๖๑.พบรักที่เปียงซ้อในค่ำคืน
ตลอดเวลาการเดิน ผอ.พรชัย นาชัยเวียง ผู้อำนวยการโรงเรียนบ้านเปียงซ้อ ซึ่งฉันคุ้นเคยเรียกกันว่า ผอ.โจ ได้โทรศัพท์มาติดตามถามไถ่ด้วยความห่วงใยตลอดเวลาว่าพวกเราเดินทางถึงไหนเป็นอย่างไร ท่านบอกเสมอว่า “คณะครูและนักเรียนเฝ้ารอคอยอย่างใจจดจ่อ” เนื่องจากเราเลื่อนนัดกันมาเป็นครั้งที่ ๓ เพราะโรงเรียนมีภารกิจหลายอย่าง
ตอนที่พวกเรายังอยู่ที่วัดโป่งคำ อำเภอสันติสุขนั้น ผอ.โจได้พูดว่า “อีก ๔ ชั่วโมงจึงจะถึงเปียงซ้อ” ฉันคิดว่า ผอ.โจพูดหยอกล้อ และไม่น่าเชื่อว่าจะใช้เวลานานถึงอย่างนั้นในระยะทางเพียง ๕๐ กว่ากิโลเมตร สาเหตุเนื่องจากรถไม่สามารถวิ่งเร็วได้เพราะไม่ใช่ทางตรงนั่นเอง
เมื่อออกจากการชมบ่อเกลือที่อำเภอบ่อเกลือแล้ว พวกเราก็มุ่งตรง (ขึ้นเขา) ไปที่โรงเรียนบ้านเปียงซ้อ ระหว่างทางพบรถ ๖ ล้อคันหนึ่งซึ่งเป็นรถสำหรับบรรทุกแล่นอยู่ด้านหน้า โดยมีนักเรียนนั่งอยู่เต็มกระบะ คาดว่าคงกลับจากการไปแข่งขันหรือร่วมกิจกรรมอะไรสักอย่าง ทำให้นึกถึงเด็กในเมืองที่มีรถดีโดยสารที่เลือกได้ มีแอร์เย็น ๆ อีกต่างหาก
สำหรับระยะทางนั้นสุดที่จะบรรยายถึงความหักงอ โค้งเคียวอ้อมเขาลูกนี้ไปยังลูกนั้น บางแห่งก็มองเห็นเส้นทางเป็นชั้น ๆ มีอยู่แห่งหนึ่งพระคุณเจ้าสมคิดบอกว่า “เขาพับผ้า” มีลักษณะเหมือนผ้าพับแล้วคลี่ออก ฉันลองนับในใจตามที่รถแล่นวกไปวกมามีถึง ๑๒ พับ
เวลานั้นพลบค่ำแล้ว เริ่มมองเห็นแสงไฟอยู่กลางหุบเขาเป็นหย่อม ๆ บรรยากาศข้างทางมองไม่ถนัดแล้ว รถแล่นไปได้ระยะหนึ่งคนขับรถเริ่มลังเลว่าจะเลี้ยวซ้ายหรือเลี้ยวขวา หยุดทบทวนนิดหนึ่งเนื่องจากมืดแล้วจึงเลี้ยวซ้ายเดินทางต่อไปถึงจุดสำคัญโรงเรียนบ้านขุนน้ำน่าน สังเกตว่าสามารถใช้เกียร์ต่ำ ๑ และ ๒ เท่านั้น
จากโรงเรียนบ้านขุนน้ำน่านไปถึงโรงเรียนบ้านเปียงซ้ออีก ๑๔ กิโลเมตรซึ่งเป็นทางขึ้นลูกรังและลาดชัน ต้องใช้เกียร์ ๑ เท่านั้นในการเหยียบขึ้นตลอดทางจนถึงโรงเรียนบ้านเปียงซ้อ และมีความมั่นใจเพราะเห็นแสงไฟสว่างไสว ประกอบกับนักศึกษาโรงเรียนเทคนิคน่านกำลังจัดกิจกรรมค่ายอาสาอยู่ด้วยกลุ่มหนึ่ง
รถแล่นเข้าไปในโรงเรียนบ้านเปียงซ้อในเวลา ๑๙.๐๐ น. พอดี ผอ.โจออกมาต้อนรับ และเป็นครั้งแรกที่ฉันและคณะได้พบตัวจริงของท่าน ในความเป็นจริงฉันได้รู้จัก ผอ.โจจากเว็ปไซท์ครูไทยมานานแล้ว ในนาม win-win และเคยติดต่อผ่านโทรศัพท์มือถือเพียงไม่กี่ครั้ง แต่ยังไม่เคยเจอตัวจริง
เมื่อลงจากรถพวกเราแต่ละคนแทบยืนไม่ติดเนื่องจากอากาศหนาวเย็นมาก ฉันถึงกับตัวสั่น หลังจากนำสิ่งของลงจากรถแล้ว พระคุณเจ้าสมคิดที่เดินทางมาส่งและคนขับรถได้สนทนากับ ผอ.โจอยู่ประมาณ ๓๐ นาทีจึงเดินทางกลับวัดโป่งคำ
