แผลเจ้าเอย...หารู้ไม่ (๔)

คำถาม:- 

   ใน โรงพยาบาลต่างจังหวัด พยาบาลมีบทบาทดูแลแผลแทนแพทย์ แพทย์แทบไม่เคยเห็นแผลเลย ได้แค่ถามว่าเป็นอย่างไร บางครั้งมี Slugh  tissue หนามาก แพทย์บางท่านไม่อนุญาตให้ debridement จึงอยากเรียนถามว่าการ Debridement ในบทบาทของพยาบาลเราทำลึกได้แค่ไหน

ข้อเสนอแนะของอาจารย์ จอมจักร:-

          ก่อนที่เราจะ Debridement แผลเราต้องรู้สาเหตุของผู้ป่วยก่อนว่ามีพยาธิสภาพอย่างไร    ถึงจะรู้ว่าจะเอาออกได้มากแค่ไหนที่จะไม่เสี่ยงกับการลุกลามหรือภาวะแทรก ซ้อนเพิ่ม เช่นถ้าเลือดออกง่ายไม่หยุดในกลุ่มผู้เป็นเบาหวานที่ได้ยาละลายลิ่มเลือด ความรุนแรงในการ Debridement ก็ต้องลดลง ค่อยๆ เอาออกที่ละน้อย แต่การเอาออกหมดเป็นสิ่งที่ดีที่สุด น่าจะเป็นหน้าที่ของแพทย์ ถ้าเราไปทำแล้ว bleeding มาก ความเดือดร้อนจะเกิดกับเรา เราอาจจะตัดได้บางส่วนที่ไม่ใกล้เนื้อดี ตัดเท่าที่ทำได้ตามความสามารถของเรา

ดิฉัน :

          สำหรับดิฉันคิดว่าวิธีการดูแลแผลแบบ Friendly กับเนื้อเยื่อก็จะไม่เกิดการทำร้ายเนื้อเยื่อ แถมอาจจะได้เนื้อเยื่อเพิ่ม ในทางเดียวกันการ Friendly กับทีมดูแลแผลเบาหวาน เช่น หมอ เราก็อาจได้ความร่วมมือที่ดีเกินคาดมาทำให้เกิดความช่วยเหลือในการ Debridement แผลให้หายเร็ว ทำให้อัตราการครองเตียงลดลง ภาระการดูแลของพวกเราก็จะลดลง ไม่ต้องดูแลแผลเรื้อรังมากขึ้น คุณภาพชีวิตเจ้าของแผลก็ดีขึ้นด้วยแถมยังเป็นการช่วยลดค่าใช้จ่ายทั้งในส่วน ของเจ้าของแผลและทางโรงพยาบาลด้วย

คำถาม:-

            พบว่ามีแพทย์บางท่านในโรงพยาบาลต่างจังหวัดบางแห่งยังนิยมเอายา Antibiotic แบบฉีดเช่น Ampicilin มาหยดที่แผล มันจะได้ผลอย่างไร

ข้อเสนอแนะของอาจาร์จอมจักร:-

          เราต้องมาพิจารณาว่า Action ของยาที่เขาผลิตมาจะทำงานได้ดีในเส้นทางที่เขาแนะนำเท่านั้น เพราะได้ทำการค้นคว้า และวิจัยจนประสบความสำเร็จ กรณีเช่นนี้อาจให้ผล Action ของยาไม่นานตามคุณสมบัติที่กำหนดไว้ เราอาจสูญเสียคุณสมบัติที่ดี บางอย่างไป ยาที่เหมาะกับ Systemic เปลี่ยนมาใช้วิธีที่ไม่เหมาะสม ผลที่ได้ก็ไม่เต็มที่ อาจต้องเสียค่าใช้จ่ายมากขึ้น นอนนานขึ้น หายช้าลง เสี่ยงต่อการแพ้ยาได้ด้วย คล้ายๆ กับเมื่อสมัยก่อนที่ชาวบ้านมักเอายากินมาตำใส่แผลด้วย กินด้วย คิดว่า ๒ ทางจะหายเร็ว อันนี้เขาทำไปด้วยความไม่รู้ พวกเราถ้าใครพบก็จะต้องแนะนำ

ยุวดี   มหาชัยราชัน