การเดินทางไปสู่เป้าหมายของนักศึกษาปริญญาเอก มันต่างอะไรกับคนอื่นน้า

เรียนสูงๆ ทำให้เรามีโอกาสมากกว่าคนอื่น คนให้ความเชื่อถือ แต่ไม่ได้วิเศษมากไปกว่าคนอื่นๆ ก็เท่านั้นเอง

นั่งพิจารณาตัวเองว่าทำไมถึงได้มาเรียนปริญญาเอก อยากอุทิศตนเพื่อการศึกษา หรือทำเพื่อสังคมรึเปล่า ก่อนหน้าที่จะคิดเรียน มีเพื่อนหลายคน (เกือบทุกคน) บ่นว่าการเรียนปริญญาเอกนั้นแสนสาหัส ไม่เข้ามาไม่รู้หรอก ก็คิดว่าพอรู้อยู่ ไม่งั้นทุกคนคงไม่รอช้าที่จะเรียนปริญญาเอกหรอกนะ ถ้ามันได้มาง่ายๆ แต่ทำไมต้องเรียน

ก่อนหน้านี้ไม่คิดเรียนเพราะอะไร!?! ไม่ใช่ว่าตอบไม่ได้ แต่เพราะยังไม่เห็นเป้าหมายว่าจะเรียนไปเพื่ออะไร จบปริญญาโทมา จะด้อยค่ามากเลยรึไง พยายามเถียงคนอื่นข้างๆ คูๆ กับถึงสาเหตุที่ยังไม่คิดจะเรียนซะที ก็เพราะว่ากลัวความยากลำบากที่ได้รับรู้มา และคิดว่าความรู้เราคงได้แค่ปริญญาโทนี่ล่ะ แล้วจบโทมาก็หรูแล้วนะ

