๒๘.เรียนรู้กับชาวลาหู่
การเรียนรู้เกิดขึ้นได้ทุกหนทุกแห่งจริง ๆ เหมือนที่มีผู้คนกล่าวไว้มากมาย และไม่จำเป็นว่าจะต้องเกิดจากการเรียนที่มีคนสอนให้ความรู้เท่านั้น หากแต่การได้รับประสบการณ์ และการค้นพบบางอย่างที่กระตุ้นให้เกิดการอยากเรียนอยากรู้ อย่างเช่นครั้งนี้พวกเราได้พบกับความแปลกใหม่ของหมู่บ้านชาวเขาชาวลาหู่ กิจกรรมครั้งนี้จึงนับว่าเป็นการแลกเปลี่ยนเรียนรู้ได้อีกทางหนึ่ง
เมื่อถึงเวลานัดหมาย ๑ ทุ่มตรง เยาวชนทุกคนไปพบกันที่บ้านผู้ใหญ่บ้าน (ทางการ) และหนุ่มจะแคะได้ประกาศเตือนให้กลุ่มเยาวชนทราบอีกครั้งทางหอกระจายข่าว เมื่อเยาวชนมาครบแล้ว พวกเราได้เริ่มสร้างความสัมพันธ์กันด้วยเพลง “น้ำตาแม่,ตลอดเวลา และลูกหมู” โดยหนานเกียรติและผู้ใหญ่บ้านเล่นกีต้าร์ประกอบ “เพลงตลอดเวลา” ได้เป็นที่ชื่นชอบและสร้างความประทับใจให้กับกลุ่มเยาวชนชาวลาหู่เป็นอย่างมาก
กลุ่มเยาวชนที่มาร่วมกิจกรรมมีจำนวน ๓๙ คน เพราะกลางคืนไม่ได้ช่วยครอบครัวทำงาน ทุกคนมีความสุข หัวเราะร่าเริง และมีความสุภาพอ่อนน้อม แต่...เยาวชนกลุ่มนี้ไม่สามารถผ่านกิจกรรมโหดคือการ ”นับเลข ๑-๑๐๐” ไปได้ แม้ว่าจะพยายามนับกันอีกครั้งแล้วครั้งเล่า ตั้งแต่กลางวัน จึงจำเป็นต้องดกิจกรรมและมานับใหม่ในกลางคืน เพราะตื่นเต้นและส่งเสียงรบกวนคนอื่นมากไป ทำให้เพื่อน ๆ ไม่มีสมาธิ จึงพักเรื่องนับเลขไว้ก่อน
การเข้าสู่กิจกรรมการเรียนรู้ “ชุมชนของเราบ้านห้วยปลาหลด” เพื่อให้มีความสามารถในการตั้งคำถาม การวิเคราะห์คำถามว่าถามเพื่อต้องการรู้อะไร การสามารถเลือกใช้คำถาม โดยการทบทวนความรู้เดิมจากตอนกลางวันและเข้าสู่การแบ่งกลุ่มตั้งคำถามจากแผนที่ความคิด
๑. กลุ่มเยาวชนทั้ง ๖ กลุ่มได้ระดมความคิดกันฝึกตั้งคำถามแบบปลายปิดและคำถามแบบปลายเปิด ยกตัวอย่างคำถามของแต่ละกลุ่มมาเสนอ
๒. กลุ่มเยาวชนช่วยกันค้นหาเรื่องราวและตำนานที่ต้องการเรียนรู้ใน“ชุมชนของเราบ้านห้วยปลาหลด”ว่ามีเรื่องสำคัญอะไรบ้าง
“ชุมชนของเราบ้านห้วยปลาหลด” ที่กลุ่มเยาวชนต้องการเรียนรู้ได้แก่เรื่องสำคัญและเกี่ยวข้องกับวิถีชีวิตของชาวลาหู่ต่อไปนี้
๑.ประวัติและความเป็นมาของชาวลาหู่บ้านห้วยปลาหลด
๒.ประเพณีเขาะจาและพิธีกรรม
๓.ป่าชุมชน
๔.แหล่งดิน/แหล่งน้ำ
๕.ความแตกต่างระหว่างภาษาลาหู่กับภาษาไทย
๖.อาชีพของคนในชุมชน
