งานคือชีวิต ชีวิตคืองาน( ตอนที่๒ )
การที่คนทำงานได้มีโอกาสได้สนทนาและ แลกเปลี่ยน ประสบการณ์ผ่านเรื่องเล่า ผ่านชีวิตจริง จากงานที่ทำจริง เห็นของจริง ได้เรียนรู้ ความคิด วิธีคิดของเพื่อนๆ และเมื่อนำมาเชื่อมโยงกับแนวคิด หรือ หลักการแล้วเราจะเข้าใจได้อย่างชัดเจน และความเข้าใจนี้จะฝังอยู่ในใจต่อไปอย่างนานแสนนานคล้ายๆกับเป็นความรู้ที่ค้นพบได้ด้วยตนเอง เกิดความภาคภูมิใจ ในความรู้และความคิดที่ผุดบังเกิดมาในครั้งนี้
ในคืนนั้นจึงเป็นค่ำคืนที่วงสนทนามีแรงบันดาลใจ และเชื่อมพลังระหว่างคนทำงานได้เป็นอย่างดี
น้อง หมอ คนหนึ่ง ได้เปิดใจในวงสนทนาว่า ตอนหนึ่งว่า
“ แต่ก่อนผมไม่เข้าใจ และไม่ได้ทำเรื่องคุณภาพเลยครับ วันๆก็ตรวจคนไข้ ไม่ได้มายุ่งเกี่ยวอะไรเลย และไม่เข้าใจด้วยว่าเป็นอย่างไร?
“ วันนี้ครับ ผมคิดว่าผมเข้าใจมากขึ้น และคิดว่าเป็นสิ่งที่ดีสำหรับการทำงานของพวกเรา ผมสัญญาว่าผมจะมาช่วยทำเรื่องคุณภาพให้กับโรงพยาบาลครับ”
นี่คือผลจาการใช้พลังในเชิงนุ่มนวลและการสร้างความเข้าใจในตัวตนของคนทำงาน
ทุกๆกิจกรรมจะค่อยๆเปลี่ยนแปลง ความรู้สึก ค่อยเปลี่ยนแปลง ความรู้ และค่อยๆเปลี่ยนใจคนทำงานให้เห็นคุณค่าของงานที่ทำ มีความภูมิใจในงานที่รับผิดชอบอย่างเต็มเปี่ยม
และในวันสุดท้ายของการประชุม เมื่อผู้แทนกลุ่มได้ออกมาแสดงความรู้สึกของการเรียนรู้
“ เพื่อนๆที่มาใน ครั้งนี้ครับ ถึงแม้ว่าบางคนจะมาเพราะถูกเลือกให้มา บังคับให้มา หรือบางคนก็มาเพราะความเต็มใจ อย่างไรก็ตาม ผมเพียงขอให้รับรู้ว่า นี่เป็นความภาคภูมิใจอย่างที่สุดของเรา ที่ได้มาร่วมกันเรียนรู้ในครั้งนี้ c]t เราจะกลายเป็นผู้ที่มีคุณค่าในการพัฒนาคุณภาพสำหรับองค์กรของเราต่อไป..”
เมื่อคนทำงานร่วมพลังกัน สานพลังกัน และสามารถส่งผ่านแรงบันดาลใจไปสุู่เป้าหมายหรืออุดมการณ์ของชีวิตได้แล้ว ทุกสิ่งทุกอย่างก็ไม่ยากเกินฝัน
และก่อนจากกันอีกครั้งหนึ่ง ที่น้องหมอคนนั้นเข้ามาหาพร้อมกับบอกว่า
“ อาจารย์ครับ ผมอยากจะบอกอะไรสักอย่างให้อาจารย์ได้รับรู้.. ก่อนที่จะมาประชุมครั้งนี้ ผมคิดว่าผมเป็นคนหนึ่งที่ทำหน้าที่แค่คนรักษาผู้ป่วย......แต่หลังจากวันนี้เป็นต้นไปผมคิดว่าผมจะเป็นหมอที่สมบูรณ์ครับ..”
เรื่องที่ว่ายากๆ ..ก็มีความเป็นไปได้อย่างไม่น่าเชื่อ
งานคือชีวิต..ชีวิตคืองาน สามารถบูรณาการเข้ากันได้อย่างแนบสนิทและมีความสุขได้อย่างนี้ แบบง่ายๆ
สวัสดีคะ
ความเห็น (2)
สวัสดีครับ
มีเพื่อนทำงานที่โรงพยาบาล
พูดถึง HA แล้วกะอักกระอ่วน
แต่ถ้ามาอ่านบันทึก 2 บันทึกของแม่ต้อย
ผมคิดว่าน่าจะมีความสุขกับ HA
เพราะเป็นสิ่งที่ทุกคนมี และปฏิบัติ
ต่อผู้รับบริการ และด้วยหัวใจความเป็นมนุษย์อยู่แล้วนะครับ
สวัสดีคะ
อ่านแล้วดีใจมากๆคะ การไปสุ่เป้าหมายที่จะเป็นคนคุณภาพ มีหนทางหลายๆทางบูรณาการกันคะ
ขอบคุณคะ ที่มาให้กำลังใจ