่วัวเท่านั้นจะชอบคำพูดที่ไพเราะ ควายก็ชอบ นักร้องสมัยก่อนร้องเพลงเกี่ยวกับควายไว้เยอะ เช่น รวงทอง ทองลั่นทม คำรณ สุรพล มนต์สิทธิ์ คำสร้อย ร้องเพลงขายควายช่วยแม่ ปีเตอร์คอปไดแรดอล เจ้าทุยอยู่ไหน นักร้องท่านหนึ่งร้องเพลงได้ลึกซึ้งกินใจ เป็นเพลงอมตะ ของควาย นักร้องท่านนี้คือ ทูล ทองใจ เพลงพี่ทุยหน้าทื่อ ร้องได้ลึกซึ้งถึงจิตวิญญาณควายมาก

เนื้อเพลงร้องว่า...“เช้าขึ้นตื่นมาหากินกับไถ แต่ครั้นถึงตอนบ่าย อกควายมันแสนจะแห้ง.” พื้นดินหน้าฝน พอทนไม่แตกระแหง ไม่เหมือนหน้าแล้ง....ควายยังได้รำพันถึงความยากลำบากในการปฏิบัติตามภาระกิจหลักและภาระกิจรอง ซึ่งหัวหน้าได้กำหนดเป็นตัวชี้วัดไว้ นอกจากนี้ควายตัวนี้ได้เสนอแนะโอกาสพัฒนาไว้ในเนื้อเพลงตอนท้ายว่า “ขอจงเปลี่ยนคำที่พร่ำเอ่ยเสีย ส่งสำเนียงชุ่ยๆ ไอ้ทุยๆ บ้านนา ไอ้ทุยยิ่งช้ำ เปลี่ยนคำเรียกเถิดแก้วตาพี่ทุยพี่จ๋า บ๊ะเรื่องนาพี่ทุยยอมตาย”แม้แต่ควายยังชอบคำที่ไพเราะ หัวหน้าไม่จำเป็นต้องเป็นคนปากร้ายใจดี เป็นคนปากดีใจดีด้วยยิ่งดี คน วัว ควายชอบคำพูดที่ไพเราะดหมือน กัน ต้องการการเอาดูแลที่ดี ใช้คำพูดที่ไพเราะ เราอยากได้การบริการอย่างไร ชาวบ้านมาที่เราเราก็ทำสิ่งนั้นให้คนไข้ ดูแลด้วยมิตรจิตร มิตรใจ เอาใจใส่ด้วยความจริงใจ ปลูกฝังสิ่งนี้ให้ได้ ถึงเวลานี้จากไม่รัก ทุกวันนี้เขารักหมดใจ

เรามีเพื่อนรุ่นจิ๋ว มีอาวุธคือปีโป้ในการผูกมิตรกับเด็กๆ เด็กชอบมาก แต่ไม่ให้กับเด็กที่ไอหรือหอบอยู่ สามารถเปลี่ยนความตกใจ คราบน้ำตา เสียงร้องไห้ ให้เป็นเสียงหัวเราะได้อย่างเฉียบพลัน นอกจากนี้แพทย์เพิ่มพูนทักษะก็ชอบด้วย ผมชอบผูกมิตรกับเด็กๆ เรียกว่า ตาหมอ ปู่หมอ อีกกลุ่มหนึ่งคือคนสูงอายุใจดี ชอบคุย ชอบให้ศีลให้พร วันที่คุณยายจะกลับบ้านจะยิ้ม ภาษาบ้านผมเรียกว่า หัว วันนี้ยายจะกลับบ้านแล้วให้พร คุณหมอ โชคดี ร่ำรวยเป็นหมอทุกชาติทุกชาติ เป็นความรัก ความผูกพันกับชาวบ้านที่อยู่กันมานาน มากกว่า 24 ปี เรียกพ่อใหญ่หมอ ตาหมอ