เยาวชนแต่ละกลุ่ม จับสลากหัวข้อการเรียนรู้ ๑ - ๖ ระดมสมองกันอีกครั้ง ช่วยกันคิด เล่าเรื่องตามความเข้าใจของตนเอง และฝึกตั้งคำถามให้ได้รายละเอียดของแต่ละเรื่องสมบูรณ์ยิ่งขึ้น
การที่ได้รับฟังเรื่องราว ความเป็นมา วัฒนธรรม ประเพณีและวิถีชีวิตความเป็นอยู่อย่างย่อ ๆ ตามความเข้าใจของเยาวชนแต่ละกลุ่ม นับเป็นการจุดประกายในใจให้เกิดความอยากรู้อยากเห็นเรื่องราวเหล่านั้นอย่างละเอียดถี่ถ้วนมากขึ้น
ก่อนแยกย้ายกันไปนอน เยาวชนแต่ละคนนำเพชรของตนเองขึ้นมานับเพื่อรับรางวัลตามที่บอกไว้ในวันแรก นะคายเด็กหญิงผู้มีความมั่นใจและสนใจร่วมกิจกรรมเป็นผู้ได้เพชรมากกว่าเพื่อนจำนวน ๓๙ เม็ด จึงมีโอกาสเลือกรางวัล เธอจึงขอเลือกเสื้อกันหนาวที่มีให้เลือกถึง ๕ ตัว สุดท้ายมีตัวเลือกอยู่ ๒ ตัว คือขณะนั้นครูคิมใส่เสื้อขนสัตว์สีเหลือง ส่วนครูแมวใส่แจ๊กเก็ตสีฟ้า ระหว่างที่นาคายกำลังคิดตัดสินใจ
“ตัวที่คุณครูแมวใส่ไม่สวย” เสียงจะสื่อเด็กชายวัย ๑๐ ขวบ ลูกชายของจำปา เจ้าของโฮมสเตย์ ตะโกนมาจากมุมห้อง และชี้มือไปที่ครูแมว พร้อมกับช่วยนาคายลุ้นด้วยการส่งสายตามองมาที่เสื้อตัวที่ครูคิมใส่
ในที่สุดแจ๊กพอร์ตก็แตกดังโพล๊ะ !!!!!!!!!! นาคายสาวน้อยคนเก่ง เป็นผู้พิชิตรางวัลเก็บเพชรได้เสื้อกันหนาวจากครูคิมไปสวมใส่ ครูคิมจำเป็นต้องถอดเสื้อให้นาคาย และเปลี่ยนตัวอื่นมาใส่กันหนาวแทน เพราะอากาศทั้งหนาวเย็น ลมพัด และมีฝนตกด้วย
ทุกคนร่ำลากันเข้านอนและนัดพบกันในวันรุ่งขึ้นที่บ้านผู้ใหญ่บ้านเหมือนเดิม พวกเรากลับไปนอนที่โฮมสเตย์ของจำปา จะบูและจำปามาคุยเป็นเพื่อนก่อนนอน ล้วนเป็นการให้ความรู้เรื่องที่ไม่เคยรู้มาก่อน แรก ๆ ก็นั่งฟัง ต่อมาก็ครึ่งหลับครึ่งตื่น เมื่อสองหนุ่มใหญ่ชาวลาหู่รู้ว่าพวกเราไม่ไหวแล้วจึงขออนุญาตลากลับและปิดไฟฟ้า ที่ต่อมาจากหม้อแบ็ตเตอรี่
จะมีใครบ้าง ????? ที่หลับไหลไปพร้อมกับโจทย์เล็กโจทย์ใหญ่เหมือนกับฉัน นี่แหละการเรียนรู้ไม่มีที่สิ้นสุด ไม่จำกัดกาลเวลา แม้ว่าเราจะแตกต่างเรื่องเชื้อชาติ เผ่าพันธุ์ ต่างวัฒนธรรม ต่างภาษา แต่เราก็เกิดมาบนผืนแผ่นดินไทยเดียวกัน เราควรจะเรียนรู้เพื่อความรักและความดีงามที่มีต่อกัน
ความเห็น (24)
มาอีกแล้ววววววพี่คิมคนเก่ง
พี่ครูคิมครับ เด็กๆๆน่ารักมากๆๆเลย ยังไม่มีโอกาสได้ทำกิจกรรมแบบนี้เลยครับ ช่วงนี้เจอแต่ผู้ใหญ่
เรื่องการนับเลขนี่ รู้สึกจะเอามาเล่ากันในวง..ประมาณว่านับไม่ถึงร้อยซั๊ก...ที นับทีไรได้ถึงแค่ เจ่ะสิ เท่านั้น ( เอาไว้เล่าทีหลัง เกรงใจ...)
