ควบคุมสติเมื่อดูกีฬา...ฝึกฝนตนเอง
บ้านเราแม้ไม่ใช่นักกีฬาเต็มตัวกันเลย แต่ถ้าพูดถึงการดูกีฬาแล้ว สมาชิกทุกคนทั้งคุณพ่อ คุณแม่และสามหนุ่มถือเป็นแฟนกีฬาตัวยง หลักๆที่เราดูกันเป็นล่ำเป็นสันก็คือเทนนิส นอกนั้นก็กีฬาทัวร์นาเมนต์ใหญ่ๆเรามักจะไม่พลาด และคราวนี้สำหรับฟุตบอลโลกครั้งที่ 2 ที่เราได้ดูในบ้านเรา (บอกได้ว่ากลับมาเมืองไทยมากกว่าสี่ปีแล้ว) ปีนี้ขาดพี่วั้นไป เราต่างคนต่างเป็นอิสระต่อกัน เชียร์กันตามความชอบใจไม่มีพวกพ้อง บ่อยครั้งที่เราทั้งห้าคนเชียร์ต่างกันทุกคน
สำหรับคุณแม่ รู้สึกฟุตบอลโลกจะเป็นกีฬาชนิดเดียวที่เกาะติดสถานการณ์มาก แทบจะไม่พลาดทุกนัด ส่วนมากจะติดตามเกมส์การเล่นมากกว่าผู้เล่นคนใดคนหนึ่ง ชอบเกมส์ที่เล่นแบบทีมเวิร์คและเป็นมืออาชีพ รู้สึกว่าการดูกีฬาแบบนี้ช่วยฝึกตัวเองให้รู้จักยอมรับสิ่งที่เห็นเป็นจริง ซึ่งหลายๆครั้งไม่ตรงกับสิ่งที่เราอยากให้เป็น แต่ก่อนจะรู้สึกหงุดหงิด โกรธและเมื่อไม่ได้ดังใจก็พาลจะหงุดหงิดกับสิ่งอื่นๆรอบตัวไปด้วย แต่เดี๋ยวนี้รู้จักปล่อยวางได้มากขึ้น ค่อยๆตั้งสติ ค่อยๆปล่อยวาง ไม่ใส่อารมณ์กับเกมส์มากจนเกินไป
แต่ก็ยังอดที่จะส่งเสียงวี้ดไม่ได้เมื่อเกมส์ฟุตบอลมีลูกหวาดเสียว ทั้งคุณพ่อและคุณแม่เป็นเหมือนกันคือชอบส่งเสียงดัง ใส่อารมณ์มากเวลาดูเกมส์การเล่นที่เข้มข้น แต่เท่าที่สังเกตดู ทั้งสามหนุ่มเป็นคนดูกีฬาแบบสงบๆ จดจ่อและตามเกมส์แต่ไม่มีอาการส่งเสียงดังเหมือนเรา แปลกนะคะ มีอะไรหลายๆอย่างที่เราเป็นแล้วลูกก็ทำตาม แต่ก็มีอีกหลายอย่างที่ลูกไม่เหมือนเราเลย ย้อนคิดดูแล้วก็ยิ่งเห็นจริงกับความเชื่อที่ว่า การเลี้ยงลูกนั้นเป็นการเรียนรู้ที่ไม่เคยสิ้นสุด และเป็นการเรียนรู้สองทางที่ไม่ใช่แต่เราเท่านั้นที่สอนลูก เพราะมีอะไรหลายอย่างที่ลูกสอนเราโดยไม่รู้ตัว เราเท่านั้นที่จะเป็นคนพินิจพิจารณาเอาเองว่าเราได้เรียนรู้อะไรจากสิ่งที่ลูกแสดงออกมา
ความเห็น (2)
สวัสดีวันอาทิตย์ค่ะหนูโอ๋
มาชวนดูบอลนัดดึกค่ะ ตอนนี้สเปนกำลังแข่งกับปารากวัยค่ะ มาดูด้วยกันนะคะ
สวัสดีค่ะ
เห็นด้วยค่ะ ที่บอกว่าการเลี้ยงลูกเป็นการเรียนรู้ที่ไม่สิ้นสุด และเป็นการเรียนรู้สองทาง
เมื่อลูกโตขึ้นน้ำหนักจะเอียงไปทางที่เราต้องเรียนรู้จากลูกมากขึ้น
เปรียบเหมือนลูกไม้หล่นไม่ไกลต้น
อ้าว...พูดถูกหรือเปล่าคะนี่