วันแม่..แต่พูดเรื่องลูก
ชีวิตของผู้เขียน ตอนเล็กๆได้อยู่กับแม่น้อยมาก เพราะพ่อแม่แยกทางกัน ผู้เขียนเป็นคนที่พ่อเลือกไปอยู่ด้วย (อยู่กับพ่อ 2 คน กับแม่ 2 คน ) เพราะพ่อเป็นคนเกาะสมุย จึงเติบโตอยู่กับปู่-ย่า ต้นมะพร้าว และชายทะเล ความสุขที่นั่นมันก็มีในระดับสูงสุด แต่ยังโหยหาอ้อมอกแม่..ตอนเลือกเรียนครู..สอบได้ที่ ว.ค.(วิทยาลัยครู สมัยนั้น)สุราษฎร์ธานี แต่เขาส่งมาเรียนที่ ว.ค. นครศรีธรรมราช ปีที่สองเขาเรียกกลับ แต่ขอเรียนต่อที่นี่ เพราะใจอยากไปหาแม่ เรียนจบได้ทำงานที่นครศรีธรรมราช จึงกลับมาอยู่กับแม่ และได้ดูแลแม่จนปัจจุบันนี้
วันแม่ปีนี้จึงอยากพูดเรื่องลูก เพราะลูกเป็นที่สุดของคนเป็นแม่ ผู้เขียนมีลูกสองคน คนแรก "พี่กานต์" คนที่สอง "นายกวาง" ตอนท้องพี่กานต์ ไม่รู้อะไรเลย อยู่บ้านพักครู ไม่มีญาติผู้ใหญ่มาอยู่ด้วย ไม่ใฝ่หาความรู้เลย ขาดประสบการณ์ อยากกินอะไรก็จะกิน ของที่ชอบคือน้ำแข็ง ชอบกินมากๆ วันๆไม่อยากกินอะไรเลย ซื้อน้ำแข็งมาเก็บไว้กินตอนกลางคืนด้วย (อาจมีผลเสียต่อลูก) ตอนคลอดพี่กานต์ผู้เขียนคลอดโดยวิธีธรรมชาติ ปวดท้องตั้งแต่ตอนกลางคืนของวันศุกร์ ช่วงนั้นเป็นเดือน 12 ซึ่งเป็นฤดูฝนของภาคใต้ คืนนั้นฝนตกหนัก ไฟดับ หารถรับจ้างไปโรงพยาบาลยากมาก เพราะโรงพยาบาลอยู่ห่างไกล ( 25 กม.) ผู้เขียนเจ็บท้องตลอดเวลา หมอบอกว่าคลอดยากมาก เด็กตัวโต หมอต้องใช้ยาเร่ง ใช้เครื่องมือ.....(ไม่แน่ใจ) และมาคลอดจริงในตอนใกล้รุ่งของวันจันทร์ ( 3 คืน) ได้ยินนางพยาบาลบอกว่ามีสายสะดือพันคอ เด็กไม่ร้อง หมอและนางพยาบาลช่วยกันชุลมุน เมื่อได้ยินเด็กร้อง หมอจึงกลับมาดูแลผู้เขียนอีกครั้ง ตอนเช้าลูกเกร็ง ต้องพาเข้าตู้อบ หลังจากนั้นหมออนุญาตให้แม่กลับบ้านได้แต่ลูกต้องอยู่ในตู้ต่ออีก 1 เดือน ผู้เขียนก็ต้องไปโรงพยาบาลทุกวัน ดูลูกทางกระจกบ้าง บางครั้งเขาก็ให้เข้าไปดูได้ ครบ 1 เดือน พี่กานต์ก็ได้มาบ้าน สังเกตที่ศีรษะของลูกด้านหลังเป็นรอยลึกยาว เอานิ้วชี้วางลงไปได้พอดี เข้าใจว่าคงเป็นรอยเครื่องมือที่เขาจับดึงออกมา พี่กานต์เป็นเด็กเลี้ยงยาก งอแง เจ็บป่วยบ่อยๆ ที่สำคัญคือเขาเป็นโรคชัก ผู้เขียนต้องคอยดูแลและระมัดระวังตลอดเวลา แต่เขาโชคดีที่มีอาของเขาสองคนมาช่วยดูแลตอนกลางวัน ผู้เขียนกับพ่อของเขากังวลกลัวลูกเรียนไม่ได้ พาไปหาหมอที่ดีที่สุด แต่กลัวว่าไปโรงพยาบาลบ่อยๆจะมีปัญหาเรื่องงาน จึงไปหาหมอที่คลีนิค หมอโรคชักโดยเฉพาะ ลูกชักเกือบทุกเดือนจนอายุ 10 เดือน แล้วมา ชัก อีกตอนสอบเข้า ม. 1 สอบเข้าเรียน มหาลัย ตอนสอบเข้าทำงาน และครั้งสุดท้ายตอนทำงานครบ 1 ปี เขาประเมินผลงาน คงเครียดกลัวเขาไม่ต่อสัญญา ชักในที่ทำงาน เขานำส่งโรงพยาบาล พบว่ามีเนื้องอกในสมอง ปัจจุบันเขาได้รับการผ่าตัดเรียบร้อย
