หนึ่งเดือนแห่งการอพยพ...(3)

เช้าวันที่ 27 ตุลาคม ป๊ามี้คีนตัดสินใจอพยพครั้งที่สองจากเมืองกรุง สู่แหล่งท่องเที่ยวชื่อดังในภาคตะวันออกของประเทศไทย...พัทยา...

เราตัดสินใจเลือกใช้บริการมอเตอร์เวย์ตามถนัด และตามประสาคนขึ้เกียจและใจร้อนแบบป๊าที่อยากได้ทางสั้นๆ ขับซิ่งได้ (เพราะวันก่อนนั่งแท็กซี่แล้วได้รับข้อมูลว่าตำรวจไปตั้งด่านตรวจความเร็วที่ทางด่วนบางนา-ชลบุรี ^^)

ทั้งสามคนต่างทำใจไว้ว่า ณ ช่วงเวลาดังกล่าวนั้น สื่อประโคมข่าวกันมากมายว่ารถติดมาก เพราะประชาชนจำนวนมาแห่แหนกันออกไปชลบุรี และหัวหิน ตามกระแสเชิญชวนของท่านผู้ว่าฯ ผู้ยึดคติในการประกาศว่า เราจะไม่ประกาศออกไปสู่สาธารณะ...หากเราไม่มั่นใจ...จนทำให้เราเห็นกันหลายคราว่า กทม.ประกาศว่าพื้นที่ใดต้องเฝ้าระวังเป็นพิเศษ นั่นแปลว่าน้ำมาแล้วจ้า อีกหนึ่งถึงสองวันเตรียมดำน้ำได้... หากประกาศว่าเตรียมอพยพ แปลว่าน้ำได้เข้ามายังพื้นที่ของท่านแล้ว จงทำใจ... และหากประกาศว่าพื้นที่นี้ให้อพยพ แปลว่าให้ลดกระเป๋าเหลือเพียงหนึ่งใบ โทรศัพท์ไปนัดรถทหารให้มารับเหอะ เพราะน้ำประมาณเอวแล้ว...^^

ดังนั้นเราจึงกะไว้ว่าคงใช้เวลาสักสามชั่วโมงกว่าจะถึงพัทยา ป๊ามี้คีนจึงเตรียมข้าวกล่องและน้ำไว้กินในรถด้วย...

...พระเจ้าช่วยกล้วยทอด...ป๊าดันบึ่งรถใช้เวลาจากสยามซิตึ้ถึงพัทยาใช้เวลาหนึ่งชั่วโมงกว่าเอง...นี่เป็นอีกประสบการณ์ของเรา ที่ทำให้เชื่อได้ว่า ...หากเชื่อสื่อรัฐ ให้เตรียมช้ำใจได้...

เราแวะกินข้าวเที่ยงที่ร้านเจ๊จุก ข้างโรงแรมชลจันทร์ก่อนถึงพัทยาเหนือ...ขอแนะนำให้แวะกินกรรเชียงปูนึ่ง อร่อยจิงๆ ^^

เติมพลังให้แก่ตัวเองเสร็จ เราก็เข้าไปที่โรงแรม พบว่ามี 7-11 อยู่หน้าโรงแรมด้วย ช่างดีเลิศประเสริฐศรีจริงๆ ป๊ายิ้มกริ่มวางแผนจะออกมาซื้อข้าวของไว้กินไว้ใช้...

พอถึงเวลานาทีทอง เดินดี๊ด๊าออกมาซื้อ ก็พบว่า...โอ้จอร์จ...ทำไมมันโล่งอย่างนี้ล่ะ...ไม่มีน้ำเลยยยยย....แค่น้ำยังไม่พอ ขนมนมเนย ของใช้ประจำวันอื่นๆ มันหายเกลี่ยงเลยนะเนี่ย...

ป๊ามองในแง่ดีว่า ร้านเค้าคงกำลังปิดกิจการล่ะมั๊ง...ไปถามน้องคนขาย ได้คำตอบว่า โธ่พี่คะ คนกรุงเทพฯ เค้ากว้านซื้อไปหมดแล้วค่ะ T T