ชกครั้งที่ สองก็แพ้อีก
ชกครั้งที่ สองก็แพ้อีก
เกือบจำไม่ได้ว่าชกกับใคร พยายามนึก คิดเพราะเหตุการณ์นั้นเกิดตั้งแต่ปี ๒๕๐๙ ครั้งนี้รู้ตัวล่วงหน้าเกือบสิบห้าวัน มีเวลาซ้อมเต็มที่
ในงานวัดประจำปีที่วัดภาชี เวทีมวยตั้งที่หน้าโรงเรียนวัดภาชี สมัยนั้นท่านครูเนื่อง สนั่นเสียงเป็นครูใหญ่ ความเป็นเด็กคนที่ใกล้ตัวมากที่สุดนอกจากญาคิแล้วครูใหญ่เป็นคนที่มีความหมายต่อชีวิตมากที่สุด
ท่าทางฮึกเหิม มวยก่อนวลาคู่ที่ หนึ่งกำลังเริ่มแล้ว เชิญทุกคนซื้อบัตรผ่านประตูเข้าชมได้...... คุณพ่อห้ามรอดเชือกเวที ซ้อมไว้อย่างดีว่าต้องปีน-กระโดดข้ามชือกเส้นบนสุดขึ้นบนเวที... ฮา....กันลั่นเมื่อผมกระโดดข้ามเชือกไม่พ้น พี่ล่า(นักมวยรุ่นพี่ ต้องอุ้มข้ามเชือกขึ้นไปยืนไหว้คนดูรอบ ๆ เวที
นึกถึงภาพวันนั้น ตื่นเต้นมาก ที่กลางกระบาล ผูกโก๊ะม้วนไว้ให้เล็กที่สุดโดยคุณแม่ทำให้... นวมใหญ่เท่าหัวนักมวยพอดี มันจะยกขึ้นหรือหวา....คนดูทั้งเชียร์ ทั้งชม พูดต่าง ๆ นา....แต่นี่เรามันลูกหัวหน้าค่ายมวยกลัวอะไรว๊ะ....
มันโตกว่าน๊ะปื๊ด ไม่กลัวน๊ะ... อย่าไปสนใจว่ามันจะเรียนชั้นอะไร ออกไปตั้งใจทำสมาธิ ไหว้ครู แล้วลุยเลย... (พี่คำล่า นักมวยรุ่นพี่เป็นพี่เลี้ยงคอยให้กำลังใจ)
กรรมการให้ไหว้ครู ... วันนั้นไม่เคยซ้อมไหว้ครูมาก่อน คิดได้เพียงเดินไปกลางเวที นั่งขัดสมาธิเพชร (คนก็ฮาแล้ว เพราะแทนที่จะนั่งพับเพียบแบบทับส้นเท้าทั้งสองข้าง กลับทำท่าเหมือนเก๋า) กราบสามครั้งเร็ว แล้วเดินกลับมุมทันที
คุณหมอทองปอร์ด หลำวงษา เป็นกรรมการ
ยกหนึ่ง ยกสอง นัวเนียกันไม่มีได้หยุด เพราะเป็นมวยใหม่ทั้งคู่ คงจะไหว้นำ เตะกันเปะปะๆ นึกภาพตัวเองไม่ออกว่าชกแบบมวยวัดหรือเปล่า
ยกที่สาม ยกสุดท้าย ก็มั่วกันเหมือนเดิม
หมดยก กรรมการชูมือให้ หัวแหลม ศิษย์ถนอมศักดิ์ (คู่ชกเป็นเด็กหลังพระนอน ตลาดหัวแลม มาจากโรงเรียนเกียรติกูล อยุธยา)
แพ้อีกตามเคย ไม่รู้ตัวว่าทำไมถึงแพ้ ชกมันอย่างนี้ ได้เหวี่ยงมันล้มตั้งสองครั้ง ตามตัวก็ไม่เจ็บ (แต่เวลาถูกเตะถูกต่อยลืมบอกไป) แล้วแพ้ได้อย่างไง..?
ใครเขาก็บอกว่าต้องแพ้ ตัวมันใหญ่เบอเล่อมึงชนะเขาได้ก็เก่งแล้วไอ้ปื๊ด....
มวยเลิก พ่อให้เดินไปรับค่าตัว ดีใจมากเลย...ได้ตั้งยี่สิบบาท เป็นค่าตัวก้อนแรกในชีวิตที่ได้รับกับมือ
ความเห็น (6)
สงสารนักมวย..
- เป็นประสบการณ์ที่ผมเองไม่เคยมี
- การชกของเด็กตามชนบท
- อาจเป็นเพราะแรงยุ
- อาจเป็นเพราะความอยากได้เงิน
สวัสดีค่ะ
ชกกี่ครั้ง ก็น่ารักทุกครั้ง พบได้ที่ นักเรียนแลกเปลี่ยนสิงคโปร์..ที่พระยาประเสริฐ
ขอบคุณครับ ครู ป.๑ ชีวิตตอนนั้น อยู่กับนักมวยในค่าย จึงถูกหลอมเหล่าด้วยประสบการณ์ชีวิติกแบบหนึ่งครับ
ขอบคุณครับท่านพี่โสภณ
ไม่ใช่เพราะแรงยุ และ อยากได้เงิน มองตัวเองตอนนั้น ก็เป็นเพราะอยากลองและทุกกิจกรรมจะอยู่กินกับมวยรุ่นพี่เป็นสิ่งเล้าที่ทำให้เกิดทัศนคติเชิงบวกของการเป็นนักมวย แต่เมื่อประสบกับปัญหาชีวิตในวงการเซียนแทบเอาชีวิตไม่รอดก็มีครับ
ครูอ้อย มาพบก็ดีใจ กลับจากสิงคโปร์ได้อะไรมาฝากบ้างครับ
ดูแลสุขภาพน๊ะ สวัสดี