krugui มีประสบการณ์การสอนเด็กนานาชาติมาพอสมควร ทั้ง อีก้อ มูเซอ เย้า พม่า กระเหรี่ยง ไทยใหญ่ แม้ว เด็กพวกนี้เขาซื่อและน่ารัก เวลาช่วยงานมักไม่ค่อยอู้งาน ( เด็กไทยเรานี่ ทางนี้เรียก..ลอกแลน )
อ่านบันทึกแล้วทำให้นึกถึงความหลังค่ะ...
สวัสดีค่ะพี่ครูคิมมาเยี่ยมอ่านสาระประสบการณ์ในการจัดกิจกรรมค่ะ อยากฟัง น้องหนานเล่นกีต้าร์ ร้องเพลงจังเลยค่ะ จะติดตามอ่านย้อนหลังนะคะ จะเข้ามาใน โก นี่ก็ยากขึ้นจึงนานๆมาที แต่ยังกึดเติ้งหาพี่ครูเสมอคะ มีความสุขในวันหยุดนะคะ
- สวัสดีครับพี่คิม
- ชื่อชนเผ่าชาวลาหู่แปลกดีครับไม่ค่อยได้ยิน
- เป็นกิจกรรมที่ดีมากเลยครับ เน้นให้เด็กมีความรู้เกี่ยวกับชุมชนตนเองไปด้วยทำให้เกิดความรู้สึกรักบ้านเกิด และช่วยสืบทอดประเพณีต่าง ๆ ของชุมชนไม่ให้สูญหาย
- เด็กจะนับเลข 1-100 ไม่ได้คงต้องช่วยกันส่งเสริมให้เด็กรักการอ่านครับ คงไม่ใช่เฉพาะชุมชนลาหู่ แต่คงเป็นเด็กไทยทั้งประเทศ เป็นเรื่องที่น่าสะท้อนใจนะครับที่มีการศึกษาพบว่าคนไทยอ่านหนังสือเฉลี่ยปีละ 8 หน้า ขณะที่ประเทศอื่นที่จะก้าวไปสู่การพัฒนาทางความคิด สติปัญญาเขาอ่านกันปีละ20-30เล่ม แต่เด็กไทยติดอันดับหนึ่งในห้าของการใช้เวลาอยู่หน้าจอทีวีมากที่สุด ดังนั้นเราจึงเห็นว่าคนไทยมักมองอะไรที่ผิวเผินไม่ค่อยวิเคราะห์แก่นแท้ มีปัญหาด้านระบบการคิด การตัดสินใจ ถูกชักจูงได้ง่าย
- แต่คงเริ่มต้นที่เราก่อนครับ ผมเองก็จะพยายามอ่านหนังสือให้มากที่สุดเหมือนกันครับ
สวัสดียามเช้าค่ะ คุณครูคิม
เส้นทางมิตรภาพเริ่มต้นที่ความโหด แต่ก็มันและฮา ๆๆๆๆ ได้ตลอดเส้นทางแถมมีลุ้นให้ได้ตื่นเต้นด้วย
ได้เรียนรู้ จะ...นะ...ชาวเขาเผ่าต่างๆ จนถึงชาวเขาลาหู่
ขอบพระคุณสำหรับการเรียนรู้ของคุณครู ทำให้คนหน้าจอได้เรียนรู้ไปด้วย
ช่วงนี้ฝนตกบ่อย อากาศหนาวเย็น ขอให้อากาศ สายลม และแสงแดด ได้เป็นตัวแทนนำพาความรัก ความห่วงใยและกำลังใจ ส่งไปให้คุณครูและคณะด้วย ขอให้สุขภาพดีกันทุกคนนะคะ
ด้วยความระลึกถึงค่ะ
สวัสดีครับครูคิม เป็นกิจกรรมที่ดีมากเลย ขอนำไปปรับใช้น่ะครับ ขอบคุณครับ
สวัสดีครับครู
