หนึ่งเดือนแห่งการอพยพ...(2)

เราใช้เวลาสี่วันในสยามซิตี้ในลักษณะที่พักแรมตอนกลางคืน เช้าป๊าไปส่งมี้กับคีนที่รามา แล้วค่อยไปทำงาน ตอนเย็นไปรับกลับมากินข้าวเย็นกัน ตกดึกก็อัพเดทข่าวสาร เพื่อดูซิว่าบ้านเรานั้น...จะหมู่หรือจ่า...

ผิดจากที่เราคิด...และเชื่อว่าผิดจากที่หลายคนคาด...

ข่าวสารที่เราได้นั้น ช่างกระจัดกระจายเหลือเกิน แหล่งข่าวรัฐบอกอย่างนึง แต่หมู่มิตรสหายในโซเชียลเน็ตเวิร์กกลับบอกไปอีกแนว...

ป๊าประมวลผลแล้วบอกมี้กับคีนว่า หนึ่ง...มีแนวโน้มว่ารัฐจะปกปิดสถานการณ์จริง ด้วยกลัวว่าคนจะตื่นตระหนกจน...เอาไม่อยู่...

สอง...สถานการณ์จริงในที่ต่างๆ นั้น มันช่างตรงกับที่ได้จากเครือข่ายสังคม โดยเฉพาะหนังสือหน้า (FB) ซะเหลือเกิน..

สาม...มีตัวอย่างมากมายภายในสี่วันที่เราติดตามข่าว แสดงให้เห็นว่า หากเชื่อสื่อภาครัฐแล้ว ท่านมีโอกาสต้องหาทางตั้งตัวใหม่สูง...

สี่...ครอบครัวเราคงไม่มีกำลังกายและใจมากพอที่จะอพยพแบบภาวะฉุกเฉิน ด้วยธรรมชาติของเราทั้งสาม เป็นประเภทไม่ชอบความตื่นเต้นแบบไม่ทันตั้งตัว...

ดังนั้นป๊าขอถามมี้กับคีนหน่อยนะว่า ไปต่างจังหวัดกันซักสองสัปดาห์ไหม อย่างน้อยก็คงทำให้ไม่ผลาญทรัพยากรในกทม. เพราะเชื่อว่ามีคนอีกหลายครอบครัวที่ไม่สามารถย้ายที่อยู่ได้ และหากน้ำท่วมมากดังที่เราคาด ข้าวของขาดแคลนแน่นอน สู้ไว้ให้คนอื่นๆ จะดีกว่า...คำตอบที่ได้คือ...โอ้...(...แปลว่าโอเค...)

ป๊าได้ความกรุณาจากท่านรองนายกเมืองพัทยา...รองหนุ่ม...ช่วยติดต่อโรงแรมราวินทรา แถวนาจอมเทียนให้สองอาทิตย์ในราคาพิเศษ...ขอขอบคุณรองหนุ่มอีกครั้ง...

แต่กลับกลายเป็นเรื่องโอละพ่อ...สิ่งที่ป๊าคาดการณ์ว่าข้าวของขาดแคลนอย่างหนักในกรุงเทพฯ นั้น...

ป๊าคิดผิด...อีกแล้ว T T