วันเวลาผ่านไป นักศึกษาที่เราสอนเริ่มเรียนจบ เริ่มเรียนต่อโท (ดีๆ นักศึกษาเราใฝ่หาความรู้) แล้วพวกเค้าก็เริ่มเรียนจบโท เอ..!!! ชักจะยังไงๆ แล้วนะ ปริญญาโทจะล้นประเทศซะแล้วมั้ง เอาน่า…เราทำงานก่อน เรียนจบก่อน ยังไงๆ ประสบการณ์ก็เยอะกว่า เมืองไทยมีคนเรียนสูงๆ เยอะๆ ก็ดีจะได้ช่วยกันพัฒนาประเทศวันเวลาผ่านไป...อีก เพื่อนร่วมงานที่ได้ทุนเรียนปริญญาเอกจากต่างประเทศ หายแว็ปไปสาม-สี่ปี เริ่มกลับมา เอาแล้วสิ… จากที่คณะมีดร.คนเดียวคือคณบดี ตอนนี้มากัน สาม-สี่คนแล้ว ฮืม…เราจบโทจะเป็นหัวหน้าคนจบเอกได้ซักกี่เดือนน้า ประกอบกับคนใกล้ชิดจบปริญญาเอกคนหนึ่ง พูดกรอกหูทุกวันว่าเรียนปริญญาเอกทำให้เกิดโอกาสอะไรได้อีกตั้งมากมาย เขียนตำราก็ดูจะมีความน่าเชื่อถือ ดีกว่าเป็นนายอะไรก็ไม่รู้เขียน จะพูดจะจาอะไรก็ดูจะมีคนเชื่อถือ เรียกได้ว่า · คนจบตรีบอกว่า 1+1 = 3 เอ..!!??!! คนนี้มันบ๊องรึเปล่าเนี่ย · ถ้าดร.บอกว่า 1+1 = 3 ฮืม..!!??!! ดร.คนนี้เค้ากำลังคิดอะไรอยู่น้า เค้าจะสื่ออะไรถึงเลข 1 ของเค้าน้า อ้าว… เป็นอย่างงั้นเลยเชียว“ดร.อีกท่านหนึ่งที่รู้จัก เคยให้ความเห็นว่า ตอนเค้าเรียนจบโทมา ทำงานในระดับผู้บริหาร พูดเสียงดังในที่ประชุมเสนอความเห็น ไม่มีใครได้ยิน (หมายถึงการเห็นด้วย) แต่พอเค้าจบดร.มา พูดค่อยๆ ในที่ประชุม ทุกคนเห็นดีเห็นงามไปด้วย”จริงๆ รึเปล่าน้า…เอ้า ไหนๆ ก็เอาตัวเองเข้ามาเรียนรู้แล้ว ถ้าอยากรู้ต้องพยายามรีบๆ จบให้ได้ แล้วคำตอบก็คงจะปรากฏเองแหละเราคงต้องตอบตัวเองให้ได้ว่าเป้าหมายในชีวิตของเราคืออะไร เราจะเรียนสูงๆ เพื่ออะไร มันให้คนเป็นคนได้มากขึ้นกว่าเดิมมั้ย ฮ่าฮ่า ไม่เรียนอะไรก็เป็นคนอยู่นะ แต่เรียนเพื่อได้มีโอกาสให้ตัวเอง มีโอกาสให้ได้ถ่ายทอดให้ผู้อื่น ที่สำคัญทำงานสายนี้มันลำบากที่จะก้าวหน้าถ้าไม่ไ้ด้ “กระดาษแผ่นนั้น”ถ้าเปรียบการเรียนเป็นการเดินทางไปสู่เป้าหมายณ ถนนสายหนึ่ง มีคนเดินอยู่บนฟุตบาท มีคนขี่จักรยานยนต์ มีคนขับรถยนต์อยู่บนถนน หลากหลายยี่ห้อ ติดไฟแดงบ้าง ผ่านทางแยกเลี้ยงผิดบ้าง หลงทางบ้าง แต่ก็ถึงจุดหมายเหมือนกัน ต่างกันตรงที่เวลา คนถึงเร็วก็ได้พักผ่อน ทานน้ำ นั่งมองคนอื่นๆ หรืออาจจะเดินทางต่อไปถนนเส้นอื่นๆ ส่วนคนถึงช้าอาจจะเพราะเดิน เหนื่อยหน่อย แดดร้อน มีร่มเงาบ้าง ไม่มีบ้าง เหงื่อออกหอบแฮกๆ กันไป คนขี่จักรยานยนต์ ก็สบายๆ แต่ถ้าซิ่ง ถึงจะเร็ว แต่ก็เสี่ยงกว่าคนขับรถยนต์ ที่มีแอร์ ฟังเพลง อาจจะขับช้าขับเร็ว ก็แล้วแต่นิสัยของคนขับคนเดินถนนอาจจะเป็นคนจบการศึกษาภาคบังคับ กว่าจะไปถึงจุดหมายได้ก็คงต้องเหนื่อยหน่อย แต่บางคนจุดหมายอาจจะอยู่ใกล้ ความสุขอาจจะหาได้ง่ายๆ ไม่เดือดร้อนที่จะเดินด้วยลำแข้งของตัวเอง เพราะถึงยังไง ก็เป็นกลุ่มคนที่มีเวลามองดูรายละเอียดต่างๆ ของท้องถนนแห่งนั้นได้ดีที่สุด ใกล้ชิดที่สุดคนขี่จักรยานยนต์อาจจะเป็นคนจบปริญญาตรี มีแยอะแยะมากมายในท้องถนนกรุงเทพ มีตั้งมายมายหลายรุ่น เพราะจบมาจากหลากหลายสถาบัน ขับขี่ดีๆ ก็ไปถึงจุดหมายได้ไม่เห็นยาก บางคนอาจใจร้อน ชอบความเร็ว ก็ซิ่งไป ถึงจุดหมายได้ แต่ต้องไม่ประมาท ใส่หมวกกันน๊อคด้วย ไม่งั้นก็เนื้อหุ่มเหล๊กดีๆ นี่เอง คนขี่จักรยานยนต์ที่ชำนาญๆ เรียนรู้ที่จะใช้เส้นทางลัด ขับไปช่องทางแคบๆ ซอยต่างๆได้ และมีความคล่องตัวกว่ารถยนต์มากเชียวนะ จะว่าไป หาที่จอดก็ง่ายกว่า ค่าน้ำมันก็ถูกกว่า แต่ไปดูถูกไม่ได้นะ เพราะบางคันยังแพงกว่ารถยนต์ด้วยซ้ำไปเลยคนขับรถยนต์อาจจะหมายถึงคนเรียนสูงกว่าปริญญาตรีขึ้นไป จบปริญญาโทก็ขับรถยนต์แล้วล่ะ แต่จบปริญญาเอกมีติดป้ายสติกเกอร์ให้ผ่านทางได้ง่ายขึ้นก็เท่านั้น ขับรถยนต์ก็ดี ไม่เหนื่อยมาก แต่ขึ้นอยู่กับยี่ห้อของรถด้วยนะ บางทีขับรถยนต์บางยี่ห้อ คนให้ความเชื่อถือมากกว่าพวกรถยนต์รุ่นกระจกหมุนมือ แต่อย่างว่าแหละ ไปถึงจุดหมายได้เหมือนกัน ถ้าคนขับอยากได้สติกเกอร์ผ่านทาง ต้องไปหาซื้ออยากลำบากหน่อย รถยนต์หลายคันก็เลี้ยวกลับไปหาทางอื่นผ่านเอาก็มีข้อดีของการขับรถก็คือ ยังไงๆ ก็ไปในที่ไกลๆ ได้สะดวกกว่าที่จะเดิน หรือขี่จักรยานยนต์นะ แต่บางครั้งปัญหาพอรถยนต์ใหม่ๆ เริ่มออกมา คนซื้อกันไว้ใช้มากมาย รถก็เริ่มติด ดีไม่ดีเราก็มักจะอิจฉาพวกขี่จักรยานยนต์ที่สามารถซอกแซกไปได้เรื่อยๆว่าแล้วก็กำลังเดินทางไปหาซื้อสติกเกอร์บ้าง จากนั้นท่านผู้อ่านลองคิดๆ นะคะว่าจุดหมายของท่าน จะเดินทางไปถึงด้วยวิธีไหนดี เวลามีมากพอมั้ยที่จะเดิน หรือจุดหมายไม่ได้ไปไกลมาก แค่ไปซื้อขนมที่หน้าปากซอย หรือต้องเดินทางไปต่างจังหวัดบ่อยๆ คงต้องขับรถล่ะ แต่ยังไงๆ ค่าน้ำมันก็เป็นปัจจัยสำคัญ บางครั้งคนเดินถนนอยากจะหารถขับ แต่ไม่มีเงินทั้งซื้อรถ และเติมน้ำมัน บางคนมีโอกาสขับเพราะคุณพ่อคุณแม่ซื้อรถให้ขับ บางคนต้องทำงานไปด้วย เพื่อหาเงินซื้อรถ ซึ่งก็เหนื่อยหน่อย แต่พอได้มาก็สะดวกขึ้นทักษะในการขับรถก็ไม่ควรจะละเลย ไม่งั้นรถอาจจะประสบอุบัติเหตุได้ด้วยนะคะอยู่ๆ ก็นึกๆ อะไรขึ้นมา แล้วมาเขียนๆ บันทึกนี้น้า อ๋อ…เมื่อไปสะกิดใจจากบันทึกของนายบอนนั่นเอง เลยมานั่งเขียนปัญหาจราจรกรุงเทพซะอย่างงั้น

