หัวใจพองโตด้วยศรัทธา
เมื่อกราบไปได้สามถึงสี่ครั้ง ฉันต้องหยุดพักเหนื่อย
"ไหวไหม" เยินเต็นออกปากถาม สีหน้าเต็มไปด้วยความห่วงใย
"ไหว แต่ต้องหยุดพักหายใจ แล้วเธอล่ะเป็นยังไงบ้าง ของหนักมั๊ย"
"ไม่เป็นไร ไม่เหนื่อย" ยิ้มกว้างของเขา คือ สิ่งยืนยันว่าไม่เหนื่อยจริงๆ
"กินน้ำหน่อยไหม"
"ดีเหมือนกัน"
เยินเต็นยื่นขวดน้ำมาให้ ฉันยืนจิบอยู่พักหนึ่งแล้วออกกราบต่อไม่มีความรู้สึกประหม่า ไม่มีความอาย ไม่ได้รู้สึกว่าตัวเองเป็นอาจารย์ในสถาบันอันทรงเกียรติ มีเพียงผู้ปฏิบัติธรรมคนหนึ่งที่หัวใจพองโตไปด้วยศรัทธาในพระพุทธศาสนา
"อัษฎางคประดิษฐ์" โดย ดร.กฤษดาวรรณ หงศ์ลดารมภ์
๑๘ วัน ๘๐ กิโลเมตร กับการจาริกบนหลังคาโลก
เขียนสีน้ำ...ภาพจากปก
๒๓ พ.ค.๒๕๕๓
มันคือ...ความงามนะคะป้าแดง...
ไม่ว่าเบื้องหน้าจะเป็นเช่นไร สำหรับกะปุ๋มแล้วมองว่านั่นน่ะเป็นเส้นทางที่ผู้คนได้ก้าวย่างไป ไม่มีผิดและไม่มีถูก มีเพียงแค่การเรียนรู้ และการก้าวเดินไป
ความยิ่งใหญ่...นั้นอยู่ที่เรานั้นได้น้อมใจแห่งอหังการลงและน้อมรับด้วยใจที่นอบน้อมต่อเรื่องราว เหตุการณ์ และผู้คนที่ผันผ่านเข้ามาในชีวิตเรา
ดีใจที่เช้าวันนี้ได้คุยกับป้าแดงค่ะ...
ช่ายแล้วละ.......ความยิ่งใหญ่ คือการยอมรับด้วยใจที่นอบน้อม
สวัสดีค่ะ
ขอบพระคุณครูดาวเรือง ...ค่ะ
ความรู้สึกของครูที่ถ่ายทอดและแบ่งปัน..ทำให้ใจนี้นอบน้อมลง และปิติยิ่ง เป็นความงามที่สัมผัสด้วยใจจากใจ...เป็นความงามที่ครูกรุณาเข้ามาทิ้งรอยแห่งความรู้สึก