หนึ่งเดือนแห่งการอพยพ...(1)

ยังจำได้ที่ครอบครัวเราได้พากันไปประชุมออร์โธที่พัทยาของมี้มี้ตั้งแต่วันที่ 20 ตุลาคม 2554 ด้วยความมั่นใจพอสมควรว่าน้ำไม่น่าจะท่วมบ้านเรา...

ผ่านไปสองวัน ได้ข่าวว่าบ้านเพื่อนที่อยู่แถวกาญจนาภิเษก มีน้องน้ำมาเยือนถึงโรงรถ ทำให้เรากระวนกระวายว่าน้องช่างเดินทางอย่างไรถึงได้มาเร็วปานนี้...

รุ่งขึ้นป๊ามี้คีนจึงตัดสินใจรีบกลับบ้านกัน หลังมี้มี้ประชุมเสร็จตอนเที่ยง...ระหว่างขับรถไป เราก็วางแผนว่าต้องรีบเก็บของกัน และติดต่อหาช่างมาช่วยป้องกันบ้าน แต่จะหาได้ไหมนะ ในช่วงที่มีแต่คนต้องการบริการเฉกเช่นเดียวกับเรา...

ท้ายที่สุด โชคดีที่มีช่างเจ้าหนึ่งทำในหมู่บ้าน และรับปากมาทำให้เราในวันรุ่งขึ้น เราช่วยกันแพ็คของเสร็จในคืนเดียว พร้อมใจตุ๊มๆ ต่อมๆ ว่าช่างจะเบี้ยวไหมนะ...

สิ่งที่เราตัดสินใจทำกันนั้น ไม่มีทางเลือก เพราะไม่มีวัสดุอื่นใด นอกจากวีว่าบอร์ดที่ช่างหามาได้ และปิดทุกบานประตู หน้าต่าง ให้แก่บ้านเรา...หมดไปหมื่นบาท

ทุกอย่างเสร็จสิ้นในวันรุ่งขึ้น ทั้งการซีลบ้าน ย้ายมอเตอร์สปริงเกลอร์สวน ย้ายอิเลคโทนของคีน รวมถึงเฟอร์นิเจอร์ที่พอย้ายได้...ยกเว้นตู้เย็น เครื่องซักผ้า และเครื่องอบผ้า... 

เราทำใจอีกครั้ง บอกกับบ้าน และหลวงพ่อว่า โปรดช่วยกันดูแลตนเองอย่างปลอดภัยนะ เราสัญญาว่าเราจะกลับมา ทุกสิ่งที่ทำได้ในเวลาอันจำกัดนั้น เราทำให้อย่างดีที่สุดแล้ว...

ครอบครัวเราขับรถอพยพมาอยู่สยามซิตี้ โดยจองไว้หนึ่งเดือน หวังเพียงว่าเวลานั้นน่าจะสั้นกว่าที่เราคาด เพราะเรายังคิดว่า การบริหารจัดการของหน่วยงานต่างๆ คงจะรอบคอบและคิดถึงประชาชน ประหนึ่งเหมือนพ่อแม่พี่น้องหรือเพื่อนรักของพวกเขา...

แต่เราคิดผิด...