มนุษย์เราเอ๋ย

มนุษย์เราเอ๋ย เกิดมาทำไม ตายไปเป็นผี ลูกเมียผัวรัก
นิพานมีสุข อยู่ไยมิไป เขาชักหน้าหนี เขาเหม็นซากผี
ตัณหาหน่วงหนัก หน่วงชักหน่วงไว้ เปื่อยเน่าพุพอง หมู่ญาติพี่น้อง
ฉันไปมิได้ ตัณหาผูกพัน เขาหามเอาไป เขาวางลงไว้
ห่วงนั้นพันผูก ห่วงลูกห่วงหลาน เขานั่งร้องให้ แล้วกลับคืนมา
ห่วงทรัพย์สินศฤงคาร จงสละเสียเถิด อยู่แต่ผู้เดียว ป่าไม้ชายเขียว
จะได้ไปนิพพาน ข้ามพ้นภพสาม เหลียวไม่เห็นใคร เห็นแต่ฝูงแร้ง
ยามหน่มสาวน้อย หน้าตาแช่มช้อย เห็นแต่ฝูงกา เห็นแต่ฝูงหมา
งามแล้วทุกประการ แก่เฒ่าหนังยาน ยื้อแย่งกันกิน ดูน่าสมเพช
แต่ล้วนเครื่องเหม็น เอ็นใหญ่เก้าร้อย กระดูกกูเอ๋ย เรี่ยรายแผ่นดิน
เอ็นน้อยเก้าพัน มันมาทำเข็ญใจ แร้งกาหมากิน เอาเป็นอาหาร
ให้ร้อนให้เย็น เมื่อยขบทั้งตัว เที่ยงคืนสงัด ตื่นขึ้นมินาน
ขนคิ้วก็ขาว นัยน์ตาก็มัว ไม่เห็นลูกหลาน พี่น้องเผ่าพันธุ์
เส้นผมบนหัว ดำแล้วกลับหงอก เห็นแต่นกเค้า จับเจ่าเรียงกัน
หน้าตาเว้าวอก ดูน่าบัดสี เห็นแต่นกแสก ร้องแรกแหกขวัญ
จะนั่งก็โอย จะลุกก็โอย เห็นแต่ฝูงฝี ร้องให้หากัน
เหมือนดอกไม้โรย ไม่มีเกสร มนุษย์เราเอ๋ย อย่าหลงนักเลย
จะเข้าที่นอน พึงสอนภาวนา ไม่มีแก่นสาร อุตส่าทำบุญ
พระอนิจัง พระอนัตตา ค้ำจุนเอาไว้ จะได้ไปสวรรค์
เราท่านเกิดมา รังแต่จะตาย จะได้ทันพระพุทธเจ้า จะได้เข้านิพพาน
ผู้ดีเข็ญใจ ก็ตายเหมือนกัน อะหัง วันทามิ สัพพะโส อะหัง วันทามิ
เงินทองทั้งนั้น มิติดตัวไป นิพพานะปัจจะโย โหตุ