เรื่องเล่า โรงพยาบาลที่เงียบเหงา
แม้เวลาจะผ่านเลยมากว่า 20 ปีแล้ว ฉันยังจำได้ มันเป็นวันที่โชคร้ายมากที่สุดของชีวิตก็ว่าได้
ฉันต้องตกใจตื่นเมื่อได้ยินเสียงคนเรียกบอกว่าไฟไหม้บ้าน ด้วยความตกใจฉันรีบกระโดดลงจากบ้าน ภาพที่เห็นข้างหน้าเป็นน้องสาวคนเล็กที่ตอนนี้มีผ้าขาวๆพันรอบกาย สีขาวโพลนทั้งตัวถูกส่งตัวมากับรถฉุกเฉินของรพ. เพื่อมารักษาต่อที่รพ. จังหวัด ที่ๆฉันได้จากมาเรียนหนังสือ
ภาพต่อมาคือสภาพความเงียบเหงาในโรงพยาบาล... ไม่มีภาพของหมอ พยาบาล...มีเพียงร่างของน้องตอนนี้ไม่ผิดอะไรกับมัมมี่ ฉันยังจำดวงตาของน้องคู่นั้นได้ดี ยังจำเสียงของน้องที่ขาดๆหายๆ " ยายๆพ่อของหนูตายแล้วหรือ....ยายเลี้ยงหนูหน่อยนะ...
ฉันยืนดูน้องอยู่ห่างๆ รู้สึกสับสน จับต้นชนปลายไม่ถูก...บ้านของฉันจะเป็นอย่างไร จะมีอะไรเหลือไว้...เช้านี้ฉันจะไปโรงเรียนดีไหม...ตอนนี้ฉันไม่มีใครเลย...
พอสายๆน้องถูกส่งตัวเข้าห้องไอซียู ฉันไม่กล้าแม้จะไปดูน้องเป็นครั้งสุดท้าย...เราจากลากันอย่างอ้างว้าง...
ภาพอีกต่อมา...ญาติของฉันช่วยกันแบกหามร่างอันไร้วิญญาณไปเผาที่วัดใกล้กับโรงพยาบาล มันผ่านไปอย่างรวดเร็วมาก...แม้แต่กระดูกของน้องยังไม่ได้เอากลับบ้านเลย...
ฉันมาทบทวนดู...เวลาแค่ไม่กี่ปี...
ทำไมถึงมีการปล่อยให้คนไข้เด็ก...จากไปอย่างเงียบเหงาอย่างนี้...ไม่มีแม้ภาพของหมอ พยาบาล มาพูดคุย นี่เป็นโรงพยาบาลในจังหวัดแท้ๆ....
ฉัน...วันนี้ต้องมาทำงานที่มีคนไข้เด็กๆเป็นโรคมะเร็งและก็ทยอยจากไปคนแล้วคนเล่า...ฉันได้แต่หวังว่า... จะมีภาพของ แพทย์ พยาบาลได้มาอยู่ในวาระสุดท้ายของชีวิต ไม่เดียวดายเหมือนเช่นที่ผ่านมา
ความเห็น (12)
น่าเศร้านะ แต่ผ่านมา 20 ปี แล้ว
ปัจจุบันทุกอย่างน่าจะดีขึ้นนะ น้องแดง
เรื่องนี้มันเป็นบทเรียน
เด็กวัยรุ่นที่ผ่านการสูญเสีย ช็อค ตกใจกับเรื่องร้ายๆ แต่มันไม่ได้รับการบำบัด
ทำให้ความเศร้าในใจมันฝังลึก
ถ้าเป็นปัจจุบัน
เราต้องมีทีมบำบัด เหมือนเด็กที่ผ่านการสูญเสียช่วงสึนามิ
ขอฝากเป็นข้อคิดให้ครูที่ดูแลลูกศิษย์ตัวน้อยๆ
อย่าได้ละเลย...ที่จะบำบัดดูแล...
ทุกวันนี้ในโรงพยาบาลของฉัน มีการดูแลจิตใจ เยี่ยมบ้าน
การเล่น การบำบัดด้านจิตใจ...เพื่อเยียวยาคนไข้และพ่อๆแม่ๆที่สูญเสียลูก
น้องแดงคะ เริ่มที่ตัวเรา...น้องแดงจะไม่ให้มีภาพแบบนั้นค่ะ ..ทำไปเรื่อยๆ..วาระสุดท้ายของเด็กๆ ต้องการความอบอุ่น จิตใจเป็นสุข เขาจะได้ไปสบาย ..กุศลที่เราช่วยให้เขาไปสบาย ก็จะทับทวีที่ตัวเรา คนแล้วคยเล่า เห็นหรือไม่ว่า ...เหตุใด น้องแดง..มีลูกที่เรียนเก่ง เป็นคนดีที่น่าภาคภูมิใจ ไม่ทำให้พ่อแม่เสียใจ.. อานิสงส์จากการทำบุญส่วนนี้...จะปรากฎเสมอค่ะ...อย่าได้ท้อถอยในการทำงาน..ให้ทำในสิ่งที่เราคิดว่าดีแล้วและไม่ให้ผู้ใดเดือดร้อน....อย่าหยุดทำความดีนะคะ
พาเอื้องผึ้งมาเยี่ยมให้กำลังใจค่ะ
แด่นางฟ้าใจอารี
สวัสดีค่ะพี่แก้ว
ผ่านมา 20 ปีแต่ยังไม่เลือนหายไปกับกาลเวลาค่ะ
 |
สวัสดีค่ะพี่ครูเตือน
ขอบคุณกำลังใจที่มีให้กันเสมอมา
 |
- เป็นกำลังใจให้นะคะ
- เวลาเห็นความเจ็บป่วยเราอยากพึ่งคุณหมอ พยาบาล
- เวลาเห็นเด็กเกเรเรานึกถึงการดูแลช่วยเหลือจากครู
- ทั้งคุณหมอ คุณครู ล้วนเป็นบุคคลที่เป็นที่พึ่งของทุกๆคนนะคะ
อ่านแล้วน่าเหงานะครับ
ขนาดผียังเหงาเลยนะนี่
- ขออนุญาตเข้ามาอ่านเรื่องราวรันทดใจ
- พร้อมมอบดอกเฮนน่าเป็นกำลังใจจ้ะ
- ขอให้มีกำลังใจสู้กับปัญหาชีวิตทุก ๆ วันนะจ๊ะ
- ขอบคุณจ้ะ
- ผมว่า เดี๋ยวนี้ดีขึ้นนะครับ พี่แดง เพียงแต่ว่า ยังดีไม่พอ ก็ต้องช่วยๆกันต่อไปครับ
เมื่อหลายสิบปีก่อนผมก็เคยไปโรงพยาบาลในยามค่ำคืนเหมือนกันครับผม เงียบและเปล่าดายแบบที่พี่แดงเล่าจริงๆครับ
....เป็นกำลังใจให้ทำวันนี้ให้ดีที่สุดครับ
สวัสดีค่ะ อ. ลำดวน
ขอบคุณที่มาเยี่ยมบันทึกนี้นะคะ
สวัสดีค่ะ ทุกๆท่าน ขอบคูณนะคะที่มาร่วมแชร์
จากอดีตจะสำนึกตลอดว่า ไม่อยากให้มีภาพแบบนี้