หน้าที่กับมนุษยธรรม

     งานของฉันเป็นหน่วยงานเล็กๆ  ที่อยู่ในมุมหนึ่งของโรงพยาบาลแก่งคอย เป็นหน่วยงานที่ทำหน้าที่เรียกเก็บค่ารักษาพยาบาล วันนี้ก็เป็นอีกวันที่ทำงานไม่ต่างจากวันอื่นๆ เช้ามา เปิดคอมฯ เช็คสิทธิ์ แนะนำสิทธิ์การรักษา   แต่สายวันนี้คงเป็นวันที่ทำให้การทำงานต้องหดหู่กว่าทุกๆวันที่ผ่านมา หลังจากที่เห็นน้องพยาบาลห้องฉุกเฉินใบหน้าที่บ่งบอกถึงการผ่านการทำงานมาทั้งคืน ในมือถือใบสั่งยา มี OPD Card พร้อมบัญชีผู้ป่วยมายื่นให้หน้าห้อง ข้าพเจ้ารู้ทันทีเลยว่าคืออะไร พร้อมทั้งรีบลุกขึ้นไปรับเอกสารทันที

        “มีอุบัติเหตุหมู่มาค่ะ 4 ราย Dead 1 ราย มีแค่ใบสั่งยามาให้ค่ะ” น้องพูดขึ้นมา

         “ไม่เป็นไรจ้า พี่ขอแค่เบอร์โทรติดต่อผู้ป่วยได้ก็พอแล้ว” ว่าแล้วน้องก็พลิกหาเบอร์โทรเป็นการใหญ่ แต่ไม่มีเลย

          “เดี๋ยวหนูไปเอามาให้นะค่ะ คนขับยังนอน Observe อยู่ที่ ER ค่ะ”

         ทั้งๆที่ผ่านการทำงานมาทั้งคืน น้องยังเดินกลับไปจดเบอร์โทรมาให้  หลังจากได้เอกสารแล้ว ความเป็นเลือดนักเรียกเก็บ พิทักษ์สิทธิ์รายได้ของโรงพยาบาล หน้าที่ของตนเองก็เกิดขึ้น ในใจคิดว่าผู้ป่วยยังอยู่ห้อง ER ต้องเข้าไปแนะนำเตรียมเอกสาร พรบ.ก่อน ได้หลักฐานอะไรต้องเอาไว้ก่อน เวลาตามเอกสารทีหลังจะได้ง่ายขึ้น เป็นยังไงล่ะความคิดของเรา คิดได้อย่างนี้ก็ถือใบแนะนำเตรียมหลักฐานเดินตรงไปยังห้อง ER สายตาก็กวาดมองไปในห้องตรงมุมที่มีเตียงคนนอนอยู่ 

           “คนไข้อุบัติเหตุนอนที่ไหนค่ะ”  ฉันถามเจ้าหน้าที่ห้อง ER เพื่อความแน่ใจ

             “อยู่ตรงโน้นจ้า”

