หนึ่งเดือนแห่งการอพยพ...(5)

ราวินทรา ณ นาจอมเทียน ชื่อนี้หลายคนอาจไม่คุ้นหู ไม่รู้จัก หรือไม่คิดจะย่างกรายไปพัก

พิกัดของโรงแรมนี้ตั้งอยู่ที่ตำบลนาจอมเทียน เลยแอมบาสซาเดอร์ซิตี้ไปเล็กน้อย สามารถสังเกตได้จากที่ตั้งก่อนถึงโรงแรม Ocean Marina และมีร้าน 7-11 อยู่หน้าทางเข้าโรงแรม...

วิกฤตน้ำท่วมที่นำพาให้ป๊ามี้คีนอพยพมาเช่นนี้ แม้จะทำให้เราเกิดอาการเศร้าซึม แต่ไม่น่าเชื่อว่าพอหวนกลับไปดูกิจกรรมที่เราเลือกทำกันในสองอาทิตย์ที่ผ่านมานั้น กลับมีหลายอย่างที่เราไม่ค่อยไดhทำมากนักตอนอยู่กรุงเทพฯ...นั่นคือ เราออกกำลังกายกันวันละ 3-6 ชั่วโมง o_o

โรงแรมนี้มีดีที่การออกแบบภูมิสถาปัตย์ที่มีเรียบง่าย ออกแนวราบ กว้างขวาง ห้องแต่ละห้องมีพี้นที่เหลือเฟือ เรียกได้ว่าใจกว้างมาก เมื่อเทียบกับโรงแรมอื่นๆ ในกรุงเทพฯ และพัทยา...

ที่เป็นไฮไลท์ที่สุดสำหรับครอบครัวเราคือ โรงแรมนี้น่าจะได้รับการออกแบบโดยคนที่รู้ใจแขกผู้มาเยือนล่วงหน้า ทั้งสระว่ายน้ำที่กว้างขวางและสวยงาม รวมไปถึงการมีโต๊ะปิงปองพร้อมอุปกรณ์ให้เล่นฟรี ใครชอบบิลเลียตก็สามารถมาเล่นได้...

สำหรับคนที่ชอบร้อง ไม่ชอบเล่น คาราโอเกะก็มีให้บริการ...

ใครที่พาเด็กไปด้วย เจ้าหน้าที่ก็มีการจัดเกมส์ปาลูกดอกไว้หลอกล่อให้เด็กมาเล่นชิงรางวัล ซึ่งเป็นสิ่งหนึ่งที่น่าสนใจ และเราไม่เคยเห็นที่โรงแรมอื่นๆ...

พวกเราใช้ชีวิตแบบเรื่อยเปื่อย...นอนกันห้าทุ่มหลังจากติดตามดูดร.เสรีในไทยพีบีเอส ตามด้วยละครช่องสาม เช่น สายชลและนางฟ้า จากนั้นตบท้ายด้วยข่าวสามมิติ ทั้งๆ ที่สมัยอยู่กรุงเทพฯ เราเข้านอนกันตั้งแต่สองทุ่มครึ่ง...

จากที่สังเกตแขกที่มาใช้บริการโรงแรมนี้ ส่วนใหญ่เป็นต่างชาติ โดยเฉพาะอย่างยิ่งชาวรัสเซีย ตามมาด้วยญี่ปุ่น...และส่วนใหญ่มาอยู่กันแบบ Long stay เพราะเห็นแต่หน้าเดิมๆ ทุกวัน

สิ่งหนึ่งที่ยืนยันได้คือ มิตรรักนักปิงปอง...ซึ่งเดิมเราเข้าข้างตัวเองว่า คีนเป็นคนนำแฟชั่นการเล่นปิงปองแบบเช้า กลางวัน เย็น และกลางคืน มาสู่แขกในโรงแรมนี้...เนื่องจากความเครียดกระมัง ทำให้คีนรบเร้าอยากเล่นปิงปอง ทุกมื้อหลังอาหารและก่อนนอน (tid pc & hs)...เรียกได้ว่าตบกันเอา ตบกันเอา จนลูกปิงปองบุบสลายไปหลายลูก...

พอเห็นเราเล่นกันหลายวัน เช้าวันที่สี่ของการพักแรม เราก็ตกใจมาก...เมื่อพบว่ามีคนเริ่มมาเล่นแบบเราแล้วล่ะ...ระบบการเข้าคิวก็เริ่มขึ้น ทั้งรัสเซีย ญี่ปุ่น ไทย มานั่งดูนั่งรอคิวกัน เห็นกันจนจำหน้าได้...จนวันท้ายๆ ของการพักแรม เราก็เริ่มสังเกตว่ามิตรภาพระดับนานาชาติก็เริ่มแน่นแฟ้น เริ่มเห็นญี่ปุ่นตบไทย ไทยตบรัสเซีย อยู่เนืองๆ...

หลังๆ เริ่มขยายประชากรกลุ่มเป้าหมาย ที่ทนการเย้ายวนไม่ไหว จากเดิมมีเด็ก และวัยรุ่นอย่างป๊ามี้เท่านั้น ก็เริ่มกลายเป็นคนอายุหกสิบเจ็ดสิบปีมาร่วมแจมด้วย...

ประสบการณ์นี้สอนให้รู้ว่า การเล่นยั่วนั้นได้ผล ^^