ผมได้ยินชื่อเสียงของการเผยแพร่องค์ความรู้ต่างๆของ ครูบาสุทธินันท์ ปรัชญพฤทธิ์ มาจาก ท่านอาจารย์ขจิต มาบ้างแล้วครับ ทราบว่าท่านเก่งหลายด้านครับ จะศึกษาองค์ความรู้ที่ท่านนำมาเผยแพร่ต่อไปครับ ฮ่ะๆๆๆ ยังไม่ได้ไปโอนค่าเสื้อให้เลยน่ะครับ เร็วๆนี้ครับ 
งานดกจริงๆครับพี่
สวัสดีค่ะkrugui Chutima
คนคิวแรก แฟนบล็อก มาเป็นคนแรก แบบนี้เขาเรียกว่ามาปั่นบันทึกให้มันขึ้นไปอยู่ด้านหน้าใช่ไหมคะ
ที่แล้ว ๆ มาหากมันไม่ขึ้นก็ปั่นเองค่ะ ฮา ๆ ๆ ๆ ๆ ขอขอบคุณค่ะ
สวัสดีค่ะอาจารย์ขจิต ฝอยทอง
ที่นี่เด้กและคนโตน่ารัก ใสซื่อและให้ความรู้เราอย่างตั้งใจจริง ๆค่ะ เก็บโจทย์กลับมามากมาย จะเข้าไปหาคำตอบอีกครั้งค่ะ
สวัสดีค่ะkrugui Chutima
ตอบเพิ่มเติมอีกครั้งนะคะ การนับเลข ๑ ถึง ๑๐๐ เป็นเกมค่ะ พวกเราเรียกกันว่าเกมมหาโหดค่ะ พวกแก่ ๆ อย่างพี่คิมก็นับยากเหมือนกันค่ะ
เล่นเรื่องย้อนอดีตผ่านบล็อกบ้างซิคะ จะรออ่านค่ะ
สวัสดีค่ะน้องrinda
น้องหนานเก่งค่ะ สมเป็นมืออาชีพทีเดียวค่ะ เล่นเก่งร้องเพลงไพเราะด้วย และนำกิจกรรมได้เนียนดีค่ะ
สวัสดีค่ะน้องชำนาญ เขื่อนแก้ว
เกมนับเลข น้องนำไปเล่นกับผู้ใหญ่ก็ได้นะคะ
"ให้คนเล่นนั่งล้อมวง นับ ๑ เรียงกันไปเรื่อย ๆ และปรบมือแทนการนับจำนวน ๓ และ ๗" ค่ะ
เป็นการฝึกสมาธิ และไหวพริบ จิตใจจดจ่อในเรื่องนั้น ๆ ค่ะ
สวัสดีค่ะพี่คิม
- ทำกิจกรรมกับเด็ก ๆ น่าสนุกนะคะ
- เด็กเขาก็คงสนุกด้วย
- แหม ๆ พูดเรื่องปั่นบล็อกมันแสลงนะคะ
- อิ...อิ...อิ...ว่าแต่ ช่วยไปปั่นบล็อกอิงจันทร์บ้างนะคะพี่คิม 555555555+
- ไปช่วยปั่น และก็ช่วยกันโหวต เพื่อประชาสัมพันธ์เว็บ โกทูโนว์กันหน่อยนะคะ
- ด่วนเลยคร้า
- http://gotoknow.org/blog/smallsmall/379958
สวัสดีค่ะน้องnamsha
น้องและครอบครัวคงสบายดีนะคะ คิดถึงค่ะ
บันทึกต่อไปถัดจากนี้จะเขียนเล่าเรื่องการตั้งชื่อของชาวลาหู่ค่ะ และยังมีเรื่องเล่าอีกมากมายค่ะ รอติดตามอ่านนะคะ
สวัสดีค่ะคุณkhachonronnachit
ขอขอบคุณที่แวะมาเยี่ยม เป็นกำลังใจให้พี่คิมค่ะ "เกมนับเลข" เล่นได้ทุกเพศทุกวัยค่ะ
"ให้คนเล่นนั่งล้อมวง นับ ๑ เรียงกันไปเรื่อย ๆ และปรบมือแทนการนับจำนวน ๓ และ ๗" ค่ะ
