เดินทางไกลไปร่วมอาลัย เกียรติศักดิ์ ม่วงมิตร(นอนเฝ้าหนานเกียรติ) 3.
ทีมจากภาคใต้เรามถึงงานร่วมอาลัย หนานเกีรยติ เจ้าภาพมาถามใถ่ คุณเบิ้มมาเอาใจใส่ ชนเผ่า ล่าหู่ เอาผลไม้มาให้ทาน ทั้งเชิญชวนทานอาหาร แต่พวกเราเตรียมการข้าวยำสำเร็จรูปไว้เต็มอัตรา ได้บอกว่ากับเจ้าภาพเจ้างานว่าไม่ต้องอะไรมากพวกที่มาก็เสมือนเจ้าภาพด้วย
ผู้เขียนเพลินกับ หรีดเคารพศพ ติดตามอ่านชื่อเจ้าของ มีหรีดจากเครือข่ายเยอะจริงๆ นับรวมได้ 53 พวง จึงเก็บภาพบางส่วนมาแบ่งปัน.......
เมื่อคนขับรถพักผ่อนหายเหนื่อย น้องๆพยาบาลและเยาวชนก็อำลาเจ้าภาพ ทิ้งผู้เขียนไว้ในงาน พวกเธอก็กลับบ้านทั้งๆที่ นั่งรถมาหลายชั่วโมงแต่อยู่ไม่นาน แต่ก็เสมือนหนึ่งได้ทำหน้าที่มิตรที่ดีต่อกันในวันพราก....
ผู้เขียนทำตัวให้เป็นกันเองกับเจ้าภาพเดินเข้าในครัว ขอกาแฟ....กาแฟ....ดอยมูเซอ หลายครั้ง หลายหน กระทั้งครั้งจัดค่ายที่ห้วยปลาหลด หนานเกียรติก็เชื้อเชิญให้ผู้เขียนไปลิ้มลองกาแฟอะบาริก้า ดอยมูเซอ แต่เพราะผู้เขียนไม่มีวาสนาได้ลิ้มลองรสกาแฟตามคำเชิญ กาแฟ...เพียงจิบแรกรับรู้ถึงรสชาดหอมอร่อย........
พลันนึกถึงคำพูดหนานเกียรติในคำชวน"บังผมอยากชวนบังไปทำกระบวนการเรื่องการรวมกลุ่มจัดสวัสดิการชุมชน เหมือนที่บังทำที่ปากพะยูน"......
รับปากไว้แล้วแต่ยังไม่ได้ทำ จิบกาแฟเสร็จก็มานั่งพูดคุยกับพี่น้องชาวดอย แลกเปลี่ยนความคิดกัน เบิ้มเข้ามาบอกว่า
"บังคืนนี้นอนกับผมน่ะ"
เรื่องกินเรื่องนอนสำหรับผู้เขียนไม่เป็นปัญหาและไม่เป็นภาระ จนกระทั่งเสร็จสิ้นพิธีการเวลาเกือบเที่ยงคืน เพื่อนของเบิ้มมาชวนไปนอนแต่ผู้เขียนบอกขอนอนเฝ้าหนานเกียรติสักคืน.........
ในป่าเขาเจ็ดยอดพัทลุง ที่เราสมบุกสำบัน นอนคุยกันท่ามกลางสายฝน ด้วยความในการใช้ชีวิต ผิดกันกับคืนนี้ไม่ที่เรานอนด้วยกันแต่ไม่มีคำถามถึงการใช้ชีวิตของผู้เขียน........
น้องหนานครับ น้องอยู่ในใจบังเสมอ
ความเห็น (27)
- สวัสดีครับท่านผู้เฒ่า
- เสียดายๆ ที่ได้เจอกัน
- คิดถึงครับ
- โอกาสหน้าหากขึ้นเหนือเมื่อไรช่วยส่งข่าวให้ผมด้วยนะครับ
- ตอนนี้ขับรถได้เองแล้ว
สวัสดีค่ะท่านวอญ่า.. เป็นสิ่งที่อัศจรรย์ในความเป็นกัลยาณมิตรของ ชาวG2K ที่ไปทั่วประเทศสำหรับคนดี..น้องหนานเกียรติ..
