กบน้อยแสวงหาแอ่งน้ำใหม่ ตอนที่ 2 - สายตาอันสุขุม เฉียบแหลม
ต้องมีสติอยู่เสมอในระหว่างการเดินทาง ต้องเอาใจจดจ่อต่อทั้งสิ่งที่มองเห็นและมองไม่เห็น
เมื่อเริ่มต้นออกเดินทางปิงรู้สึกเหมือนเขาจะบินได้ เขามีความหวังอันงดงาม กบน้อยเปี่ยมไปด้วยเรี่ยวแรงกำลัง เขามีวิญญาณของนักสู้ที่ดูเหมือนจะไม่มีวันถดถอย ปิงอยากก้าวกระโดดให้ไกลที่สุดเท่าที่จะไกลได้ เขาอยากเดินทางให้ได้ระยะทางสุดโพ้น ด้วยจิตใจที่เต็มไปด้วยความอุตสาหะปิงพร้อมที่จะเผชิญประสบการณ์อันน่าทึ่งที่จะเกิดขึ้นอยู่ทุกลมหายใจ ปิงมีพรสวรรค์ในการกระโดดให้ไกลอยู่แล้ว ขาของเขามีพละกำลังที่น้อยคน (กบ) นักจะเปรียบได้ บวกกับความตั้งใจจริงของเขาแล้วก็ยิ่งหาหาใครเทียบได้ยากเหลือเกิน
ในวันแรกเขาเดินทางไครอบคลุมระยะทางได้ไกลโขโดยไม่รู้สึกเหนื่อยเลยแม้แต่น้อยนิด ยังไม่แค่นั้นในวันที่สองเขาเดินทางได้ไกลเป็นสองเท่าของวันแรกโดยไม่รู้สึกอ่อนล้าอย่างไรเลย น่าเสียดายที่ตอนนั้น กินเนสเวิร์ลเรคคอร์ดส์ ไม่ได้มีโอกาสมาบันทึกการเดินทางโดยไม่มีการหยุดพักเลยของกบตัวหนึ่ง ในวันที่สามปิงใช้เวลาแค่ครึ่งค่อนวันก็สามารถทำลายสถิติระยะทางที่ทำไว้ในวันที่สองได้อย่างง่ายดาย
ทุกๆวันถึงแม้ว่าปิงจะทำดีที่สุดแล้ว เขารู้ว่าผลที่ได้รับก็ยังคงหมือนเดิมเขายังติดอยู่ในป่านั้น หากก่อนหน้านี้เขารู้ว่าในป่าที่เขากำลังเดินผ่านนั้นมีต้นไม้ใหญ่น้อยปกคลุมอยู่ทึบไปหมด เครือเถาวัลย์ปีนป่ายปกคลุมอย่างแน่นหนา หนทางเดินไม่ได้เรียบง่ายอย่างที่คิดเอาไว้ เขาอาจคิดว่าการอยู่ในแหล่งน้ำเดิมจะเป็นการดีกว่า สู้จมปลักอยู่กับความคิดเดิมๆต่อไปจะดีไม่น้อย หากเขาจะหยั่งรู้ล่วงหน้าว่าในป่าแห่งความเป็นจริงนั้น มันไม่ได้มีหนทางสวยหรู โล่ง มีป้ายแนะทางเดินที่ชัดเจนบอกไว้ หากเขารู้เช่นนี้ เขาคงจะเลือกที่จะอยู่ที่เดิมแน่นอน
เช้าวันนี้ปิงสูดหายใจเข้าเต็มปอด ยืดอกขึ้นพร้อมที่จะออกเดินต่อไป มันไม่ใช่เรื่องง่าย ปิงเริ่มคิดกับตัวเอง ปิงพยายามฟันฝ่าป่าทึบไปเรื่อยๆเขากระโดดขึ้นไปซ้ายทีขวาที ทุกก้าวกระโดดเขาเริ่มรู้สึกถึงความยากลำบาก เขาตะเกียกตะกายให้หลุดพ้นจากเครือเถาวัลย์ หลีกเลี่ยงต้นไม้ที่บดบังทางเดิน เขายังก้าวกระโดดไปเรื่อยๆ แต่ก็รู้ว่าแม้สายลมที่พัดผ่านก็ไม่อาจช่วยอะไรได้มาก ไม่มีสิ่งใดเอื้ออำนวยความสะดวกให้ปิงได้ เขาทำดีที่สุดแล้ว ต้นไม้ใหญ่กีดขวางทาง ทำให้เขาต้องใช้ทางอ้อมที่ไกลกว่าเดิม หญ้าหนาทำให้เขามองไม่เห็นพื้นดิน บางทีเขากระโดดตกลงไปในหลุมลึก เขาเจ็บตัวโดยไม่ทันระวัง เขาใช้กำลังกระโดดจนขาแทบเป็นตะคริว แต่ก็ยังไปไม่ถึงแอ่งน้ำสักที
