เรื่องของขนมปังปิ้ง : มองให้เห็น เป็นสัจธรรม
นานมากแล้วที่ผู้เขียนไม่มีโอกาสได้มาเล่าอะไรเด็ดๆอย่างนี้ให้เพื่อนฟังเพราะเมื่อพอจับงานวิชาการตลอดทั้งปีกว่าที่ผ่านมา... ก็เหมือนตกนรกยังไงยังงั้น
...วันนี้ ขอขึ้นสวรรค์สัก 10-20 นาที เถอะนะ
เรื่องมีอยู่ว่า
เมื่อวานนี้ตอนเย็นเป็นวันที่แม่ตัวเล็ก “ยายกีตาร์” เธอต้องเรียนพิเศษ ระหว่างรอเธอกลับบ้านผู้เขียนเลยมีโอกาสจัดการภารกิจที่ค้างคา ที่สุมๆรวมกันไว้หลายอย่าง ก็มี... เบิกยาหยอดตาให้คุณยาย เบิกยาหวัดให้คุณตาและคุณสามี โอนเงินให้ลูกชาย จ่ายค่าน้ำ จ่ายบัตรเครดิต แล้วก็ซื้อของให้ลูกสาวใหญ่แถมด้วยของใช้ในบ้านอีกบาน
ทุกอย่างก็อีรุงตุงนังอยู่ท้ายรถ...
พอแม่ตัวเล็กเรียนเสร็จก็รับกลับบ้านโดยแวะทานมื้อค่ำกันริมทาง... ที่ “ร้าน น...นม” ที่เด็กๆเค้ารู้จักกันดี อย่าตกใจว่าทำไมไปกินข้าวร้านนม เพราะร้านนี้พ่อขายข้าวตามสั่ง ลูกเรียนซะสูงแต่มาชงนมขาย...แสนอร่อยทั้งข้าว ทั้งนม
ก่อนกลับก็สั่งขนมปังปิ้งทาเนย ราดนม โรยน้ำตาล... ไปฝากคุณตาซึ่งมีโรคประจำตัวเป็นเบาหวาน(นิดๆ) ที่คุมได้ดี (ด้วยตัวคุณตาเอง... ซึ่งต้องใช้กำลังภายในต่อสู้กับลูกและภรรยาที่มักหาของโปรดที่ออกหวานไปฝากเสมอ เช่นคราวนี้)... ซื้อ 2 ถุง
ด้วยความที่ป๊าไม่สบายเธอจึงออกซึมๆ... แถมอีเมียก็ไม่ยอมขับรถให้นั่ง เพราะติดสบายเป็นคุณนายนั่งด้านหลังเสมอ
พอป๊าขึ้นประจำที่คนขับ ลูกสาวเล็กก็นั่งที่ประจำของเธอคือด้านหน้าข้างคนขับ... มารดาก็เอาขนมปังเก็บที่กระโปรงท้าย
ด้วยความที่ข้าวของท้ายรถมีมาก เลยจัดวางไม่ได้ถูกใจสักที... แค่ ขนมปัง 2 ถุง ก็ไอ้ขนมปังปิ้งร้อนๆ กรอบๆรึเราก็ไม่กล้าผูกปากถุง กลัวไม่กรอบ
วางตรงไหนดีหว่า? ขนมปังถึงไม่แบน... มุมนี้? ซอกโน้น? บนนั้น?
เปิดปากถุงนี่แหละจะได้กรอบ อร่อย...
เอ... หรือเราจะผูกปากถุงเพราะเดี๋ยวมันจะคว่ำลงมา เอ้า...ผูก 2 ถุง
เอ... หรือจะไม่ผูก เดี่ยวมันไม่กรอบ คุณตาจะทานไม่อร่อย เอ้า...แก้ออก 2 ถุง
เอ... เดี๋ยวถ้าเกิดเธอขับซิ่งมันคว่ำเลอะรถล่ะ โดนด่าอีก...(กูจะซวย...) เอ้า ผูก...
ฮื้อ!... เดี๋ยวไม่อร่อย.... เอ้าแก้...
คิดและทำได้แค่นั้น...
