4. ปัญหานักเรียนหนีกลับบ้าน

ในบางปัญหา รายละเอียดมันลึกซึ้งกว่าที่เราเข้าใจอยู่

เมื่อวานนี้ เป็นวันประชุมผู้ปกครองนักเรียน ในระหว่างที่ผู้ปกครองนักเรียนเยี่ยมชมนักเรียนแต่ละชั้นอยู่นั้น จู่ ๆ ก็มีเด็กชายคนหนึ่ง ร้องไห้ขึ้นมากระทันหัน ทราบว่า อยากกลับบ้านกับผู้ปกครอง จึงร้องไห้เป็นการใหญ่ ที่ครูสุเล่าเหตุการณ์มานี้ดูเหมือนจะเป็นเรื่องเล็กน้อย ถ้าเกิดกับนักเรียนชั้นอนุบาล หรือ ป.1  แต่ในกรณีนี้คือ เด็กป.5

เด็กถือกระเป๋ากับรองเท้าเตรียมพร้อมที่จะวิ่งกลับบ้าน ครูสุก็สั่งว่าห้ามกลับ เด็กจึงมุดเข้าที่โต๊ะครูและร้องไห้เสียงดัง และกอดขาโต๊ะไว้แน่น ไม่ยอมออกมากว่า 30 นาที พอครูสุบอกว่าหยุดร้องไห้เสีย เพราะวันนี้เราต้องเรียนหนังสือ ปรากฎว่า นักเรียนคนดังกล่าวยกมือปิดหูทันที เหมือนกับไม่อยากได้ยินอะไรทั้งสิ้น และพยายามกรีดร้อง

 

จากการสอบถามทราบว่า ผู้ปกครองไม่ใช่เป็นพ่อแม่ที่แท้จริง และผู้ปกครองก็ตามใจนักเรียนมากเกินไป ซึ่งตรงนี้ที่ทำให้นักเรียนเกิดพฤติกรรมที่ทำตามใจตนเองและก้าวร้าว และจะยอมหยุดพฤติกรรมดังกล่าวเมื่อมีคนมาโอ๋หรือตามใจ

 

ครูสุใช้วิธีคือปล่อยให้ร้องไห้จนหยุด แล้วพยายามดึงออกมาอยู่ที่โล่งแจ้ง และรอให้เด็กหยุดร้องไห้ แล้วจึงชวนคุย โดยพูดเกี่ยวกับหน้าที่ของนักเรียน ความหวังของพ่อแม่ และความเหนื่อยยากของพ่อแม่ในการส่งนักเรียนมาเรียนหนังสือ ซึ่งครูสุต้องใช้เวลาถึงหนึ่งชั่วโมง ที่จะทำให้นักเรียนคนนั้นลุกขึ้นแล้วนำกระเป๋าไปเก็บก่อนจะไปทำกิจกรรมต่าง ๆ ของทางโรงเรียนได้  โดยพยายามที่จะไม่ตำหนิ หรือดุด่า เพราะเด็กจะดีเฟนซ์ ทันที เพราะจากการที่เพื่อนพูดเกี่ยวกับตัวเขาในทางลบปุ๊บ เขาจะด่าเพื่อนทันที ครูสุจึงพยายามให้ออกห่างจากเพื่อนแล้วพูดด้วยเหตุผล และไม่โอ๋เด็กจนเกินไป และพยายามเข้าใจความรู้สึกของเขา สุดท้ายเขาก็เดินไปกินอาหารกลางวันได้ และตอนบ่ายนั้นเอง เขาก็ทำตัวร่าเริง มาพูดคุยกับครูสุ และเล่นกับเพื่อน ๆ ตามปกติ เหมือนปัญหาหนีกลับบ้านไม่เคยเกิดขึ้นกับเขาซะยังงั้น

[บีเวอร์]

เป็นครูนี่ยากจริงๆ ครับ

เห็นด้วยอะ

อิ อิ

[ครูปอ]

สวัสดีค่ะ

ชื่นชมครูสุจริง ๆ ค่ะ