เขียนใน GotoKnow โดย IS
ใน Open New World

คำสำคัญ (Tags): #นักศึกษาปริญญาเอก#ความคิด#ความสุข#คุณค่าของคน#อนาคตของไทย#ความเห็นส่วนตัว#เส้นทางชีวิต

หมายเลขบันทึก: 42067เขียนเมื่อ 2 สิงหาคม 2006 09:31 น. ()แก้ไขเมื่อ 6 กันยายน 2013 17:29 น. ()สัญญาอนุญาต: จำนวนที่อ่าน

ความเห็น (21)

มะปรางเปรี้ยว

เขียนเมื่อ 2 สิงหาคม 2006 10:14 น. ()

เป็นกำลังใจให้นะคะ อย่างน้อยคุณ IS ก็มีโอกาสได้เรียนในระดับปริญญาเอก ซึ่งต่างจากบางคน ที่ไม่มีโอกาส

ยิ้มไว้คะ

บวร

เขียนเมื่อ 2 สิงหาคม 2006 10:31 น. ()

เรียน ท่าน IS ที่เคารพ

ผมอ่านบันทึกนี้ ๓ จบ ครับ
ประทับใจในเนื้อหาที่มากด้วยสาระ
โดนทั้งตาโดนทั้งใจครับ
การเรียนในระบบทุกระดับมีคำว่าโอกาสเข้ามาเกี่ยวข้องเสมอ
การศึกษาภาคบังคับ(ช่วงชั้นที่ ๑ - ๓) มีโรงเรียนขยายโอกาส และโรงเรียนธรรมดา
โอกาสของคนเรามีไม่เท่ากัน มีเหมือนกันแต่ต่างกัน
ผมชื่นชมทุกท่านที่มีโอกาสเรียนในระดับที่สูงขึ้น และนำความรู้นั้นมาช่วยเหลือคนที่ด้อยโอกาส มาช่วยกันพัฒนาชาติบ้านเมืองของเรา
แต่เหรียญย่อมมี ๒ ด้านเสมอ
ผมมีความรู้สึกไม่ดีนักเมื่อเห็นผู้ที่เข้าถึงโอกาสมากกว่าแต่กลับไม่ให้โอกาสกับผู้อื่นแม้เพียงน้อยนิดในการแสดงความเห็นที่แตกต่าง
ผมเป็นครูแต่ไม่ชอบคำว่าสอนครับ ผมชอบคำว่าแลกเปลี่ยนเรียนรู้มากกว่า
คนอื่นเอาไฟมาเผาเราไม่ได้หรอกครับถ้าเราไม่เป็นฟืน
และถ้าคิดจะเอาไฟไปเผาคนอื่นเราคงต้องจุดไฟเผาตัวเองก่อนเพื่อให้ลามไปถึงคนอื่น
เป็นฟืนเป็นไฟ มีความหมายในเชิงลบครับ
ด้วยความชื่นชมและเคารพในความคิดเห็นของท่าน IS ครับผม

Ka-Poom

เขียนเมื่อ 2 สิงหาคม 2006 11:03 น. ()

เรียน คุณ"IS"

ดิฉัน...เปิดและนั่งอ่าน มองเห็นตั้งแต่จ่อหัว ตัวเองก็เคยเป็นนักศึกษามาทุกระดับ และก็กำลังเป็น ณ ปัจจุบันนี้ด้วย...การที่เรียน..คือ การให้โอกาส.."ตน"...และเป็นคนที่ไม่เคยรอโอกาสหากแต่จะเป็นคนที่วิ่งไปโอกาสนั้นเอง...และยิ่งเรียนเราก็เลยยิ่งรู้ว่า "เรานั้นไม่รู้อะไรเลย" และมีอะไรอีกมากมายที่เราไม่รู้ ดังนั้นดิฉันจึงไม่เคยที่จะหยุดนิ่งในการเรียนรู้ คว้าทุกช่องทางเพื่อ..ให้ได้เรียนรู้เพื่อเติมเต็มสิ่งที่มืดบอดแห่งปัญญา...และไม่เคยใส่ใจว่าจะต้องได้ใบปริญญาอะไรมาบ้าง การเรียนดำเนินไปทั้งในระบบ และนอกระบบ...เท่าที่ตนจะหาโอกาสให้แก่ตนได้...

การที่ดิฉันนำข้อมุ,ใส่ไว้ในประวัติตนเพราะแค่อยากเห็นปฏิกิริยาของคน ในสังคม...เท่านั้น เพราะคนมักมองคนที่ว่าคนนั้นจบอะไร หากแต่ไม่ได้มองว่าคนคนนั้นมีความรู้แห่งปัญญานั้นอย่างไรบ้าง น่าสลดใจยิ่งนักหากสังคมไทยมามัวพูดแต่เรื่องใบปริญญา หรือว่าจบอะไรมามากกว่าที่จะมองไปที่เนื้อแท้แห่งปัญญาของคนคนนั้น...

รู้สึกชอบมากที่ได้เข้ามาอ่านในบันทึกนี้..เพราะได้เห็นคุณไปทิ้งรอยไว้ที่บันทึกบางบันทึก..ก็ให้นึกชื่นชม...อย่างน้อย...การที่ได้เข้ามาสัมผัสการเรียนรู้ในระดับนี้ก้ไม่ได้ทำให้เรารู้สึกว่าเหนือหรือวิเศษกว่าใคร แต่สิ่งสำคัญที่สุดคือ การที่ว่าความเป็นคนอันเป็นผู้มีปัญญานั้นเราใช้มันมากน้อยแค่ไหน และลงมือทำประโยชน์ต่อสังคมแค่ไหนกันต่างหากเล่าที่มีค่ามากยิ่งกว่าใบปริญญาหรือวุฒิการศึกษาใดใด..ในหล้า

