เรื่องเล่า...จากเวียงจันทร์ :: 2

ม่วนหลาย สะบายดี

หลังจากใช้ชีวิตอยู่บนผืนแผ่นดินเมืองลาวได้หนึ่งสัปดาห์ ยัง "ม่วนหลาย ซำบ่ายดี๋" ครับ

ชีวิตไม่ได้เร่งรีบอย่างที่คิดครับ ทุกอย่างเรียบง่าย สบายสบายเป็นที่สุด เกือบหนึ่งสัปดาห์ที่ผ่านมาเป็นช่วงของการปรับตัว เริ่มต้นใหม่ กับสภาพแวดล้อมใหม่ๆ สังคมและวัฒนธรรมใหม่ๆ และที่สำคัญกับเพื่อนร่วมงานคนใหม่ ยอมรับตามตรงว่าไม่คุ้นเคย แต่บอกได้เลยว่าเราสามารถเข้าถึงผู้คนในประเทศลาวได้ง่ายมากๆ ครับ

ผมได้รับความกรุณาให้พักอยู่คลินิกส่วนตัวของอาจารย์หมอที่นี่ เป็นตึกแถว 3ชั้น ชั้นล่างเปิดเป็นคลินิก ที่เหลือเป็นห้องนอนครับ ผมเลือกที่จะอยู่ขั้นสามเพราะเป็นห้องกว้าง มีแอร์ และที่สำคัญมีคอมพิวเตอร์ที่สามารถใช้อินเทอร์เนตความเร็วสูงได้ ลองนึกภาพเอาว่า ถ้าอยากนอนเมื่อไหร่ก็สามารถพุ่งตัวลงที่นอนได้เมื่อนั้น ;)

แล้วชีวิตการทำงานก็เริ่มต้นขึ้น อ้อ..ลืมบอกไปครับว่าผมมาฝึกปฏิบัติงาน ย้ำ!! มาฝึกปฏิบัติงานนะะครับ ไม่ได้มาเที่ยว :)

ผมถูกจัดให้ไปอยู่ที่ โรงพยาบาลเชษฐาธิราช (หรือคนที่นี่เรียกว่า โฮงหมอเชดถา) ซึ่งเป็นหนึ่งในสี่ของโรงพยาบาลที่ให้นักเรียนแพทย์ขึ้นฝึก ของคณะแพทยศาสตร์ที่นี่ อีก 3 แห่ง ซึ่งได้แก่ โรงพยาบาลมโหสถ โรงพยาบาลมิตรภาพ และโรงพยาบาลแม่และเด็ก

ในสัปดาห์แรกนี้ได้ไปอยู่แผนกประสูติและพะยาดญิง (สูติศาสตร์และนรีเวชวิทยา) ปัญหาของผมที่มาที่นี่คือ ผมอ่านภาษาลาวไม่ออก ถึงแม้จะอ่านแล้วเดาได้ว่าเขียนอะไรก็ตาม อีกอย่างคือเค้าใช้ภาษาฝรั่งเศสเป็นภาษาหลักในการเรียนครับ เพราะฉะนั้นเวลาราวน์วอร์ดก็จะมีผู้คอยแปลให้ฟังเสมอ

บรรยากาศค่อนข้างดีครับ คนไข้ไม่พลุกพล่านเท่าโรงเรียนแพทย์ของไทยซักเท่าไหร่ คนไข้ก็น่ารักครับ อาจารย์ค่อนข้างจะเกรงใจและให้เกียรติผมมากเป็นพิเศษ จนรู้สึกว่าเกิดการเปรียบเทียบกันระหว่างนักเรียนไทย กับลาว แต่ผมก็ไม่ได้คิดแบบนั้น

นักศึกษาแพทย์ที่นี่ค่อนข้างจะมีอิสระมากครับ บ่ายสามโมงก็เลิกแล้ว ไม่เหมือนเราที่ทำงานหามรุ่งหามค่ำ เรียนกันหัวโต แต่ก็ดีครับเพราะหากมองอย่างตรงไปตรงมา บ้านเราจัดการเรียนการสอนได้ค่อนข้างเป็นระบบมากกว่า

ที่ประทับใจคือ นักศึกษา (ทุกคณะ) จะใส่ซิ่นมาเรียนกันครับ เป็นวัฒรธรรมที่น่ารักของบ้านเมืองนี้จริงๆ  

ประเด็นไม่ได้อยู่ตรงนั้นครับ

 

 

[กลอยใจ]

อยากสอบถามการเปิดคลินิกที่ลาวค่ะ