เกรงใจหมอ
“เลยไปหน่อย พี่ หนูจำได้ว่า เป็นบ้านหลังใหญ่มองเห็นชัดเจน” เสียงน้องอ๋อย บอก
“เลยแล้วพี่ ถอยอีกนิด...หลังนั่นไง” เมื่อรถเลยไปเสียงน้องอ๋อย บอก พขร.ของเรา
“แบบนี้ประจำ ทีมเยี่ยมบ้านเรา ครั้งที่สองแล้ว ยังจำไม่ได้” เสียงพวกเราพูดจากระเซ้าเย้าแหย่กันเล่น
วันนี้ทีมเยี่ยมบ้านของพวกเราประกอบด้วย พยาบาล นักกายภาพบำบัด นักโภชนาการ นักวิชาการสาธารณสุข พร้อมด้วยพนักงานขับรถผู้น่ารักออกเยี่ยมบ้านกันตามแผนที่ตึกผู้ป่วยในชายส่งมาให้ แพทย์ยกให้วิชาชีพหนึ่งที่ไม่สามารถออกเยี่ยมได้ ยกเว้นกรณีมีนักศึกษาแพทย์มาฝึกงาน ถึงจะมีร่วมทีมด้วย เภสัชฯวันนี้ออกไม่ได้ มีเภสัชฯลา 1 คน ที่เหลือจึงต้องอยู่ให้บริการในโรงพยาบาล ตลอดทางก่อนถึงบ้านผู้ป่วยพวกเราคุยกันตลอดทางถึงผู้ป่วยแต่ละรายที่จะไปเยี่ยม แต่ละคนจะทำหน้าที่อะไรบ้าง พี่ประเสริฐศรีบอกว่า
“พี่จะไปดูสิ่งแวดล้อมนะ...งานนี้ได้ข่าวว่าหนูแหม่มให้สุขศึกษานาน ต้องยกให้เป็นนางเอกของงาน” น้องแหม่มยิ้มแก้มปริรับคำ พร้อมบอกว่า
“แหม...แซวกันจังเลยนะ”
ผู้ป่วยรายแรกที่เราไปเยี่ยมเป็นผู้ความดันโลหิตสูงมีภาวะ Stroke สภาพผู้ป่วยที่เราพบ พวกเราตกใจว่าเพียงแค่หนึ่งเดือนที่ผู้ป่วยกลับมานอนที่บ้าน ทำไมผู้ป่วยผอมจังเลย ภาพผู้ป่วยนอนหงาย ผอมมากเรียกว่ามีแต่หนังหุ้มกระดูก ขาสองข้างมีการเกร็งงอตามท่าการนอน มือข้างหนึ่งถูกสวมไว้ในถุงน้ำเกลือ ใส่สายให้อาหารทางจมูก ท่อนล่างใส่แพมเพิส มองเห็นถุงปัสสาวะแขวนที่ข้างเตียง หลังทักทายญาติและผู้ป่วยที่ไม่สามารถตอบโต้เราได้มีเพียงสายตาเท่านั้นที่มองพวกเราตลอด วัดความดันได้ 85/40 mmHg. ชีพจรแรงดี 85 ครั้งต่อนาที มีไข้ 37.5 องศาเซลเซียส หายใจเร็ว เสียงหายใจมีเสียงเสมหะครืดคราด ทีมพวกเราเองก็สบตากันเป็นคำตอบเดียวกันว่าต้องส่งไปโรงพยาบาลจึงถามญาติว่าผู้ป่วยมีอาการอย่างนี้มานานเท่าใดแล้ว ญาติบอกว่าเป็นมาสองวันแล้วอยากไปโรงพยาบาลเหมือนกันแต่เกรงใจหมอ กลัวหมอว่าเอา เพราะยังไม่ถึงวันนัด เราจึงปรึกษากันว่าต้องรีบส่งโรงพยาบาลด่วน เพื่อ Clear airway ก่อนและน่าจะ Admit ด้วย จะไปส่งเองก็ยังมีอีกหลาย Case ที่รอเราอยู่ บางCase ต้องโทรนัดไว้ ถ้าเรียก 1669 ให้มารับเกรงว่าจะช้า เพราะต้องโทรเข้าศูนย์สระบุรี กว่าจะออกมาได้ต้องสอบถามหาพิกัดชัดเจนและในที่สุดก็ต้องให้ รพ.แก่งคอยที่อยู่ในพื้นที่ออกมารับอยู่ดี จำได้ว่า คุณไชยรัตน์ พขร.เคยมาเยี่ยมผู้ป่วยรายนี้กับพวกเราเมื่อครั้งก่อน น่าจะจำบ้านผู้ป่วยได้ จึงได้โทรแจ้งหัวหน้า พขร. เร็วกว่าที่ใจคิด ไม่ถึง 10 นาที รถจากโรงพยาบาลก็มาถึงพวกเราช่วยกันยกผู้ป่วยขึ้นเตียงแล้วบอกให้ พขร.รีบขับรถไปส่งผู้ป่วยพร้อมญาติ ซึ่งทราบต่อมาหลังจากกลับเยี่ยมผู้ป่วยว่าผู้ป่วยรายนี้ต้องใส่ E-Tube และส่งต่อโรงพยาบาลศูนย์สระบุรี โดยแพทย์วินิจฉัยว่าผู้ป่วยเป็น Pneumonia, Sepsis with Shock
