writeสาระ (๓๔) ห้ามเด็ดดอกไม้ ไม่มีความหมายกับสายลม

writeสาระ (๓๔)   ห้ามเด็ดดอกไม้ ไม่มีความหมายกับสายลม

          “ถึงแม้ว่า  บนป้ายประกาศนั้น

จะมีถ้อยคำเขียนไว้ว่า  “ห้ามเด็ดดอกไม้”

แต่ถ้อยคำนั้นก็ไม่มีประโยชน์ สำหรับสายลม

เพราะสายลมอ่านหนังสือไม่ออก”

                 สุภาษิตญี่ปุ่น

(เบื่อ สถานการณ์ปัจจุบัน)

 

บทกวีข้างล่าง เป็นบทกวี ของลูกศิษย์ นิตยา  พูนเพิ่ท

นำกลับมาให้อ่านกันอีกครั้ง

                                “กระดาษแผ่นดิน”

            ณ ที่นี้สุขดีกว่าที่ไหน       ประชาธิปไตยเบ่งบานเต็มลานฝัน
ไม่สร้างกฎกติกาให้ฆ่ากัน              ไม่ขีดคั่นพื้นที่ด้วยสีใด
เจ้าปกครองเขตแดนแผ่นกระดาษ    ตวัดวาด....เส้นสื่อ....แสนซื่อใส
ความตั้งใจจานเจือจากเนื้อใจ         ปาดเหงื่อไคลจนแก้มน้อยเปื้อนรอยดำ
บอก “พ่อจ๋า ดูซิ...นี่ภาพหนู”         ยกรูปชู...แย้มยิ้ม อย่างอิ่มหนำ
ตามองเพ่ง สักพัก แล้วพึมพำ          กลั่นน้ำคำหยาดเยาว์เล่าเรื่องราว
ว่า “ตรงนี้หนูวาดราษฎร”               พานแว่นฟ้าคืออาภรณ์ผ่อนร้อนหนาว
หน้าทุกหน้าอาบยิ้มอิ่มนานยาว        ใต้ดวงดาวสันติภาพทาบแสงทอ

            ไม่ลงสี หนูคงไม่ลงสี      ไม่อยากมี เหลือง – แดง  แบ่งแม่พ่อ
เช่นร้อยพันอันธพาลผ่านหน้าจอ       บ้างหลอกล่อบ้างก่นด่าไม่น่าฟัง
เขาคงมีภาพวาดกระดาษเขา            หลอมรูปเงาร้ายร้ายระบายหวัง
เขาคงขีดสงครามความเกลียดชัง      สงสารจัง กระดาษ, ราษฎร
อยากลบรอยลบล้างด้วยยางลบ        หยุดจุดจบ หดหู่ อุทาหรณ์
ก่อนตะกอนสกปรก ตกตะกอน          ฝังทุกข์ร้อน แนบภาพ ตราบนิรันดร์

            ณ ที่นี่ นาทีนี้ คือที่ไหน ?   ใครหนอใครแลเหลียวหนึ่งเสี้ยวฝัน
กับสังคมแตกต่างถึงทางตัน              ภาพเหล่านั้น ลบเลือน เปื้อนน้ำตา