สวัสดีค่ะ
น้องเบิ้มนี่ดีจริงๆนะคะเป็นตัวแทนของน้องหนานเกียรติได้เลยนะนี่
แขกไปใครมาก็ต้อนรับอย่างอบอุ่นเสมอ ( จากการสังเกต)
- ผิดกันกับคืนนี้ เรานอนด้วยกัน แต่ไม่มีคำถามถึงการใช้ชีวิตของผู้เขียน..น้องหนานครับ น้องอยู่ในใจบังเสมอ สะเทือนใจกับคำง่ายๆ ตรงๆ ซึ่งออกมาจากหัวใจของคนที่ผมเชื่อว่าเป็นลูกผู้ชายคนหนึ่งครับ
- และขอบคุณมากๆครับกับเกียรติที่ตัวเองได้รับจากการแวะเยี่ยมเยือน..มิตรภาพยิ่งใหญ่จริงๆครับ
- ฟังท่านวอญ่าเล่าแล้วน้ำตาแทบร่วง เคยผ่านร้อนผ่านหนาว ฝ่าฟันอุปสรรคมาด้วยกัน แล้วน้องหนานเกียรติก็มาด่วนจากไปก่อน
- คนดีที่โลกไม่มีวันลืมจริงๆค่ะ
อ่านแล้วเศร้าๆ
เม้นท์ไม่ออก
ขออนุญาติอ่านอย่างเดียวน่ะบัง
ขอบคุณน่ะค่ะ
กระผมไม่เชื่อว่าพี่หนานเกียรติจบชีวิตไปแล้ว พี่ยังอยู่แน่นหนักในใจเรา
สวัสดีครับน้องสิงห์ คงมีโอกาสไปผูกเปลนอนใต้ถุนบ้าน ชอบบ้านแบบน้องสิงห์มากๆ
แล้วจะแวะไปคารวะครับ
ครับครู รินดา นั่งดูพวงหรีด ก็คิดถึงเจ้าของพวงหรีด หนานเกียรติมีความรักความผูกพันธ์ ท่านเหล่านี้จึงส่งมาเคารพศพ
อ่านบันทึกนี้แล้ว คิดถึงพี่หนานนะคะ
สวัสดีครับ ครูดาหลา
โชคดีมีวาสนาที่ได้มาพบกัน แม้ว่าจะได้สนทนากันน้อยนิด
มีเรื่องเล่าเกี่ยวกับหนานเกียรติมากมายที่อยู่ในใจ
นึกได้จึงมาบอกต่อ
ขอบคุณค่ะ..สะท้อนน้ำใจของกัลยาณมิตรที่มีต่อคนดีของพวกเรา..ชอบภาพนี้ค่ะ..หลานเฌวา น่ารักมาก..ขออนุญาตแต่งภาพให้สดใสขึ้นอีกนิดนะคะ..
จากไฟล์ภาพท่านวอญ่าฯ
สวัสดีค่ะท่าน วอญ่า ผู้เฒ่า..ยายธีมาขอร่วมเดินทางอันแสนไกล..ใน หน้าอินเตอรเนทแม้จะเป็นเพียงโลกมายา..และไม่อาจจะพบพาน..คุณหนานเกียรติ..อีกเลยใน..โลกนี้...เพียงครั้งเดียว..ที่ได้พบท่าน..เรายังอาลัย...กับการการเดินทางครั้งสุดท้ายของท่าน..หนานเกียรติ..คนดี..ที่..ธรรมชาติ..และ สังคม ต้องการ....ยายธีเจ้าค่ะ
ครับน้องหนูรี ผมก็เอาความในใจมาบอกกล่าว ถึงความรู้สึกที่มีต่อหนานเกียรติน่ะครับ
สวัสดีครับคุณเนิ่ม ไปพิษณุโลกหนึ่งคืนไมได้แวะไปหาขออภัยครับ
สวัสดีครับคุณหมอ เพื่อนร่วมทาง
นึกถึงการถอดบทเรียนที่กระบี่ ฟาอ้ายเท่ง นอนนอนด้วยกัน หนานเกียรติไหว้พระก่อนนอน
ผมละหมาดก่อนนอน สนทนาธรรม สนทนางาน ยังจำได้ดี
ขอบคุณ คุณพี่ใหญ่ ที่ช่วยแต่งภาพให้สวยงาม
สวัสดีครับยายธี มาส่งหนานเกียรติเดินทางครั้งสุดท้ายครับ
ความรู้สึกนี้เคยเกิดขึ้นกับกระติกคะ
ไปนอนเฝ้าเพื่อน โดยที่เพื่อนไม่สามาถลุกขึ้นมานั่งคุยกับเราได้
ใช่ครับคุณกระติก เป็นความรู้สึกอยากให้เขามา ...แต่เขาไม่มา
พี่ับังคะ
ประทับใจมากกับประโยคที่ว่า "น้องหนานครับ น้องอยู่ในใจบังเสมอ"
ในการสูญเสียครั้งนี้ ทำให้เกิดความงามขึ้นอีกมากมายค่ะ