ผู้แทน รพ.พระยืน รับรางวัล Humanized Healthcare

ผมมีลูกสาวนอกสมรสโดยไม่ตั้งใจ เมื่อทำงานเป็นผู้อำนวยการได้ 2 ปี วันหนึ่งผู้ชายคนหนึ่งอุ้มเด็กมาที่ ER ร้องไห้ กินอะไรก็ไม่รู้ เราตรวจดูว่าน่าจะมีอะไรติดคอ ช่วยเปิดทางเดินหายใจ พบถั่วโก๋แก่ติดที่กล่องเสียง คีบออกช่วยและส่งต่อไปที่รพ.จังหวัด อยู่ 1 วันแล้วกลับบ้าน หลังจากนั้นเงียบหายไป หนึ่งปีต่อมา มีผู้หญิงคนหนึ่งพาเด็กมาหาที่คลินิก บอกว่า เด็กคนนี้เป็นเด็กที่คุณหมอช่วยชีวิตไว้ และให้เรียกว่าพ่อหมอ ตอนนี้อายุ 11 ขวบ เรียนเก่งด้วย

ชีวิตทางโลกจบแพทยศาสตร์บัณฑิตจากมหาวิทยาลัยขอนแก่น ปี 2527 ชีวิตทางธรรมบวชแล้ว ได้ฉายา ว่าปริปุณโณ ภิกขุ เป็นคนสุขแล้ว ถ้ายังไม่ลาสิขาบถน่าจะได้เปรียญธรรม 9 ประโยค มีเหตุให้ลาสิกขาบถจึงจบนักธรรมตรี เป็นเด็กวัดแบบ part time กลางวันกินข้าววัด กลางคืนมานอนที่บ้าน พอจะมีความรู้เรื่องการอาราธนาธรรม บ้าง นำความรู้ทางธรรม อาศัยความรู้ทางธรรมมาทำอาชีพเสริม เป็นมรรคทายก เป็นมรรคทายกก็สามารถทำวิจัยได้ ผมทำวิจัยเรื่องการจุดธูปเทียน ที่ถูกต้องการจุดธูปเทียนบูชาพระรัตนตรัยจะต้องจุดเทียนเล่มซ้ายมือเราก่อน แล้วมาเล่มขวามือ แล้วจึงจะจุดธูป ที่ผ่านมาพบว่าชาวพุทธ จุดธูปเทียนไม่ถูกประมาณ ครึ่งหนึ่ง การเป่าธูปให้ดับนั้นไม่จำเป็นเพราะจะดับได้เอง ผมคิดถึงอนาคตของผมไว้ ถ้าผมจะเกษียณผมอยากจะเป็นหมอทำขวัญนาค เป็นแพทย์มามากกว่า 20 ปี มีความสุขในการเป็นผู้ให้ อยากได้ความรักต้องให้ความรักก่อน อยากมีความสุขต้องให้ความสุขก่อน ต้องมีความฝันและจินตนาการ

