ยายและหลานคือแรงบันดาลใจ

เรื่องเล่า...บางเหตุการณ์ที่เราพบเจอ...ก็ให้แง่คิดแรงบันดาจใจ เป็นแรงขับในการทำงานได้เหมือนกัน  เหมือนกับ น้องนัท ได้เล่าว่า........

ยายและหลานคือแรงบันดาลใจ

เล่าโดย หน่วยงานเอกซเรย์ 

                ดิฉัน ตำแหน่งพนักงานห้องทดลอง ฉันมีหน้าที่ปฏิบัติงานอยู่ 2 ห้อง คือ ห้องแลป และห้องเอกซเรย์ แต่หน้าที่ส่วนใหญ่ของฉันจะอยู่ที่ห้องเอกซเรย์ ฉันประทับใจหลายอย่างเกี่ยวกับห้องปฏิบัติงานของฉัน ก่อนอื่นฉันต้องบอกก่อนว่าตัวฉันเองเป็นผู้ช่วยเอกซเรย์ มีหน้าที่ช่วยถ่ายภาพเอกซเรย์ เป็นผู้ช่วยทำงานและดูแลความเรียบร้อยภายในห้อง ส่วนหัวหน้าของฉันชื่อพี่นก สำหรับฉันพี่นกเป็นคนที่นิสัยดีและใจดี แต่ในมุมมองของคนอื่นที่ไม่ได้รู้จักและได้สัมผัสกับพี่เขาก็อาจจะดูพี่เขาเป็นคนที่อารมณ์ร้อนและดูหงุดหงิดง่าย ถึงจะมีบางครั้งที่ดุหรือต่อว่าฉันแต่ก็จะเป็นในเรื่องการทำงานเท่านั้น และตัวฉันเองก็ไม่เคยโกรธพี่นกเลยแต่จะนำเอาสิ่งที่พี่เตือนหรือดุกลับมาปรับปรุงตัวเองให้ดีขึ้น ฉันรู้สึกประทับใจกับความมีน้ำใจและความเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ของพี่เค้าไม่ว่าจะกับเจ้าหน้าที่ด้วยกัน หรือกับคนไข้ที่เข้ามารับบริการ และเรื่องความมีน้ำใจของพี่เขาจึงทำให้ฉันได้พบกับเหตุการณ์นี้ เหตุการณ์เกิดขึ้นที่ห้องเอกซเรย์ ตอนเช้าวันหนึ่งที่มีคนไข้มากมายเหมือนกับทุกวัน ฉันจำได้ว่ามีคุณยายคนนึงอายุประมาณ 80 ปี ยายได้พาหลานเล็กๆ อายุ 6 ขวบ มาเอกซเรย์แขน ระหว่างที่คุณยายรอดูฟิล์มว่าใช้ได้รึป่าว คุณยายก็ได้เล่าเรื่องหลานให้ฟังว่า ยายกับหลานอยู่กันแค่ 2 คน พ่อและแม่ของเด็กแยกทางกัน พอหลังจากที่แม่ของเด็กคลอดแล้วก็ได้ฝากคุณยายเลี้ยงทีแรกแม่ของเด็กก็ส่งเสียให้ แต่พออยู่มาสักพักก็เลิกส่งเสียและเงียบหายไปติดต่อไม่ได้อีกเลยแต่โชคร้ายก็ไม่ได้เกิดกับคุณยายซะทั้งหมด ในความโชคร้ายก็ยังมีแสงสว่างให้กับชีวิตคุณยายคือ คุณยายมีเพื่อนบ้านที่คอยช่วยเหลือคุณยายอยู่ตลอดแต่คุณยายก็เล่าด้วยความทุกข์ใจว่า ใครเขาจะมาช่วยเราได้ทุกวัน คุณยายบอกว่าบางวันคุณยายก็อดข้าวเพราะไม่มีเงินซื้อ คุณยายบอกว่าคุณยายไม่ห่วงตัวคุณยายหรอกห่วงแต่หลานเนี่ยแหละถ้าหากว่าสิ้นบุญคุณยายแล้วหลานชายของคุณยายจะอยู่อย่างไรคุณยายเล่าไปก็ร้องไห้ไปด้วยน่าสงสารมาก ฉันก็แอบคิดในใจแบบขำปนเศร้าว่าชีวิตคุณยายเหมือนกับโอชินและวัลลีที่ฉันเคยดูตอนเด็กๆเลย แต่วัลลีกับโอชินสู้คุณยายไม่ได้หรอก ฉันเหลือบมองไปที่คุณยายเห็นคุณยายใส่เสื้อผ้าเก่าๆ และหลานชายของคุณยายก็ใส่รองเท้าเก่ามาก(ขนาดที่ว่าส้นรองเท้าไม่มีเลย พื้นสึกหมดแล้ว) 

