ในเย็นวันที่เลิกงาน ฝนก็ได้เทกระหน่ำลงมา แต่คงรอให้ฝนหยุดไม่ได้ต้องไปรับลูกนี่ก็ใกล้ 6 โมงแล้ว ...เดินมาที่ลานจอดรถ...ในใจก็สาธุ อย่าให้มีใครมาจอดรถขวางจนรถออกไม่ได้เลย ...แต่สิ่งที่ภาวนาก็ไม่เป็นจริง ...รถคันนั้นใหญ่มากๆ...ทำไงดี ฝนก็ตก ...มืออีกข้างกางร่ม...ขณะเดียวกันก็พยายามผลักรถคันนั้น...ผลักแล้วผลักอีก...ไม่ได้ผล...ฉันจะต้องรีบนะ มันมืดแล้ว...
แล้วฝนตกอย่างนี้ใครจะมาช่วยเข็น...โทรไปที่เสียงตามสายให้เขาประกาศ ก็ยังไม่มา แต่ใช่ว่าจะโชคร้าย เมื่อคนใจดี 2 ท่านมาช่วย...ไชโยเราได้ไปรับลูกแล้ว...
ด้วยการยกมือไหว้งามๆ...ซึ้งใจจริงๆๆๆ...การทำดีไม่เคยสิ้นสูญ...ฉันจะทำดีต่อๆไป เพราะเมื่อเราเข้าตาจนก็ยังมีคนดีๆแวะเวียนมาให้เราชื่นใจ...
เขาคงจะคิดให้มากๆ กับการจอดรถคันที่ใหญ่ๆปิดท้ายคนอื่น...