พี่กานต์จึงเป็นศูนย์รวมของความรักและความห่วงใย แต่เขาไม่เคยตกใจ เขาไม่กลัวและสามารถอยู่กับโรคประจำตัวของเขาได้ ปัจจุบันเขาเรียนจบปริญญาโท เป็นนักวิชาการใน ม.ส.ธ. มีความหวังจะสอบเข้าเรียนต่อป. เอก อีกครั้ง ในปีนี้
น้องกวาง ผู้เขียนคลอดโดยการผ่า เขาจึงไม่มีปัญหาเรื่องสุขภาพ ไม่ค่อยเจ็บป่วย เลี้ยงง่าย ยายเลี้ยงเขาแบบเด็กสมัยก่อนๆ ปล่อยให้เล่นดินเล่นทราย ซุกซนตามประสาผู้ชาย อยู่กับพี่ แม่ ยาย น้องกวางจึงพูดว่า "ค่ะ" ทุกครั้ง ญาติพี่น้องเขาชอบกันใหญ่ แต่ผู้เขียนกลัวเขาเป็นตุ๊ด จึงต้องคอยสอนให้พูดให้ถูกต้อง เขาเป็นคนชอบเล่นคอมพิวเตอร์ เล่นเกมตั้งแต่เล็กๆจนสายตาสั้นมากๆ ปัจจุบันเขากำลังเรียนปริญญาโท ที่มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีพระจอมเกล้าธนบุรี
พี่กับน้องเขาพักอยู่ด้วยกันที่ฝั่งธน พี่กานต์เขายอมเดินไปทำงานไกลเพราะไม่อยากอยู่คนเดียว เขารักกันดูแลและคอยห่วงใยซึ่งกันและกัน น้องกวางจะเรียกพี่สาวเขาว่า "น้อง" แทนตัวเองว่า"พี่" เขาตัวโต สูงกว่าพี่ ไปไหนคนอื่นๆจะเข้าใจว่า เขาเป็นพี่ ผู้เขียนจึงคลายความกังวลกับสุขภาพของพี่กานต์
ทั้งสองคนเขารักแม่มาก เมื่อแม่มีโอกาสไปหา หรือเขากลับบ้าน เขาจะกอด หอมแก้ม หอมแล้วหอมอีก นอนกอดไม่ยอมห่าง จนพ่อเขาอยากให้ลูกทำบ้าง ลูกก็หอมสักครั้ง แล้วหยุด พ่อเขาน้อยใจ (อิๆๆ) เขารักจนผู้เขียนมีความภาคภูมิใจ ที่ได้เลี้ยงดูลูกมาอย่างดี ให้ความรักความอบอุ่น และเงินทองตามฐานะ ไม่เคยให้ลูกเดือดร้อน ตั้งใจเรียนอย่างเดียว ผลบุญที่ผู้เขียนได้รับคือ ความเป็นคนดี มีความรับผิดชอบ และมีจิตสำนึกที่ดี ของลูกทั้งสองคน
ความคาดหวังของผู้เขียน คือลูกเป็นคนดี เลี้ยงตนเองได้ ไม่เป็นภาระของสังคม และสามารถแบ่งปันและช่วยเหลือสังคมได้ตามความถนัดของเขา
ความเห็น (20)
โหยชีวิตเราคล้ายๆกันเลยเนอะพ่อแม่แยกทางกัน ครูกายก็เลือกที่จะอยู่กับคุณพ่อเหมือนกันค่ะ
แต่ตอนนี้ก็ต้องมาอยู่ดูแลคุณแม่ และเลี้ยงดูลูกคนเดียวเพราะหย่ากับพ่อเขามาเกือบสิบปีแล้วค่ะ
สวัสดีค่ะพี่ครู
- คริ...คริ...
- อารมณ์เดียวกันเลยคร้า วันแม่ แต่พูดถึงลูก
- ลูกของเรา ใครจะว่าอย่างไร แต่เราก็รักของเรา เห็นเขาเป็นเด็กน้อยของเราเสมอ
- ร่วมภูมิใจด้วยกับพี่ครูนะคะ ขอให้พี่กานต์ได้ใช้คำ ดอกเตอร์นำหน้า อย่างที่หวังถึงเวลานั้นอย่าลืมนำมาบอกกล่าวให้ได้ชื่นชมนะคะ
- ขอบพระคุณที่แบ่งปันเรื่องราวความรัก ความอบอุ่น ของครอบครัวคร้า
ขอบคุณค่ะน้องถาวร ลูกไม่ดื้อ เป็นคนดี ถือเป็นรางวัลสูงสุดของชีวิตค่ะ
ขอบคุณมาลัยดอกมะลิ สวยงามมากค่ะ
สวัสดีค่ะน้องกาย
ชีวิตเราคล้ายกันจริงด้วย เพราะพี่ก็โชคดีที่ได้เลี้ยงลูกคนเดียว ความรักจึงไม่มีคนมาแย่ง ปัจจุบันพ่อเขาเริ่มอิจฉาแล้วค่ะ อิๆๆ
ก็ลูกเป็นทุกสิ่งของเรา มีเทศกาลใดๆเราก็ชอบพูดชอบเล่า ยิ่งเขาประสบผลสำเร็จ แม้ใครจะเห็นว่าเล็กน้อย แต่ก็เป็นเรื่องใหญ่โต และภูมิใจที่คนเป็นแม่เช่นเราสามารถเลี้ยงเขาให้เป็นคนดีได้
ขอบคุณสำหรับกำลังใจให้พี่กานต์ค่ะ
ขออนุญาตปรบมือให้คุณแม่และคุณลูก....มอบดอกไม้กำลังใจให้คุณ krusorn ค่ะ
แม่จำทุกเหตุการณ์ที่เกี่ยวกับลูกได้หมดเลยนะคะ นี่เเหละ..ความรักของแม่
ชื่นชมนะคะที่ครูสอนเลี้ยงลูกได้ดี ลูกมีความก้าวหน้าในหน้าที่การงาน
ปรมมือให้ครอบครัวอบอุ่นค่ะ
ขอบคุณค่ะ ยังไม่ถึงเส้นชัยเลยค่ะ จะรอฟังเสียงปรบมือเมื่อถึงวันนั้นค่ะ
ขอบคุณค่ะคุณครู
ในโลกนี้ไม่มีความรักใดจะยิ่งใหญ่กว่าความรักของแม่ที่มีต่อลูกค่ะ
สวัสดีค่ะ
ขอชื่นชมความรักที่ยิ่งใหญ่ของแม่ที่มีต่อลูกค่ะ
*** ชื่นชมคุณแม่คนเก่งค่ะ
ขอบคุณมากๆที่ให้กำลังใจค่ะ เต็มที่และเต็มความสามารถในหน้าที่นี้ค่ะ
ผลลัพท์คือความรักจากลูก เป็นรางวัลที่ยิ่งใหญ่ค่ะ
ของพี่ครูสำเร็จไป หลายขั้นแล้ว
ของติกรออีกหลายขั้น กว่าจะโต ทำงานเลี้ยงตัวเองได้
ไม่เป็นไร แม่พร้อมที่จะรอ.....
สำหรับแม่แล้ว ลูกน่ารักเสมอ
ขอบคุณสำหรับความรู้สึกดีๆ ที่นำมาแบ่งปันคะ
สวัสดีค่ะน้องกระติก
- ลูก..ถึงอย่างไรเราก็ยังเห็นเป็นเด็กๆที่ต้องเลี้ยงดู และคอยเป็นห่วงตลอดเวลา เขาไม่รับโทร.ศัพท์ตามเวลา เราก็ตกใจ กังวลใจ ลูกกลับมาถึงบ้านพักของเขา แล้วทั้งสองคน เราจึงนอนหลับ ก็มีลูกเป็นทุกสิ่งทุกอย่างของเรา ทรัพย์สมบัติที่ล้ำค่า ดีใจที่มีเขาทั้งสองคน ค่ะ
ฟังเรื่องคุณกานต์ แล้ว ประทับใจคะ เข้มแข็งมาก
พี่กานต์จึงเป็นศูนย์รวมของความรักและความห่วงใย แต่เขาไม่เคยตกใจ เขาไม่กลัวและสามารถอยู่กับโรคประจำตัวของเขาได้
ขอบคุณสำหรับกำลังใจค่ะ
- อ่านด้วยความซาบซึ้งใจ..ในความรักความผูกพันธ์ของครอบครัว ลูกเป็นที่สุดในชีวิตพ่อและแม่นะคะพี่ครู
- กำลังนึกค่ะว่าทำไมช่างเหมือนกันจริงๆ..จนเดี๋ยวนี้แม้จะอยู่ไกลกัน แต่ก็คุยกันทุกวัน
- ลูกสาวจะเหมือนคุณพ่อมากกว่าทั้งบุคคลิก นิสัย ลูกชายเหมือนติ๋มค่ะพี่ครู อิอิ