น.เมืองสรวง

เขียนเมื่อ 2 สิงหาคม 2006 11:17 น. ()

การเรียนเพื่อเรียนรู้ตนเอง เพราะคนในสังคมก็อยากจะไขว่คว้า แต่ก็ขึ้นอยู่กับโอกาสนะคุณ IS จบสูงหรือจบอะไรก็ไม่ได้ขึ้นกับสิ่งนี้ สิ่งสำคัญคือ วิธีคิดและการดำเนินชีวิต ไม่ให้สังคมเดือดร้อนก็ok. แล้ว และกระทำตนให้เกิดประโยชน์แก่สังคมเท่านั้นชีวิตก็มีความสุขแล้ว ถามว่า " ความสุข"อยู่ที่ใด ก็อยู่ที่ตนคิดนั่นแหละ

จาก ผู้เรียนน้อยนะครับ

IS

เขียนเมื่อ 2 สิงหาคม 2006 11:39 น. ()

ขอบคุณคุณมะปรางเปรี้ยวสำหรับกำลังใจนะคะ มีโอกาสแล้วต้องทำให้ได้ค่ะ
ขอบคุณคุณบวร ตอนแรกตกใจเห็นว่าอ่านสามรอบ นึกว่าเขียนอะไรผิดซะอีก ยินดีที่ได้แลกเปลี่ยนความรู้กับคุณบวรบ่อยๆ ค่ะ ขอบคุณงามๆ สำหรับข้อคิดเรื่อง "ฟืนไฟ" นะคะ
ขอบคุณอาจารย์ Ka-Poom นะคะ ที่แสดงความเห็น ทำให้เข้าใจตัวตนอาจารย์ได้ดี คิดเหมือนกันอยู่ค่ะว่า พอยิ่งเรียนทำให้รู้สึกว่าที่เคยคิดว่ารู้ นั้นแทบเรียกว่าไม่รู้อะไรเลย มีอะไรอีกหลายอย่างที่ยังไม่รู้ แต่ส่วนตัวเป็นคนไม่กล้าวิ่งไปหาโอกาสเหมือนอาจารย์ค่ะ แต่พอคุณโอกาสแวะมาเยี่ยมก็รีบเชิญเข้ามาในบ้านเสมอๆ ค่ะ จนบางทีไม่ทันได้ตระเตรียมขนมเอาไว้ต้อนรับ ก็วุ่นวายไปบ้างแรกๆค่ะ ตอนแรกสมัครเข้าเป็นสมาชิก คิดอยู่นิดนึงว่าจะใส่ประวัติดีมั้ย ปล่อยบันทึก ปล่อยเวลาไปสักอาทิตย์ พอมีคนเข้ามาอ่าน จึงค่อยใส่ประวัติ เพราะเค้ามาคุยโดยยังไม่ได้รู้จักเรา เราก็ควรจะเผยตัวบ้าง
เห็นด้วยกับคุณน.เมืองสรวงนะคะ สิ่งสำคัญอยู่ที่วิธีคิด และการดำเนินชีวิต ความสุขอยู่ที่ใจจริงๆ ค่ะ

ขอบคุณทุกๆ ท่านเลยค่ะ

จตุพร วิศิษฏ์โชติอังกูร

เขียนเมื่อ 2 สิงหาคม 2006 11:54 น. ()

คุณ IS ครับ

ผมติดตามบันทึกของคุณ IS มาช่วงหนึ่งแล้วครับ แต่ยังไม่ได้ให้ข้อคิดเห็นใด

อ่านบันทึกนี้แล้ว ชอบครับ เพราะสิ่งที่ถ่ายทอดออกมาเป็นปรากฏการณ์ที่เป็นจริง ไม่ปฏิเสธว่าสังคมเราให้ค่ากับดีกรีมากครับ พูดอะไรเป็นถูกไปหมด ซึ่งคนเหล่านี้เอง จะเป็นมันสมองในการสร้า้งสรรค์ปัญญาให้เกิดงอกงามทั่วประเทศ

ถึงไม่ได้เป็นนักปฏิบัติโดยตรง แต่ก็มีผลกับยุทธศาสตร์ของประเทศ เราพึงพามันสมองเหล่านี้