คราวนี้แหละ... ก็เห็นถุงขนมปังปิ้งกำลังห่างมือไปเรื่อยๆ ช้าๆ เงยหน้าขึ้นเห็นรถเริ่มขยับตัวออกทั้งๆฝากระโปรงหลังยังเปิด ผู้เขียนออกงงๆ เลยรีบปิดกระโปรงรถ แล้วยืนท้าวเอวพูดกับตัวเองว่า
“อ้าว!... เฮ้ย... อะไรกันวะ?”
รถขยับออกไปไกลสัก 3-4 ก้าว มองเห็นลูกสาวหันหน้าไปคุยกับป๊า ให้เดา... เธอคงได้ยินเสียงปิดกระโปรงหลังและคงพูดว่า “แม่ยังไม่ได้ขึ้นรถ”...
ป๊าจอดรถ
แม่ขึ้นรถ มีเสียงแหบๆของคนเป็นหวัดถามน้ำเสียงเรียบๆว่า
“มัวทำอะไรอยู่”
ผู้เป็นแม่ก็ตอบเรียบๆว่า
“เก็บขนมปังอยู่...กลัวมันคว่ำ” ...แค่นั้นแล้วรถก็ออกตัวเพื่อเอาขนมปังไปฝากคุณตาคุณยาย
ขากลับจากบ้านคุณตาคุณยาย ต่างคนต่างขึ้นประจำที่นั่ง โดยมีผู้เป็นแม่พูดว่า
“ต้า เร็ว...ต้องรีบขึ้นรถ เดี๋ยวรถออกก่อน...”
เสียงคนขับกล่าวอธิบายเหตุผลง่ายๆว่า
“ไอ้เราก็เคย เห็นลูกนั่งหน้าแล้วก็ออกรถ...”
ผู้เขียนก็เลยพูดให้เธอสบายใจว่า
“อืมมม... ก็งี้แหละ อยู่กันมานาน เวลาที่ให้กันก็น้อยลงเป็นธรรมดา มันเป็นสัจธรรมน่ะ...”
“โดยเฉพาะเวลาขึ้นรถ...เหลือให้กันไม่กี่นาที...”
ฮาๆๆๆ.... ฮู้.... ขำ (ว่ะ)
ความเห็น (12)
- พี่ติ๋ว คือ wonder women ของครอบครัวเลยนะครับ
- ลูกเรียนซะสูงแต่มาชงนมขาย (ผมก็เคยคิดเป็นอย่างนั้นครับ)
- ฮา มุขขนมปัง
- ฝากฮา...ป๊าด้วยครับ
- น่ารักครับ
ขอให้พี่ติ๋วและครอบครัวมีความสุขมาก ๆ นะครับ
ฮาก๊ากกกกกกกกก
ขำ (ว่ะ)
ขำ เนี่ย ดีนะคะ...คลี่คลายได้หลายอย่าง
(ว่ะ) เนี่ย...ดีอีกเหมือนกัน
บ่งบอกถึง ปลงซะเถอะ....โยม
ปลง..จนได้เรื่องดี ๆ เผื่อแผ่ให้คนอื่น
ขอบคุณนะคะ
อ.ทิม ว่าพี่ติ๋วเป็น wonder women
ฮาๆๆ...
พี่ติ๋วเป็น wonder old women ต่างหาก...ฮาๆๆ
ขอบคุณสำหรับพรค่ะ
- โชคดีนะเนี่ย ที่มีเจ้าต้าร์ คอยบอก ว่าแม่ยังไม่ได้ขึ้นรถ ไม่งั้นวันนี้คงได้อ่านข่าวสังคมหน้าหนึ่งหนังสือพิมพ์แล้วล่ะ ว่ามั้ย
- อยู่กันมาไม่กี่สิบปี ปีนี้ยังลืมขนาดนี้ แล้วปีหน้าล่ะ จะเป็นยังไงเหรอ.....อุ้ย...ไม่กล้า....คิด
- สรุปว่า.....ความจำสั้น....แต่รักฉันยาว....จ้า
อรุณสวัสดิ์จ้า พ่อหมูอ้วนเพื่อนรัก
- แหม...นี่ถ้าฉันรู้ว่า "ถูกผัวทิ้ง(ข้างถนน)" เป็นข่าวดังหน้าหนึ่งละก้อ ฉันไม่ปิดกระโปรงหลังเสียงดังให้ยายตาร์ได้ยินหรอก แล้วจากนั้นฉันจะทำเป็นหลงทาง ความจำเสื่อม กลับบ้านไม่ถูก... ดูซิว่าจะมีคนประกาศ "เมียผมหาย" มั้ย....