แม้ว่าจะมองเห็นโรงเรียนบ้านเปียงซ้อในสภาพกลางคืน รวมทั้งการแนะนำตัว ทำความเข้าใจกับการมาจัดค่ายจิตอาสาฯ ครั้งนี้ให้คณะครูได้เข้าใจวัตถุประสงค์ของการไร้กรอบ ทำด้วยใจอยากจะทำและทำด้วยความรัก ผอ.โจเตรียมหมวกไอ้โม่งไว้รอแจกพวกเราด้วย ความรู้สึกจากการสัมผัสเพียงไม่กี่นาที ทำให้บอกตัวเองอยู่ในใจได้ว่า “รู้สึกภูมิใจที่ได้เลือกมารับใช้เด็กและครูที่นี่ ” และทุกคนในคณะพูดเหมือนกันว่า “หากไม่ได้มาคงจะเสียใจมาก” เพราะที่นี่มีความรักที่รอพวกเราอยู่
ฉันเดินไปที่พักท่ามกลางอากาศหนาวเย็นและนึกถึงบทประพันธ์ของมล.ปิ่น มาลากุล "ถิ่นไทยในป่ากว้างห่างไกล แสงวัฒนธรรมใด ส่องบ้าง เห็นเทียนอยู่รำไร เล่มหนึ่ง ครูนั่นแหละอาจสร้าง เสกให้ชัชวาลย์" ครูหลาย ๆท่านและหลาย ๆ โรงเรียนคงได้นอนพักผ่อนอยู่กับครอบครัว อยู่กับคนรัก หรืออาจบันเทิงเริงรมย์อย่างมีความสุขหรืออย่างไร้ขีดจำกัด แต่ครูที่โรงเรียนเปียงซ้อต้องอยู่พักนอนอยู่ที่โรงเรียน ท่ามกลางอากาศหนาวอย่างทารุณ ซึ่งไม่อาจไปกลับได้เพราะระยะทาง แต่ทุกท่านกลับมีใบหน้าอาบยิ้มและต้อนรับพวกเราอย่างยิ้มแย้มแจ่มใส แถมประชุมกันในกลางคืนได้อีกด้วย
นอกจากนี้พวกเราได้อธิบายความเป็นมาและการดำเนินการเกี่ยวกับการจัดค่ายจิตอาสา "ค่ายรวมพลคนต่างวัย ค่ายไร้กรอบ แต่ไม่ไร้ใจ GotoKnow จัดให้ผู้ใหญ่ใจดีสนับสนุน" รวมทั้งการได้รับสนับสนุนจากผู้ใหญ่ใจดี และความสำคัญ วัตถุประสงค์ของ GotoKnow ให้คณะครูได้ทราบ
พวกเราได้ไปนอนที่ห้องอนุบาล ก่อนนอนได้ช่วยกันนับและจัดของที่ระลึก เป็นการเตรียมรางวัลสำหรับเด็ก เพื่อให้เด็กได้รับอย่างทั่วถึงกัน เขียนตารางกิจกรรมและออกแบบกิจกรรมสำหรับวันแรก สังเกตความรู้สึกของแต่ละคนเดาได้ว่าเหมือนกันคือ "มีความสุขและมีกำลังใจที่จะดี" เพราะไม่มีใครบ่นไม่ว่าทางลำบากหรือหนาวสุดหนาว
นอนกันคนละฝั่ง ฉันมีผ้าห่มแบบอุ่นสุด ๆ ที่ได้เตรียมไปจากบ้าน คุณครูได้นำผ้าห่มนวมผืนใหม่มาให้พวกเราอีกประมาณ ๒๐ ผืน ฉันยังคิดอยู่ว่าแค่ผืนสอง ผืนก็อุ่นพอแล้ว ฉันจึงเลือกผ้าห่มนวมมาซ้อนทับของตัวเองอีก ๑ ผืนเท่านั้น ถุงนอนที่เตรียมไปก็ไม่ใช้เนื่องจากเห็นมีผ้าเยอะแล้ว ที่ไหนได้พอตื่นขึ้นมารู้สึกหนาวมากแทบจะกระดิกตัวไม่ได้เลย วันเวลาผ่านไป ๑ คืนที่เปียงซ้อ ปรากฏว่าทุกคนทำตัวเป็นคน “ซกมก” ทั้งชุด
ความเห็น (28)
สวัสดีค่ะพี่คิม
- น่าสนุกจังเลยนะคะ
- น้องอยากไปมั่ง ทำไงถึงจะว่างหนอ?
