นึกถึง…วันที่แม่วิ่งไล่ตีลูก..รอบมุ้ง เพราะว่าลูกไม่อยากไปโรงเรียน แล้วคิดถึงความรักที่แม่มีให้...อย่างเต็มหัวใจ
วัยเด็ก เป็นวัยที่ซุกซนอย่างแสนสาหัส โลดโผนโจนทะยานเป็นที่สุด
ยังจำเหตุการณ์ หลายๆ เหตุการณ์ ในช่วยวัยเด็กได้เป็นอย่างดี
ทุกครั้งที่คิดถึง.. ก็จะอิ่มกับยิ้มที่มีในหัวใจของตัวเองทุกครั้ง
บ้านที่อยู่กันสมัยเด็ก ๆ นั้น เป็นบ้านหลังเล็ก ๆ ที่พ่อกับแม่ ดิ้นรนมาอยู่หลังจากที่ แม่หอบความรักของแม่มาอยู่กับพ่อ
แม่ทิ้งสมุยไว้ในความทรงจำ
และเริ่มต้นชีวิตครอบครัวใหม่ ด้วยความรักที่มีต่อพ่อเพียว ๆ
ลูกสี่คนเกิดที่..ปักษ์ใต้ อีกสามคนที่เหลือเกิดนครปฐม เราเจ็ดคนพี่น้องร่วมหัวจมท้ายกันมา มีเพียงหนึ่งเดียวที่ไปอยู่ ณ ดินแดนแห่งความสุขสงบ ดินแดน ณ สุดสายปลายรุ้ง (พี่เปี๊ยกจากพวกเราไปด้วยภาวะหัวใจรั่ว ที่โรงพยาบาลศิริราช …เวลาผ่านไปเกือบครึ่งศตวรรษแล้วนะพี่นะ หากพี่รับรู้ได้… ขอพี่ได้โปรดรับรู้ด้วยว่า พี่ยังอยู่ในใจของพวกเราเสมอ มิเคยลืมเลือน)
แม่ต้องเลี้ยงลูกโดยลำพัง….เพราะพ่อต้องออกไปค้าขาย หาเลี้ยงครอบครัวด้วยวิถีอาชีพของพ่อ แต่ละครั้งที่พ่อจากครอบครัวไป รับรู้ ทุกครั้งว่า นานเป็นเดือน พ่อถึงจะกลับมาหาพวกเราซักครั้งหนึ่ง
ภายในมุ้งหลังใหญ่….อัดแน่นไปด้วยลูก ๆ ของแม่ ที่นอนเรียงกันเป็นตับ มีแม่นอนอยู่แถวหน้า นอกนั้น ลูก ๆ ก็นอนกัน ระแกะระกะ ตามอำเภอใจ
คิดถึงวันคืนเก่า ๆ ภาพแห่งความทรงจำ สมัยเด็ก ๆ ก็พรั่งพรู ออกมา ให้ระลึกถึงได้ทุกครั้ง
พี่สาวคนโต จะรับบทพี่ใหญ่ ที่หนักที่สุด เพราะโตกว่าพวกเรา (สมัยนั้นน้องสาวคนเล็กยังไม่ออกมาลืมตาดูโลก) นอกจากพี่สาวคนโตแล้ว พวกเรา ก็จะอายุไล่เลี่ยกันมาก พูดกันง่าย ๆ ว่า พวกเราคลุกคลีตีโมงกัน จนซึบซับความรู้สึกระหว่างกันได้จากแววตา… ที่สามารถอธิบายออกมาเป็นคำพูดได้
เราจะสนิทกันเป็นคู่ก็ว่าได้ (จำความได้ว่า… ตอนนั้นพี่ชายคนโตเสียชีวิตไปแล้ว) น้องชายผู้พิการจะมีไม้ค้ำยันที่มีชีวิตอยู่ใกล้ตัวเสมอ ตัวเองจะสนิทกับพี่ชาย
ช่วงวัยเด็ก..ทุกครั้งที่พ่อกลับมาบ้าน พ่อจะหอบของกินของใช้มาบ้านเสมอ ของใช้ต่าง ๆ เหล่านั้น ปัจจุบันกาลเวลาได้กลืนกินสิ่งต่าง ๆ เหล่านี้ไปจนหมดสิ้น ที่ยังหลงเหลืออยู่ก็มีเพียง….ความทรงจำที่ผุดขึ้นมาได้ทุกครั้งที่ระลึกถึง
สวนสามพราน องค์พระปฐมเจดีย์ คือสถานที่โปรดที่พวกเราได้ซึมซับความรู้สึกนึกคิด เก็บกันเอาไว้คนละนิดคนละหน่อย มากบ้างน้อยบ้าง ตามแต่ที่ใครจะประทับใจตรงไหน…มุมไหน….ในช่วงวัยเด็กที่ตัวเองผ่านมา
ภาพแห่งความทรงจำหลาย ๆ ภาพ ผุดขึ้นมา…ภาพหนึ่ง คือ.ภาพที่พ่อนอนราบกับพื้นทราย เมื่อครั้งที่ครอบครัวของเราไปผักผ่อนที่ริมทะเลหัวหิน