สวัสดีค่ะนาย สามารถ เศรษฐวิทยา
หากสนใจติดตามไปเรียนรู้ได้นะคะ ไม่มีใครปฏิเสธเลยค่ะ เด็ก ๆ นักเรียนของพี่คิมไปแล้วติดใจกันทุกคนค่ะ
เสื้อรอบแรกจะส่งวันจันทร์นี้ค่ะ
สวัสดีค่ะน้องอิงจันทร์
ไปโหวตมาแล้วค่ะ สนุกค่ะ โหวตเสียเพลินเลยค่ะ ดีนะคะช่วยกันสนับสนุนและเชียร์กัน เห็นมีของน้องฟูอ๊าด "เสียงเล็ก ๆ " ด้วยนะคะ
เอกราช จันทร์ดอน
ไปอ่านเจอลิงค์นี้มาครับ
http://gotoknow.org/blog/tham-tip2/305649
ไม่รู้จะขอบคุณครูคิม ที่ไหนจึงมาขอบคุณครูคิมที่นี่ครับ
และขอโทษครูคิมที่เสียมารยาทใช้พื้นที่คอมเม้นท์นี้โดยที่ยังไม่ได้อ่านเรื่องราวที่ครูคิมเขียนครับ
ขอบคุณครูคิมมากๆ ครับ ที่พยายามบอกความจริง ของคำว่าเสียสละ
ขอบคุณครับ
สวัสดีค่ะคุณเอกราช
คุณเอกราชสบายดีนะคะ ขอขอบคุณที่ยังจำกันได้
ที่นี่เคยบันทึกไว้คะ http://gotoknow.org/blog/krukim/227806
อยากจะส่งข่าวให้ทราบ ตอนนี้อยู่ระหว่างลาออกจากราชการค่ะ
พี่คิมคะ
- ขอบพระคุณค่ะที่ไปโหวตให้ครูอิง
- และให้เพื่อน ๆ ชาวโกทูโนว์
- อยากให้ไปโหวตกันเยอะ ๆ ค่ะ
- ไม่ใช่เพื่อรางวัล แต่เพื่อเผยแพร่ให้ใคร ๆ ได้รู้จัก http://gotoknow มากขึ้นค่ะ
- จริง ๆ แล้วบันทึกในhttp://gotoknow มีบันทึกที่มีคุณภาพมาก ๆ
- เสียดายที่ไม่ได้ส่งเข้าประกวด โดยเฉพาะของพี่คิมและของอีกหลาย ๆ ท่าน อยากส่งจังเลยค่ะ
- ยังทันอยู่นะคะ
สวัสดีค่ะน้องอิงจันทร์
วันนี้ตั้งใจว่าจะเรียบเรียง "บ้านห้วยปลาหลด" ลงบล็อกโดยเร็ว แต่ก็นั่ง ๆ นอน ๆ
ได้หนังสือจากน้องพรพล น่าอ่านทั้งนั้น จึงให้หนังสืออ่านคนอยู่พักใหญ่ค่ะ
การเรียนรู้..เป็นพรข้อที่ดีที่สุดที่คนทุกคนพึงมีนะคะ
แวะมาอ่านตอนแรกๆ ของกิจกรรมนี้ค่ะ..และเฝ้ารออ่านตอนต่อไป เห็นพี่ครูคิมว่า "ตอนดึกพระเอกจะมา"
ขอบคุณค่ะ
สวัสดีค่ะManee
สัญญาค่ะ เริ่มแล้วนะคะ นางโทและพระโทเริ่มออกบ้างแล้วนะคะ เหลือพระเอกกับนางเอกค่ะ
ติดตามได้นะคะ สำหรับวันนี้พี่คิมเพิ่งกลับจากการไปขี่เสือมาค่ะ...ฮา ๆ ๆ เสือภูเขาค่ะ พี่คิมชอบการขี่จักรยานที่หนึ่งค่ะ รองจากการอ่านหนังสือค่ะ