           พี่พยาบาลบอกพร้อมผายมือไปทางมุมห้องมุมหนึ่ง สายตาก็มองตามมือไป ภาพที่เห็นตรงหน้ามีชายรูปร่างท้วม สูงใหญ่ ใบหน้ามีบาดแผล เสื้อผ้าเปรอะเปื้อนนอนอยู่บนเตียง ข้างๆเตียงมีหนูน้อยผู้หญิงคนหนึ่งนั่งอยู่ข้างเตียง ใบหน้าบ่งบอกถึงการผ่านเหตุการณ์บางอย่างมา ไม่มีใครเลย นอกจาก 2 พ่อลูก ตอนนี้ข้าพเจ้ายังไม่ได้นึกอะไรเพียงมองแว๊ปเดียว แต่ยังมุ่งมั่นที่จะทำหน้าที่ของตนให้สำเร็จ เสร็จสิ้นไปได้ด้วยดี ก่อนที่จะเดินเข้าไปหาผู้ป่วย  เสียงของน้องพยาบาลยังแว่วอยู่ในหูว่า “คนที่ Dead เป็นภรรยาคนเจ็บค่ะ” เมื่อเดินเข้าไปใกล้ๆที่ข้างเตียง ภาพที่เห็นจากเมื่อครู่ที่อยู่ห่างๆ ทำให้ต้องเปลี่ยนความคิด จะเดินหน้าต่อหรือถอยกลับ  ทำไมล่ะ? ทำไมถึงคิดเช่นนั้น ก็ภาพที่เห็นตรงหน้าใบหน้าที่มีบาดแผลนั้นไม่ใช่บาดแผลธรรมดา แต่เคลือบด้วยหยาดน้ำตาที่เป็นน้ำตาของลูกผู้ชาย ใบหน้าอ่อนเพลีย เศร้าโศก เสียใจ ที่หน้าอกมีเสื้ออยู่ตัวหนึ่ง มีสภาพขาด มีรอยคราบสกปรกอะไรสักอย่างวางอยู่ ไม่อาจเดาได้ว่าเสื้อนั้นเป็นของใคร ไม่อยากจะคิด เหลือบมองมาที่เด็กผู้หญิงอายุคงราวๆ 7-8 ขวบ   สีหน้าเรียบเฉย แต่ในแววตานั้น มองดูแล้วเป็นแววตาแห่งความเศร้าหมองเหลือเกิน คงเหนื่อย คงล้า และเสียใจกับเหตุการณ์ที่ผ่านมา ในมือยังคงถือถุงข้าวเหนียวหมูปิ้งที่ยังไม่ผ่านการรับประทานเลย ไม่มีญาติ ไม่มีใครเลย ในเวลานี้เขา 2 คน คงอยากจะมีใครสักคนมาปลอบ มาอยู่ข้างๆ น้ำตาก็ยังคงไหลอยู่ตลอดเวลา พร้อมทั้งหยิบเสื้อที่วางอยู่ที่หน้าอกหยิบขึ้นมาซับน้ำตาเป็นระยะๆ เป็นภาพที่ไม่อาจจะกลั้นน้ำตาเอาไว้ได้ คำพูดก็ไม่สามารถผ่านออกมาจากลำคอได้เลย

ภาพประกอบจากการซ้อม CPR

              จะเอายังไงดีเรา มาถึงขั้นนี้แล้วจะหันหลังกลับก็ไม่ได้ จะเดินหน้าต่อก็ยังไงอยู่ จากภาพที่เห็นรับรู้เลยว่าเขาคงยังไม่พร้อมที่จะรับฟังอะไรแน่นอน ญาติก็ไม่มีที่จะรับฟังแทน ถ้าเราไม่พูด ไม่แนะนำ หน้าที่ของเราล่ะ   ค่ารักษาก็เรียกเก็บเงินไม่ได้ซิ   แต่! เขากำลังเสียใจอยู่นะ เขาเพิ่งจะสูญเสียสิ่งที่รัก สิ่งที่มีค่าในชีวิตของเขาไป ญาติก็ไม่มี อยู่แค่ 2 คน กับเด็กตัวเล็กๆ จะช่วยอะไรได้ไม่มากสักเท่าไหร่ ในใจยังขัดแย้งอยู่ แต่เอาละ  เราจะทำหน้าที่ของเราให้ดีที่สุด   แต่จะให้กระทบจิตใจ  ความรู้สึกของผู้ป่วยให้น้อยที่สุด  ใบให้คำแนะนำก็ยังถืออยู่ในมือ

             “มาให้คำแนะนำในการเตรียมเอกสารเรียกเก็บอุบัติเหตุค่ะ จะได้ไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับค่ารักษาค่ะ” ข้าพเจ้าพูดคุยกับผู้ป่วยต่ออีกว่า

             “ยังไม่ต้องเตรียมมาตอนนี้ก็ได้ค่ะ มาติดต่อกับตำรวจวันไหนค่อยมายื่นให้ทีหลังก็ได้”