ภาพแห่งความทรงจำภาพนี้
…พวกเราทั้งห้าคน ขณะนั้น.. นั่งกันอยู่บนตัวพ่อ จำได้ว่าพวกเรานั่งขย่มตัวพ่อกันอย่างสนุกสนาน สิ่งสำคัญที่พวกเราพี่น้องเห็นคือ... รอยยิ้มของพ่อที่บ่งบอกถึงห้วงเวลาแห่งความสุขของพ่อ... ที่พ่อมีให้พวกเรา ณ เวลานั้น
ความทรงจำแบบนี้ ….เป็นเสมือน ร่องรอยแห่งความสุขที่ปรากฏอยู่ในห้วงคำนึงของลูกพ่อทุกคนทีเดียว
ความสุข…ที่ได้รับจากพ่อ ยังคงอยู่กับพวกเราเสมอ… แม้จะเป็นช่วงเวลาสั้น ๆ ที่พ่ออยู่กับพวกเรา ในช่วงเวลาที่เรายังเล็กอยู่ สิ่งที่รับรู้ได้เสมอคือพ่อต้องจากเราไปอีก ตามบทบาทหน้าที่ ที่พ่อต้องรับผิดชอบต่อครอบครัว เพราะเบื้องหลังของพ่อ ยังมีแม่และพวกเราอีก หกชีวิตที่เหลืออยู่ พ่อจึงงอมืองอเท้าไม่ได้…
และยังจำได้อีกว่า…วัยเด็กทุกครั้งที่เดินกลับจากโรงเรียน(โรงเรียนภาณุวิทยา สมัยนั้น ปัจจุบันเท่าที่ทราบ โรงเรียนนี้คือภาพอดีตแห่งความทรงจำ ที่ไม่ปรากฏร่องรอยให้เห็นแล้ว) เมื่อเข้ามาถึงบ้าน คำพูดประโยคนี้ จะพูดกับแม่เสมอ ๆ
“แม่ ครับ สวัสดี ครับ วันนี้ มีขนมอะไรบ้างครับ”
แม่จะทำขนมเอาไว้ให้ลูกๆ กินเสมอ เมื่อลูก ๆ กลับจากโรงเรียนมาถึงบ้าน
ขนมที่แม่ทำ มีหลายอย่าง เช่น กล้วยบวดชี ถั่วเขียวต้มน้ำตาล ขนมรวมมิตร หรือจะเป็นข้าวต้มมัด...
"ฝีมือของแม่อร่อยทุกอย่าง และอร่อยที่สุดในโลก เลยทีเดียว"
หลังจาก อิ่มหนำสำราญแล้ว ภารกิจต่อไปเท่าที่จำได้ คือ..ความสนุกสนานกับการเล่นซนตามประสา วัยเด็กจึงเป็นวัยที่มีความสุขมากที่สุดในชีวิต(ประโยคนี้ คิดได้ตอนโตและเป็นผู้ใหญ่แล้ว และรับรู้ว่าเป็นเช่นนั้นจริง ๆ จึงไม่ต้องมีเหตุผลมารองรับว่า เพราะอะไร?)
แม่เป็นแบบอย่างในชีวิตวัยเด็กได้อย่างมากมาย แม่มีหน้าที่เบ็ดเสร็จภายในบ้าน มากกว่าพ่อ ยกเว้นเรื่องเดียวคือ เรื่อง เงิน ที่จะเป็นหน้าที่ของพ่อ
วัยเด็ก... สมัยเรียน แม่จะเป็นคนคอยปลุกให้ลูก ๆ ตื่น อาบน้ำ แต่งตัวและกินข้าวก่อนเดินทางไปไปโรงเรียน
การไปโรงเรียน.. จึงเป็นความเคยชินของลูก ๆ ทุกคนที่จะต้องตื่นแต่เช้า
แต่การณ์หาเป็นเช่นนั้นทุกวันไม่…..วันหนึ่ง เป็นวันที่ขี้เกียจไปโรงเรียนมาก ๆ ด้วยความที่ไม่อยากไปโรงเรียน จึงแกล้งนอนหลับ ทำทีว่าไม่สบาย (แบบว่า…ตัวร้อน ไอ มีไข้ ทำนองนี้แหละครับ) พี่ ๆ น้อง ๆ แต่งตัวกันเป็นที่เรียบร้อยหมดแล้ว รอเวลาที่จะเดินไปโรงเรียนกัน
แม่นี่แหละ!! เป็นเสมือนพระเจ้า... ภาพปรากฏเด่นชัดในความคิดมากขึ้น จำไม่ได้จริง ๆ ว่าพูดอะไรกับแม่บ้าง? รู้แต่เพียงว่า ...
"ปากตะโกนอะไรโวกเวกก็ไม่รู้ และก็วิ่งหนีแม่อยู่รอบ ๆ มุ้งนั้นเอง!!"