- อยู่กันมาสามสิบปีเอง...ทำเป็นได้ลูกลืมเมีย...นิ... นี่ดีนะว่าป๊าเธอไม่สบายเลยขับรถช้า... พ่อหมูอ้วน(เห็นว่าวิธีนี้ดี)ก็อย่าเอาอย่างก็แล้วกัน อิ อิ... (ฉันเลยเพิ่มชื่อเรื่องไปอีกนิดนึง พอให้มันพ้นๆตัวฉันหน่อย...ฮาๆๆ...)
- จะยังไงก็ตาม... ฉันก็ชอบข้อสรุปของพ่อนะ "ความจำสั้น....แต่รักฉันยาว" นิ... พ่อปลาทอง
แม่แมงมุม เพื่อนรัก
- ถ้าแม่แมงมุม ปล่อยให้ลงข่าวหน้าหนึ่งได้ ฉันว่าคงไม่ใช่ประกาศว่า "เมียผมหาย" ฉันล่ะกลัวว่าจะเป็น "ยายผมหาย" ซะมากกว่าน่ะสิ
- กรณีของแม่แมงมุมน่ะ เก็บของอยู่ข้างหลัง แล้วป๊ะก็ขับรถไปข้างหน้า ถ้าเป็นกรณีของฉัน ฉันจะให้แม่สมจินไปเปิดกระโปรงหน้า แล้วฉันก็ขับรถไปข้างหน้า ......ฉันก็ลืมเหมือนกันแหละ ผลสรุป ก็น่าจะเหมือนกัน.....ว่ามั้ย
- นี่ฉันว่า.....ถ้าถามว่า ไอ้ที่อยู่กันมาสามสิบปีเนี่ย จำอะไรในตัวฉันได้บ้าง คำตอบที่ได้ อาจจะจำได้น้อยกว่าตอนที่เป็นแฟนกันใหม่ๆ สามเดือนแรกก็ได้นะ....ว่ามั้ยล่ะ นี่ฉันแค่ยกตัวอย่างนะ ไม่ใช่เรื่องจริง....แต่ว่าแม่แมงมุมจะกล้ามั้ยล่ะ
- ฉันว่าจะลองทำเป็นความจำเสื่อมเหมือนกัน ....วันนี้ความจำเสื่อม...จำทางกลับบ้านไม่ถูก...หลงไปบ้านใครหว่า....หน้าตาส๊วย สวย....เปิดประตูเข้าไป...นึกว่าบ้านตัวเอง....แหล่มเลย
พ่อหมูอ้วน เพื่อนรัก
- ฉันกลับมาดึกหน่อยเพราะมัวลับมีดอีโต้ให้แม่สมจินอยู่น่ะ...เอ้า ฉันเอามาฝากแม่สมจิน เอาไว้แบะหัวฝาละมีที่เข้าผิดบ้าน...ปล่อยให้เขาถามอยู่ด๊ายย...ว่า "คุณตา มาหาใครคะ?" แล้วเก็บมีดอีโต้ไว้ดีๆล่ะ อย่าให้คมมันทื่อ...