หลายต่อหลายวันผ่านไป ปิงเริ่มรู้สึกถึงประสบการณ์ในชีวิตที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน เขาพบว่าเขาตกอยู่ในโลกของความล้มเหลว ท้อถอย โลกแห่งความโหดร้าย เขาผิดหวังอย่างเหลือเกิน เหนื่อยทั้งกายและใจ ปิงนั่งหน้าซีด หวั่นไหว เขาไม่เคยรู้สึกอนาถใจกับตัวเองเช่นนี้มาก่อน ปิงปาดน้ำตาทิ้งด้วยความอ่อนล้า เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่ให้กับตัวเอง ในคืนพระจันทร์เต็มดวงสว่างไสวเช่นนี้ ปิงมองขึ้นบนฟ้าอ้อนวอนขอความช่วยเหลือแต่ก็ไร้วี่แวว ปิงรู้สึกโกรธและเศร้าสลับกันไป เขารู้สึกถึงความหดหู่เสียขวัญ ความหวังในวันพรุ่งนี้ที่ดีกว่าไม่ผ่านเข้ามาในสมองเลย
ปิงทอดกายลงบนพื้นนึกถึงข้อผิดพลาดที่ตัดสินใจจากแอ่งน้ำเดิมมาด้วยความหวัง เขาเดินทางมาตั้งไกล ใช้ความพยายามอย่างมากมาย แต่ตอนนี้ความฝันในการใช้ชีวิตในแอ่งน้ำใหม่ลางเลือนเต็มที กบน้อยคิดกร่นด่าตัวเองกับความโง่ที่มี เขาถามตัวเองว่าเขาเก่งมาจากไหนหรือที่บังอาจจะทำตามความฝัน? เขามีความสามารถแค่ไหนที่จะไปถึงความฝันนั้นได้? ฮือ... ฮือ... ปิงร้องให้กับตัวเอง... เขาปาดน้ำตาทิ้งครั้งแล้วครั้งเล่า ขณะหนึ่งสายตาของเขาก็บังเอิญเหลือบไปเห็นนกฮูกตัวหนึ่งเกาะอยู่บนกิ่งไม้เบื้องบนมองมาที่เขาอยู่...
"ใครก็ตามที่ไม่รู้จักตัวเอง ก็จะหาหนทางไม่เจอ" เสียงนกฮูกดังขึ้นมาในความเงียบสงบนั้น
"หนทางของผมถูกบดบังจากต้นไม้พวกนี้ มันเป็นอุปสรรคขัดขวางการเดินทางของผม" ปิงตะโกนตอบไปยังนกฮูกต้นกำเนิดของเสียงนั้น เขารู้สึกอุ่นใจนิดๆที่อย่างน้อยก็มีใครสักคนคุยด้วยในเวลาอันอ้างว้างเช่นนี้
"ต้นไม้ที่เป็นอุปสรรคต่อเธอ แต่มันมีประโยชน์ต่อฉัน มันก็เป็นต้นไม้เดียวกันมิใช่หรือ?” "ช่างเถอะ ยังไงมันก็ทำให้ผมเดินทางต่อไม่ได้ก็แล้วกัน" ปิงกล่าวอย่างหงุดหงิด "หากหนทางที่เธอเดินไม่มีอุปสรรคใด หนทางนั้นจะไม่นำเธอไปสู่จุดหมายใดเลย"