               แล้วก็แนะนำว่าต้องเตรียมหลักฐานอะไรบ้าง พร้อมทั้งยื่นใบเตรียมหลักฐานให้ แม้แต่เรี่ยวแรงที่จะรับเอกสารนั้นก็ไม่มี จึงได้ให้ไว้กับลูกสาว ใช้เวลาแนะนำสั้นๆ เพราะไม่อยากให้ผู้ป่วยกังวลและคงไม่สามารถรับรู้ข่าวสารอะไรในตอนนี้ คงเป็นช่วงที่ยังทำใจอยู่   ในขณะที่พูดคุยกับผู้ป่วยอยู่นั้น พี่พยาบาลก็ได้ยื่นขวดน้ำมาให้ลูกสาวได้ดื่ม  หนูน้อยคงหิวซินะ คงง่วงด้วย เมื่อคืนได้นอนรึเปล่าก็ไม่รู้ เพราะสภาพอิดโรยมากเลย คงอยากพักเต็มที่แล้ว มองที่ใบหน้าผู้ป่วยก็ยังคงเห็นน้ำตาไหลออกมาตลอดเวลา อยากปลอบใจเพื่อช่วยให้คลายความเศร้าโศก เพราะรู้ดีว่า การไม่มีใครเลยในเวลาที่เราต้องการใครสักคน   ความรู้สึกจะเป็นอย่างไร   ยิ่งรอคอยการมาของญาติจากต่างจังหวัด  ซึ่งยังไม่รู้ว่าอีกนานแค่ไหน ใช้เวลาเท่าไหร่ถึงจะมาถึง ยิ่งเป็นคนอิสานยิ่งเห็นใจเพราะเป็นคนอิสานเหมือนกันกับฉัน   ฉันไม่ได้สนใจในหน้าที่แล้วละ  ว่าฉันได้อธิบายให้ผู้ป่วยเข้าใจรึเปล่า จะเรียกเก็บค่ารักษาได้หรือไม่ ในตอนนี้คิดอย่างเดียวว่าพูดอย่างไรก็ได้ให้ผู้ป่วยสบายใจมากที่สุด  เราคงตามหน้าที่ได้เต็มที่ได้แค่นี้  ในยามนี้ความมีมนุษยธรรมกับเพื่อนมนุษย์ด้วยกันในยามที่มีความทุกข์ต่างหากล่ะที่สำคัญกว่า  ฉันเดินออกจากตรงนั้นหน้าที่ของฉันจบแล้ว  แต่ความรู้สึกกับเหตุการณ์ที่ได้เจอมันยังไม่จบ  ยังคงอยู่ในความทรงจำและความรู้สึกทั้งวัน คงเป็นเพราะเราเป็นชาวพุทธด้วยกัน ความมีมนุษยธรรมกับเพื่อนมนุษย์ด้วยกันในยามที่มีความทุกข์ต่างหากล่ะที่สำคัญกว่า  ฉันเดินออกจากตรงนั้นหน้าที่ของฉันจบแล้ว  แต่ความรู้สึกกับเหตุการณ์ที่ได้เจอมันยังไม่จบคนไทยยังคงมีความเห็นอกเห็นใจกัน มีเมตตา มีคุณธรรมในใจกันทุกคน เจ้าหน้าที่ทุกคนที่ผ่านเหตุการณ์แบบนี้คงคิดเหมือนกันว่าไม่ได้ทำแค่ตามหน้าที่ แต่ทำด้วยหัวใจของความเป็นมนุษย์ ฉันรู้สึกเช่นนั้น จริงๆ

 

งานเรียกเก็บ

[มนัสดา]

สวัสดีค่ะ

  ทำดีต่อไปนะคะ เพราะความดีไม่มีวันตายค่ะ

[sha-รพ.แก่งคอย จังหวัดสระบุรี]

ขอบคุณสำหรับกำลังใจค่ะ คุณยาย

ใช่เลยค่ะ  ความดีไม่มีวันตาย  ทำดีไม่มีคนเห็น  แต่ใจเราเห็นค่ะ

[บุษรา]

• สวัสดีค่ะ
• เห็นพี่แว๊บ ๆ กำลังจะเข้ามาทักทายพอดี....
• ระลึกเช่นกันค่ะ  

         วันนี้ไม่ได้มาคนเดียวค่ะ

[sha-รพ.แก่งคอย จังหวัดสระบุรี]

ด้วยความคิดถึงค่ะ   น้องนกบุษรา

น้องนกสบายดีนะคะ

[นาย a อำนวย ต้น, เปล่ง, s สาแก้ว]

สวัสดีครับSha-รพ-แก่งคอย

มาเป็นกำลังใจให้กัน กับวันทำงานครับ

[sha-รพ.แก่งคอย จังหวัดสระบุรี]

สวัสดี วันทำงานค่ะ คุณต้นสเต็ก

ขอให้มีความสุขกับทุกๆวันนะคะ

ขอบคุณสำหรับกำลังใจค่ะ