สังคมไทยในสายตาผม...ความทรงจำ ณ บีทีเอส ศาลาแดง
Decentralization leads to globalization...
Globalization is a form of capitalistic growth...
Society with capitalism is nominated as westernized country including Thailand...
ประโยคดังกล่าวผมประจักษ์ชัดว่าเป็นจริงมากขึ้น หลังจากที่เมื่อเช้าได้เดินจากสถานีรถไฟฟ้าศาลาแดง ข้ามสะพานลอยเชื่อมมาฝั่งรพ.จุฬาฯ ตอนประมาณหกโมงสี่สิบนาที
บนสะพานลอยที่เชื่อมสองฝั่งนั้น ยังมีคนเดินผ่านน้อยมาก ผมเหลือบเห็นเด็กผู้หญิงอายุประมาณสองขวบกว่า (ตามความสูงที่กะโดยสายตา ซึ่งจริงๆ แล้วอาจอายุมากกว่านี้ หากขาดสารอาหาร) คุกเข่าหมอบนอนพร้อมยกถ้วยพลาสติกสีขาวเพื่อขอทานจากผู้ที่เดินผ่านไปมา เด็กอยู่ในท่าดังกล่าวนานมากโดยไม่ขยับตัว บ่งบอกถึงความเป็นไปได้สองอย่าง คือ นอนอยู่ในท่านั้น หรือได้รับการฝึกมาอย่างดีให้อดทนในการขอทานในท่าดังกล่าว...
ปกติแล้วผมคงไม่สนใจขอทานที่นั่งบนสะพานลอย และเดินไปที่ทำงานที่ตึกอปร. เพื่อหาข้าวกินตอนเช้าอย่างเคย แต่วันนี้ ผมคิดว่าเป็นเหตุการณ์ที่ต่างจากที่ผมเคยประสบมา เนื่องจากนี่เป็นขอทานเด็ก เด็กมากด้วย...
ผมตัดสินใจเดินข้ามถนนราชดำริ สองทอด ซึ่งถือเป็นถนนปราบเซียน เพราะรถราขวักไขว่ ขับอย่างไม่ปรานีปราศรัย เพิ่อไปปรึกษาตำรวจจราจรที่อยู่ในป้อมกลางถนน กลางแยกศาลาแดง...โดยหวังว่า หากจะช่วยเด็กคนนี้ ต้องทำช่วงเวลานี้แหละ เพราะยังไม่มีคนคุมอยู่แถวนั้น...เด็กสองขวบ หากอยู่กับพ่อแม่หรือคนคุมแล้วต้องโดนใช้แรงงานเยี่ยงนี้ จำเป็นต้องมีคนช่วย เพื่อให้น้องเค้าเติบโตในสภาพที่ดีกว่านี้ได้ มิฉะนั้นคงอยู่ในวังวนของอาชญากรรมในอนาคตแน่นอน...ผมคิดเช่นนั้น...
คุณตำรวจก็แสนดี พอเห็นผมเดินมาที่หน้าประตูป้อม ก็เปิดประตูต้อนรับ...ผมจึงสวัสดีและเรียนปรึกษาเรื่องนี้ คำตอบที่ผมได้รับคือ ไม่สามารถติดต่อประสานงานไปยังหน่วยงานอื่นได้ เพราะไม่ใช่หน้าที่ พร้อมขอความเห็นใจว่า หากเอาไปที่สถานีตำรวจ ก็จะโดนเจ้านายว่า ว่าเอามาทำไม ทำไมไม่ให้หน่วยงานอื่นที่รับผิดชอบมาจัดการเอง...
ถึงตอนนี้ ผมก็อึ้ง และได้รับคำแนะนำให้ไปหาเบอร์โทรสถานสงเคราะห์เพื่อช่วยเหลือเด็กเอาเอง...ขอบคุณครับคุณตำรวจ...ผมไม่ลืมที่จะขอบคุณ ตามมารยาทที่ควรทำ...แม้ในใจผมจะกำลังคิดว่าจะทำไงดี เพราะช่วงเวลาทอง ในการช่วยเหลือเด็กคนนั้นมีไม่มากนัก...
ผมคิดจะไปเอาเด็กมาเอง แล้วพาไปอยู่ในรพ.จุฬาฯ ซะก่อน แต่ใจนึงก็ไม่แน่ใจว่าเป็นทางเลือกที่ดีนัก หากมีคนคุมแอบดูอยู่...