จะไม่ให้วิ่งหนีแม่ได้อย่างไร? เพราะในมือของแม่ ขนาดที่วิ่งกวดไล่หลังมาอย่างกระชันชิด นั้น... มีไม้เรียวที่ง้างไว้เหนือหัวของแม่เลย.. นึกภาพแล้วก็ขำตัวเองเป็นที่สุด
แต่เชื่อมั้ยครับว่า… ถ้ายังไม่ลดฝีเท้าลง.. กลัวว่าแม่จะเป็นลมเสียก่อน….
ท้ายสุดก็สงสารแม่ ….ยอมหยุดให้แม่ตี จำได้อีกว่า...แม่โมโหน่าดู... เพราะแรงหวดไม้เรียวที่แม่หวดที่ลงบนก้นนั้น…แรงพอที่ทำให้ก้นน้อย ๆ นั้น กระดกตามแรงหวดเลย (นึกแล้วก็ขำอีก)
แรงหวดที่แม่ตีลงไป เพราะแม่รักเรานั่นเอง
ลูกมีหน้าที่เรียนหนังสือ ลูกจึงต้องไปโรงเรียน
จึงทำให้เชื่อมั่นในไม้เรียว ที่สร้างคนได้ มาถึงทุกวันนี้
และทำให้รู้อีกว่า….ไม่มีวันไหนที่แม่ ไม่รัก ไม่มีวันไหนที่แม่ไม่ใส่ใจ ไม่มีวันไหนที่แม่ไม่ห่วงใยเรา
ระยะทางพิสูจน์แรงม้า ฉันใด.... แรงม้าที่แม่มอบให้ลูก ก็ไม่เคยหยุดไปจากใจฉันนั้น... ไม้เรียวของแม่...จึงเป็นแรงขับเคลื่อนให้ลูกของแม่มีวันนี้
ความรักของแม่และความรักของพ่อที่มีต่อลูก จึงเป็นพลังรักที่มิอาจพรรณนาได้หมดสิ้น
ภาพที่วิ่งหนีแม่ไปรอบ ๆ มุ้ง …จึงเป็นความทรงจำเสี้ยวหนึ่งของชีวิต
ที่ผุดขึ้นมาได้ทุกครั้ง และจะเป็นอย่างนี้เรื่อยไป ดังลมหายใจ ซึ่งกันและกัน
ความเห็น (46)
จองไว้ก่อนนะคะ
คุณแสงคะ
อ่านด้วยความซาบซึ้ง ประทับใจและอิ่มเอม เป็นที่สุด ไปสัมผัสถึงความรัก ความผูกพันของครอบครัว ที่ต่อสู้สร้างฐานะ ด้วยหัวใจที่เปี่ยมไปด้วยพลังแห่งความรักของพ่อที่มีต่อครอบครัว แม่ยอมทิ้งสมุยเพราะความรักที่มีต่อพ่อ
พ่อต้องรับผิดชอบต่อครอบครัว เพราะเบื้องหลังของพ่อ ยังมีแม่และลูก หกชีวิตที่เหลืออยู่ …
แอบอิจฉาเล็ก ๆ เพราะอย่างน้อยคุณแสงยังได้สัมผัส โอบกอด หยอกล้อกับพ่อ แต่ครูใจดี ไม่เคยมีสิ่งนี้เลย พ่อจากไปตั้งแต่ครูใจดีเล็กๆ นึกภาพไม่ออก เลยจริงๆ
ภาพที่พ่อนอนราบกับพื้นทราย เมื่อครั้งที่ครอบครัวของเราไปผักผ่อนที่ริมทะเลหัวหิน ภาพแห่งความทรงจำภาพนี้ …พวกเราทั้งห้าคน ขณะนั้น.. นั่งกันอยู่บนตัวพ่อ จำได้ว่าพวกเรานั่งขย่มตัวพ่อกันอย่างสนุกสนาน สิ่งสำคัญพวกเราเห็นคือ รอยยิ้มของพ่อที่บ่งบอกถึงห้วงเวลาแห่งความสุขของพ่อ ที่พ่อมีให้พวกเรา ณ เวลานั้น
* ความทรงจำดีๆ อย่างนี้ จะประทับตราตรึงอยู่ในหัวใจตลอดไป
* ขอบคุณเรื่องราวที่แสนอบอุ่น ซาบซึ้ง จนอดน้ำตาซึมด้วยความตื้นใจ
* ขอบคุณจริงๆ และระลึกถึงค่ะ
ปล. คุณพ่อรูปหล่อ และคุณแม่คุณแสงเป็นผู้หญิงที่สวยมากค่ะ
สวัสดีคะ พี่แสงแห่งความดี ...
คุณแม่สวยจริงๆค่ะ
ขอบคุณบันทึกที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความรัก รักอย่างไม่มีเงื่อนไข รักที่บริสุทธ์ค่ะ
สวัสดี ครับ คุณครูใจดี
บันทึกนี้ ผมตั้งใจเขียน ตอบแทนความกรุณาของอาจารย์วิรัตน์ ที่ส่งมอบหนังสือ ที่ผมรักและศรัทธาในตัวตนของอาจารย์ มาให้
บันทึกของผม คงเป็นแค่เศษเสี้ยวหนึ่ง ที่มิอาจเทียบวิถีชีวิตของอาจารย์วิรัตน์ได้
..