ปิงไม่ค้านกับคำพูดนั้นเพราะเขารูว่านกฮูกนั้นมีความรู้มากมายอยู่แล้ว หากนกฮูกสามารถช่วยแนะทางให้เขาได้คงดีไม่น้อย "ว่าแต่ว่าคุณสามารถมองเห็นทางที่ผมต้องการไปได้ไหม จากข้างบนนั้น" ปิงถาม นกฮูกส่ายหัว "หากต้องการเห็นทางที่จะเดินไป เธอต้องมองเข้าไปภายใน กำจัดความขุ่นมัวในใจ เพื่อจะได้ยินเสียงของหัวใจตัวเอง ต้องรู้จักตัวเราเอง รู้ว่าเราต้องการเป็นอะไร มันเป็นวิสัยทัศน์ที่แม้คนตาบอดก็สามารถมองเห็นได้" "ผมจะขอให้คุณช่วยเป็นตาให้ผมจะได้ไหม?” ปิงถามต่อ
"เธอต้องแสวงหาหนทางของตัวเอง" ถึงแม้เสียงที่ตอบจะเป็นการปฏิเสธ แต่ก็แฝงไปด้วยความเมตตา "มีเพียงหัวใจของเธอที่จะสามารถชี้นำเธอได้" นกฮูกกล่าวต่อไป "เธอจะต้องพึ่งตัวเองก่อนอื่น หนทางสู่ชีวิตอันงดงามที่เธออยากค้นพบ สอนกันไม่ได้ เธอต้องลงมือค้นหาเอง ด้วยหัวใจและวิญญาณของเธอ" "แล้วผมจะเริ่มที่ไหน?” ปิงถามอย่างงงงวย
"เริ่มที่ตัวเธอ เริ่มมองเข้าไปในจิตใจของเธอ เธอต้องเปิดใจให้กว้าง เพื่อยอมรับการมองเห็นตัวเองนั้นและต้องเริ่มเดี๋ยวนี้ ความฝันจะไม่เริ่มขึ้นถ้าเธอไม่ลงมือทำ" "หลายคนมัวแต่รอเวลาที่เหมาะสม สถานที่ที่ถูกต้องก่อนลงมือทำ แต่ฉันคิดว่าเราต้องทำเพื่อจะได้เห็นผล" ปิงยังไม่เข้าใจในสิ่งที่นกฮูกพูดมากนัก เขาเป็นเพียงกบน้อยตัวหนึ่งที่ยังผ่านโลกมาไม่นาน และไม่เคยตกอยู่ในวงสนทนาเรื่องของการพัฒนาตัวเอง จิตวิทยาในการดำรงชีวิตมาก่อน เขารู้เพียงว่าเขากำลังแสวงหาแอ่งน้ำใหม่ที่ดีกว่าเก่าก็เท่านั้น
"ได้โปรดเถอะ ผมต้องการความช่วยเหลือ ขอให้คุณชี้แนะหนทางที่ผมจะไปได้ไหม?” "แล้วเธอรู้หรือยังว่าเธอจะไปไหน?” "เออ... พอรู้ครับ" "ถ้าหากเธอไม่รู้ว่าจุดหมายอยู่ที่ไหน ก็ไม่มีถนนสายใดพาเธอไปถึงที่นั้นได้" "แต่หากเธอรู้ว่าเธอยังไม่รู้ก็ถือเป็นการเริ่มต้นที่ดี เป็นจุดเริ่มต้นของการใช้ชีวิตด้วยเจตนา" เออ ผมไม่เข้าใจ ปิงพูดตรงๆ "การใช้ชีวิตด้วยเจตนา คือการใช้ชีวิตแบบที่เราเป็น ชีวิตที่มีเป้าหมายชัดเจน หัวใจที่เปิดกว้าง และจิตใจที่กระฉับกระเฉง ที่มีพลังนำเราไปสู่โชคชะตาที่ดีได้" "งั้นผมก็อยากมีชีวิตอย่างนั้น" ปิงบอก "งั้นก็เตรียมตัวรับความผิดหวังได้เลย" นกฮูกกล่าว "ทำไมละ คุณออกจะฉลาดหลักแหลม ผมขอให้คุณช่วย ได้โปรดเถอะ?” "ฉันไม่คิดเช่นนั้น" "แต่ผมเดินทางมาไกลแล้ว" "ฉันขอให้เธอเดินทางกลับโดยสวัสดิภาพ" "แล้วจะให้ผมทำอย่างไร?” "คิดเสียว่ามันเป็นประสบการณ์ก็แล้วกัน โชคดีนะ" "ผมขอร้องล่ะ อีกครั้ง นะครับ" "อีกครั้งเช่นกัน.. ไม่"