ดิฉันและพี่นกเห็นสภาพแบบนั้นจึงอดสงสารไม่ได้ พี่นกและดิฉันได้ออกไปซื้อรองเท้านักเรียน รองเท้าแตะ ชุดนักเรียน ซื้อข้าวมันไก่มาให้ ซื้อขนมมาให้หลานของคุณยายก่อนที่คุณยายจะกลับบ้านพี่นกได้ให้เงินคุณยายไป 100 บาท คุณยายรับเงินไปและยกมือไหว้พี่นก น้ำตาของคุณยายก็ไหลออกมา  คุณยายได้พูดกับพี่นกว่าขอบคุณ คุณหมอมากๆ นะ พร้อมกับให้ศีลให้พรพี่นกยกใหญ่เลย วันนั้นดูคุณยายมีความสุขมากๆ

อย่างน้อยวันนั้นก็ทำให้คุณยายและฉันได้รู้ว่า ในปัจจุบันที่ทุกคนต้องทำงานแข่งขันกันเพื่อความอยู่รอดในโลกยุคโลกาภิวัฒน์ที่แสนจะร้อนอบอ้าวมากๆนี้ ยังมีคนที่มีน้ำใจหลงเหลืออยู่ ไม่ใช่ว่าจะมีแต่คนที่แล้งน้ำใจ และนี่ก็เป็นสิ่งที่ทำให้ดิฉันรู้ว่าถ้าหากเราเห็นผู้ที่มีโอกาสน้อยกว่าเรา เราควรจะช่วยเหลือเท่าที่ทำได้แม้จะไม่มีเงินทองก็ตามไม่ใช่ว่าจะมองผ่านไปโดยที่ไม่สนใจอะไรเลย วันนั้นดิฉันรู้สึกดีมากๆเลยที่ได้ช่วยเหลือคุณยายท่านนั้นและทำให้คุณยายมีความสุขถึงแม้มันจะเป็นเรื่องเล็กน้อยสำหรับคนอื่นๆ แต่มันก็ทำให้เด็กตัวน้อยๆและยายคนนึงมีความสุขได้ หลังจากวันนั้นจนถึงวันนี้ฉันก็ไม่เคยเจอคุณยายกับหลานอีกเลย จากเหตุการณ์ในวันนั้น  ทำให้ฉันเกิดแรงบันดาลใจและแรงขับในการดำเนินชีวิต และเกิดกำลังใจอย่างมากมายในการทำงาน เพราะแต่ก่อนหน้านั้นตัวฉันเองเคยมีความรู้สึกท้อแท้เกิดขึ้นหลายๆอย่างรวมถึงเรื่องงานด้วย เพราะบาง case ที่ฉันพบมันก็ยากเกินที่ฉันจะทำได้ เพราะตัวฉันเองเป็นเพียงน้องที่พี่เค้ามาฝึกให้ ไม่ได้เรียนจบมาทางด้านนี้โดยตรงก็เลยรู้สึกว่า ฉันทำไม่ได้ ฉันไม่อยากทำแล้ว มันจึงทำให้ฉันรู้สึกท้อและไม่อยากจะสู้ต่อไปแล้วแต่พอฉันนึกถึงคุณยายท่านนี้ขึ้นมาทีไรความรู้สึกท้อแท้หมดหวังก็หายไปแต่เกิดเป็นแรงกำลังให้ฉันสู้ต่อไป เพราะฉันจะคิดเสมอว่าขนาดคุณยายท่านมีอายุมากแล้ว มีเรี่ยวแรงกำลังน้อยกว่าฉัน และพบเจอกับเหตุการณ์ที่แย่กว่าฉัน คุณยายท่านยังมีแรงและกำลังใจที่จะสู้ หลังจากเหตุการณ์ในวันนั้นเมื่อใดที่ฉันรู้สึกท้อแท้ในชีวิตหรือการทำงาน ตัวฉันเองจะนึกถึงคุณยายก็จะเกิดกำลังใจเกิดความเข้มแข็งตามมาทุกครั้ง พร้อมสู้และรับมือได้กับปัญหาต่างๆให้ได้เหมือนกับคุณยาย