แต่ผมรู้สึกถึงความรักที่แม่ผมมีต่อผม ไม่ต่างจาก ความรักของแม่ที่มีต่ออาจารย์วิรัตน์ เช่นกัน
อยากเขียนบันทึกนี้ มอบให้กับแม่ เช่นกันครับ
...
ขอบคุณ หนังสือ ดังลมหายใจ ที่ผมได้รับ
ขอบคุณ แรงบันดาลใจในถ้อยคำ ที่ปรากฎในหนังสือ ฉบับนี้ อย่างมากมาย
...
ขอบพระคุณอาจารย์วิรัตน์อย่างมากนะครับ
และ
ขอบคุณคุณครูใจดี ครับ
...
ราตรีสวัสดิ์ ครับครู
ร่วมประทับใจและอิ่มเอมใจกับความทรงจำดีๆ ในวัยเด็กของคุณแสงแห่งความดีค่ะ...ชื่นชมกับแม่ที่เลี้ยงลูกหลายๆ คนตามลำพังค่ะ
น่ารัก และ อบอุ่นมากเลยค่ะ
ตอนเด็กๆ ที่นอนบ้านคุณตาคุณยาย ก็เคยวิ่งรอบมุ้งเหมือนกันค่ะ
ขอบคุณคุณแสงที่ทำให้นึกถึงภาพความทรงจำดีๆ สมัยเด็กๆ อีกครั้งค่ะ
ด้วยความระลึกถึงค่ะ
สวัสดีค่ะ
- อ่านบันทึกนี้ทำให้คนไกลบ้านคิดแม่สุดๆ..เลยค่ะ
- การมีแม่..สุขแค่ไหน..บอกไม่ได้เลยว่าสุขมากแบบอินฟินิตี้..เลยค่ะ
- ขอบคุณค่ะ
สวัสดีค่ะอีกครั้งค่ะ
เมื่อเช้าไปวัดมาค่ะ... เอาบุญมาเผื่อค่ะ
ส่งบุญ ส่งความสุข ในวันวิสาขบูชา และวันสันติภาพโลก
ขอให้ประเทศร่มเย็นเป็นสุข คนไทยรักกัน
ค่ำๆ ชวนครอบครัว น้องดวงใจไปเวียนเทียนกันนะคะ
สวัสดีค่ะ
อ่านแล้ว หลับตาจินตนาการภาพที่คุณแสงแห่งความดีบรรยายค่ะ
ในกรณีนี้ ไม้เรียวสร้างโลกได้จริง ๆ ค่ะ ทำให้คิดถึงแม่ของคนไม่มีราก แม่ไม่เคยตีลูก แต่มีวิธีที่ทำโทษได้ "เจ็บจำ" สำหรับคนไม่มีรากและพี่ ๆ ค่ะ
ตอนวัยรุ่นอยากไปเที่ยวเล่นบ้านเพื่อนบ้าง แต่หากขอแม่ก็คงไม่มีสิทธิ์ จึงไปเฉย ๆ โดยไม่บอกแม่ไม่ขอแม่ก่อน... กลับบ้าน 2 ทุ่ม (เลิกเรียน 5 โมงเย็น) รู้สึกดีเล็ก ๆ เพราะได้ทำตามที่ต้องการ แต่พอเห็นหน้าแม่เท่านั้น ... ใจวูบลงไปอยู่ที่ตาตุ่มเลยค่ะ เพราะแม่นั่งรอจ้องที่ประตู พอก้าวเข้าไป เห็นแววตาดีใจของแม่ แต่ไม่ดุอะไรเลยสักคำ ถามว่า "กินข้าวหรือยัง แม่รอกินข้าวกับหนู..."
จากครั้งนั้นเป็นต้นมา ไม่เคยคิดจะขัดคำสั่งของแม่อีกเลย
(^___^)
สวัสดี ครับครูใจดี
ขอบคุณ ในบุญ ในกุศล ที่คุณครูนำมาฝาก นะครับ
แค่ได้อ่าน...รู้สึกถึงบุญที่สัมผัสได้เลย ครับ
...
วันนี้ ไม่ได้ไปวัดเลย นะครับ
เข้าสวนแต่เช้า ทำโน่น ทำดี เด็ก ๆ ก็พลอย สนุกไปด้วย
ขอบพระคุณ คนครูใจดี มาก นะครับ
สวัสดี ครับ คุณ ♥paula .`๏'- ที่ปรึกษาตัวน้อย.`๏'-
ทุกวันนี้ แม่กับพ่อ จะนั่งดูลูก ๆ ใช้ชีวิตกันครับ
วันที่ครอบครัว มีความสุขคือวันที่ได้เห็นหน้ากันครบทุกคน
ขอบคุณ คุณพอลล่า มากนะครับ
ความรักความอบอุ่น..หาได้ในครอบครัวเป็นความรักอย่างจริงใจ..ซึ่งยากแท้ที่จะไขว้ขว้าหาจากที่อืน...ดีใจกับภาพที่อบอุ่นนั้นนะคะ
ใช่แล้วค่ะ
ไม่มีวันไหนที่แม่ ไม่รัก ไม่มีวันไหนที่แม่ไม่ใส่ใจ ไม่มีวันไหนที่แม่ไม่ห่วงใยเรา
..รักแม่ค่ะ..