- มีความสุขมากๆนะคะพี่คิม
สวัสดียายคิมครับ ผมมีเรื่องดีใจครับ....
- ดีใจกับยายที่ได้จัดลำดับในโกทูโนครับ สุดยอดมากครับ
- ดีใจที่ได้พบสิ่งใหม่ คนใหม่ และพบรักที่เปียงซ้อในค่ำคืน
- ดีใจที่ได้พบ ได้คุย และอยู่ด้วยกันกับคนในโกทูโน
- ดีใจที่ยายคิมมีโอกาสทำดีมากมายครับ
- ดีใจที่ผมได้พบยาย และรู้จักกันครับ
มีกิจกรรมมากมาย รักษาสุขภาพด้วยนครับ
พบรักแบบนี้ใครๆก็อยากพบ....เพราะเต็มไปด้วยไมตรีจิตมิตรภาพและความเข้าใจกัน
มุ่งทำในสิ่งเดียวกัน ผลสำเร็จออกมาจึงประทับใจกันถ้วนหน้านะคะ..
ระยะทางไม่ใช่อุปสรรคในการทำความดีอีกต่อไปใช่ไหมเอ่ย??
ตั้งชื่อได้เท่น่าติดตามมากเคยครับคุณยายคิมครับบบบบ
น่าชื่นใจมากๆนะครับ
ฮ่าฮา ซุกตัวในถุงนอนเอาผ้าห่มสองผืนคลุมกาย ตื่นมาทำไมมันหนาวจับจิต....ที่แท้ผ้าห่มไม่รักดี หนีไปแยกอยู่ผืนละทิศ
สวัสดีค่ะคุณยาย
การไปแบบนี้ต้องใจถึงเท่านั้นค่ะ ยิ่งกว่าคำว่า "ไร้กรอบ" อีกนะคะ คราวหน้าจะไปภาคใต้ค่ะ พี่น้องชาวใต้กำลังหาโรงเรียนอยู่ค่ะ
สวัสดีค่ะทิมดาบ
ยายคิมขอขอบคุณที่มีความรู้สึกดี ๆ ต่อกัน ทุกอย่างที่ยายคิมทำอยู่ในระดับความพยายามค่ะ
กิจกรรมครั้งนี้ทำให้มีกำลังใจในการทำความดีต่อไปอีกเรื่อย ๆค่ะ
สวัสดีค่ะน้องkrugui Chutima
ค่ะ น้องเป็นคนหนึ่งที่ติดตามให้กำลังใจพี่คิมเสมอ ระยะทางไกลจึงไช่อุปสรรคจริง ๆค่ะ
ที่สำคัญการทำด้วยความรัก...จึงเกิดความรักค่ะ
สวัสดีค่ะอาจารย์โสภณ เปียสนิท
กิจกรรมนี้เกิดขึ้นเพราะเรามีความรักค่ะ ระยะนี้พี่คิมมีเวลาติดตามอ่านเรื่องของอาจารย์น้อยลงค่ะ จะพยายามไปอ่านย้อนหลังค่ะ
ขอขอบคุณในความนิยมค่ะ
สวัสดีค่ะท่านเบดูอิน
กำลังใจจากน้องชาย เป็นส่วนหนึ่งที่ให้พี่คิม มีความพยายามในการเขียนเล่าผ่านบันทึกค่ะ
ขอขอบคุณค่ะ
สวัสดีค่ะเกลอวอญ่า-ผู้เฒ่า-natachoei--
เราเห็นมีผ้าห่มเยอะทำให้เราไม่นอนในถุงนอน ประทับใจในความหนาวเหลือเกิน พระมหาชวนไปภูพยัคฆ์อีก สนไหม
สวัสดีค่ะ
- เขาบอกว่า... การทำดีควรเป็นการทำเพื่อความดี ไม่ใช่ทำให้ตัวเองได้ดี
- แต่คนตั้งใจทำดี ความดีย่อมดูแล
- เมื่อสี่ห้องหัวใจเป็นสุขโลกนี้ย่อมสวยงามเสมอใช่ไหมค่ะ
สวัสดีค่ะน้องkrupong
คุณปู่พี่คิมสอนว่า "ทำดีเพื่อดี ทำงานเพื่องาน" ค่ะ