โชคดีที่ทีมเราเข้ามาเยี่ยมและพบผู้ป่วยเร็ว ทำให้ผู้ป่วยได้รับการรักษาอย่างทันท่วงที “ เพราะคำว่าเกรงใจหมอ” จึงทำให้ผู้ป่วยมีอาการหนัก
ระหว่างทางขากลับจากบ้านผู้ป่วยทีมพวกเราได้ทบทวน Case กันแล้วเสียงหนึ่งก็พูดขึ้นมาว่า ทำไมไม่มีพยาบาลออกมาด้วย
“อย่างนี้ต้องรายงานให้ EMS ทราบว่าออก EMS แล้วไม่มีพยาบาลออกมาด้วย เพราะตามข้อตกลงว่าต้องมี” เสียงน้องหนูแหม่มว่า
“อ๋อ...เป็นความเสี่ยงใช่มั้ย ต้องรายงานความเสี่ยง” ฉันเสริมขึ้นมาพร้อมอมยิ้ม
“พี่ๆ หญิงโทรบอกรัตน์เอง ให้รัตน์ออกมามันเร็วกว่าเรียก 1669 อีกอย่างรัตน์ก็จำบ้านผู้ป่วยได้” เสียงน้องหญิงว่า
“นั่น อย่างนี้ต้องเป็นความดีซินะ ที่เค้ามีน้ำใจและออกมาอย่างรวดเร็ว เพราะวันนี้มีรับเสด็จในเขตพื้นที่เรา เจ้าหน้าที่เราเหลือน้อย” เรียกเสียงฮาจากพวกเราในรถทันที เพราะพวกเราเคยมีประสบการณ์ในการเรียกใช้บริการ 1669 เมื่อครั้งพบผู้ป่วยและพวกเราเป็นคนโทรไปเอง แต่กว่าจะประสานงานกันไปมาก็เสียเวลามากจนทีมพวกเรากลับออกมาจากเยี่ยมบ้านในหมู่บ้านยังพบว่าผู้ป่วยยังไม่มีใครมารับ
บางครั้งสถานการณ์บางอย่าง ถ้าเรารอตามระบบอาจจะไม่ทันการ อยากให้ทุกคนทราบว่าอะไรที่เราพอช่วยกันได้ ถ้าไม่ติดกับดับของระบบเกินไปนักและใช้การพูดคุยสื่อสารประสานงาน “ด้วยสุนทรียสนทนา” ทุกอย่างมันจะ Happy เรื่องนี้ได้นำเข้าคณะกรรมการบริหารความเสี่ยง ได้คำตอบว่า ถ้าทุกอย่างเราพร้อมมันก็จะเร็ว...มันเป็นอย่างนั้นครับเจ้านายยยยยยยยย
ความเห็น (16)
สวัสดีครับน้องน้ำชา
สะท้อนปัญหา EMS ที่เรียกไวมาช้า มีอยู่ประจำ ทบทวนและแก้ปัญหา สุนทรียสนทนากันทุกฝ่าย ให้ยึดประโยชน์คนไข้เป็นหลัก
จริงด้วยค่ะ ท่านวอญ่า
ขอให้ยึดประโยชน์ของคนไข้เป็นหลัก แล้วเราจะทำงานด้วยความสุข
หนูว่าทุกวันนี้เราติดกับ กับดักกันเยอะ ติดกับระบบกันมากมาย สุดท้ายคนรับกรรมคือคนไข้ แล้วมันจะมีประโยชน์อะไรกับการที่เราต้องมานั่งสร้างข้อตกลงร้อยแปดพันเก้าประการ อะไรที่มันง่ายอยากให้ทำกัน ยิ่งมากคน ยิ่งมากความ เฮ้อ...บ่นอีกแล้ว
- สวัสดีค่ะ
- ความเกรงใจเป็นสมบัติของผู้ดีก็จริง ๆ.... แต่ถ้าเกรงใจหมอ...โรคที่เป็นอยู่ไม่เคยปราณีใคร...ไม่เกรงใจใคร ๆ ทางที่ดีบอกหมอตามความเป็นจริง ๆ น่าจะดีที่สุดค่ะ
- ระลึกถึงกันเสมอค่ะ
- ขอบคุณค่ะ
เกรงใจใครก็เกรงใจไปเถิดแต่อย่าเกรงใจหมอเลย
เพราะความทุกข์จะเกิดกับตัวเราเอง...