ขอบคุณบันทึกนี้...คิดถึงแม่อีกแล้วค่ะ..
เพลงเพราะจริงๆค่ะ..วัยรุ่นดี..
สวัสดี ครับ คุณครูปริมปราง
ร่วมประทับใจและอิ่มเอมใจกับความทรงจำดีๆ ในวัยเด็กของคุณแสงแห่งความดีค่ะ...ชื่นชมกับแม่ที่เลี้ยงลูกหลายๆ คนตามลำพังค่ะ
ขอบคุณ คุณครู มากนะครับ
สวัสดี ครับ คุณ ชาดา ~natadee
น่ารัก และ อบอุ่นมากเลยค่ะ
ตอนเด็กๆ ที่นอนบ้านคุณตาคุณยาย ก็เคยวิ่งรอบมุ้งเหมือนกันค่ะ
ขอบคุณคุณแสงที่ทำให้นึกถึงภาพความทรงจำดีๆ สมัยเด็กๆ อีกครั้งค่ะ
อยากฟังเรื่องเล่าแบบนี้ ของคุณ จัง
เล่าให้ฟัง...ก็คงดีไม่น้อย นะครับ
ชีวิตวัยเด็ก... ของคุณชาดา
คงจะน่ารัก น่าดู
...จะรออ่าน นะครับ
โรงเรียภานุวิทยา...อืม...ไม่เหลือร่องรอยไว้แล้วจริงๆค่ะ..ปัจจุบันละแวกนั้นจะเป็นหอพักอะไรต่อมิอะไรไปหมดแล้วค่ะ...
ที่เหลือไว้ในความจำคือโรงเรียนภานุวิยานี้ขนาดไปกับทางรถไฟ..อยู่ฝั่งเดียวกับวัดเสน่หา....โรงเรียนเอกชน...ตอนนั้นก็มีบูรณะศาสตร์ซึ่งรั้วติดกับโรงเรียนวัดห้วยจรเข้...โรงเรียนครูอ้อยเล็กเรียนและพ่อเป็นครูสอน...ต่อมาก็ไม่เหลือร่องรอยอีกเช่นกันค่ะ..โรงเรียนต่อมาก็ดังสุดๆคือบำรุงวิทยา...ดังติดอันดับของจังหวัดนครปฐม...ต่อมาก็ผไทวิทยา..เท่าจำได้ก็ได้ประมาณนี้ค่ะ...ส่วนเทพสิทธาเป็นโรงเรียนพาณิชย์อยู่ตรงข้ามโรงเรียนวัดห้วยจรเข้ก็ไม่เหลือร่องรอยเช่นกันค่ะ
เข้ามาราตรีสวัสดิ์คุณแสงแห่งความดีค่ะ
ไม่ได้ไปวัดก็ไม่เป็นไร... อยู่ที่ไหนก็ทำบุญปฏิบัติธรรมได้
ทุกอย่างอยู่ที่ใจ ขอให้ใจเป็นสุขสงบร่มเย็นก็พอ
ทำงานเข้าสวนก็ถือว่าเป็นการปฏิบัติธรรมค่ะ ทำอย่างมีสมาธิ
มีสติมุ่งมั่นให้งานสำเร็จลุล่วงไปด้วยดี
ไปเวียนเทียนเมื่อตอนหัวค่ำ... นำบุญมาเผื่อค่ะ
น้องดวงใจคงหลับแล้วกระมัง ฝันดีนะคะ
- สวัสดีค่ะคุณแสงแห่งความดี Nina(หนุ่ย) ห่างหายไปนานมากๆค่ะ
- แต่ความห่วงใยคงเดิมค่ะ ชอบบันทึกนี้นะค่ะ
- ครอบครัวเป็นสถาบันที่มั่นคงยั่งยืนของจิตใจค่ะ รักครอบครัวมากๆค่ะ
- มองจากภาพแล้ว ขอให้ครอบครัวคุณแสงแห่งความดีเป็นครอบครัวที่สุขสันต์
- สุขภาพดีทั้งครอบครัวนะค่ะ อากาศเปลี่ยนแปลงบ่อย รักษาสุขภาพด้วยนะค่ะ
-
สวัสดีค่ะ
คุณแสงแห่งความดี
ตามมาขอบคุณอาหารเช้า "ข้าวต้มยามเช้ากับชามตราไก่..."
เป็นอาหารชามโปรดเลยแหละ...
