ท่านฝากบอกให้ "หัวเราะ" เมื่อพบกับการสูญเสียครั้งใหญ่


ท่านจึงสั่งคนมาบอกน้าทองมากว่า ... " บอกครูทองมากด้วยว่า .. ให้หัวเราะ "

     หลายปีมาแล้ว น้าทองมากผู้เป็นเสมือนพ่อคนที่สองของผม ได้พบกับการสูญเสียครั้งใหญ่ในครอบครัว น้ามีลูกชายเพียงสองคน  น้องพิมลเรียนอยู่ปีสุดท้ายที่วิทยาลัยครู น้องนพพรก็ไปเรียนอยู่ที่สถาบันเดียวกัน  น้องนพพรท้องเสียไปรพ.เขาให้น้ำเกลือแต่ทำพลาด มีฟองอากาศขึ้นไปทำให้สมองมีปัญหา ต้องนอนเป็นอัมพาต รักษาตัวอยู่ที่รพ.ประสาทเป็นแรมเดือน โดยมีแม่ไปคอยประคับประคองดูแล  น้องพิมลมาเยี่ยมน้องชายทุกเย็น และแล้วเย็นวันหนึ่งน้องพิมลถูกคนเมาขับรถชนตายที่หน้ารพ.ประสาท

     กลับมาจัดการศพกันที่บ้านที่ไชยา ผ่านไปเพียงสองวัน ยายหอม แม่ของน้าทองมากก็มาล้มตายลงอีกคน ผมลงไปจากกทม. เพื่อร่วมงานศพน้องพิมลที่รักผมเหมือนพี่ชายแท้ๆ แต่ก็ต้องตกใจเมื่อเห็นโลงศพวางคู่กันเป็นสองราย ยายหอมที่ดูแลแม่ของผมมา ได้นอนเคียงคู่กับหลานพิมลเสียแล้ว น้องนพพรก็พงาบๆอยู่ที่รพ.ประสาทสงขลาไม่รู้อนาคตว่าจะเป็นรูปแบบใด

    ตอนนั้นน้าทองมากเป็นครูใหญ่โรงเรียนวัดธารน้ำไหล (สวนโมกขพลาราม) สนิทสนม และรับใช้ใกล้ชิดท่านอาจารย์พุทธทาสอยู่เสมอมา  เหตุการณ์ครั้งนั้นล่วงรู้ถึงท่านอาจารย์ ท่านจึงสั่งคนมาบอกน้าทองมากว่า ...

                     " บอกครูทองมากด้วยว่า .. ให้หัวเราะ "

 

หมายเลขบันทึก: 420331เขียนเมื่อ 14 มกราคม 2011 16:55 น. ()แก้ไขเมื่อ 12 กุมภาพันธ์ 2012 18:03 น. ()สัญญาอนุญาต: สงวนสิทธิ์ทุกประการจำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:


ความเห็น (4)
  • ฝากบอกให้ "หัวเราะ"
  • การหัวเราะบางทีก็เป็นการเย้ยหยันโชคชะตา
    และยอมรับด้วยดุษณี ชีวิตก็เท่านี้นะคะ...
    พลัดพรากจากจร..
  • ขอบพระคุณค่ะ

ขอบคุณครับ

  • หัวเราะเงียบๆด้วยปัญญา ด้วยมองเห็นความเป็น "เช่นนั้นเอง" แจ่มชัด แล้วก็ใช้สติปัญญา จัดการกับเหตุการณ์ เรื่องราวไปตามความเหมาะสม
  • หัวเราะแบบนี้ สีหน้าจะไม่หม่นหมอง แต่ถ้าเป็น หัวเราะเพื่อเกลื่อนทุกข์นั้น อาจจะหัวเราะ สลับร้องให้ก็ได้ .. ต่างกันอย่างมากมายเลยทีเดียวครับ

บางครั้งเป็นการยากมากที่คนอื่นจะเข้าใจกิริยาการไม่มีอาการเศร้าโศกร้องให้ ฟูมฟาย น้ำตาไหลให้เห็นเมื่อญาติสนิท หรือคนในครอบครัวตาย เพราะการแสดงออกจนชินตาต้องเป็นเช่นนั้น

บางครั้งการตายโดยอุบัติเหตุอาจเป็นอะไรที่ทำใจยากเพราะกระทันหันเกินไป แต่หากป่วยมาเป็นเวลาสมควรก็สามารถจะทำใจได้

แต่ทั้งนี้ก็ขึ้นกับการฝึกมาและรู้แจ้ง เห็นจริงในวัฏสงสาร

เคยมีคนไกล้ชิดตายแต่ไม่ได้ร้อง ไม่เศร้ามากแต่ก็เสียใจเล็กๆและคิดถึงเป็นธรรมดา เพียงเพราะคิดว่าหมดเวลาของเขา คนก็มองเราแปลกๆ เหมือนใจกระด้าง แต่เราก็อยากบอกหลายๆคนว่า ถ้าเกิดก็ต้องตาย เป็นธรรมดาจริงๆ ไม่มีใครหนีพ้นและเป็นความจริงที่ทุกคนต้องผ่านเส้นทางนี้ สร้างกุศลให้ถึงพร้อมก็พอ

  • สวัสดีปีใหม่ครับท่านอาจารย์Handy
  • ขอบพระคุณมากครับที่นำข้อคิดมาแบ่งปัน

 

พบปัญหาการใช้งานกรุณาแจ้ง LINE ID @gotoknow
ClassStart
ระบบจัดการการเรียนการสอนผ่านอินเทอร์เน็ต
ทั้งเว็บทั้งแอปใช้งานฟรี
ClassStart Books
โครงการหนังสือจากคลาสสตาร์ท