ดังนั้นจึงรีบจ้ำอ้าวไปที่ทำงาน แล้วโทรศัพท์ไป 191 เพื่อแจ้งเหตุการณ์แก่ตำรวจอีกหน่วยงานหนึ่ง ปรากฏว่าคุณตำรวจ 191 ได้รับเรื่องไว้เป็นอย่างดี พร้อมให้คำมั่นว่าจะรีบแจ้งไปยังตำรวจท้องที่เพื่อไปดูแลเด็กก่อน และขอร้องให้ผมช่วยติดต่อ 1300 ศูนย์ประชาบดี เพื่อให้เจ้าหน้าที่สังคมสงเคราะห์มาช่วยเหลือเด็กต่อไป...ตามบทบาทหน้าที่ของแต่ละหน่วยงาน
ผมได้รับคำแนะนำดังกล่าวแล้ว ก็ยิ้ม และขอบคุณคุณตำรวจท่านนั้น และรีบโทรไปหา 1300 ทันที
เจ้าหน้าที่ศูนย์รับสายอย่างช่ำชอง พร้อมสำทับว่า เคยได้รับแจ้งเหมือนกัน สองสามครั้งแล้ว แต่พอเจ้าหน้าที่สังคมสงเคราะห์ไปดูตอนบ่ายๆ ก็ไม่เห็นเจอสักครั้ง พร้อมรับปากว่าจะไปดูอีกครั้งและขอเบอร์ติดต่อผมไว้ด้วย...ผมได้ฟัง ก็ได้แต่กล่าวขอบคุณและวางสายไป...
โธ่เอ๋ย ก็เกิดน้องคนนั้นเค้าถูกปล่อยมาประจำจุดขอทานเป็นกะ...แล้วคุณไปตอนเค้าหมดกะแล้ว จะไปเจอได้อย่างไรล่ะครับ...
เหตุการณ์เช้านี้ สอนผมหลายอย่างครับ แน่นอนเลยว่า คนแต่ละคนมีโอกาสไม่เท่ากัน ไม่เท่าเทียม และไม่ทั่วถึง ทุกคนเลือกเกิดไม่ได้ สังคมปัจจุบันสอนให้คนแข่งขันกันตั้งแต่เด็กจนโต ใครมีเงิน มีวัตถุมากกว่าก็ได้รับความนิยมชมชอบ...และมีโอกาสมากกว่าคนอื่น...
คนบางคน รวมถึงผมเองในหลายๆ โอกาส ที่คิดว่าตนเองทำงานหนัก ผลตอบแทนน้อย เวลาทำอะไรก็จะนึกถึงตนเองเป็นที่ตั้งเสมอ วิสัยทัศน์ที่เคยตั้งไว้โดยจะดำรงตนเพื่อยังประโยชน์แก่ผู้อื่นและสังคม ก็เริ่มเสื่อมถอยลงตามกาลเวลา จนคิดบางครั้งว่า หากไม่ได้ประโยชน์ต่อตนเองก็ไม่ทำ หรือบางครั้งแม้เกิดประโยชน์มากต่อผู้อื่น แต่ตนเองจะเจ็บตัว ก็ไม่ทำ...
ชีวิตคน ก็เป็นอย่างนี้ล่ะครับ ใครอยู่ได้ ก็อยู่ไป ตัวใครตัวมัน...อย่างในสถานการณ์ที่ยกมานี้
มีสองคำถามในใจผมตอนนี้คือ...เราพอใจหรือ ที่จะเห็นสังคมไทยเราเป็นเช่นนี้?...
...เราจะช่วยกันทำอย่างไรดีครับ?...
ความเห็น (2)
อยากให้มีกองทุนแม่และเด็กช่วยเหลือทุกข์ครั้งที่มีปัญหา ไม่ว่าใครเป็นอะไร ให้กองทุนช่วยเหลือทุกปัญหา แม่เเละเด็กจะได้อุ่นใจให้การศึกษาให้หมด มีงานให้ทำ มีทุนคอยช่วย มีที่ให้อยู่้
แค่นั้นแหละสวรรค์
ต้องช่วยกันดูและแม่และเด็กทุกคนในประเทศนี้นะครับ
เรียน คุณ keen ผมแวะชม ดูแนวคิดคล้าย ๆ กัน ผมก็สนใจเรื่องสังคม แวะชมผมบ้าง ได้แลกเปลี่ยนความคิด เป็นพระคุณยิ่ง