- มาชื่นชม
- มาให้กำลังใจ ..ครับ
ประทับใจ มากๆ ครับ
สวัสดีค่ะน้องนก บุษรา
คนไข้ที่เป็นชาวบ้าน ส่วนใหญ่จะเป็นเช่นนี้ค่ะ ทั้งๆที่พยายามเน้นย้ำว่า หากมีอาการผิดปกติหรือไม่แน่ใจให้รีบมาพบแพทย์ แต่คนไข้ยังเกรงใจอยู่ดี
จาก case ทำให้เราได้มองเห็นโอกาสพัฒนางานของเราหลายประเด็นค่ะ เช่น การสื่อสาร ความรู้ความเข้าใจ การดูแลของญาติ ที่สำคัญปัญหาที่เขามีอยู่ในครอบครัว
ใช่ค่ะ คุณครูkrugui Chutima
แต่คนไข้ที่เป็นชาวบ้านจริงๆมักจะเป็นเช่นนี้ น่าสงสารและน่าเห็นใจเค้าค่ะ
ขอบคุณค่ะ คุณสามสัก
ขอบคุณค่ะ ภก. ศุภรักษ์ ศุภเอม ทุกครั้งจะมีเภสัชฯออกเยี่ยมบ้านด้วย แต่วันนี้มีน้อยจึงฝากให้เป็นบทบาทของทีมสุขภาพทำหน้าที่เป็นหมอยาแทน แต่พวกเราจะมั่นใจทุกครั้งที่มีหมอยาออกไปด้วย
การที่เราได้ออกไปเยี่ยมผู้ป่วยที่บ้านทำให้พวกเราเข้าใจสภาพปัญหาของผู้ป่วยมากขึ้น พวกทีมรพ.หนองม่วงไข่ก็มีการออกไปเยี่ยมบ้านเช่นกัน กำลังเก็บรูปไว้ว่าจะนำมาเขียนเรื่องเล่าค่ะ ขอชมเชยEMSถึงแม้มีความเสี่ยงเรื่องพยาบาลแต่เขาคงคิดว่ามีทีมพยาบาลที่ออกไปเยียมบ้านแล้ว
ไปแวะเยี่ยมที่www.wongfon.com หมู่บ้านวังฟ่อนลงเรื่องมิตรภาพบำบัดค่ะ
สวัสดีค่ะ พี่ท้องฟ้า
ใช่เลยค่ะ วันนั้นพวกเราไม่ได้เน้นไปว่าต้องมีพยาบาลออกมาด้วย เขานึกว่าไม่มากมายอะไร
รอติดตามและเป็นกำลังใจ เรื่องราวของ รพ.หนองม่วงไข่ค่ะ
ขอบคุณค่ะ
สวัสดีค่ะน้องน้ำ
- นี่คือสิ่งที่พวกเราต้องเจอเป็นประจำนะคะ
- ขอผลบุญนี้ส่งผลให้ทั้งผู้ป่วยและทีมงานทุกท่านประสบแต่ความสุขและสุขภาพแข็งแรงกันถ้วนหน้านะคะ
สวัสดีค่ะ
มาชื่นชมและเป็นกำลังใจค่ะ อะไรที่มันไม่ติดกรอบจนเกินไป หากมีทางเลือกก็ผ่านได้ดีนะคะ
เป็นตัดสินใจบนพื้นฐานลูกค้าเป็นสำคัญครับ ชื่นชมในการตัดสินใจครับ