มาชวนคุณแสงแห่งความดีร่วมอวยพรเนื่องในวันคล้ายวันเกิด
ให้กับน้องพอลล่า 
♥paula .`๏'- ที่ปรึกษาตัวน้อย.`๏'- ค่ะ
*มีความสุขกับการทำงานนะคะ วันนี้ไม่เข้าสวนหรือคะ...
สวัสดีค่ะ
ไม่มีวันไหนที่แม่ไม่รักลูก
ขอบคุณที่แบ่งปันเรื่องราวดีๆนี้ค่ะ
- ธุค่ะ..
เข้ามาอ่าน มาซึ้ง กับทุกตัวอักษรที่มากวักเรียกให้เข้าไปในอดีตยังเยาว์วัยของคุณแสงแห่งความดี ความรักของพ่อ ความรักของแม่ ความรักในครอบครัว อ่านแล้วตรึงใจค่ะ
ป.ล. เคยแกล้งป่วย ไม่อยากไปโรงเรียนเหมือนกันเลย อิอิ พ่อเลยพาไปส่งถึงหน้าห้องเรียนเลยดิ อิอิ
อดีต เป็นสิ่งควรลืม แต่อดีตที่ดีๆแบบนี้คงลืมไม่ลง อ่านบทความของคุณแสงแล้ว นึกภาพคิดตาม มีความรู้สึกซาบซึ้งและประทับใจในเรื่องราวที่กลั่นออกมา น้ำตาแทบพานจะไหล ด้วยมีความคิดถึงแม่ผู้จากไป รู้ว่าแม่รักลูกมาก ยอมอดทน ยอมเสียสละ เพื่อลูก แม้ยามแม่ป่วยไข้ ภายในผิดปกติแม่ก็ไม่ยอกบอกสุ กลัวลูกจะพาไปหาหมอ หมดเงิน พร้อมทั้งเสียเวลาทำงาน ในที่สุดท่านก็หัวใจขาดเลือด แล้วก็จากไป ทั้งที่ ก่อนหน้านี้ ท่านไม่ได้แสดงว่า เจ็บป่วยอะไรเลย ลูกเลยชะล่าใจ จนแม่ต้องจากไป นี่คือความดีของแม่ ฉะนั้น ให้รู้ซะว่าแม่แต่ละคนประเสริฐขนาดไหน สามารถเลี้ยงลูกได้ ถึง 4-5 คน แต่ลูกบางคนกลับเลี้ยงแม่เพียงคนเดียวไม่ได้
-ความหลังของคุณแสง ช่างอบอุ่นเหลือเกิน จนทำให้คุณแสงจดจำสิ่งดีดีได้ แม้ว่ากาลเวลาจะล่วงเลยมานาน ยังสามารถถ่ายทอดความรู้สึกออกมาเป็นบท ทำให้คนอ่านซาบซึ้ง อึ้งไปด้วยคะ ขอบคุณมากๆนะคะ ความจำที่งดงามคะ
-ภาพแม่คุณแสง ตอนสาวๆ ท่านเป็นคนสวยมากทีเดียว และคุณแสงมีเค้าหน้าตา เหมือนคุณแม่ด้วยใช่ไหมคะ
-ถ่ายภาพร่วมกันได้ หมดทุกคนเลย ภาพนี้ก็คงเป็นภาพแห่งความทรงจำที่ดีต่อไปอีกใช่ไหมคะ
-สุโตแล้ว จำเรื่องราวที่ดี และไม่ดีในอดีตไม่ได้ เลยคะ จึงมีแต่อนาคตต้องดีคะ
ขอบคุณที่แวะไปทักทาย คุณพ่อหล่อ คุณแม่ก็สวย
ลูกๆดูดีทุกคน (หล่อๆ สวยๆ ทั้งบ้านเลยนะคะ)
สวัสดีค่ะ
บันทึกของคุณแสงเต็มไปด้วยการย้อนอดีตสู่ความรำลึกถึงปัจจุบันอย่างมีความหมายมากที่สุดค่ะ
เป็นการสร้างความตระหนักให้คนอ่านได้คิด ได้ย้อนความทรงจำไปด้วย ความรักของแม่ยิ่งใหญ่ค่ะ
ทักทายยามฝนพรำค่ะ
มาซาบซึ้ง ชื่นชม และประทับใจ กับคู่รักสมัยโน้นค่ะ เริ่มต้นจากศูนย์ แค่มีความรักก็ชนะอุปสรรคทุกสิ่งอย่าง ... ช่วงบ่ายได้ชม ความสุขของกะทิ มาฉายซ้ำอีก
น้องดวงใจคงได้ไปเยี่ยมคุณปู่ ย่า อีกแล้วนะคะ สุขสันต์วันหยุดค่ะ
พี่แสงหน้าเหมือนพ่อน่ะค่ะ
ไม่เห็นพี่แสงจะอาพับเลย เค้าว่าผู้ชายหน้าเหมือนพ่อจะอาพับ
กอเป็นผู้หญิงหน้าเหมือนแม่ กอก็ไม่เห็นจะรู้จักคำว่าอาพับเลยค่ะ
ขนาดกอตกรถ คนเห็นหน้ากอ ยังรับขึ้นรถเลย เพราะแม่กอดัง อิอิ
พ่อกับแม่พี่แสงเค้าน่ารักกันดีน่ะค่ะ
พ่อกับแม่กอก็น่ารัก แต่พอแก่ตัวเข้า ชอบทะเลาะกันเบา ๆ
กอล่ะเหนื่อยที่ต้องเป็นกรรมการให้
แต่โลกนี้ พ่อกับแม่คือคนที่ดีที่สุด
- คุณแสงรู้ไหม???