พูดแล้วนกฮูกก็ทำท่าจะบินจากไป ด้วยความที่ยังอ่อนวัย ปิงไม่อาจควบคุมอารมณ์ให้รับการปฏิเสธได้ ปิงขอร้องอีกครั้งแล้วครั้งเล่า ไม่ว่าเขาจะรบเร้า วิงวอน อ้อนวอน เซ้าซี้ ร่ำร้อง คำตอบที่ได้รับคือไม่ และแล้วปิงก็รวบรวมพละกำลังที่มีกระโดดขึ้นลง ไม่ใช่ด้วยความโมโหแต่เขาอยากกระโดดขึ้นไปยังกิ่งไม้ที่นกฮูกเกาะอยู่ ไม่ว่าขาจะอ่อนแรงเต็มทีแต่ปิงก็ไม่ยอมแพ้ เขากระโดดขึ้นสูงทีละนิดๆ ไม่รู้ใครรู้ว่าเขาเอาเรี่ยวแรงมาจากไหน เขากระโดดอยู่หลายชั่วโมงในคืนนั้น ไม่มีหยุด ไม่มีท้อ พยายามกระโดดให้สูงขึ้นเรื่อยๆโดยมีจุดมุ่งหมายคือกิ่งไม้ที่นกฮูกเกาะอยู่ นกฮูกไม่ใส่ใจอะไร ยังคงยุ่งอยู่กับการทำความสะอาดขนอยู่อย่างนั้น และในที่สุดก้าวกระโดดอันมหรรศจรรย์ก็เกิดขึ้นเมื่อปิงกระโดดขึ้นเกาะกิ่งไม้กิ่งเดียวกับนกฮูกได้
"ทัศนคติที่ดีทำให้เราขึ้นที่สูงได้" นกฮูกพูดขึ้นหลังจากเห็นความมุ่งมั่นพยายามที่ปิงมี ปิงหัวเราะขึ้น "สนุกจริงครับผมไม่ได้กระโดดอย่างนี้มานานตั้งแต่มาถึงที่นี่" ปิงกล่าวขึ้นหลังจากพักให้อาการหอบลดลง "เห็นความมุมานะที่เธอมี ฉันจะยอมตามที่เธอขอร้อง" ปิงรู้สึกถึงน้ำเสียงที่นุ่มนวลขึ้นของนกฮูก "หากความอุตสาหะจะทำให้ผมมีชีวิตที่อยากมีได้ ผมก็จะทำ" ปิงกล่าว "จริงๆแล้วฉันชอบที่จะใช้ชีวิตอยู่โดยลำพัง แต่ฉันก็จะช่วยเพราะฉันเชื่อว่า เมื่อนักเรียนพร้อม ครูก็จะปรากฎตัว" ปิงมีความสุขที่ได้ยินอย่างนั้น เขารู้สึกดีที่จะไม่ต้องเดินทางตามลำพัง "ผมไม่รู้จะขอบคุณยังไง" ปิงเอ่ย "เอาเป็นว่าเราเริ่มต้นสู่การเดินทางอันน่าอัศจรรย์เลยแล้วกัน ฉันจะขอบใจถ้าเธอจะไม่หันมามองฉันเลย เธอต้องการความเงียบสงบเพื่อค้นหาความปรารถนา เป้าหมาย และจิตใจของเธอ"
ความเห็น (3)
"ใครก็ตามที่ไม่รู้จักตัวเอง ก็จะหาหนทางไม่เจอ" ชอบคำพูดนี้จัง
....เป็นเรี่องราวที่น่าสนใจ...อยากให้หลายๆคนได้อ่าน...ขอบคุณครับ
"ถ้าหากเธอไม่รู้ว่าจุดหมายอยู่ที่ไหน ก็ไม่มีถนนสายใดพาเธอไปถึงที่นั้นได้" "การใช้ชีวิตด้วยเจตนา คือการใช้ชีวิตแบบที่เราเป็น ชีวิตที่มีเป้าหมายชัดเจน หัวใจที่เปิดกว้าง และจิตใจที่กระฉับกระเฉง ที่มีพลังนำเราไปสู่โชคชะตาที่ดีได้" ขอเอาใจช่วยเจ้าปิงน้อย หวังว่าวันหนึ่งเขาจะพบทางที่งดงามในชีวิต (ถ้านกฮูกไม่เปลี่ยนใจมากินกบนะ) อนุโมทนาขอบคุณกับเรื่องราวดี ๆ
สวัสดีค่ะ ขอบคุณสำหรับความคิดเห็น ตอนต่อๆไป จะทยอยมาแบ่งปันนะคะ