เบื่อบ้าเลยทำเป็นบ้า

                       ตั้งแต่ไหนแต่ไรแมวซ่าส์เป็นประมาณว่าทำอะไรก็ไม่ค่อยชอบคนประเภทไม่ค่อยอยู่กับร่องกับลอย คือประมาณว่าบ้า "จิตเวช" อะไรประมาณนั้น แต่กลับกลายเป็นสิ่งที่แมวซ่าส์กำลังเป็นในเวลานี้เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายยิ่งหากบุคคลรอบข้างรบกวนยิ่งไปกันใหญ่บางทีแทบคลั่งไม่รู้จะทำไง แย่ฉิบ

                      "ชีวิตแล้วแต่จะคิดจิตก็ร่องลอย"ช่วงเวลานี้มันเป็นอย่างนี้จริงๆแย่โคตรอะไรก็ไม่รู้ เลยมานั่งคิดเออยิ่งช่วยคนอื่นมากลืมตัวเองก็ไม่ดีจึงได้ข้อคิดว่ามองไปหาคนอื่นพึงอย่าลืมตนแค่นี้แหละครับเหนื่อย