นอกจากตัวเราจะมีความสุขแล้ว ต้องทำให้ผู้ร่วมงานมีความสุขด้วย ดูแลปัจจัยพื้นฐาน จัดบ้านพักให้แพทย์อย่างดี มีเครื่องปรับอากาศ ทีวี ตู้เย็น เครื่องทำน้ำอุ่น ไมโครเวฟ โน๊ตบุค อุปกรณ์ อินเตอร์เน็ตความเร็วสูง โดยเฉพาะลูกจ้างได้รับการดูแลอย่างดี พยายามหาสิ่งที่เขาขาดเติมให้เต็ม ให้เขามีความสุข ดูแลครอบครัว ตั้งแต่เกิด แก่ เจ็บตาย แสดงน้ำใจในทุกโอกาส งานแต่งงานต้องไป มีลูกจ้างคนหนึ่งของเราประสบอุบัติเหตุเสียชีวิต เราก็ดูแลครอบครัวเขา โดยการรับภรรยามาทำงานและดูแลลูกให้ทุนการศึกษาเป็นรายดือน เป็นการบรรเทาความเดือดร้อน สร้างขวัญกำลังใจอย่างต่อเนื่อง แสดงความยินดีเมื่อได้เลื่อนระดับ มอบทุนการศึกษาลูกเจ้าหน้าที่ทุกคน อนุบาลให้ทุกคน ประถมทุนละห้าร้อยบาท มอบตอนปีใหม่ มัธยมทุนละ 1000 บาท สำหรับผู้ที่ที่มีผลการเรียน 2.4 ขึ้นไป ปวส. 1,500 บาท อุดมศึกษาทุนละ 2,000 บาท เราใช้เงินปีละแสน สิ่งเหล่านี้เป็นสิ่งที่กระตุ้นให้ลูกเจ้าหน้าที่เรียนดีขึ้น สนับสนุนการศึกษาต่อเนื่องในระดับสูงขึ้น เรามีเจ้าหน้าที่จบปริญญาโทและกำลังศึกษาปริญญาโทอยู่ 20 คน เราโชคดีที่เราอยู่ใกล้มหาวิทยาลัยได้โอกาสจุดนี้ เรียนแล้วมีความรู้แล้วต้องให้เขาได้ใช้ความรู้มาใช้ในการปฏิบัติงานอย่างเต็มที่ กระตุ้นให้ใช้ความคิดสร้างสรรค์อย่าไปบล๊อกความคิดของลูกน้อง เอาความคิดที่ขี้เหร่ มาแต่งเติมเสริมให้ดูดีขึ้น ให้เขาได้แสดงออก จะเป็นส่วนที่เขาได้พัฒนาตนเอง

เปิดโอกาสให้เจ้าหน้าที่ได้แสดงความรู้ความสามารถอย่างต็มที่ เจ้าหน้าที่บางคนเป็นอาจารย์พิเศษในวิทยาลัยพยาบาล มหาลัยเอกชน มหาวิทยาลัยสงฆ์ ไปถวายความรู้พระ สร้างความรักความสามัคคีในองค์กรช่วยเหลือเกื้อกูลกัน สร้างวัฒนธรรมการทำงานเป็นทีมไม่ยึดติดรูปแบบ มีการถ่ายทอดสร้างคนรุ่นใหม่มาทำงานทดแทนสืบทอดเจตนารมณ์ มีการเรียนรู้แบบพี่สอนน้อง โดยยึดประโยชน์ที่ผู้รับบริการเป็นหลัก บริการด้วยหัวใจของความเป็นมนุษย์

สถานที่ทำงานพยายามตกแต่งให้สวย มีดอกไม้ ต้นไม้ หลายสี มีตึกหลักสี่ตึก มีสีหลักแปดสี สีเล็กๆ น้อยๆ รวมทั้งหมด13 สี สวนต่างๆ เราทำเอง เจ้าหน้าที่ต้องทำตัวเหมือนกิ้งก่า ที่ปรับตัวให้เข้ากับสถานที่ เพราะสถานที่ทำงานสวยต้องยิ้มแย้มแจ่มใสให้เข้ากับสถานที่ เป็นการบังคับไปในตัวใครไม่ยิ้มจะตกเทรน สร้างความสุขให้ชาวบ้าน จัดงานวันเด็กที่โรงพยาบาล ใกล้ชิดกับพระ มีความสุขกับสิ่งที่ทำและสุขกับคนที่อยู่แล้วท่านจะมีความสุข

บันทึกในวันประวัติศาสตร์ของการเมืองไทย การสนทนาระหว่างนายกรัฐมนตรี กับตวแทนคนเสื้อแดง ที่สถาบันพระปกเกล้า

เขียนใน GotoKnow โดย ♥.`๏'-พร ทั้ง หล้า`๏'- ♥
ใน .♥♥ ·° เรื่องเล่าของพอลล่า·° .♥♥

คำสำคัญ (Tags): #ha forum#ha national forum 11th#รพ.พระยืน#สรพ.

หมายเลขบันทึก: 347810เขียนเมื่อ 28 มีนาคม 2010 20:57 น. ()แก้ไขเมื่อ 6 กันยายน 2013 22:40 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-อนุญาตแบบเดียวกันจำนวนที่อ่าน