พี่หนานเกียรติอยู่ในใจใครอีกหลายๆ คน แน่นอนค่ะ หนูก็เป็น 1 ในนั้น
สวัสดีครับท่านพ่อเฒ่า วอญ่า ที่เคารพ
กระผมและภรรยา พอทราบข่าวจากคุณครูคิม เราตกใจกันอย่างมาก นำข่าวมาบอกเด็ก ๆ ที่เคยนั่งฟังคุณครูคิมและพี่หนานเกียรติมาอบรมสั่งสอนให้เป็นคนดี เด็กดี เราทั้งบ้านเงียบงันกันไปห้วงขณะ ขอบอกตามตรงเลยครับว่ายอมรับไม่ได้กับข่าวการจากไปของพี่หนานเกียรติเช่นนี้ เสียใจมากครับ เพราะดั่งคุ้นเคยทางจิตวิญาณกันแนบแน่น
ในวันส่งสู่สวรรค์ กระผมมีภารกิจพาเด็กไปแข่งจักรยานที่กำแพงเพชร ช่วงยามเย็น นั่งนึกถึงคุณครูคิม และนึกประหนึ่งใจเดียวกัน ว่าท่านพ่อเฒ่าเกลอคุณครูต้องมาด้วย
สงสารมากครับ สาสารลูกสาวพี่หนานเกียรติ เคยเป็นเพื่อนเล่นกับลูกสาวกระผมในช่วงวันที่พบกัน บอกลูกว่า หนูจำน้องคนนั้นได้ไหม ที่พ่อเขามารับรถจักรยานที่บ้าน มากับคุณครูคิม พ่อน้องเขาเสียชีวิตแล้ว
เราทั้งบ้านเงียบงัน เด็กจักรยานที่นั่งฟังตกใจยิ่ง
พี่หนานเกียรติได้ไปรอกระผมที่ที่หนึ่งในดินแดนอันแสนไกล ไกลมาก วันหนึ่งกระผมก็คงตามไปด้วยเช่นกัน แต่สิ่งที่พี่ยังอยู่ข้างกายในใจเรา คือความดีที่พี่ทำ นั้นคือสิ่งที่ดำรงอยู่ในใจเราครับ
สงสารมากครับ สงสารลูกสาวเฌวา สงสารใจเธอขอรับ
สงสารเจ้าลูกน้อยรอคอยพ่อ
หัวอกหนอใครจะรู้ผู้ห่างหาย
เล่านิทานทุกค่ำคืนมิห่างกาย
ดาวเรียงรายในความฝันราตรีกาล
กาลนี้กลับทรยศหรือหักหลัง
พรากชีพยั้งอย่าคงอยู่ให้รู้หมาย
ที่นอนพ่อหนานเกียรติยังเดียวดาว
ตะวันฉายพ่อของหนูมิคืนคอน
กัมปนาทฟาดสะบั้นหักโค่นล้ม
พ่อลงก้มจูบผืนดินโอบท้องฟ้า
ใบไม้ร่วงปลิวละล่องจบเจรจา
ผู้นำพารากไม้ใหญ่ให้คืนดง
โอ้โอโอ้..โอละเห่..เอิ่งเอิงเอย...
เจ้านิ่งเฉยยามพ่ออุ้มกอดกล่อมน้อย
ใจคือลูกลูกคือกายที่เฝ้าคอย
พ่อครูดอย..พ่อจ๋าพ่อ...พ่อเฌวา
สวัสดีครับน้องมะปราง พักนี้ มีอะไรในใจก็นำมารำลึกนึกถึง
ยางความรู้ตอนอยู่ด้วยกันยังไม่ได้บอก
นึกออกก็เล่ามาตามที่อยากบอก
ขอบคุณ คุณเนิ่ม ภูศรี ที่นำกวีมาเติมเต็ม
อาลัยหนานเกีรยติที่ทุกคนล้วนได้สัมผัสพบปะพูดคุยกับหนานเกียรติแล้ว
อยากที่จะลืมเลือน
อยากจะคิดว่าสิ่งนี้คือธรรมชาติ เขากำหนดมาให้อยู่เพียงแค่นี้... แต่ก็ปลงไม่ตก
ยิ่งเห็นรูปเฌวา ก็ยิ่งทุกข์เพราะความสงสารค่ะ
ยิ่งอ่านงานเขา และเห็นรูปคุณหนานเกียรติ ก็ยิ่งทุกข์เพราะความสงสารเหมือนกัน
เขาคงอยากอยู่กับครอบครัวที่รักยิ่งนะคะ
เรียน แม่หว้า...ไม่ได้กลับเข้ามาบันทึกร่วมปี วันนี เมื่อปีก่อน เกิดการสูญเสียเพื่อนที่เป็นมากกว่าเพื่อน จึงกลับมา"พรวน"บันทึก
พบแม่หว้าเข้ามาทัก ตั้งแต่ปี ห้าสี่ ก็ดีใจ
จึงรีบตอบความเห็นแม่หว้าด้วยอารมณ์ อลัยที่แสนคิดถึง