อยากให้นักเรียนรู้ บัณฑิต ที่มีดีกรี สมค่า ของความคาดหวังของสังคม

ผมชื่มชม วิธีคิดของคุณ IS ครับ

ผมทำงานกับชาวบ้าน มีชาวบ้านหลายๆคนที่เป็นปราชญ์ และมี ศักยภาพสูงในการนำพาสังคมในระดับชุมชนของเขาผ่านวิกฤติและแก้ไขด้วยปัญญา

ด้วยแรงพลังแห่งความดี และความตั้งใจจริงที่จะทำให้สังคมดีขึ้น ความรู้จึงแปรออกมาเพื่อรับใช้สังคมอย่างแท้จริง

ผมชื่มชมคนเหล่านี้ครับ

ให้คุณ IS สำเร็จการศึกษาในเร็ววัน และมาร่วมกันพัฒนาบ้านของเรานะครับ

ให้กำลังใจครับ

ด้วยครัทธาครับ

จตุพร วิศิษฏ์โชติอังกูร

นพ. วัลลภ พรเรืองวงศ์

เขียนเมื่อ 2 สิงหาคม 2006 12:16 น. ()

ขอขอบคุณอาจารย์ iS ...

ขอส่งใจเชียร์...
ขอให้อาจารย์สำเร็จการศึกษา ได้ปริญญาเอก กลับมาเมืองไทยไวๆ

การมีโอกาสเรียนต่อปริญญาเอกเป็นโอกาสทองของชีวิตที่จะ... เรียนรู้

(1). "ลึก (deep)" ลงไปในสาขาวิชา...
(2). "กว้าง (wide)" ออกไปสู่โลกกว้าง โดยเฉพาะถ้ามีโอกาสเรียนต่างประเทศ หรือเรียนกับชาวต่างชาติ
(3). "เชื่อมโยง (interconnected)" องค์ความรู้ทั้งหมดเข้าด้วยกันคล้ายเครือข่ายการสื่อสาร ระบบประสาท หรือตาข่ายแมทริกซ์ (matrix)
(4). "แหกคอก (breakthrough)" องค์ความรู้เดิม เพื่อแสวงหาความรู้ใหม่ เช่น วิจัย ฯลฯ เปรียบได้กับการออกนอกกะลา

ชาติบ้านเมืองต้องการคนดี + เก่งจำนวนมากมาร่วมกันทำงานเป็นเครือข่ายคนดี

การมีโอกาสเรียนต่อ Ph.D. เป็นโอกาสทองของชีวิตครับ
จากใจนักเรียนโรงเรียนวัด(ท่ามะโอ)

ครูอ้อย แซ่เฮ

เขียนเมื่อ 2 สิงหาคม 2006 13:05 น. ()

เรียนปริญญาเอกทำให้เกิดโอกาสอะไรได้อีกตั้งมากมาย ครูอ้อยขอชื่นชม แนวความคิด วิธีการเขียน การลำดับเหตุผลของคุณ IS ที่เขียนได้โดนใจครูอ้อยมาก

แต่ก่อนที่ครูอ้อยตัดสินใจเรียนต่อนี้เพราะเหตุผลที่มีโอกาสก็ว่าได้แล้วตามไปอ่านในบันทึกครูอ้อย

และโอกาสแต่ละบุคคลแตกต่างกัน ทั้งนี้ปลายทางเรามักจะมีจุดมุ่งหวังที่คล้ายคลึงกัน

เมื่อเข้าเรียนและได้งานมาคิด มาทำ มาศึกษา มันมากมายจนลำดับไม่ถูกว่าจะทำอะไรดี ครูอ้อยทำงานด้วย เรียนด้วย และตั้งใจทั้งสองเรื่อง แต่ไม่กล้าคิดว่าไม่ดีทั้งสองเรื่อง พยายามค่ะ

อ่านข้อความของท่านนักปราชญ์ทั้งหมดนี้ มีกำลังใจมากเลยค่ะ ตอนเรียนจบปริญญาโท อายุ 42 ปี 6 ปีที่ผ่านมาได้นำความรู้จากการเรียนนั้นทำประโยชน์มากมายซึ่งไม่อาจจะกล่าวในที่นี้ได้

