จักกล่าว หญิงอ่อนแอ้น สาวแก่โสภา
ผิวพรรณงาม แต่ปากบอนยามเว้า
สรรหาข้อ คำเคืองสับส่อ
ยุแหย่วุ่น คนใกล้เคียดกัน
มวลพี่น้อง แหนงหน่ายหนีนาง
สรรหาความ ป่วนสังคมวุ่น
ผิดกันย้อน คารมนางแต่ง
คนฮ่วมบ้าน เห็นแล้วหลีกไกล
ครั้งหนึ่ง นางนุ่งซิ่น ผืนก่านลิงลาย
หมาเหลียวเห็น เห่าหอนเหมือนท้วง
เจ้าของเอิ้น เอาหมาให้เซาเห่า
ปากบอน หากล่าวเว้า ว่าเขาป้อยด่านาง
ยกคดี ก่อสร้าง ขึ้นฮอดลุงกวาน *
เขาเสียเงิน แก่ความนางอ้าง
หมดคดีนี้ วางแผนหาใหม่
ใผใผ ก็พ่ายแพ้ เสียให้แก่นาง
ข่าวแผ่ ไปฮอดเจ้า พระยาใหญ่ครองเมือง
ให้เสนา นำนาง ห่างไกลซาวบ้าน
ทุกเรื่อง คำพระยาเว้า นางสอยต้อยต่อ
บ่ให้ ตกฮอดพื้น หาห้อยใส่ไฟ
พระยา ลงโทษให้ ไปซ่อยในครัว
ไปหมกฮำ สู่กินกันเปี้ย
มึงอย่า ไปหาเว้า อาหารกันหล่อย*
ให้ปิด ความลับไว้ อายหน้าไพร่พล
นางอด ทนบ่ได้ เข้าป่าหาลม
ซับซึม นำเทพา ฮักสาลำไม้
ฟังเด้อ! พระยาเมืองนี้ กินฮำเซ้าค่ำ
เฮียมหมก ยอยื่นให้ แลงเซ้าดั่งหมู
ต่อมา กลองใหญ่ก้อง แตกฮ่านเสียงฟาว *
พระยาเมือง สั่งคนหาไม้
มาเจาะสร้าง กลองหลวงแทนที่
เมื่อตี เสียงดั่งคนปากเว้า ฮำฮำ ก้องจากกลอง
หมอโหร ลงเลขตั้ง ตามสั่งพระยาถาม
ทูลว่า มีคนไป ปากลมนำไม้
เสียงกลอง เลยดังเผี้ยน* ฮำฮำ ยามตีหน่ำ
พระยา คิดฮ่ำฮู้ กูควรฆ่าอีปากบอน ซอบแล้ว!
(11 กุมภา 2011)
* ลุงกวาน(บ้าน) – ผู้ใหญ่บ้าน
* หล่อย (ลาว) – ก่อนจะเป็นอัมพาต
* แตกฮ่าน – ร้าวเป็นรอย
* ดังเผี้ยน – ดังผิดปกติ
ไม่มีความเห็น