วันนี้เราได้รับเชิญไปสอนหนังสือในคุก เรื่อง การตั้งเป้าหมายในชีวิต เป็นประสบการณ์ครั้งแรกของเราที่ต้องเข้าไปในเรือนจำ
ตอนแรกเราคิกว่าจะไม่เห็นอะไรเลยนอกจากกำแพงกับฟ้าเท่านั้นและก็ยังรู้สึกกลัวอยู่บ้าง แต่เมื่อได้เข้าไปจริงๆ ก็แตกต่างกับสิ่งที่เราคิดไว้ครั้งแรกค่อนข้างมาก บรรยากาศสบายๆ มีการทำกิจกรรมเหมือนปกติของคนทั่วๆไป เช่น เล่นกีฬา เก็บกวาดสนามหญ้า เป็นต้น บุคคลที่อยู่ในนั้นก็ดูเป็นมิตร ไม่เห็นท่าทางที่ก้าวร้าว
เมื่อเราไปถึงก็มีนักโทษมาช่วยถือกระเป๋าให้ รู้สึกถึงความเป็นมิตรและความยินดีต้อนรับ เราเปิดการบรรยายด้วยการเล่นเกมส์ ศักยภาพของคนซึ่งเป็นบททดสอบที่ดีมากที่ทำให้เห็นว่าคนเรามีศักยภาพมากกว่าที่เราคิด สร้างความฮือฮาให้กับผู้ฟังพอสมควรเพราะไม่มีใครทายถูกเลยในเกมส์ที่เราเล่น
หลังจากเราบรรยายไปได้ซักครู่ก็ให้ผู้ฟังเข้ามามีส่วนร่วมโดยการให้คิดไปในอดีตแล้วคิดว่า รู้งี้เราจะไม่ทำอะไร
ส่วนมากก็จะออกมาในเรื่องของรู้อย่างนี้จะไม่ทำความผิดที่ต้องเข้ามารับโทษ มีอยู่คำตอบหนึ่งที่เราตกใจพอสมควร "รู้อย่างนี้จะไม่ฆ่าคน" จริงเราก็รู้อยู้แล้วว่าคำตอบจะมาแนวนี้แต่ก็อดตกใจเล็กๆ ไม่ได้
ผู้ฟังส่วนใหญ่จะมีครอบครัวเป็นกำลังใจ อยากให้ครอบครัวมีความสุขและยากออกไปจากที่นี่เร็วๆ
หลังจบการบรรยายถ้าประเมินผลการบรรยายของเราในเชิงปริมาณเราก็ว่า กลุ่มตัวอย่างที่เราสอนมีความตั้งใจและมีส่วนร่วมในการทำกิจกรรมต่างๆ เป็นอย่างดี ตอบคำถามทุกคนที่เราถาม บรรยากาศเป็นมิตร แต่ถ้าจะประเมินผลเชิงคุณภาพเราก็ไม่รู้ว่าการบรรยายของเราจะปรับเปลี่ยนกระบวนการคิดของกลุ่มตัวอย่างได้มากน้อยแค่ไหน แต่เราก็หวังเป็นอย่างยิ่งว่าจะช่วยให้พวกเขามีความสุขในการมองชีวิตได้มากขึ้น
เป็นอีกหนึ่งประสบการณ์ใหม่ และ ความสุขที่ได้ช่วยให้คนอื่นได้มีความสุขกับชีวิตที่เขาเป็นอยู่
สมเล็ก
ไม่สามารถนำกล้องถ่ายรูปเข้าไปได้จึงไม่สามารถนำภาพมาให้ดูได้