SHA : ประสบการณ์และบทเรียนจาก ร.พ.กะพ้อ จ.ปัตตานี
.
เสียงปืนนัดแรก แม้ว่าดังพอที่จะได้ยินถึงโรงพยาบาลกะพ้อ อ.กะพ้อ จ.ปัตตานี แต่ก็ยังมิได้สร้างความตื่นตระหนกให้กับผู้ใด กระทั่งเสียงปืนรัวดังขึ้นอีกหลายนัดหลังจากนั้น บรรดาเจ้าหน้าที่ต่างรับรู้ถึงความผิดปกตินั้น
ต้นเสียงปืนมาจากการที่ว่าการอำเภอและสถานีตำรวจซึ่งอยู่ติดกัน เป็นการปะทะกันระหว่างผู้ก่อการกับเจ้าหน้าที่ เจ้าหน้าที่ของโรงพยาบาลทั้งหมดจากบ้านพักลงมาหลบภัยและเตรียมความพร้อมที่อาคารของโรงพยาบาล การปะทะกันคราวนี้มีเจ้าหน้าที่เสียชีวิตและได้รับบาดเจ็บ
เหตุการณ์นี้ถือเป็นความไม่สงบที่เกิดขึ้นเป็นครั้งแรกในพื้นที่อำเภอกะพ้อ ไม่เพียงสร้างความตระหนกตกใจแก่ประชาชนในพื้นที่เท่านั้น เจ้าหน้าที่ในโรงพยาบาลต่างก็เริ่มเสียขวัญ และเหตุการณ์ที่โรงพยาบาลก็เลวร้ายขึ้นหลังจากนั้นไม่กี่วัน ด้วยถูกผู้ประสงค์ร้ายขู่วางระเบิดโรงพยาบาล
หลังจากแจ้งเหตุกับทางเจ้าหน้าที่แล้ว ก็มีการวางกำลังป้องกันโรงพยาบาลอย่างเหนียวแน่น เจ้าหน้าที่ทั้งหมดที่อาศัยในที่พักของโรงพยาบาล หอบเครื่องนอนย้ายมานอนรวมกันบนอาคารของโรงพยาบาล เพื่อป้องกันภัยที่อาจจะเกิดขึ้น
แม้ว่าเหตุการณ์จะผ่านพ้นไปแล้ว แต่ก็ทำให้ขวัญของเจ้าหน้าที่เสียไปเป็นอันมาก
เหตุการณ์ความไม่สงบที่ส่งผลกระทบต่อเจ้าหน้าที่โรงพยาบาลมิได้หยุดเพียงเท่านั้น เหตุสะเทือนใจเจ้าหน้าที่อย่างรุนแรงคือ การเสียชีวิตของเจ้าหน้าที่โรงพยาบาลจำนวน ๒ คน จากการลอบทำร้ายของผู้ก่อความไม่สงบในพื้นที่ คนแรกเป็นคนงานที่ขยันขันแข็งเอาการเอางาน อีกคนหนึ่งเป็นพยาบาลหนุ่มที่เพิ่งจบมาใหม่ ทั้งคู่ต่างเป็นที่รักใคร่ชอบพอของเจ้าหน้าที่โรงพยาบาลทุกคน
เป็นเพราะอยู่ในพื้นที่ความไม่สงบ โรงพยาบาลจึงต้องตั้งรับให้การรักษาพยาบาลแก่ผู้ถูกทำร้ายจากผู้ก่อการอยู่เป็นประจำ ผู้บาดเจ็บจำนวนไม่น้อยต้องสูญเสียชีวิตไปด้วยไม่สามารถรักษายื้อชีวิตไว้ได้ ขณะที่บางรายก็ที่ยังไม่ถึงฆาตสามารถให้การรักษาต่ออายุชีวิตเอาไว้
แม้ว่าบุคลากรทางการแพทย์พยาบาลจะมิใช่กลุ่มเป้าหมายในการทำร้ายของกลุ่มผู้ก่อความไม่สงบ แต่นั่นก็มิใช่หลักประกันความปลอดภัย หากไม่ระมัดระวังให้ดีพอก็อาจเผลอไปโดนลูกหลงถูกทำร้ายได้ ด้วยวิธีที่ใช้ในการก่อความไม่สงบมีหลากหลายรูปแบบ ดังที่แพทย์ของโรงพยาบาลกะพ้อท่านหนึ่ง ซึ่งอยู่ในเหตุการณ์ปะทะกันบนถนนหลวงเส้นหนึ่งขณะเดินทางออกจากพื้นที่
“ถ้ามีระเบิดทิ้งมาสักลูก รับรองผมไม่รอดแน่...”
แพทย์หนุ่มเล่าให้ฟังถึงเหตุการณ์ในวันนั้น ขณะที่เขากำลังขับรถยนต์ส่วนตัวออกจากพื้นที่ ก่อนถึงที่จุดเหตุเล็กน้อย รถยนต์ตำรวจแซงหน้าเขาไปอย่างรวดเร็ว ก่อนที่จะมีตำรวจโบกรถทุกคันให้จอด แล้วให้ทุกคนลงจากรถลงมานอนหมอบข้างทาง สักพักเสียงปืนก็ระเบิดขึ้นประกายไปจากปลายกระบอกปืนก็เห็นกันอยู่ไม่ไกลจากที่นอนอยู่
แม้ว่าเหตุการณ์ดังกล่าวจะสร้างความตระหนกตกใจ แต่ก็มิได้ทำให้หวาดกลัวมากจนไม่กล้าทำงานต่อในพื้นที่ ความตั้งใจในการทำงานในพื้นที่ก็ไม่ลดลง ความสุขจากการทำงานก็ไม่ได้ลดลง เพียงแต่ต้องเพิ่มความระมัดระวังในการป้องกันตัวเองให้มากขึ้น
...
โปรดติดตามตอนต่อไป...
ความเห็น (3)
บอกได้คำเดียวว่า กล้าหาญ ค่ะ
