ขำ .. ขำ ..รู้ได้ไงว่าเป็นครู >>> ครูน้อย

คุณครูท่านหนึ่งไปตลาดเพื่อซื้อผลไม้ในวันหยุดสุดสัปดาห์ 
จึงแวะเข้าแผงผลไม้ที่มีคนขายเป็นหนุ่มวัยรุ่น หลังจากเลือกซื้อผลไม้ 
ต่อราคาจนจ่ายตังค์เรียบร้อย หนุ่มคนขายผลไม้ก็ถามว่า

คนขาย: น้าเป็นครูสอนหนังสือใช่ปะ­

 คุณครูผู้หญิงคนนั้นก็งง หันมาสำรวจตนเอง นุ่งกางเกงยีนส์ ใส่เสื้อยืด 
ผมก็ไม่ได้ยกกระบัง แต่งตัวก็ออกจะเป็นวัยรุ่น บัตรข้าราชการครูก็ไม่ได้โชว์ แล้วรู้ได้ไงว่าเราเป็นครู...

คุณครู:           เธอรู้ได้ไงว่าฉันเป็นครู เคยเรียนกับฉันเหรอ


คนขาย:          เปล่าครับ ไม่เคยเรียน แล้วก็เพิ่งเห็นหน้าน้าวันนี้เป็นครั้งแรกนั่นแหละ


คุณครู:           อ้าวแล้วรู้ได้ไงว่าเป็นครู


คนขาย:          ก็ตอนที่น้าซื้อผลไม้ น้าบอกว่า เลือกให้หน่อยสิ เอามะม่วงมันให้ ๑ กิโล 
เอามันๆ นะ ส้ม ๒ กิโล เอาอมเปรี้ยวหน่อยไม่เอาหวาน มะละกอ ๑ ลูก เอาแบบให้มันสุกกินได้ในวันมะรืน

  แล้วก็แอปเปิ้ลลูกสวยๆ ให้ ๔ ลูก จะเอาไว้ใส่บาตร เลือกให้ดีๆ นะ เข้าใจไหม­ ไอ้ ‘เข้าใจไหม­’ ตอนท้ายๆ เนี่ยผมคุ้นๆ ครูแหงๆ

[ไอดิน-กลิ่นไม้]

•  หนุ่มวัยรุ่นคนขาย นี่ดูเป็นคนช่างสังเกต และมีความสามารถในการวิเคราะห์ความสัมพันธ์นะคะ (ความสัมพันธ์ระหว่างลักษณะของคำพูดกับอาชีพ)  
• เสียดายที่ขาดศิลปะในการขายไปหน่อย คือ ไม่รู้จักพูดจาให้ลูกค้าพอใจ ลูกค้าออกแต่งตัววัยรุ่น (นุ่งกางเกงยีนส์ ใส่เสื้อยืด) แทนที่จะเรียก "พี่" แต่กลับเรียก "น้า"
• ตัวเองเคยมีประสบการณ์เมื่อไม่นานมานี้ ที่คนขับแท็กซี่ชาวกทม. (เขตมีนบุรี) อายุสัก 34-37 ปี ทายว่าเป็นครู พอถามว่า ดูจากอะไร เขาบอกว่า ไม่เคยเห็นใครพูดอย่างพี่ (นี่คนนี้มีศิลปะในการให้บริการ คือ รู้จักใช้สรรพนามให้ผู้รับบริการพอใจ จริงๆ แล้วตามวัยและการแต่งตัว เขาสามารถเรียกเราว่า "น้า" ได้) พูดยังไงคะ "พูดชัด ครับ" ความหมายก็คือ ออกเสียง "ร" และคำควบกล้ำชัดเจน นั่นเอง
• ปัจจุบัน ครูอาจารย์รุ่นหลัง ละเลยในเรื่องนี้กันมาก นักศึกษาไม่ต้องพูดถึง เกือบ 100 % ที่พูดไม่มีเสียง "ร" และ "เสียงคำควบกล้ำ" พอเรามีเลยกลายเป็นคนแปลกไป   

[บีเวอร์]

5555 เข้าใจได้เลยครับ

[ครูน้อย]

ขอขอบคุณ ท่านอาจารย์ ผศ.วิไล แผงศรี ที่ช่วยแชร์ประการณ์จริงค่ะ ประทับใจมากค่ะ