- ฉันละเคยถามนะว่า... 30 ปีที่ผ่านมาน่ะ จำเรื่องราวดีๆระหว่างเราได้บ้างมั้ย...อู๊ยยย...เขาตอบได้เป็นฉากๆเชียวแหละตัวเอง แต่ฉันรู้สึกนะว่า บางฉากน่ะไม่ใช่ของฉัน... ไม่รู้ว่าฉันลืม หรือเขาหลงกันแน่... หลงว่าฉากนั้นเป็นของฉันน่ะ... หรือพ่อก็เคยหลงเหมือนกัน แล้วทำเป็นว่าแม่สมจินหลงลืมเอง...อิ อิ
อ่านแล้วหิวข้าว
เรียน ท่านอ.JJ ค่ะ
(ฮาๆๆ...) ^_^
ร้านอาหารอร่อยเหมาะกับอาจารย์ค่ะ
อาจารย์สบายดีนะคะ
สวัสดีตอนเช้า จ้า แม่แมงมุม
- แหม! แม่แมงมุม ลับมีดได้คมกริบ สมกับที่รอคอยเลยนะ
- แม่สมจินเขาฝากขอบคุณมาด้วย เรื่องลับมีดอีโต้น่ะ แต่เขาบอกว่า เขาไม่ต้องใช้จ้า เพราะฉันทำตัวน่ารัก ยังอยู่ในโอวาทดีอยู่ แม่แมงมุมรู้เรื่องอะไรดีๆ ก็ไม่ต้องไปเล่าให้แม่สมจินฟังก็ได้ ปล่อยให้เขามองฉันดีๆ อย่างนั้นแหละดีแล้วจ้า
- นี่ฉันจะบอกแม่แมงมุมให้ ไอ้ที่แม่แมงมุมบอกว่า เขาถามว่า "คุณตา มาหาใครคะ?" นั่นเป็นเพราะแม่แมงมุมอยู่ไกล ก็เลยไม่ได้ยิน ได้แต่อ่านจากริมฝีปากใช่ไหมล่ะ จริงๆแล้ว น้องเขาเปรยกับฉันว่า "โอ้! คุณพี่ มาแล้วเหรอคะ?" ต่างหาก จุ๊ๆ รู้แล้วอย่าบอกต่อล่ะ
- ดีจังเลย ที่ป๊ะเขายังตอบได้เป็นฉากๆ ฉันไม่อยากจะบอกว่า ไอ้ที่เป็นฉากๆ อย่างนี้ กับน้องข้างบ้านเขาก็บอกได้เป็นฉากๆ เหมือนกันเป๊ะเลยจ้า ......อิ อิ
สวัสดียามดึกจ้า...พ่อหมูอ้วน เพื่อนรัก
- ฉันดีใจจ้า...ที่แม่สมจินไม่ต้องใช้มีดอีโต้ที่ฉันฝากมาให้เพราะเธอขยันลับคมมีดเก็บไว้ใช้เองอยู่แล้ว... นี่พ่อคุณ ฉันรู้ด้วยนะว่าแม่สมจินมีอีโต้หลายด้ามและซ่อนไว้ที่ไหนบ้าง...มาใกล้ๆเร็ว ฉันจะกระซิบบอก... ก็มีซอกประตูรั้ว ซอกกระถางต้นไม้สนามหน้าบ้าน หลังโซฟาร์ อ้อ...ในครัวก็มีนะ ซุกๆอยู่แถวๆตู้ที่คว่ำจานหรือหลังตู้กับข้าวน่ะแหละ... อู๊ยยย...เกือบลืมแน่ะ มีอีก พ่อระวังนะ ใต้ที่นอนฝั่งแม่สมจินก็มี อันนี้คมกว่าเพื่อน (จุ๊ๆ...แล้วอย่าบอกแม่สมจินล่ะ ว่าฉันน่ะแอบเอาฟามลับมาบอก...)
- ...ฉันตกลงตามที่พ่อร้องขอนะ ว่าจะไม่บอกเรื่องที่ "คุณน้อง"มาฉอเลาะ"คุณพี่"น่ะ เพราะ "ฉากนี้" ของพ่อมันมาโผล่ที่บ้านฉันแล้ว ดูท่าว่าพ่อจะปิดสนิทดีมากจนกลิ่นโชยถึงหาดใหญ่แล้วแหละ... ฮาๆๆๆ... (โปรดดูแลตนเองด้วย...ฮาๆๆ)
- ...หวังว่าคืนนี้พ่อคงหลับสบาย และก็ฝันดีนะจ๊ะ
ปล. แล้วแวะมารายงานตัวด้วยล่ะ ว่าเช้านี้อวัยวะของพ่อยังอยู่ครบมั้ย... โชคดีนะเพื่อนรัก บรื้ออออ..