- แป๋มอ่านบันทึกนี้ตั้งสามรอบ
- และจะมาอ่านอีกบ่อยๆ
- เท่าที่ใจต้องการค่ะ
- บอกตามตรงว่ารู้สึกประทับใจที่สุด
- กับบันทึกที่กล่าวถึงบุพการีและครอบครัวอันอบอุ่น
- ในครอบครัวโกทูโนว์ก็มีหลายท่านที่เขียนแนวนี้
- อิ่มเอมใจจัง..
- ความรักของแม่สร้างโลกได้จริงๆ แป๋มขอยืนยันร่วมด้วยอีกคนค่ะ
- แป๋มจำได้.. วันที่แป๋มแต่งเครื่องแบบสีกากีที่แม่ตัดให้เป็นครั้งแรก
- น้ำตาของแม่รื้นขึ้นมาทันใด เด็กน้อยของแม่วันนั้น ได้ทำงานทำการเป็นผู้ใหญ่แล้ว..เรากอดกันร้องไห้ ในวันที่พ่อไม่อยู่ ยังประจำที่จังหวัดสกลนคร
- แป๋มสัญญากับแม่.. "จะเป็นครูที่ดี จะไม่ทำให้แม่ผิดหวัง."
- นับจากนั้น แป๋มไม่เคยผิดสัญญากับแม่เลยจวบจนวันนี้ค่ะคุณแสง.
สวัสดี ครับ คุณน้องน้องซิลเวีย
อ่านบันทึกนี้ทำให้คนไกลบ้านคิดแม่สุดๆ..เลยค่ะ การมีแม่..สุขแค่ไหน..บอกไม่ได้เลยว่าสุขมากแบบอินฟินิตี้..เลยค่ะ
ขอบคุณ คุณน้องซิลเวีย มากนะครับ ที่ช่วยขยายความ ความหมายของแม่ไว้...
มีความสุข มาก ๆ นะครับ
ก๊อกๆๆมาตามไปบ้านครูบันเทิงค่ะ
มีเรื่องอยากจะเรียนถามค่ะ..
คอยอยู่น่ะค่ะ
ขอบคุณเรื่องเล่าที่เป็นความสุขมากๆของผู้เล่าให้ทราบอย่างมากนะคะและทำให้พี่ดาอ่านแล้วประทับใจ แล้วก็คิดถึงตอนเป็นเด็กๆด้วย ค่ะเรานึกถึงตอนเด็กๆแล้วมีความสุขจริงๆ พี่ดาเคยจะโดนพ่อตีเหมือนกัน ตอนเล็กๆมากจำไม่ได้ แต่ตอนโต วิ่งหนีรอบบ้านและขึ้นถนนค่ะจึงไม่โดนไม้เรียว และชอบบอกใครๆว่าเป็นลูกสาววคนเดียวไม่เคยโดนตี แต่แม่บอกว่าตอนเล็กๆก็โดนเหมือนกันเพราะร้องไห้เก่ง
สวัสดี ครับครูใจดี
เอาบุญมาเผื่อค่ะส่งบุญ ส่งความสุข ในวันวิสาขบูชา และวันสันติภาพโลก
ขอให้ประเทศร่มเย็นเป็นสุข คนไทยรักกัน
ขอบคุณ คุณครู นะครับ
สวัสดีครับ
- อ่านแล้วซึ้งใจ "กินใจ"
- คิดถึงคุณแม่ขึ้นมาในบัดดล
- รักวัวให้ผูก รักลูกให้ตี(แรงๆ)
- จึงทำให้ทุกคนมีวันนี้จริงจริงครับ
- ขอบพระคุณครับ
อ่านแล้วน้ำตาซึมเลยค่ะ คิดถึงแม่ขึ้นมาจับใจ ยิ่งไม่เห็นหน้าแม่มาหลายปี ได้ยินแต่เสียงแม่ทางโทรศัพท์
- ขอเข้ามาชมภาพสาวชาวสมุยค่ะ...สวยเย็นตานะคะ
- อ่านเรื่องราวที่เป็นเรื่องประทับใจยามเด็ก
- ที่แม้ใครก็ต้องคิดถึงความอบอุ่นเช่นนั้น นิรันดร์
- คิดถึงพ่อเช่นกันค่ะ...ท่านจากไปแล้ว และใจดีด้วยค่ะ
- มาเยี่ยมและร่วมรับรู้กับน้องด้วยคน
- .......
- ความสุขที่ได้สัมผัส
- กับเรื่องราวเมื่อเยาว์วัย
- ช่วยเติมพลังอิ่มสุขและอิ่มใจให้เรา
- ......