ในอนาคตใกล้ๆนี้ เรียนจบอีกก็คงไม่ผิดแผกแตกต่างกันเท่าไรค่ะ

ชอบคำว่า แหกคอก ของคุณหมอวัลลภค่ะ

ชอบคำว่า ยิ่งเรียนก็ยิ่งรู้ว่าเรายังไม่รู้อะไรเลย ของ Dr.Ka-Poom ค่ะ

ชอบคำว่า แลกเปลี่ยนเรียนรู้ ของ ผอ.บวรค่ะ

IS

เขียนเมื่อ 2 สิงหาคม 2006 13:22 น. ()

ขอบคุณคุณจตุพรนะคะที่เป็นกำลังใจให้ ชาวบ้านเก่งเพราะได้เรียนรู้ พัฒนา ปฏิบัติให้สังคมได้เจริญขึ้น ที่สำคัญ "น้ำใจ" ของชาวบ้านธรรมดาๆ หาได้ง่ายๆ โดยไม่ต้องเรียนสูงอะไรให้วุ่นวาย
ขอบคุณคุณหมอวัลลภสำหรับแรงใจเชียร์ และให้ข้อคิดในการเรียนรู้นะคะ
ขอบคุณคูรอ้อยค่ะ ขอเป็นกำลังใจให้ครูนะคะ จบไวๆ ยังไงตอนนี้ครูอ้อยก็ทำประโยชน์ให้กับชาว GotoKnow อยู่มากมายเลยค่ะ

ครูอ้อย แซ่เฮ

เขียนเมื่อ 2 สิงหาคม 2006 13:24 น. ()

ชมกันมากเลย ชาว Gotoknow นี่ ครูอ้อยหลงงมงายจนไม่ไปเว็บบอร์ดอื่นเลย วนเวียนอยู่นี่ วันไหนเซิร์ฟเวอร์ล่ม เป็นหงุดหงิด อยากจบไวไว ต้องหากินไวไวหรือเปล่าคะ

Ka-Poom

เขียนเมื่อ 2 สิงหาคม 2006 13:34 น. ()

กลับมาอีกรอบคะ...

อยากเห็นบรรยากาสแห่งการ ลปรร. เช่นนี้

แลกกันคิด...แลกกันฟัง...

หากแต่..สรุปลงด้วยมิตรภาพ...

แห่งความงดงาม

มากกว่าที่จะฟาดฟัน...

ว่าความคิดใครเจ๋งกว่า...ใคร...

ขจิต ฝอยทอง

เขียนเมื่อ 3 สิงหาคม 2006 20:31 น. ()

แวะมาชื่นชมและให้กำลังใจครับ
ผมเป็นคนที่เข้ามาเรียนเพื่อให้ได้ความรู้ให้ได้มากที่สุดเพื่อกลับไปพัฒนาครู พัฒนาการศึกษา ช่วยเหลือนักศึกษา
มีความสุขที่ได้เรียน ในสังคมเรามีภูมิปัญญาชาวบ้านเก่งๆมากเลย ถ้าได้สัมผัสกับครูบาสุทธินันธิ์ หรือผู้ใหญ่วิบูลย์ เข็มเฉลิม หรือท่านคุณหมอประเวศ คุณ IS จะพบว่าชีวิตการศึกษามีคุณค่ามากกว่าที่เราคิดไว้
ขอบพระคุณมากครับที่แวะไปให้กำลังใจ

IS

เขียนเมื่อ 4 สิงหาคม 2006 08:13 น. ()

ขอบคุณครูอ้อย และอาจารย์ Ka-Poom ที่แวะมาเยี่ยมสองครั้งเลยค่ะ ยินดีต้อนรับเสมอนะคะ ขอบคุณในมิตรภาพที่มีให้ใน GotoKnow ค่ะ เหมือนมีเพื่อนมากขึ้น...ดีจริง

IS

เขียนเมื่อ 4 สิงหาคม 2006 08:18 น. ()

ขอบคุณอาจารย์ขจิตค่ะ คิดว่าคงมีความสุขกับการศึกษานี่แหละค่ะ เลยมุ่งเป้าหมายมาทางนี้ แต่ความรู้เติมเท่าไหร่ก็ไม่เต็มได้ซะที ทำตัวเป็นน้ำครึ่งแก้วค่ะ

เจษฎา ศุนาลัย

เขียนเมื่อ 16 สิงหาคม 2006 17:43 น. ()

