"เราอยู่ด้วยกัน ตั้งแต่วันที่เรามีโซฟาตัวเดียว"
เสียงน้องเจ้าหน้าที่คนหนึ่งของเราที่ต้องย้ายจากพวกเราไป พูดผ่านไมค์ที่หน้าเวทีด้วยเสียงอันสั่นเครือ
ทำให้ฉันนึกไปถึง วันแรกๆ ที่พวกเราถูกให้จับกลุ่มรวมตัวกันจัดตั้งไอซียู ในขณะนั้น ฉันเองก็ยุ่งๆอยู่กับภาระกิจ อะไรก็ไม่รู้
"ห้องอันว่างเ้ปล่า เราช่วยกันทำความสะอาด" น้องยังคงพูดต่อไปทั้งน้ำตา น้องคงคิดถึงความยากลำบากในวันที่เริ่มเตรียมห้อง ที่ีมีเพียง ห้องสี่เหลี่ยมแคบๆ ที่เตรียมไว้รองรับเตียงคนไข้ และห้องเล็กๆอีกห้องที่เตรียมไว้สำหรับห้องพักพยาบาล
พวกเรา ไม่ถึง 10 คน ช่วยกัน จัดห้อง โซฟาตัวเดียวตัวนั้น ที่เป็นที่นั่งของพวกเรา ดูมันอ้างว้างดี
เราเตรียมความพร้อมของพวกเรา เราช่วยกันฝึก CPR เขียนข้อกำหนดต่างๆที่เราจะอยู่ด้วยกัน เบิกของใช้สำหรับผู้ป่วย
เราล้มลุกคลุกคลานมาด้วยกัน หลายฝ่ายต่างยื่นมือเข้่ามาช่วยตอกย้ำ ในยามที่เราเกิดข้อผิดพลาด เมื่อไม่รู้จักระบบ ด้วยความที่เราเป็นมือใหม่ แต่....สิ่งเหล่านี้ ทำให้เราแข็งแกร่ง และเข้มแข็ง
"เราต้องจัดงานเลี้ยงให้ใหญ่หน่อย" เสียงของชาวเราเสนอ "เพราะเป็นคนเก่าแก่ ดั้งเดิม" ระยะเวลา สองปี ทำให้น้องกลายเป็นคนเก่าคนแก่ไปเสียแล้ว
ฉันเชิญฝ่ายต่างๆที่ช่วยเหลืองานของเรา ศูนย์ซ่อมเครื่องมือ IT พัสดุ เอ็กซเรย์ ชันสูตร กายภาพ ศูนย์เปล แพทย์ จ่ายกลาง-ซักฟอก
น้องของฉัน กล่าวขอบคุณบุคคลเหล่านั้น ที่ให้การช่วยเหลือและร่วมมือด้วยดี เสมอมา
น้ำตาของน้องๆ พรั่งพรูออกมา ที่ต้องจากกันหลังจากนี้ไป "งานเลี้ยงย่อมต้องมีวันเลิกลา" ที่ผ่านมาและผ่านไป ต้องดีกว่า ต้องดีกว่า.....วันนี้ สิ่งที่เราเลือกแล้ว คือสิ่งที่ดีที่สุด
เวลาสองปี กับไอซียูอุ่นรักแห่งนี้ อาจจะต้องมีการพัฒนาและปรับปรุงไปเรื่อยๆ แต่สิ่งหนึ่งที่ต้องคงไว้และจดจำ คือภาพเก่าๆเดิมๆ ที่เรานั่งล้อมวงกันในห้องแคบๆที่ว่างเปล่า มี....เพียงเราและเราเท่านั้น ที่มีกันและกัน
ทางข้างหน้า ไม่รู้ว่าจะเจอะเจอสิ่งใด แต่.........เราย่อมผ่านมันไปได้ เสมอ ...........
มาหาบรรยากาศเศร้าเคล้าน้ำตาครับ
"งานเลี้ยงต้องมีวันเลิกลา
หลั่งน้ำตาด้วยรอยอาลัย"
คล้องจองกันดี
มิตรภาพอันอบอุ่นและผูกพันจนยากที่จะลืม....
เราควรแสดงความยินดีกับเขาที่เลือกทางเดินไปในทางที่ดีขึ้นนะคะ
ขอบคุณทุกท่านค่ะ
พรุ่งนี้ ต้องดีกว่าค่ะ
งานเลี้ยง..งด...และต้อง...อดทน..ตอนลา...น้ำตาหยด...ตอนพบ...อิสระทางใจ....(คิดถึงเจ้าค่ะ......อย่าลืมป่าเลย์ไลก์ของยายธีนะเจ้าคะ...รออยู่เมื่อถึงวันลาเจ้าค่ะ..ยายธี)