หากเราทำดีเพื่อให้ตัวเองได้ดี ก็ย่อมเป็นผลแต่มันไม่จีรังค่ะ ขอขอบคุณที่มาให้กำลังใจเสมอ ๆค่ะ
สวัสดีครับ
- ครูจ่อยก็ชื่นชอบความหนาวเย็นเช่นกัน
- คงมีโอกาสได้สัมผัส ด้วยตัวเองสักครั้ง
- ขอบคุณที่แบ่งปัน เรื่องราวดีๆมีคุณค่า
สวัสดีค่ะKRUJOY (ครูจ่อย)
พี่คิมอ่านหนังสือไปและหันมาตอบเม้นท์ไปด้วยสลับกันค่ะ นอนเมื่ออยากนอนและไม่รีบร้อนไปโรงเรียนก็ไม่มีปัญหาเรื่องเวลาค่ะ
อยากจะชวนไปเที่ยวภูพยัคฆ์ค่ะ
รู้สึกนับถือ อาจารย์คิม อย่างยิ่ง
ทั้งขอบพระคุณที่ให้ความรู้....ค่ะ.
สวัสดีค่ะคุณแจ๋ว
ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ ขอขอบคุณที่มาแลกเปลี่ยนและให้กำลังใจค่ะ โอกาสหน้าแวะมาอีกนะคะ
แม้อากาศจะหนาวเหน็บ แต่ความอุ่นจากอุ่นไอรัก ขับไล่หนาวใจออกไปหมดสิ้น
ขอส่งกำลังใจให้ผู้ใหญ่ใจดีทุกท่านค่ะ
สวัสดีค่ะพี่คิม
ชื่นชมมากค่ะที่พี่คิมและคณะนำความรักไปถึงเปียงซ้อ ระยะทางแสนไกลและลำบาก พี่คิมเขียนเล่าเรื่องได้ดีอย่างมาก จนอยากทราบว่า น่าจะทำเป็นพ็อคเก็ตบุ๊คนะคะ คงเป็นนักเขียนมืออาชีพได้ไม่ยาก และต้องมีแฟนหนังสือตรึมเลย
บรรยากาศที่เปียงซ้อพี่คิมเขียนบรรยาย นึกเห็นภาพว่าหนาวขนาดไหนจนทุกคนทำตัว ซกมก..อิอิ น่ารักดี
เขียนได้สนุกค่ะ
ขอรัก...รักเปียงซ้อด้วยคน
สวัสดีค่ะน้องnamsha
ขอขอบคุณที่มาติดตามให้กำลังใจค่ะ เพราะกำลังใจนี่แหละเป็นส่วนผลักดันให้พวกเรามีความรักต่อกันค่ะ
สวัสดีค่ะคุณkruposong
ขอขอบคุณค่ะ พี่คิมเขียนแบบซื้อบรื้อและเขียนจากใจค่ะ เขียนด้วยใจที่อยากจะเขียนเป็นความเรียงต่อกันไปค่ะ
สวัสดีค่ะพี่คิม
วันที่ไปบุรีรัมย์อย่าลืมแวะร้อยเอ็ดนะคะ..คิดถึงพี่สาวเสมอค่ะ...วันนี้มาชวนไปร่วมอนุโมทนาบุญกับเด็กๆที่นี่ค่ะhttp://gotoknow.org/blog/0815444794/423195 ควันหลงค่ะ
สุขสันต์วันคิดฮอดค่ะพี่คิม
ชื่นชมในความเสียสละทุกท่านครับ คงได้แต่เสียดายครับ
สวัสดีค่ะ มาตายี
การเล่าในบันทึกยังไม่ละเอียดนะคะ หากได้รับรายละเอียดมากกว่านี้ พี่คิมว่าจะเป็นเรื่องดีมีประโยชน์มากค่ะ
สวัสดีค่ะ คุณยาย
เมื่อวานผ่านบรบือ แต่เย็นมากแล้วจึงไม่ได้โทรหา กลัวจะรบกวนค่ะ อีกอย่างพี่คิมรีบเร่งเข้าขอนแก่นค่ะ
สวัสดีค่ะ ผอ. พรชัย
หากไม่ได้ไปที่นี่คงเสียใจมากค่ะ ขอขอบคุณที่สนบัสนุนงบประมาณค่ะ