อดห่วงชุมชน
กล้วยพัดโบก (หน้าบ้าน)
สัปดาห์นี้ได้กลับไปพักผ่อนที่บ้านต่างอำเภอ ..ในจังหวัดมหาสารคาม ตั้งใจจะพักผ่อนให้เต็มที่ แต่ด้วยความที่ไม่ได้กลับบ้านเกือบเดือน เมื่อไปถึงคืนวันศุกร์เวลาเกือบ 21.00 น.ก็ดึกมากแล้ว ขับรถเข้าไปในหมู่บ้าน เงียบสงบดี แต่ละครอบครัวปิดไฟฟ้า และเข้านอนแล้ว ตามปกติวิถีชีวิตในหมู่บ้านของตนเอง จะเข้านอนแต่หัวค่ำ และตื่นนอนแต่เช้าตรู่ แต่ละครอบครัวต้องออกไปทำมาหากิน บางครอบครัว ก็ออกไปเกี่ยวหญ้าให้สัตว ไปเก็บเห็ด... ออกไปจับปลา ออกไปไร่ นา... แต่ละครอบครัวก็ต่างด้วยภาระกิจ แตกต่างกันไป ซึ่งดูแล้ว วิถีชีวิตของคนในชุมชนก็เรียบง่าย น่าจะมีความสุขกับการใช้ชีวิต และทำให้แต่ละบุคคลมีสุขภาพกาย สุขภาพจิตที่ดีได้
แต่กลับมามองดูว่าแต่ละครอบครัวขยันทำมาหากิน น่าจะน่ามีรายได้ที่งอกเงย แต่ ทำไมหละ แต่ละครอบครัวทำไมต้องดิ่นรน ทนกับความเหน็ดเหนื่อย แล้วเงินในชุมชนหายไปไหน เมื่อได้พูดคุย กับเพื่อนบ้าน พบว่า เมื่อถึงคราวต้องเก็บเกี่ยว หรือเก็บผลผลิต จะต้องนำผลผลิตไปขายให้กับนายทุนที่ตลาดใกล้บ้าน ถึงแม้ว่าจะต้องหักค่าใช้จ่าย อาทิ ปุ๋ย ค่ารถ ค่าน้ำมัน ค่าแรงคน เหลือไม่เท่าไร
แต่ยังโชคดีชาวไร่ชาวนา ที่ราคาพืชผลแทบทุกชนิด มีราคา รัฐบาลประกันราคา หรือ ขายได้ราคาค่อนข้างสูง ทำให้ชาวเกษตรกร ลืมตาอ้าปากและยิ้มได้ บ้าง และเมื่อได้เงินจะนำเงินส่วนที่ได้ไปคืน หรือใช้หนี้ ธกส. ไป ทำให้มีเงินหมุนเวียน ตลอดในชุมชน ตามลำพัง ถ้าไม่มีหนี้สินอะไรเลย เกษตรกรน่าจะมีความสุขมาก ใช้ชีวิตแบบเรียบง่าย
แต่ด้วยภาระหนี้สินของชาวเกษตรกรที่ต้องฝังรากลึก มาเนิ่นานา ทำให้ทุกคนต้องดิ้นรน ไม่ดิ้นรนก็ไม่ได้ ปากท้องก็ต้องเดิน ลูกๆจะต้องได้รับการสนับสนุนในเรื่องต่างๆ เป็นที่น่าชื่นชมกับผู้ปกครองที่จะต้องส่งลูกหลาน ให้ได้รับการศึกษาที่สูงขึ้น ( เชื่อว่าการศึกษาทำให้คนรอดได้) จะต้องผูกขาดกับนายทุน เพราะจะต้องหมุนเวียนอยู่อย่างนี้ แทบทุกครัวเรือนจะเป็นหนี้ ธกส. ถึงเข้าใจถึงบางอ้อเลยว่า ทำงานมาต้องมาแบ่งใช้หนี้ ทำให้หลายๆครอบครัวต้องติดลบ ประกอบการใช้ชีวิต แบบไม่เพียงพอ เพราะ ปัจจัย ห้า และปัจจัย หก ที่หลั่งไหลทะลักเข้ามาในหมู่บ้าน และในชุมชน (แล้วชุมชนหละจะเตรียมรับมือสิ่งเหล่านี้ได้อย่างไร) ใครหละจะช่วยแก้ปัญหา แล้วตัวเราหละมีส่วนที่จะทำให้ปัญหาเหล่านี้ลดลงได้ไหม ...........
ทำให้ชุมชนที่บริสุทธิ์ จะต้องเสพการบริโภคนิยมแบบหยุดไม่อยู่ พบปัญหาเหล่านี้ในชุมชนก็อดที่จะเป็นห่วงไม่ได้
แล้วตัวท่านหละที่อยู่ในชุมชน หรือเป็นผู้ใกล้ชิด จะมีแนวทางในการจัดการปัญปัญหาเหล่านี้ได้อย่างไรบ้าง อะไรหละ คือสิ่งที่เหมาะสม
อนงค์ ปะนะทัง
5 ก.ย.53
ความเห็น (2)
สวัสดีค่ะ
- เรื่องการใช้จ่าย หนี้สิน และไม่รู้จักพอ เป็นเรื่องที่ แก้ไม่รู้จักจบ
- ครูอ้อย เข้าใจแล้ว ว่าคนเป็นหนี้ เพราะ อะไร และ เพราะ ไม่ใช่อะไร
- หลายๆคน ไม่รู้ตัว คิดว่า ข้างหน้า มีบ่อให้ตักตวง หรือพึ่งพาเลยไม่มีวันหมดสักที
- สบายดีนะคะ ครูอ้อย มาทักทาย รักษาสุขภาพนะคะ
สวัสดีค่ะ