- เรื่องราวเหล่านี้เมื่อเราเข้าใจมัน
- มันก็เป็นความดีงามของชีวิต
- ที่ได้หล่อเลี้ยงเราไว้ในโลก
- ......
- มันสอนเราว่า
- เมื่อเรามีมุมบวกกับชีวิตของเราเอง
- จากเรื่องเจ็บปวด
- มันก็ช่วยสร้างตัวเราให้ยืนหยัดได้เนอะค่ะ
สวัสดี ครับ คนไม่มีราก
อ่านแล้ว หลับตาจินตนาการภาพที่คุณแสงแห่งความดีบรรยายค่ะ
ในกรณีนี้ ไม้เรียวสร้างโลกได้จริง ๆ ค่ะ ทำให้คิดถึงแม่ของคนไม่มีราก แม่ไม่เคยตีลูก แต่มีวิธีที่ทำโทษได้ "เจ็บจำ" สำหรับคนไม่มีรากและพี่ ๆ ค่ะ
ตอนวัยรุ่นอยากไปเที่ยวเล่นบ้านเพื่อนบ้าง แต่หากขอแม่ก็คงไม่มีสิทธิ์ จึงไปเฉย ๆ โดยไม่บอกแม่ไม่ขอแม่ก่อน... กลับบ้าน 2 ทุ่ม (เลิกเรียน 5 โมงเย็น) รู้สึกดีเล็ก ๆ เพราะได้ทำตามที่ต้องการ แต่พอเห็นหน้าแม่เท่านั้น ... ใจวูบลงไปอยู่ที่ตาตุ่มเลยค่ะ เพราะแม่นั่งรอจ้องที่ประตู พอก้าวเข้าไป เห็นแววตาดีใจของแม่ แต่ไม่ดุอะไรเลยสักคำ ถามว่า "กินข้าวหรือยัง แม่รอกินข้าวกับหนู..."
จากครั้งนั้นเป็นต้นมา ไม่เคยคิดจะขัดคำสั่งของแม่อีกเลย
คุณแม่..ของคุณคนไม่มีราก ท่าทางของท่าน น่าจะมองเป็นคนที่เงียบขรึม...แต่อ่อนโยนเอามาก ๆ เลย นะครับ
คุณคนไม่มีรากเป็นผู้หญิงที่โชคดีที่สุดในโลกเลย นะครับ ที่มีแม่แบบนี้...
คุณแม่ของคุณคนไม่มีราก ประมาณนี้ได้มั้ยครับ
ด้วยความระลึกถึง ครับ
ภาพใหม่นี้ พุฒทอง น้องดวงใจ น่ารัก ได้ใจอา ไปเต็มทรวง เลยค่ะ ฝันดี ราตรีสวัสดิ์ค่ะ ;)
อ่านแล้วน้ำตาซึมนะคะ มีลูกสาวแต่ไม่เคยตืเขาเลยรักมากดังแก้วตาดวงใจ แต่เขาก็ดีดังที่เราอยากจะให้เขาเป็นนะคะ ขออนุญาตฝากรูปนะคะ ลูกบางครั้งเป็นเหมือนเพื่อนได้
saowalak_sch
อ่านแล้วประทับใจ คิดถึงอดึตที่อยู่จังหวัดใกล้เคียงกัน
ครูเสาว์เกิดสุพรรณ นอนในมุ้งเดียวกับแม่และน้องๆ
พ่อไปทำงานในเมือง มีความทรงจำดีๆ ในวัยเด็ก
สงสารเด็กปัจจุบัน เรียนพิเศษกันทุกวัน ทั้งประเทศ
จะหาความทรงจำอะไรในวัยเด็กได้บ้างนะเนี่ย
 |
add
|
ความรักความอบอุ่น..หาได้ในครอบครัวเป็นความรักอย่างจริงใจ..ซึ่งยากแท้ที่จะไขว้ขว้าหาจากที่อืน...ดีใจกับภาพที่อบอุ่นนั้นนะคะ
ขอบคุณ คุณadd มากนะครับ
ใช่แล้วค่ะ
 |
ไม่มีวันไหนที่แม่ ไม่รัก ไม่มีวันไหนที่แม่ไม่ใส่ใจ ไม่มีวันไหนที่แม่ไม่ห่วงใยเรา
..รักแม่ค่ะ..
ขอบคุณบันทึกนี้...คิดถึงแม่อีกแล้วค่ะ..
ขอบคุณครู นะครับ
กลับมาอ่านทีไรก็มีความสุขทุกที...
แม่เป็นศูนย์รวมจิตใจลูกเสมอ..ไม่ว่าบ้านไหน
แม่เรามีลูก 7-8 คน ก็เลี้ยงมาได้
เรามีลูกกันแค่ 1-2 คน เหนื่อยกันจะแย่..นิ
สวัสดีค่ะคุณ'แสงแห่งความดี'
ขอชื่นชมภาพและบันทึกที่มีคุณค่าค่ะ