ทำไม ? มหาวิทยาลัยต้องบริการวิชาการ

เราผู้ทำหน้าที่ในนามมหาวิทยาลัยเพื่อท้องถิ่น ทำอะไรให้ชาวบ้านเล่าขานอย่างภาคภูมิใจแล้วหรือยัง

       ผมได้มีโอกาสไปร่วมประชุมเชิงปฏิบัติการเพื่อพัฒนาแนวทางการดำเนินงานส่งเสริมสถาบันอุดมศึกษาร่วมสร้างประเทศไทยน่าอยู่ ที่มหาวิทยาลัยราชภัฏอุตรดิตถ์ ซึ่งงานนี้สำนักงานกองทุนสนับสนุนการสร้างเสริมสุขภาพ (สสส.) ให้การสนับสนุนอยู่ และได้เชื่อมโยงไปถึงบทบาทของมหาวิทยาลัยในการให้บริการวิชาการโดยเฉพาะโครงการ 1 มหาวิทยาลัย 1 จังหวัด

       ผมคิด (แบบเห็นแก่ตัว) อยู่ว่างานสอนนักศึกษาเพื่อให้นักศึกษาจบออกไปรับใช้สังคมก็เป็นงานที่ใหญ่หลวงอยู่แล้ว นี่เราจะต้องออกไปบริการวิชาการในพื้นที่ด้วย จะเอาเวลาที่ไหน แต่ภารกิจของมหาวิทยาลัยไม่ใช่สอนหรือผลิตบัณฑิตเท่านั้น เรายังมีวิจัย บริการวิชาการ ทำนุบำรุงศิลปวัฒนธรรมอีกด้วย แล้วเราจะทำอย่างไร คำตอบจาก "อุตรดิตถ์โมเดล" คือทำทุกภาระงานในพื้นที่เดียวกัน ห้องเรียนเป็นส่วนหนึ่งในการถ่ายทอดวิชาการ ชุมชนเป็นห้องทดลองนักศึกษาได้ปฏิบัติจริงเรียนรู้จากของจริง ครูอาจารย์ได้เรียนรู้ได้พัฒนาได้วิจัย ชุมชนมีที่พึงทางวิชาการ ชุมชนมีปัญหาก็จะนึกถึงมหาวิทยาลัย

       หน่วยงานภาครัฐต่าง ๆ ที่กระจายให้บริการวิชาการอยู่ตามตำบล อำเภอ มากมาย เกือบจะทุกความต้องการของชุมชน ทำไมชุมชนไม่ไปขอใช้บริการ คำตอบจากชุมชน กลับเป็นคำถามที่น่าคิดย้อนกลับมาว่า “หน่วยงานเหล่านั้นมี ดอกเตอร์ให้ถามหรือเปล่า”

       เมื่อเป็นเช่นนี้เราผู้ทำหน้าที่ในนามมหาวิทยาลัยเพื่อท้องถิ่นต้องทบทวนแล้วว่าเราทำอะไรให้ชาวบ้านเล่าขานอย่างภาคภูมิใจแล้วหรือยัง

[ขจิต ฝอยทอง]

• เพิ่งกลับมาจากลำปาง
• เสียดายไม่ได้ติดต่ออาจารย์
• เข้าใจว่าอาจารย์ไปงานเดียวกับคุณหมอชาตรีและพี่ภีม

[โสภณ เปียสนิท]

มาอ่านแนวคิดด้านการบริการวิชาการนะครับ

[ประหยัด ช่วยงาน]

สวัสดีครับอาจารย์ขจิต

• ขอบคุณครับที่แวะมาให้กำลังใจ
• แม้ว่าผมจะห่างหายไปนานแต่พอเขียนปุ๊บอาจารย์เข้ามาปั๊บทันทีเลย
• เสียดายอาจารย์มาลำปางแล้วไม่ได้ต้อนรับ

[ประหยัด ช่วยงาน]

สวัสดีครับท่านอาจารย์โสภณ

• ขอบคุณครับที่แวะเข้ามาทักทาย
• พยายามจะเก็บเกี่ยวประเด็นมาถ่ายทอดครับ
• แต่บางครั้งมันก็เหลือแต่ที่โดนใจจริงๆ