เป็นกำลังใจให้เรียนจบเร็วๆ ครับ ถ้ามีโอกาส และความขยันมากกว่านี้จะไปหา "สติกเกอร์ผ่านทาง " มาติดรถบ้างครับ

ขอบคุณที่เปิดโลกใบใหม่ๆ ให้รู้อะไรมากขึ้นครับ

IS

เขียนเมื่อ 17 สิงหาคม 2006 07:39 น. ()

ขอบคุณคุณเจษฎานะคะ ที่แวะมาให้กำลังใจค่ะ

"ถ้ามีโอกาส" อาจจะไปหา "สติกเกอร์ผ่านทาง" บ้าง

ดีค่ะ ที่คิดแบบนี้ แต่ส่วนนึงต้องมองหา "โอกาส" และพร้อมเปิดบ้านต้อนรับมันไว้ตลอดเวลานะคะ เพราะบางครั้งคนเราลืมสังเกตุว่าเจ้าตัว "โอกาส" แวะมาหาแล้ว แต่เราไม่ได้ต้อนรับเค้า เค้าเลยเดินผ่านไป

พยายามสู้ๆ และค้นหาสิ่งที่ต้องการให้พบนะคะ

smaR-t-Nurse

เขียนเมื่อ 27 สิงหาคม 2006 02:08 น. ()

สู้ สู้นะเพื่อน U can do it

ครูอ้อย แซ่เฮ

เขียนเมื่อ 27 สิงหาคม 2006 03:17 น. ()

ขอเข้ามาเยี่ยมอีกครั้งค่ะ ที่ไหนมีความสุขก็อยากจะไปหลายๆครั้ง จริงใหมคะ

สติ๊กเกอร์ผ่านทาง ซื้อยากจังค่ะ คุณ IS ครูอ้อยสู้และพยายามอยู่เสมอ Dr.Ka-poom บอกครูอ้อยว่า

.. เครียด...งานก็เสร็จ

...ไม่เครียด...งานก็เสร็จ

ครูอ้อยมีทั้ง 2 อย่าง ทั้งเครียด และไม่เครียด ค่ะ ขอบคุณค่ะ

IS

เขียนเมื่อ 27 สิงหาคม 2006 04:39 น. ()

ขอบคุณ คุณ SmartNurse และคุณครูอ้อยนะคะ เอ แวะมาคู่กันหลายบันทึกแล้ว นัดกันมาหรอคะ

จริงอย่างที่กะปุ๋มว่ามั้งคะ เครียดหรือไม่เครียด งานก็เสร็จ ยังไงๆ มนุษย์เรามีความสามารถในการทำงานให้เสร็จได้ เพียงแต่อาศัยปัจจัย เงื่อนไข และเวลาที่แตกต่างกัน

ยินดีได้เพื่อนร่วมทางในถนนสายนี้นะคะ ครูอ้อยดูจะขับรถไปไกลกว่าด้วยซ้ำแล้วเนี่ย

ครูอ้อย แซ่เฮ

เขียนเมื่อ 27 สิงหาคม 2006 05:41 น. ()

ก็คอเดียวกันไงล่ะคะ คิดไปเองหรือปล่าวนี่ ขับรถไปด้วยเป็นตะคริวไปด้วย ช่วยด้วยค่ะ อ่าน ที่นี่ค่ะ

บางวันเครียดมาก ไม่รู้จะทำอะไร เดินดุ่มเข้าไปสังสรรค์เฮฮากับเพื่อน

ผลคือ เพื่อนก็ไม่เสร็จ(งานไม่เสร็จ) เหมือนกัน โถ หลงเครียดตั้งนาน อิอิ

ดังนั้น เพื่อนจะทำให้หายเครียด โดยเฉพาะ ถนน gotoknow ที่มีกัลยาณมิตร ขอบคุณ สวัสดีค่ะ

Aj Kae

เขียนเมื่อ 3 ธันวาคม 2006 11:46 น. ()

เห็นด้วย!! โดยเฉพาะปริญญาโทล้นเมือง เมืองนอกเมืองนาเค้าไม่เห็นต้องเรียนกันขนาดนี้ เอาเวลาไปทำงานพัฒนาประเทศชาติดีกว่า อิอิ คนไทยบ้าปริญญาจัง